Clopidix - dawkowanie
Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku
Klopidogrel stosuje się w pojedynczej dawce 75 mg na dobę.
Produkt leczniczy należy przyjmować wraz z pokarmem lub na
czczo.
W przypadku pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia
odcinka ST (niestabilna dławica piersiowa lub zawał mięśnia
sercowego bez załamka Q), leczenie klopidogrelem należy rozpocząć
od pojedynczej dawki nasycającej 300 mg i następnie kontynuować
podawanie dawki podtrzymującej 75 mg raz na dobę (z kwasem
acetylosalicylowym w dawce 75 mg do 325 mg na dobę). Zalecane jest
niepodawanie większej dawki kwasu acetylosalicylowego niż 100 mg,
ponieważ stosowanie większej dawki kwasu acetylosalicylowego
związane jest z większym ryzykiem wystąpienia krwawień.
Nie ustalono jednoznacznie optymalnego czasu trwania terapii,
jednakże dane z badań klinicznych potwierdzają stosowanie
klopidogrelu do 12 miesięcy, a maksymalnie korzystne działanie
terapeutyczne obserwowano po 3 miesiącach (patrz punkt 5.1).
W przypadku pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego z
uniesieniem odcinka ST leczenie klopidogrelem należy rozpocząć od
dawki nasycającej 300 mg, a następnie podawać dawkę 75 mg raz na
dobę w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym i lekami
trombolitycznymi lub bez leków trombolitycznych. U pacjentów
powyżej 75 roku życia leczenie klopidogrelem należy rozpocząć bez
podawania dawki nasycającej. Leczenie skojarzone należy rozpocząć
jak najszybciej po wystąpieniu objawów i kontynuować przez co
najmniej 4 tygodnie. Nie badano korzyści z jednoczesnego stosowania
klopidogrelu i kwasu acetylosalicylowego w okresie powyżej 4
tygodni w tym modelu leczenia.
Farmakogenetyka:
Osoby ze słabo metabolizującym izoenzymem CYP2C19 gorzej
odpowiadaja na leczenie klopidogrelem. Dotąd nie ustalono
optymalnego dawkowania klopidogrelu u osób słabo metabolizujących
(osoby z uwarunkowanym genetycznie defektem enzymatycznym, które
bardzo słabo metabolizują lub w ogóle nie metabolizują niektórych
leków) (patrz punkt 5.2)
Dzieci i młodzież
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania klopidogrelu u osób
poniżej 18 roku życia nie zostały określone.
Clopidix - środki ostrożności
Podczas stosowania klopidogrelu istnieje ryzyko wystąpienia
krwawień oraz hematologicznych działań niepożądanych. Dlatego jeśli
w czasie terapii wystąpią objawy świadczące o krwawieniu, należy
niezwłocznie wykonać oznaczenie morfologii krwi oraz inne
odpowiednie badania. Podobnie jak w przypadku innych leków
przeciwpłytkowych, należy zachować ostrożność stosując klopidogrel
u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zwiększonego krwawienia z powodu
urazu, zabiegu chirurgicznego lub innych stanów patologicznych oraz
u pacjentów stosujących kwas
acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ),
heparynę, inhibitory glikoprotein IIb/IIIa. Należy uważnie
obserwować, czy u pacjenta nie występują jakiekolwiek objawy
krwawienia, również krwawienia utajone, szczególnie podczas
pierwszych tygodni leczenia i (lub) po inwazyjnych zabiegach
kardiologicznych lub po interwencji chirurgicznej.
Nie zaleca się leczenia skojarzonego klopidogrelem z doustnymi
lekami antykoagulantami np. warfaryną, ponieważ może to zwiększać
intensywność krwawień (patrz punkt 4.5). Przed planowanym zabiegiem
chirurgicznym, jeśli nie jest konieczne utrzymanie działania
przeciwpłytkowego, stosowanie klopidogrelu należy przerwać na 7 dni
przed zabiegiem. Klopidogrel wydłuża czas krwawienia i należy go
stosować ostrożnie u pacjentów ze zmianami chorobowymi
usposabiającymi do krwawień (zwłaszcza żołądkowo-jelitowych i
wewnątrzgałkowych).
