Clexane - dawkowanie
• Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo - zatorowej u
pacjentów poddawanych zabiegom
chirurgicznym
U pacjentów z umiarkowanym ryzykiem żylnej choroby
zakrzepowo-zatorowej (np. po zabiegach
chirurgicznych w obrębie jamy brzusznej), zalecana dawka
enoksaparyny to 20 mg podskórnie raz na
dobę. Zwykle leczenie enoksaparyną trwa od 7 do 10 dni. U
niektórych pacjentów czas leczenia może
być dłuższy. W takim przypadku, enoksaparynę należy podawać dopóki
istnieje zwiększone ryzyko
zakrzepów i zatorów żylnych oraz do czasu uruchomienia
pacjenta.
U pacjentów poddawanych ogólnym zabiegom chirurgicznym pierwsze
wstrzyknięcie należy wykonać
2 godziny przed zabiegiem chirurgicznym.
U pacjentów z dużym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
(np. przed chirurgicznym
zabiegiem ortopedycznym), zalecana dawka enoksaparyny to 40 mg
podskórnie raz na dobę, pierwsza
dawka 12 godzin przed zabiegiem.
• Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u
pacjentów unieruchomionych
Zalecana dawka enoksaparyny to 40 mg podskórnie raz na dobę.
Leczenie enoksaparyną trwa co najmniej 6 dni i powinno być
kontynuowane do czasu pełnego
uruchomienia pacjenta. Nie należy stosować produktu leczniczego
dłużej niż 14 dni.
• Leczenie zakrzepicy żył głębokich powikłanej bądź
niepowikłanej zatorowością płucną
Enoksaparyna można podawać podskórnie, zarówno raz na dobę w
dawce 1,5 mg/kg mc., jak i 2 razy na
dobę w dawce 1 mg/kg mc. Zalecana dawka u pacjentów z powikłaniami
zakrzepowo-zatorowymi to
1 mg/kg mc. podskórnie 2 razy na dobę.
Zwykle leczenie trwa przynajmniej 5 dni. Leczenie doustnymi
lekami przeciwzakrzepowymi należy
rozpocząć, gdy jest to właściwe, a leczenie enoksaparyną należy
kontynuować do chwili osiągnięcia
skuteczności przeciwzakrzepowej.
• Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawału
serca bez załamka Q
Zalecana dawka enoksaparyny to 1 mg/kg mc. podskórnie co 12
godzin, jednocześnie z doustnie
podanym kwasem acetylosalicylowym (ASA) w dawce od 100 do 325 mg
raz na dobę. U tych pacjentów
enoksaparynę należy stosować przez co najmniej 2 dni i leczenie
należy kontynuować do osiągnięcia
jego celu. Zwykle leczenie trwa od 2 do 8 dni.
• Leczenie świeżego zawału mięśnia sercowego z
uniesieniem odcinka ST
Zalecana dawka enoksaparyny to 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu
dożylnym i dodatkowo,
bezpośrednio po wstrzyknięciu dożylnym, podskórnie 1 mg/kg mc., a
następnie I mg/kg mc.
podskórnie co 12 godzin (w odniesieniu do dwóch pierwszych dawek
maksymalnie po 100 mg
podskórnie, następne dawki 1 mg/kg mc. podskórnie). Dawkowanie u
pacjentów w wieku powyżej
75 lat - patrz punkt 4.2.
Podczas jednoczesnego stosowania z leczeniem trombolitycznym (o
swoistym działaniu na fibrynę
lub bez swoistego działania na fibrynę), enoksaparynę należy podać
w okresie od 15 minut przed do
30 minut po rozpoczęciu leczenia fibrynolitycznego. Wszyscy
pacjenci powinni otrzymywać kwas
acetylosalicylowy natychmiast po rozpoznaniu świeżego zawału
mięśnia sercowego z uniesieniem
odcinka ST tak długo, dopóki nie wystąpią przeciwwskazania (produkt
leczniczy podaje się w dawce
od 75 mg do 325 mg raz na dobę).
Leczenie enoksaparyną może trwać 8 dni lub może być prowadzone
do momentu opuszczenia szpitala
przez pacjenta.
