Cidimus - dawkowanie
4.2 Dawkowanie i
sposób podawania
Leczenie takrolimusem
wymaga starannego monitorowania przez odpowiednio wykwalifikowany i
wyposażony personel.
Produkt leczniczy mogą
przepisywać i dokonywać zmian w leczeniu immunosupresyjnym
wyłącznie lekarze z doświadczeniem w stosowaniu leków
immunosupresyjnych i postępowaniu z pacjentami po przeszczepieniu
narządów.
Nieumyślna, niezamierzona
lub nienadzorowana przez lekarza zmiana produktu leczniczego
zawierającego takrolimus o natychmiastowym lub przedłużonym
uwalnianiu na jakikolwiek inny produkt leczniczy zawierający
takrolimus jest niebezpieczna. Może ona prowadzić do odrzucania
przeszczepionego narządu lub zwiększenia częstości działań
niepożądanych, w tym niewystarczającej lub nadmiernej
immunosupresji na skutek klinicznie znaczących różnic w
ogólnoustrojowej ekspozycji na takrolimus. Pacjent powinien
otrzymywać jeden produkt z takrolimusem, zgodnie z odpowiadającym
mu dobowym schematem dawkowania; zmiana produktu zawierającego
takrolimus lub zmiana schematu dawkowania powinny odbywać się
wyłącznie pod wnikliwym nadzorem specjalisty transplantologa (patrz
punkty 4.4 i 4.8). Po zamianie na jakikolwiek inny produkt
zawierający takrolimus konieczne jest monitorowanie stężenia leku
we krwi i dostosowanie dawki, aby mieć pewność, że ogólnoustrojowa
ekspozycja na takrolimus pozostała niezmieniona.
Uwagi
ogólne
Przedstawione niżej
zalecenia dotyczące dawek początkowych maj ą służyć wyłącznie jako
wskazówka. Dawkowanie takrolimusu należy ustalać indywidualnie
przede wszystkim na podstawie klinicznej oceny odrzucania i
tolerowania przeszczepu oraz monitorowania stężenia leku we krwi
(patrz niżej ?Zalecenia dotyczące docelowych stężeń minimalnych w
pełnej krwi"). W razie wystąpienia klinicznych objawów odrzucenia,
należy rozważyć zmianę leczenia
immunosupresyjnego.
Takrolimus można podawać
dożylnie lub doustnie. Zasadniczo lek można podawać doustnie od
samego początku; w razie konieczności zawartość kapsułki w postaci
zawiesiny wodnej można podać przez sondę
żołądkową.
W początkowym okresie
pooperacyjnym takrolimus podaje się rutynowo jednocześnie z innymi
lekami immunosupresyjnymi. Jego dawka może się różnić w zależności
od wybranego schematu leczenia
immunosupresyjnego.
Sposób
podawania
Zaleca się, aby doustna
dawka dobowa podawana była w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i
wieczorem). Kapsułki należy przyjmować natychmiast po wyjęciu z
blistra. Pacjenta należy pouczyć, że nie wolno połykać środka
pochłaniającego wilgoć. Kapsułki należy połykać, popijając płynem
(najlepiej wodą).
Kapsułki należy zasadniczo
podawać na czczo lub co najmniej 1 godzinę przed lub 2 do 3 godzin
po posiłku w celu uzyskania maksymalnego wchłaniania (patrz punkt
5.2).
Czas trwania
leczenia
W celu zahamowania
odrzucania przeszczepu konieczne jest utrzymanie immunosupresji,
dlatego nie można ustalić ograniczeń czasu trwania leczenia
doustnego.
Zalecane dawkowanie -
przeszczepienie wątroby
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepu u
dorosłych
Doustne leczenie
takrolimusem należy rozpocząć od dawki 0,10-0,20 mg/kg mc./dobę,
podawanej w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i wieczorem).
Podawanie leku należy rozpocząć około 12 godzin po zakończeniu
zabiegu chirurgicznego.
Jeśli leku nie można podać
doustnie ze względu na stan kliniczny pacjenta, należy rozpocząć
leczenie dożylne, podając dawkę 0,01-0,05 mg/kg mc./dobę w ciągłej
infuzji przez 24 godziny.
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepu u
dzieci
Początkową dawkę doustną
0,30 mg/kg mc./dobę należy podać w dwóch dawkach podzielonych (np.
rano i wieczorem). Jeśli stan kliniczny pacjenta nie pozwala na
doustne podanie leku, dawkę początkową 0,05 mg/kg mc./dobę należy
podać w 24-godzinnej ciągłej infuzji dożylnej.