Należy poinformować pacjentów, iż podczas stosowania
klopidogrelu (w monoterapii lub w skojarzeniu z kwasem
acetylosalicylowym) tamowanie krwawienia może trwać dłużej i że
powinni informować lekarza o każdym niecodziennym krwawieniu,
podając miejsce krwawienia oraz czas trwania. Przed zaplanowaniem
jakiegokolwiek zabiegu chirurgicznego i przed zastosowaniem
jakiegokolwiek leku pacjenci powinni informować lekarzy i dentystów
o przyjmowaniu klopidogrelu. Bardzo rzadko donoszono o występowaniu
zakrzepowej plamicy małopłytkowej (ang. Thrombolic Thrombocytopenic
Purpura - TTP) po leczeniu klopidogrelem, czasami krótkim.
Zakrzepowa plamica małopłytkowa może mieć przebieg śmiertelny i
konieczne jest natychmiastowe leczenie, w tym plazmafereza.
Schorzenie to charakteryzuje się wystąpieniem trombocytopenii i
mikroangioplastycznej niedokrwistości hemolitycznej, skojarzonej ze
zmianami neurologicznymi, zaburzeniami czynności nerek lub z
gorączką.
Nie zaleca się, z powodu braku danych, stosowania klopidogrelu w
ostrym udarze niedokrwiennym (wcześniej niż po 7 dniach).
Farmakogenetyka: W oparciu o dane z piśmiennictwa można
stwierdzić, że u pacjentów z genetycznie uwarunkowaną słabą
aktywnością izoenzymu CYP2C19 występuje mniejsza ekspozycja na
aktywne metabolity klopidogrelu, słabsze zahamowanie agregacji
płytek krwi oraz z reguły częstsze występowanie incydentów
sercowo-naczyniowych po przebytym zawale mięśnia sercowego w
porównaniu do pacjentów z prawidłową funkcją izoenzymu CYP2C19
(patrz punkt 5.2). Ponieważ klopidogrel jest metabolizowany
częściowo przez izoenzym CYP2C19 do aktywnych metabolitów,
jednoczesne stosowanie leków hamujących jego aktywność może
zmniejszać poziom aktywnych metabolitów klopidogrelu i ograniczać
jego kliniczną skuteczność. Nie zaleca się jednoczesnego podawania
leków hamujących działanie CYP2C19 (wykaz leków hamujących
działanie CYP2C19, patrz punkt 4.4, patrz także punkt 5.2).
Chociaż istnieją różne dane eksperymentalne dotyczące
zahamowania cytochromu CYP2C19 przez leki z grupy inhibitorów pompy
protonowej, badania interwencji medycznych wskazują na możliwość
interakcji pomiędzy klopidogrelem i prawdopodobnie wszystkimi
lekami z tej grupy. Dlatego należy unikać równoczesnego podawania
inhibitorów pompy protonowej z omawianym lekiem, z wyjątkiem
sytuacji kiedy jest to absolutnie konieczne. Brak jest danych
wskazujących na to, aby inne leki zmniejszające wydzielanie soku
żołądkowego, takie jak leki blokujące receptor H2 lub leki
zobojętniające sok żołądkowy wpływały na przeciwpłytkowe działanie
klopidogrelu.
Klopidogrel należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniem
czynności nerek, ponieważ doświadczenie terapeutyczne w tej grupie
pacjentów jest ograniczone.
Doświadczenie w stosowaniu klopidogrelu u pacjentów z
umiarkowanie nasilonymi chorobami wątroby, mogącymi mieć skłonności
do krwawień, jest ograniczone, dlatego też produkt leczniczy należy
stosować ostrożnie w tej populacji.
Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u
pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy,
niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy.
Clopidix - przedawkowanie
Przedawkowanie w następstwie podawania klopidogrelu może
prowadzić do wydłużenia czasu krwawienia i wynikających z tego
powikłań w postaci krwawień. W przypadku zaobserwowania krwawień
należy rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia.
Nie znaleziono antidotum dla farmakologicznego działania
klopidogrelu. Jeśli konieczna jest szybka korekcja wydłużonego
czasu krwawienia, to przetoczenie masy płytkowej może odwrócić
działania klopidogrelu.
Clopidix - przeciwwskazania
• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą.
• Ciężkie zaburzenia czynności wątroby.
• Czynne patologiczne krwawienia, takie jak krwawienie z
wrzodu trawiennego lub krwotok wewnątrzczaszkowy.