Zalecenia dotyczące pacjentów poddawanych przezskórnej
angioplastyce wieńcowej: jeżeli ostatnią
dawkę enoksaparyny podano podskórnie mniej niż 8 godzin przed
momentem wypełnienia balonika,
nie jest konieczne podanie kolejnej dawki. Jeżeli ostatnią dawkę
enoksaparyny podano podskórnie
ponad 8 godzin przed wypełnieniem balonika, należy podać
enoksaparynę w szybkim wstrzyknięciu
dożylnym w dawce 0,3 mg/kg mc.
• Zapobieganie tworzeniu się pozaustrojowych skrzepów
podczas hemodializy
Dawka enoksaparyny równoważna 1 mg/kg mc. podawana do linii
tętniczej krążenia pozaustrojowego
na początku dializy wystarcza zwykle na 4 godzinną dializę.
Jeśli zostaną znalezione pierścienie fibrynowe np. po dłuższej
niż zwykle dializie, można podać
dodatkową dawkę od 0,5 mg do 1 mg/kg mc.
U pacjentów z dużym ryzykiem krwawień, należy zmniejszyć dawkę
do 0,5 mg/kg mc. w przypadku
stosowania podwójnego dostępu naczyniowego lub do 0,75 mg/kg mc.,
jeśli dostęp naczyniowy jest
pojedynczy.
• Pacjenci w podeszłym wieku
W leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem
odcinka ST u pacjentów w podeszłym
wieku (powyżej 75 lat), nie należy stosować początkowego szybkiego
wstrzyknięcia dożylnego.
Podawanie produktu należy rozpocząć od dawki 0,75 mg/kg mc.
podskórnie co 12 godzin
(maksymalnie po 75 mg podskórnie w odniesieniu do pierwszych dwóch
dawek, a następnie
0,75 mg/kg mc. podskórnie w odniesieniu do pozostałych dawek).
W odniesieniu do innych wskazań, zmniejszenie dawkowania nie
jest konieczne u pacjentów w
podeszłym wieku, z wyjątkiem pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek (patrz punkt 4.2, 4.4 oraz 5.2).
• Dzieci
Nie zaleca się stosowania enoksaparyny u dzieci, ponieważ nie
ustalono dawkowania.
• Pacjenci z niewydolnością nerek
(Patrz punkt 4.4 oraz 5.2).
Ciężka niewydolność nerek
Ze względu na znacznie zwiększone stężenie enoksaparyny w
surowicy krwi u pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), niezbędna
jest modyfikacja dawkowania w tej
grupie pacjentów, zgodnie z podanymi poniżej tabelami.
Zaleca się wprowadzenie następujących zmian podczas
stosowania leczniczych dawek
enoksaparyny:__
Dawkowanie standardowe
|
Dawkowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością
nerek
|
1 mg/kg mc. podskórnie dwa razy na dobę
|
1 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę
|
1,5 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę
|
1 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę
|
Leczenie świeżego zawału mięśniowego z uniesieniem odcinka ST
u pacjentów < 75 lat
|
30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu
dożylnym i dodatkowo, bezpośrednio po
wstrzyknięciu dożylnym, 1 mg/kg mc.
podskórnie, a następnie 1 mg/kg mc.
podskórnie dwa razy na dobę
(maksymalnie po 100 mg w odniesieniu do
każdej z dwóch pierwszych dawek podanych
podskórnie)
|
30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu dożylnym i
dodatkowo, bezpośrednio po wstrzyknięciu
dożylnym, I mg/kg mc. podskórnie a następnie 1
mg/kg mc. podskórnie raz na dobę
(maksymalnie 100 mg w odniesieniu do pierwszej
dawki podanej podskórnie)
|
Leczenie świeżego zawału mięśniowego z uniesieniem odcinka ST
u pacjentów w podeszłym wieku
(> 75 łat)
|
0,75 mg/kg mc. podskórnie dwa razy na dobę bez
początkowego wstrzyknięcia dożylnego
(maksymalnie 75 mg w odniesieniu do każdej z
dwóch pierwszych dawek podanych podskórnie)
|
1 mg/kg mc. podskórnie raz na dobę bez
początkowego wstrzyknięcia dożylnego
(maksymalnie 100 mg w odniesieniu do pierwszej
dawki podanej podskórnie)
|
|
|
|
Zaleca się wprowadzenie następujących zmian podczas
stosowania profilaktycznych dawek
enoksaparyny:__
Dawkowanie standardowe
|
Dawkowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością
nerek
|
40 mg podskórnie raz na dobę
|
20 mg podskórnie raz na dobę
|
20 mg podskórnie raz na dobę
|
20 mg podskórnie raz na dobę
|
Zalecane modyfikacje dawkowania nie odnoszą się do pacjentów ze
wskazaniem do hemodializy.