Dostosowanie dawki w okresie po przeszczepieniu
narządu u dorosłych i dzieci
Dawki takrolimusu są
zazwyczaj zmniejszane w okresie po przeszczepieniu. W niektórych
przypadkach możliwe jest odstawienie jednocześnie podawanych innych
leków immunosupresyjnych i kontynuowanie leczenia takrolimusem w
monoterapii.
Poprawa stanu pacjenta po
przeszczepieniu narządu może zmieniać farmakokinetykę takrolimusu,
powodując konieczność dalszego dostosowania
dawki.
Leczenie odrzucenia przeszczepu u dorosłych i
dzieci
W leczeniu incydentów
odrzucania przeszczepu stosowano zwiększone dawki takrolimusu,
uzupełniające leczenie kortykosteroidami oraz wprowadzano
krótkotrwałe podawanie przeciwciał mono- lub poliklonalnych. W
razie zaobserwowania oznak toksyczności (np. nasilonych działań
niepożądanych - patrz punkt 4.8), może być konieczne zmniejszenie
dawki takrolimusu.
W przypadku zmiany leku na
takrolimus leczenie należy rozpocząć początkową dawką doustną
zalecaną w immunosupresji pierwotnej.
Informacje dotyczące zmiany
leczenia z cyklosporyny na takrolimus - patrz niżej ?Dostosowanie
dawki w szczególnych grupach pacjentów".
Zalecane dawkowanie -
przeszczepienie nerki
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepu u
dorosłych
Doustne leczenie
takrolimusem należy rozpoczynać od dawki 0,20-0,30 mg/kg mc./dobę,
podawanej w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i wieczorem).
Podawanie leku należy rozpocząć w ciągu 24 godzin po zakończeniu
zabiegu chirurgicznego.
Jeśli leku nie można podać
doustnie ze względu na stan kliniczny pacjenta, należy rozpocząć
leczenie dożylne od podania dawki 0,05-0,10 mg/kg mc./dobę w
24-godzinnej ciągłej infuzji.
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepu u
dzieci
Początkową dawkę doustną
0,30 mg/kg mc./dobę należy podać w dwóch dawkach podzielonych (np.
rano i wieczorem). Jeśli stan kliniczny pacjenta nie pozwala na
doustne podanie leku, początkową dawkę dożylną 0,075-0,100 mg/kg
mc./dobę należy podać w 24-godzinnej ciągłej
infuzji.
Dostosowanie dawki w okresie po przeszczepieniu
u dorosłych i dzieci
Dawki takrolimusu są
zazwyczaj zmniejszane w okresie po przeszczepieniu. W niektórych
przypadkach możliwe jest odstawienie innych jednocześnie
stosowanych leków immunosupresyjnych i kontynuowanie leczenia
skojarzonego dwoma lekami, z takrolimusem jako lekiem podstawowym.
Poprawa stanu pacjenta po przeszczepieniu narządu może zmieniać
farmakokinetykę takrolimusu i może być konieczne dalsze
dostosowanie dawki.
Leczenie odrzucania przeszczepu u dorosłych i
dzieci
W leczeniu incydentów
odrzucania przeszczepu stosowano zwiększone dawki takrolimusu,
uzupełniające leczenie kortykosteroidami oraz wprowadzano
krótkotrwałe podawanie przeciwciał mono- lub poliklonalnych. W
razie zaobserwowania oznak toksyczności (np. nasilonych działań
niepożądanych - patrz punkt 4.8) może być konieczne zmniejszenie
dawki takrolimusu.
W przypadku zmiany leku na
takrolimus leczenie należy rozpocząć początkową dawką doustną
zalecaną w immunosupresji pierwotnej.
Informacje dotyczące zmiany
leczenia z cyklosporyny na takrolimus - patrz niżej ?Dostosowanie
dawki w szczególnych grupach pacjentów".
Zalecane dawkowanie -
przeszczepienie serca
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepu u
dorosłych
Takrolimus można stosować w
skojarzeniu z indukcją przeciwciałami (co pozwala na późniejsze
rozpoczęcie podawania takrolimusu) lub bez indukcji przeciwciałami
u pacjentów w stabilnym stanie klinicznym.