• Okres karmienia piersią (patrz punkt 4.6).
Clopidix - działania niepożądane
Klopidogrel oceniano pod względem bezpieczeństwa u ponad 42 000
pacjentów, w tym 9 000 pacjentów podawano produkt leczniczy przez 1
rok lub dłużej.
W badaniu klinicznym porównano tolerancję klopidogrelu w dawce
75 mg/dobę i kwasu acetylosalicylowego w dawce 325 mg/dobę. Ogólna
tolerancja klopidogrelu w tym badaniu była dobra i zbliżona do
kwasu acetylosalicylowego, bez względu na wiek, płeć i rasę.
Klinicznie istotne działania niepożądane obserwowane w badaniach
klinicznych
Zostały one wymienione poniżej według klasyfikacji Światowej
Organizacji Zdrowia. Ich częstość jest zdefiniowana następująco:
często (≥1/100, < 1/10), niezbyt często (≥1/1 000, < 1/100),
rzadko (≥1/10 000, < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10
000):
Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
- niezbyt często:, małopłytkowość, leukopenia,
eozynofilia,
- rzadko: neutropenia, w tym ciężka neutropenia,
- bardzo rzadko: zakrzepowa plamica małopłytkowa
(ang.TTP), niedokrwistość aplastyczna, pancytopenia,
agranulocytoza, ciężka małopłytkowość, granulocytopenia,
niedokrwistość.
Zaburzenia układu immunologicznego:
- bardzo rzadko:reakcje rzekomoanafilaktyczne,
choroba posurowicza.
Zaburzenia psychiczne:
- bardzo rzadko: stan splątania, omamy.
Zaburzenia układu nerwowego:
- niezbyt często: krwawienie wewnątrzczaszkowe, bóle
głowy, zawroty głowy, parestezje, - bardzo rzadko:
zaburzenia smaku, Zaburzenia oka:
- niezbyt często: krwawienia do oka (dospojówkowe,
wewnątrzgałkowe, dosiatkówkowe).
Zaburzenia ucha i błędnika:
- rzadko: zawroty głowy pochodzenia
błędnikowego.
Zaburzenia naczyniowe:
- często: krwiak
- bardzo rzadko: ciężki krwotok, krwotok z ran
operacyjnych, zapalenie naczyń, niedociśnienie tętnicze.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia:
- często: krwawienia z nosa,
- bardzo rzadko: krwawienie z dróg oddechowych
(krwioplucie, krwotok płucny),skurcz oskrzeli, śródmiąższowe
zapalenie płuc.
Zaburzenia żołądka i jelit:
- często: krwotok żołądkowo-jelitowy,
biegunka, bóle brzucha, niestrawność,
- niezbyt często: owrzodzenie żołądka i (lub)
dwunastnicy, zapalenie błony śluzowej żołądka,
wymioty, nudności, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem gazów,
- rzadko: krwotok pozaotrzewnowy,
- bardzo rzadko:krwotok z przewodu pokarmowego i
pozaotrzewnowy z zejściem śmiertelnym, zapalenie trzustki,
zapalenie jelita grubego (w tym wrzodziejące oraz limfocytowe
zapalenie jelita grubego), zapalenie jamy ustnej.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:
- bardzo rzadko:zapalenie wątroby, ostra
niewydolność wątroby, nieprawidłowe wyniki testów czynności
wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
- często: siniak
- niezbyt często: wysypka, świąd, krwawienie do
skóry (plamica),
- bardzo rzadko: pęcherzowe zapalenie skóry
(martwica toksyczno-rozpływowa naskórka, zespół Stevensa-Johnsona,
rumień wielopostaciowy), obrzęk naczynioruchowy, wysypka
rumieniowa, pokrzywka, wyprysk, liszaj płaski. Zaburzenia
mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
- bardzo rzadko: krwawienia mięśniowo-szkieletowe
(krwawienia dostawowe),bóle stawów, zapalenie stawów, bóle
mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
- niezbyt często: krwiomocz,
- bardzo rzadko:kłębuszkowe zapalenie nerek,
zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: -
często:krwawienie w miejscy wkłucia, - bardzo
rzadko: gorączka.
Badania diagnostyczne:
- niezbyt często: wydłużenie czasu krwawienia i
zmniejszenie liczby płytek, zmniejszenie liczby neutrofili
Komentarze