Umiarkowana lub łagodna niewydolność nerek
Nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z umiarkowaną
(klirens kreatyniny 30 do
50 ml/min) i łagodną (klirens kreatyniny 50 do 80 ml/min)
niewydolnością nerek, jednak wskazane jest
prowadzenie wnikliwej obserwacji klinicznej tych pacjentów podczas
leczenia enoksaparyną.
• Pacjenci z niewydolnością wątroby
Z powodu braku badań klinicznych należy zachować ostrożność
podczas stosowania produktu
leczniczego u pacjentów z niewydolnością wątroby.
• Masa ciała
Zmniejszenie dawkowania nie jest konieczne u pacjentów otyłych
lub o małej masie ciała (patrz
punkt 4.4 oraz 5.2).
• Sposób podawania
Wstrzykniecie podskórne
Enoksaparynę podaje się we wstrzyknięciach podskórnych (w celu
zapobiegania żylnej chorobie
zakrzepowo - zatorowej, w leczeniu zakrzepicy żył głębokich, w
leczeniu niestabilnej dławicy
piersiowej, w leczeniu zawału serca bez załamka Q i w leczeniu
świeżego zawału mięśnia sercowego z
uniesieniem odcinka ST).
Wstrzykniecie dożylne
W leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem
odcinka ST, leczenie można rozpocząć
pojedynczym wstrzyknięciem dożylnym, po którym natychmiast
następuje wstrzyknięcie podskórne.
Wstrzyknięcie do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego
W celu zapobiegania tworzeniu się pozaustrojowych skrzepów
podczas hemodializy, enoksaparynę
podaje się we wstrzyknięciach do linii tętniczej krążenia
pozaustrojowego.
Enoksaparyny nie wolno podawać domięśniowo.
Ampułko-strzykawka jest gotowa do bezpośredniego użycia.
Technika wstrzyknięcia podskórnego
Wstrzyknięcie najlepiej wykonać wtedy, gdy pacjent znajduje się
w pozycji leżącej.
Enoksaparynę podaje się w głębokich wstrzyknięciach podskórnych.
Produkt leczniczy należy podawać
na przemian w lewą lub prawą przednio-boczną lub tylno-boczną
część powłok brzusznych.
Całą długość igły wprowadzić pionowo w fałd skóry powstały po
uchwyceniu jej kciukiem i palcem
wskazującym. Nie należy uwalniać fałdu skóry przed zakończeniem
wstrzykiwania.
Po podaniu produktu leczniczego nie należy pocierać miejsca
wstrzyknięcia.
W przypadku ampułko-strzykawek 20 mg i 40 mg nie należy usuwać
banieczki powietrza ze strzykawki
przed wstrzyknięciem, gdyż może to spowodować zmniejszenie podanej
dawki.
Ampułko-strzykawka przeznaczona jest wyłącznie do jednorazowego
użytku.
Należy poinformować pacjenta, aby zużyte ampułko-strzykawki
wrzucał do specjalnych pojemników w
aptekach lub szpitalach a nie do „ogólnych" śmieci.
Technika wstrzyknięcia dożylnego
Do wstrzyknięcia dożylnego należy stosować fiolki zawierające
większą liczbę dawek. Enoksaparynę
należy podawać przez cewnik wprowadzony do układu żylnego. Produktu
leczniczego nie wolno
mieszać ani podawać z innymi produktami leczniczymi. W celu
uniknięcia ewentualnego mieszania
enoksaparyny z innymi produktami leczniczymi, dostęp żylny należy
przepłukać wystarczającą
objętością soli fizjologicznej lub roztworu glukozy przed i po
dożylnym podaniu enoksaparyny, w
celu oczyszczenia miejsca wprowadzania produktu leczniczego.
Enoksaparynę można bezpiecznie
podawać z roztworem fizjologicznym (0,9% roztwór chlorku
sodowego) lub 5% roztworem wodnym
glukozy.
Clexane - środki ostrożności
Różne produkty lecznicze heparyn drobnocząsteczkowych mogą nie
być równoważne, dlatego nic należy
stosować heparyn drobnocząsteczkowych zamiennie.