Po indukcji przeciwciałami
doustne stosowanie takrolimusu należy rozpocząć od dawki 0,075
mg/kg mc./dobę, podawanej w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i
wieczorem). Podawanie takrolimusu
należy rozpocząć w ciągu 5
dni po zakończeniu zabiegu chirurgicznego, zaraz po ustabilizowaniu
stanu klinicznego pacjenta. Jeśli leku nie można podać doustnie ze
względu na stan kliniczny pacjenta, należy rozpocząć leczenie
dożylne, podając dawkę od 0,01 do 0,02 mg/kg mc./dobę w
24-godzinnej ciągłej infuzji.
Opublikowano alternatywną
strategię, w której takrolimus podawano doustnie w ciągu 12 godzin
po przeszczepieniu. Metoda ta jest zastrzeżona dla pacjentów bez
zaburzeń czynności narządów (np. nerek). W takich przypadkach
stosowano takrolimus w początkowej dawce doustnej od 2 do 4 mg na
dobę w skojarzeniu z mofetylu mykofenolanem i kortykosteroidami lub
w skojarzeniu z syrolimusem i kortykosteroidami.
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepu u
dzieci
U dzieci po przeszczepieniu
serca takrolimus stosowano w skojarzeniu z indukcją lub bez
indukcji przeciwciałami.
Pacjenci, u których nie
stosowano indukcji przeciwciałami: jeśli leczenie takrolimusem
rozpoczyna się od podania dożylnego, zalecana dawka początkowa
wynosi
0,03-0,05 mg/kg mc./dobę w
24-godzinnej ciągłej infuzji tak, aby docelowe stężenie takrolimusu
w pełnej krwi wynosiło 15-25 ng/ml. Zmianę na leczenie doustne
należy przeprowadzić tak szybko, jak to jest możliwe ze względów
klinicznych. Pierwsza dawka doustna powinna wynosić 0,30 mg/kg
mc./dobę i powinna być podana od 8 do 12 godzin po zakończeniu
leczenia dożylnego.
Po indukcji przeciwciałami:
jeśli leczenie takrolimusem rozpoczyna się od podania drogą
doustną, zalecana dawka początkowa wynosi 0,10-0,30 mg/kg mc./dobę,
podawana w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i
wieczorem).
Dostosowanie dawki po przeszczepieniu serca u
dorosłych i dzieci
Dawki takrolimusu zazwyczaj
są zmniejszane w okresie po przeszczepieniu. Poprawa stanu pacjenta
po przeszczepieniu narządu może zmieniać farmakokinetykę
takrolimusu, powodując konieczność dalszej modyfikacji
dawki.
Leczenie odrzucenia przeszczepu u dorosłych i
dzieci
W leczeniu incydentów
odrzucania przeszczepu stosowano zwiększone dawki takrolimusu,
uzupełniające leczenie kortykosteroidami oraz wprowadzano
krótkotrwałe podawanie przeciwciał mono- lub
poliklonalnych.
Zmiana leku na takrolimus u
pacjentów dorosłych: należy podać doustnie dawkę początkową 0,15
mg/kg mc./dobę w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i
wieczorem).
Zmiana leku na takrolimus u
dzieci: należy podać doustnie dawkę początkową 0,20-0,30 mg/kg
mc./dobę w dwóch dawkach podzielonych (np. rano i
wieczorem).
Informacje dotyczące zmiany
leczenia z cyklosporyny na takrolimus - patrz niżej ?Dostosowanie
dawki w szczególnych grupach pacjentów".
Zalecane dawkowanie -
leczenie odrzucania innych przeszczepów
alogenicznych
Zalecenia dotyczące
dawkowania po przeszczepieniu płuca, trzustki i jelita opierają się
na ograniczonej liczbie danych z prospektywnych badań klinicznych.
U pacjentów po przeszczepieniu płuc takrolimus stosowano w
początkowej dawce doustnej 0,10-0,15 mg/kg mc./dobę, u pacjentów po
przeszczepieniu trzustki w początkowej dawce doustnej 0,2 mg/kg
mc./dobę, a u pacjentów po przeszczepieniu jelit w początkowej
dawce doustnej 0,3 mg/kg mc./dobę.
Dostosowanie dawki w
szczególnych grupach pacjentów
Pacjenci z zaburzeniami czynności
wątroby
U pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne zmniejszenie
dawki w celu utrzymania minimalnych skutecznych stężeń leku we krwi
w zalecanym zakresie docelowym.