• Zwiększone ryzyko krwotoku
Enoksaparynę należy stosować z dużą ostrożnością w sytuacjach
zwiększonego ryzyka krwawienia,
takich jak:
zaburzenia hemostazy
choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy w wywiadzie
niedawno przebyty udar niedokrwienny
niewyrównane ciężkie nadciśnienie tętnicze
retinopatia cukrzycowa
niedawno przebyte zabiegi neurochirurgiczne lub
oftalmologiczne
jednoczesne stosowanie produktów leczniczych wpływających na
hemostazę.
• Trombocytopenia spowodowana stosowaniem
heparyny
U pacjentów z trombocytopenią spowodowaną stosowaniem heparyny,
z zakrzepicą lub bez zakrzepicy,
enoksaparynę należy stosować szczególnie ostrożnie.
Istnieje ryzyko wystąpienia małopłytkowości wywołanej przez
heparynę z udziałem przeciwciał podczas
stosowania heparyn małocząsteczkowych, dlatego należ)' rozważyć
regularne kontrolowanie liczby
płytek krwi przed i podczas stosowania tych produktów leczniczych.
Trombocytopenia zazwyczaj
występuje między 5. i 21. dniem od rozpoczęcia leczenia
enoksaparyną. Po zaobserwowaniu istotnego
zmniejszenia ilości płytek krwi (30% do 50% początkowej wartości),
enoksaparynę należy natychmiast
odstawić i zastosować inne leczenie.
• Hiperkaliemia
Heparyna może hamować wydzielanie aldosteronu przez korę
nadnerczy, co prowadzi do hiperkaliemii,
zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą, przewlekłą niewydolnością nerek,
wcześniej obecną kwasicą
metaboliczną, ze zwiększonym stężeniem potasu w osoczu krwi lub
przyjmujących leki moczopędne
oszczędzające potas. Ryzyko hiperkaliemii wydaje się większe
podczas długotrwałego leczenia, ale
hiperkaliemia jest zwykle przemijająca. U pacjentów ze zwiększonym
ryzykiem, należy wykonać
badania stężenia potasu w osoczu krwi przed rozpoczęciem leczenia
heparyną a następnie kontrolować
je regularnie, szczególnie w przypadku, gdy leczenie trwa dłużej
niż 7 dni.
• Znieczulenie rdzeniowo-nadtwardówkowe
Podobnie jak po zastosowaniu innych leków przeciwzakrzepowych,
jednoczesne podanie enoksaparyny i
wykonanie znieczulenia rdzeniowo-nadtwardówkowego, może spowodować
powstanie krwiaka
śródrdzeniowego. Może to prowadzić do długotrwałych lub trwałych
porażeń. Takie powikłania
występują rzadko podczas stosowania enoksaparyny w dawkach 40 mg na
dobę lub mniejszych. Ryzyko
wystąpienia krwiaka śródrdzeniowego zwiększa się w przypadku
podawania większych dawek
enoksaparyny, używania po operacji stałych cewników
nadtwardówkowych lub jednoczesnego
podawania innych produktów leczniczych wpływających na hemostazę,
np. niesteroidowych leków
przeciwzapalnych (patrz punkt 4.5). Ryzyko wystąpienia krwiaka
śródrdzeniowego wydaje się także
większe w przypadku pourazowych uszkodzeń lub wielokrotnych nakłuć
osi mózgowo-rdzeniowej lub u
pacjentów po operacjach rdzenia lub z deformacjami rdzenia w
wywiadzie.
W celu ograniczenia niebezpieczeństwa krwawienia do kanału
kręgowego w przypadku jednoczesnego
stosowania enoksaparyny i znieczulenia rdzeniowo-nadtwardówkowego
albo znieczulenia lub leczenia
przeciwbólowego z wykorzystaniem nadtwardówkowej drogi podawania
produktów leczniczych, należy
uwzględnić właściwości farmakokinetyczne produktu leczniczego
(patrz punkt 5.2). Zaleca się, aby
wprowadzanie lub usuwanie cewnika przeprowadzać w czasie, gdy
działanie przeciwzakrzepowe
enoksaparyny jest słabe.
W zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej,
wprowadzenie lub usunięcie cewnika należy
wykonać po 10 do 12 godzinach od podania profilaktycznej dawki
enoksaparyny.
U pacjentów otrzymujących większe dawki produktu (1,5 mg/kg mc.
jeden raz na dobę), powyższe
czynności należy wykonać z większym opóźnieniem w stosunku do
podania enoksaparyny, tj. po
upływie 24 godzin. Kolejną dawkę enoksaparyny można podać nie
wcześniej niż po 2 godzinach od
usunięcia cewnika.
W przypadku, gdy lekarz podejmie decyzję o podawaniu leków
przeciwzakrzepowych w czasie
stosowania znieczulenia rdzeniowo-nadtwardówkowego, konieczne jest
zachowanie szczególnej
ostrożności i regularne monitorowanie pacjenta w celu wykrycia
ewentualnych podmiotowych i
przedmiotowych objawów niedoborów neurologicznych, takich jak: ból
środkowej części pleców,
niedobory czuciowe i ruchowe (drętwienie lub osłabienie kończyn
dolnych), zaburzenia czynności jelita
grubego lub pęcherza moczowego. Pacjentów należy pouczyć o
konieczności zgłaszania lekarzowi
któregokolwiek z wyżej wymienionych objawów. Jeśli na podstawie
objawów podejrzewa się
występowanie krwiaka śródrdzeniowego, niezbędne jest wykonanie
natychmiastowej diagnostyki i
podjęcie leczenia, włącznie z dekompresją rdzenia kręgowego.
• Zabiegi przezskórnej rewaskularyzacji naczyń
wieńcowych
U pacjentów, u których niestabilna dławica piersiowa, zawał
serca bez załamka Q oraz świeży zawał
mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST są leczone enoksaparyną,
w celu zminimalizowania ryzyka
krwawienia po zabiegach chirurgicznych w obrębie naczyń, należy
ściśle przestrzegać zalecanych
odstępów pomiędzy podaniem kolejnych dawek enoksaparyny. Ważne jest
uzyskanie hemostazy w
miejscu nakłucia po przezskórnej angioplastyce wieńcowej. W
przypadku stosowania urządzenia do
zamykania, należy natychmiast wyjąć prowadnik. Jeżeli stosuje się
metodę ucisku ręcznego, należy
usunąć koszulkę naczyniową w ciągu 6 godzin po wstrzyknięciu
ostatniej dawki enoksaparyny drogą
dożylną lub podskórną. Jeżeli kontynuowanie leczenia enoksaparyną
jest konieczne, następną planowaną
dawkę należy podać nie wcześniej niż 6 do 8 godzin po wyjęciu
koszulki naczyniowej. Miejsce
przeprowadzenia zabiegu należy obserwować w kierunku występowania
objawów krwawienia lub
tworzenia się krwiaka.
• Sztuczne zastawki serca
Nie przeprowadzono odpowiednich badań oceniających
przeciwzakrzepowe właściwości enoksaparyny
u pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca. Enoksaparyna w dawce
stosowanej w zapobieganiu żylnej
chorobie zakrzepowo-zatorowej nie jest wystarczająca w zapobieganiu
zakrzepicy zastawek serca u
pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca. Opisywano przypadki
niepowodzenia w leczeniu kobiet w
ciąży ze sztucznymi zastawkami serca, które przyjmowały leki
przeciwzakrzepowe podczas stosowania
leczniczych dawek enoksaparyny (patrz punkt 4.6).
Nie zaleca się stosowania enoksaparyny w celu zapobiegania
zmianom zakrzepowo-zatorowymi u
pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca.
• Krwotok u pacjentów w podeszłym wieku
U pacjentów w podeszłym wieku nie obserwuje się zwiększonej
tendencji do krwawień w przypadku
stosowania enoksaparyny w dawkach profilaktycznych. U pacjentów w
podeszłym wieku (zwłaszcza w
wieku 80 lat i starszych) ryzyko powikłań krwotocznych może być
większe w przypadku stosowania
enoksaparyny w dawkach leczniczych. Zaleca się prowadzenie
wnikliwej obserwacji klinicznej tej grupy
pacjentów (patrz punkt 4.2 oraz 5.2).
• Pacjenci z niewydolnością nerek
U pacjentów z niewydolnością nerek zwiększenie narażenia na
enoksaparynę wiąże się ze zwiększeniem
ryzyka wystąpienia krwawień.
Ze względu na znacznie zwiększone stężenie enoksaparyny w
surowicy krwi u pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), niezbędna
jest modyfikacja dawkowania w tej
grupie pacjentów podczas stosowania leczniczych oraz
profilaktycznych dawek enoksaparyny. Nie jest
konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z umiarkowaną (klirens
kreatyniny 30 do 50 ml/min) i
łagodną (klirens kreatyniny 50 do 80 ml/min) niewydolnością nerek,
jednak należy prowadzić wnikliwą
obserwację kliniczną tych pacjentów podczas leczenia enoksaparyną
(patrz punkt 4.2 oraz 5.2).