Pacjenci z zaburzeniami czynności
nerek
Czynność nerek nie wpływa
na farmakokinetykę takrolimusu, dlatego nie powinno być wymagane
dostosowanie dawki. Jednak ze względu na możliwe działanie
nefrotoksyczne takrolimusu zalecane jest staranne kontrolowanie
czynności nerek (w tym seryjne oznaczanie stężeń kreatyniny w
surowicy, obliczanie klirensu kreatyniny i monitorowanie objętości
wydalanego moczu).
Dzieci
Na ogół u dzieci konieczne
jest zastosowanie dawek 1,5-2 razy większych niż u dorosłych w celu
uzyskania podobnych stężeń leku we krwi.
Pacjenci w podeszłym
wieku
Obecnie brak dostępnych
danych wskazujących na potrzebę dostosowania dawki u pacjentów w
podeszłym wieku.
Zmiana leku z cyklosporyny na
takrolimus
Należy zachować ostrożność
w przypadku zmiany leczenia cyklosporyną na leczenie takrolimusem
(patrz punkty 4.4 i 4.5). Leczenie takrolimusem należy rozpoczynać
po przeanalizowaniu stężeń cyklosporyny we krwi i stanu klinicznego
pacjenta. W przypadku stwierdzenia zwiększonego stężenia
cyklosporyny we krwi podanie takrolimusu należy opóźnić. W praktyce
leczenie takrolimusem rozpoczyna się 12-24 godziny po zakończeniu
leczenia cyklosporyną. Kontrolowanie stężenia cyklosporyny należy
kontynuować po zmianie leczenia, ponieważ jej klirens może być
zmieniony.
Zalecenia dotyczące
docelowego stężenia minimalnego w pełnej krwi
Dawkowanie należy ustalać
indywidualnie u każdego pacjenta przede wszystkim na podstawie
klinicznej oceny odrzucania i tolerowania
przeszczepu.
Dla ustalenia optymalnego
dawkowania dostępnych jest kilka immunologicznych metod oznaczania
stężenia takrolimusu w pełnej krwi, w tym półautomatyczną metodą
immunoenzymatyczną z wykorzystaniem mikrocząsteczek (MEIA).
Porównanie stężeń z danych literaturowych z wartościami u
poszczególnych pacjentów w praktyce klinicznej wymaga ostrożności i
znajomości zastosowanych metod oznaczania. W obecnej praktyce
klinicznej stężenia w pełnej krwi monitorowane są metodami
immunologicznymi.
W okresie po
przeszczepieniu narządu należy monitorować minimalne stężenia
takrolimusu we krwi. W przypadku stosowania doustnego minimalne
stężenia we krwi należy oznaczać po upływie około 12 godzin od
podania dawki, bezpośrednio przed podaniem następnej dawki.
Częstość oznaczania stężeń leku we krwi należy ustalić w zależności
od potrzeb klinicznych. Ponieważ takrolimus jest produktem
leczniczym o małym klirensie, zmiany stężenia leku we krwi na
skutek modyfikacji schematu dawkowania mogą być widoczne dopiero po
kilku dniach. Minimalne stężenia we krwi należy kontrolować mniej
więcej dwa razy w tygodniu we wczesnym okresie po przeszczepieniu
narządu, a następnie okresowo podczas leczenia podtrzymującego.
Minimalne stężenia takrolimusu we krwi należy monitorować także po
dostosowaniu dawki, zmianach schematu leczenia immunosupresyjnego
lub jednoczesnym podaniu substancji, które mogą zmieniać stężenia
takrolimusu w pełnej krwi (patrz punkt 4.5).
Analiza badań klinicznych
sugeruje, że większość pacjentów może być skutecznie leczona, gdy
minimalne stężenia takrolimusu we krwi utrzymują się poniżej 20
ng/ml. Podczas interpretacji stężenia leku we krwi należy
uwzględnić stan kliniczny pacjenta.
Cidimus - środki ostrożności
4.4 Specjalne
ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące
stosowania
U pacjentów otrzymujących
takrolimus obserwowano reakcje alergiczne i rzekomoanafilaktyczne
(patrz punkt 4.8).
W początkowym okresie po
przeszczepieniu narządu należy rutynowo kontrolować następujące
parametry: ciśnienie tętnicze, EKG, stan neurologiczny i wzrok,
stężenie glukozy na czczo we krwi, elektrolity (zwłaszcza potas),
próby czynnościowe wątroby i nerek, parametry hematologiczne,
parametry krzepnięcia krwi i oznaczenia stężenia białka w osoczu. W
przypadku zaobserwowania klinicznie istotnych zmian, należy
rozważyć modyfikację leczenia immunosupresyjnego.