• Pacjenci o małej masie ciała
Obserwowano zwiększenie stężenia enoksaparyny po zastosowaniu
profilaktycznych dawek produktu
leczniczego (niemodyfikowanych względem masy ciała pacjenta) u
kobiet o małej masie ciała (< 45 kg) i
mężczyzn o małej masie ciała (< 57 kg). Takie działanie może się
wiązać ze zwiększeniem ryzyka
krwawienia. Z tego względu, niezbędne jest prowadzenie wnikliwej
obserwacji klinicznej tej grupy
pacjentów (patrz punkt 5.2).
• Badania laboratoryjne
W trakcie stosowania enoksaparyny może wystąpić wydłużenie czasu
częściowej tromboplastyny po
aktywacji (PTT) oraz czasu krzepnięcia po aktywacji (ACT).
Wydłużenie czasu PTT i ACT nie jest
skorelowane liniowo z siłą działania przeciwzakrzepowego
enoksaparyny. Dlatego pomiary czasów
PTT i ACT nie stanowią odpowiedniego ani wiarygodnego sposobu
monitorowania aktywności
enoksaparyny.
Ocena ryzyka i obserwacja kliniczna są najlepszymi wskaźnikami
ryzyka potencjalnego krwawienia.
Zwykle nie jest konieczne rutynowe kontrolowanie aktywności
anty-Xa.
Jednakże, należy rozważyć monitorowanie aktywności anty-Xa u
pacjentów leczonych heparyną
drobnocząsteczkową, u których występuje zwiększone ryzyko
krwawienia (np. pacjenci z zaburzeniem
czynności nerek, osoby w podeszłym wieku lub o ekstremalnej masie
ciała) lub czynne krwawienia.
Clexane - przedawkowanie
Enoksaparyna podana doustnie źle się wchłania i nawet przyjęcie
dużych dawek nie powinno prowadzić
do poważnych następstw. Można to sprawdzić poprzez badania
aktywności anty-Xa i anty-IIa.
Przypadkowe przedawkowanie enoksaparyny po podaniu pozajelitowym
może prowadzić do powikłań
krwotocznych.
Działanie przeciwzakrzepowe może być w większości
zneutralizowane przez powolne wstrzyknięcie
dożylne siarczanu protaminy lub chlorowodorku protaminy. Dawka
protaminy zależy od dawki
wstrzykniętej enoksaparyny; 1 mg siarczanu protaminy neutralizuje
działanie przeciwzakrzepowe 1 mg
enoksaparyny o ile enoksaparynę podawano w okresie ostatnich 8
godzin. Jeżeli enoksaparynę podano
ponad 8 godzin przed podaniem protaminy albo. jeżeli stwierdzono,
że konieczne jest podanie drugiej
dawki protaminy, protaminę można podać we wlewie w dawce 0,5 mg na
1 mg enoksaparyny.
Po 12 godzinach od wstrzyknięcia enoksaparyny podanie protaminy
może nie być konieczne.
Clexane - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na enoksaparynę, heparynę lub jej pochodne, w tym
heparyny drobnocząsteczkowe
ostre bakteryjne zapalenie wsierdzia
ciężkie zaburzenia krzepnięcia krwi
duże krwawienia
trombocytopenia u pacjentów z dodatnim wynikiem testu agregacji
płytek krwi w vitro w obecności
enoksaparyny
czynna choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy
udar (z wyłączeniem udaru powstałego w wyniku zatoru)
zwiększone ryzyko krwotoku.
Clexane - działania niepożądane
Enoksaparyna była oceniana u ponad 15 000 pacjentów, którzy
otrzymywali enoksaparynę w
badaniach klinicznych. Badania obejmowały: 1776 pacjentów z ryzkiem
powikłań
zakrzepowo-zatorowych, otrzymujących enoksaparynę w zapobieganiu
żylnej chorobie
zakrzepowo-zatorowej po zabiegach operacyjnych ortopedycznych lub w
obrębie jamy brzusznej,
1169 pacjentów unieruchomionych z powodu ostrych schorzeń,
otrzymujących enoksaparynę w
zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, 559 pacjentów
otrzymujących enoksaparynę w
leczeniu zakrzepicy żył głębokich powikłanej bądź niepowikłanej
zatorowością płucną, 1578 pacjentów
otrzymujących enoksaparynę w leczeniu niestabilnej dławicy
piersiowej oraz zawału serca bez
załamka Q i 10176 pacjentów otrzymujących enoksaparynę w leczeniu
świeżego zawału mięśnia
sercowego z uniesieniem odcinka ST.
W trakcie tych badań, schemat dawkowania enoksaparyny sodowej
różnił się w zależności od
wskazania. W zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u
pacjentów poddawanych
zabiegom operacyjnym chirurgicznym lub u pacjentów unieruchomionych
z powodu ostrych
schorzeń enoksaparynę sodową stosowano w dawce 40 mg podskórnie raz
na dobę. W leczeniu
zakrzepicy żył głębokich (DVT ang. deep vein thrombosis),
powikłanej bądź niepowikłanej
zatorowością płucną (PE, ang. pulmonary embolistn), pacjenci
otrzymywali enoksaparynę w dawce
1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin lub 1,5 mg/kg mc. podskórnie
raz na dobę. W badaniach
klinicznych dotyczących leczenia niestabilnej dławicy piersiowej
oraz zawału mięśnia sercowego bez
załamka Q stosowano dawki 1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin, a w
badaniu klinicznym
dotyczącym leczenia świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem
ST schemat podawania
enoksaparyny sodowej wynosił 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu
dożylnym, a następnie
1 mg/kg mc. podskórnie co 12 godzin.
Poniżej przedstawiono działania niepożądane obserwowane w tych
badaniach klinicznych i zgłoszone
po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.
Częstość występowania zdefiniowana jest następująco: bardzo
często (> 1/10); często (> 1/100 do
< 1/10); niezbyt często (> 1/1000 do < 1/100); rzadko
(> 1/10000 do < 1/1000); bardzo rzadko
(< 1/10 000).
Działania niepożądane niezaobserwowane w badaniach klinicznych,
ale zgłoszone po wprowadzeniu
produktu do obrotu są definiowane, jako częstość występowania
„rzadko".
Krwotoki
W badaniach klinicznych, krwotoki były najczęściej zgłaszanymi
działaniami niepożądanymi.
Obejmowały one duże krwotoki, zaobserwowane u najwyżej 4,2%
pacjentów (pacjenci po zabiegach
operacyjnych chirurgicznych1). Niektóre z tych przypadków
zakończyły się zgonem.
Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwzakrzepowych, krwotok
może wystąpić, jeśli obecne są
następujące czynniki ryzyka: zmiany organiczne powodujące
krwawienie, procedury inwazyjne lub
użycie produktów leczniczych zaburzających hemostazę (patrz punkt
4.4 i 4.5).
Klasyfikacja
|
Profilaktyka u
|
Profilaktyka u
|
Leczenie DVT,
|
Leczenie
|
Leczenie świeżego
|
układów i
|
pacjentów
|
pacjentów
|
powikłanej bądź
|
niestabilnej
|
zawału mięśnia
|
narządów
|
poddawanych
|
unieruchomionych
|
niepowikłanej PE
|
dławicy
|
sercowego z
|
MedDRA
|
zabiegom
|
z powodu ostrych
|
|
piersiowej
|
uniesieniem odcinka
|
|
operacyjnym
|
schorzeń
|
|
oraz zawału
|
ST
|
|
chirurgicznym
|
|
|
serca bez
|
|
|
|
|
|
załamka Q
|
|
Zaburzenia
|
Bardzo
|
Często:
|
Bardzo często:
|
Często:
|
Często:
|
naczyniowe
|
często:
|
Krwotok*
|
Krwotok*
|
Krwotok*
|
Krwotok*
|
|
Krwotok*
|
|
|
|
|
|
|
|
Niezbyt często:
|
Rzadko:
|
Niezbyt często:
|
|
Rzadko:
|
|
Krwotok
|
Krwotok
|
Krwotok
|
|
Krwotok
|
|
wewnątrzczaszkowy
|
zaotrzewnowy
|
wewnątrzczaszkowy
|
|
zaotrzewnowy
|
|
Krwotok
|
|
Krwotok
|
|
|
|
zaotrzewnowy
|
|
zaotrzewnowy
|
*taki jak: krwiak, wybroczyna poza miejscem wstrzyknięcia,
krwiak w ranie, krwiomocz, krwotok z nosa,
krwotok z przewodu pokarmowego.
Ponadto, po wprowadzeniu produktu do obrotu
Rzadko: zgłaszano przypadki krwiaków śródrdzeniowych (lub
krwiaków w obrębie kanału kręgowego)
przy jednoczesnym stosowaniu enoksaparyny sodowej i wykonaniu
znieczulenia
rdzeniowo-nadtwardówkowego lub punkcji rdzeniowej. Działania te
powodowały różnego stopnia
uszkodzenia neurologiczne, w tym także długotrwałe lub
nieprzemijające porażenie (patrz punkt 4.4)
1) U pacjentów poddawanych operacjom chirurgicznym, powikłania w
postaci krwotoku były uważane za poważne,
jeżeli: (1) krwotok powodował istotne zdarzenie kliniczne lub (2)
towarzyszyło mu obniżenie stężenia hemoglobiny
> 2 g/ml lub transfuzja 2 lub więcej jednostek produktów krwi.
Krwotoki zaotrzewnowe i wewnątrzczaszkowe
zawsze były uważane za poważne.
Trombocytopenia i trombocytoza
Klasyfikacja
układów i
narządów
MedDRA
|
Profilaktyka u
pacjentów
poddawanych
zabiegom
operacyjnym
chirurgicznym
|
Profilaktyka u
pacjentów
unieruchomionych
z powodu ostrych
schorzeń
|
Leczenie DVT,
powikłanej bądź
niepowikłanej PE
|
Leczenie
niestabilnej
dławicy piersiowej
oraz zawału serca
bez załamka Q
|
Leczenie świeżego
zawału mięśnia
sercowego z
uniesieniem odcinka
ST
|
Zaburzenia
krwi i
układu
chłonnego
|
Bardzo często:Trombocytoza*
Często:
Trombocytopenia
|
Niezbyt często:Trombocytopenia
|
Bardzo często:Trombocytoza*
Często:
Trombocytopenia
|
Niezbyt często:Trombocytopenia
|
Często:
Trombocytoza*
Trombocytopenia
Bardzo rzadko:
Trombocytopenia
immunoalergiczna
|
*zwiększenie liczby płytek krwi > 400 x 10V/I
Ponadto, po wprowadzeniu produktu do obrotu
Rzadko: przypadki trombocytopenii immunoalergicznej z
zakrzepicą; w niektórych przypadkach
zakrzepica była powikłana zawałem narządu lub niedokrwieniem
kończyny (patrz punkt 4.4).
Inne, ważne z punktu widzenia klinicznego, działania
niepożądane
Działania te są przedstawione poniżej, niezależnie od wskazań,
ale zgodnie z klasyfikacją układów i
narządów, częstością występowania i zmniejszającym się
nasileniem.
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA
|
Wszystkie wskazania
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Często: reakcje alergiczne
Rzadko: reakcje anafilaktyczne i (lub)
anafilaktoidalne
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
Bardzo często: zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych (głównie aminotransferaz**)
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Często: pokrzywka, świąd, rumień
Niezbyt często: wysypka pęcherzowa
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
Często: krwiak w miejscu wstrzyknięcia, ból w
miejscu wstrzyknięcia i inne reakcje w miejscu
wstrzyknięcia*
Niezbyt często: miejscowe podrażnienie; martwica
skóry w miejscu wstrzyknięcia
|
Badania diagnostyczne
|
Rzadko: hiperkaliemia
|
*takie jak: obrzęk, krwotok, nadwrażliwość, zapalenie,
stwardnienie, ból lub reakcja (BNO) w miejscu
wstrzyknięcia
**aktywność aminotransferaz > 3 krotnie ponad górną granicę
normy
Ponadto, po wprowadzeniu produktu do obrotu
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Rzadko:
- Zapalenie naczyń skóry, martwica skóry zwykle występująca
w miejscu wstrzyknięcia
(zjawisko to było zwykle poprzedzone wystąpieniem plamicy lub plam
rumieniowych, z
obecnością nacieków i towarzyszącą bolesnością). W takim przypadku
należy przerwać
leczenie enoksaparyną sodową.
- Guzki w miejscu wstrzyknięcia (zapalne guzki, niebędące
otorbionymi zbiornikami
enoksaparyny). Objawy te przemijają po kilku dniach i nie wymagają
odstawienia
produktu leczniczego.
Komentarze