Obserwowano przypadki
błędnego stosowania leku, w tym nieumyślną, niezamierzoną lub
nienadzorowaną przez lekarza zmianę produktu leczniczego
zawierającego takrolimus o natychmiastowym lub przedłużonym
uwalnianiu na inny produkt leczniczy zawierający takrolimus.
Prowadziło to do ciężkich działań niepożądanych, w tym odrzucania
przeszczepionego narządu lub innych działań niepożądanych, które
mogły być skutkiem zmniejszonej lub zwiększonej ekspozycji na
takrolimus. Pacjent powinien otrzymywać jeden produkt zawierający
takrolimus, zgodnie z odpowiadającym mu dobowym schematem
dawkowania. Zmiana produktu zawierającego takrolimus lub zmiana
schematu dawkowania powinny odbywać się wyłącznie pod wnikliwym
nadzorem specjalisty transplantologa (patrz punkty 4.2 i
4.8).
Podczas leczenia
takrolimusem należy unikać preparatów roślinnych zawierających
ziele dziurawca (Hypericum perforatum) lub innych preparatów
ziołowych ze względu na ryzyko interakcji, które mogą zmniejszać
stężenie takrolimusu we krwi oraz jego skuteczność kliniczną (patrz
punkt 4.5). Stężenia takrolimusu we krwi mogą znacząco zmieniać się
podczas biegunki, dlatego w przypadku jej wystąpienia zaleca się
dodatkowe kontrolowanie stężenia takrolimusu.
Należy unikać leczenia
skojarzonego cyklosporyną i takrolimusem. Należy zachować
ostrożność w przypadku stosowania takrolimusu u pacjentów, którzy
wcześniej otrzymywali cyklosporynę (patrz punkty 4.2 i
4.5).
W rzadkich przypadkach
obserwowano przerost komór lub przerost przegrody serca, określane
w raportach jako kardiomiopatie. W większości przypadków zmiany te
były odwracalne, występowały głównie u dzieci, u których minimalne
stężenia takrolimusu we krwi znacznie przekraczały zalecane
wartości maksymalne. Do innych czynników zwiększających ryzyko tych
stanów klinicznych należała stwierdzona wcześniej choroba serca,
stosowanie kortykosteroidów, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia
czynności nerek lub wątroby, zakażenia, zatrzymanie płynów w
ustroju i obrzęki. Dlatego pacjenci należący do grupy wysokiego
ryzyka, zwłaszcza małe dzieci i osoby leczone dużymi dawkami leków
immunosupresyjnych, powinni być monitorowani z zastosowaniem takich
metod, jak echokardiografia lub EKG przed i po przeszczepieniu
narządu (np. początkowo po trzech miesiącach, a następnie po 9 do
12 miesięcy). W razie nieprawidłowości należy rozważyć zmniejszenie
dawki takrolimusu lub zastosowanie innego leku immunosupresyjnego.
Takrolimus może wydłużać odstęp QT, ale obecnie
brak istotnego dowodu, że
wywołuje zaburzenia rytmu serca typu torsade depointes.
Należy zachować ostrożność u pacjentów z rozpoznanym lub
podejrzewanym zespołem wrodzonego wydłużenia odstępu
QT.
U pacjentów leczonych
takrolimusem opisywano występowanie zaburzeń limfoproliferacyjnych
związanych z wirusem EBV. Pacjenci, którym zmieniono leczenie na
takrolimus nie powinni otrzymywać jednocześnie leków
przeciwlimfocytarnych. U bardzo małych dzieci (< 2 lat), u
których nie stwierdzono przeciwciał przeciwko antygenowi kapsydu
wirusa EBV (EBV-VCA), ryzyko rozwoju zaburzeń limfoproliferacyjnych
jest zwiększone. Dlatego w tej grupie pacjentów przed rozpoczęciem
leczenia takrolimusem należy wykonać badania serologiczne na
obecność EBV-VCA. Podczas leczenia zaleca się staranne
kontrolowanie metodą łańcuchowej reakcji polimerazy EBV-PCR.
Dodatni wynik badania EBV-PCR może utrzymywać się przez wiele
miesięcy i sam w sobie nie świadczy o występowaniu choroby
limfoproliferacyjnej lub chłoniaka.
U pacjentów leczonych
takrolimusem opisywano rozwój zespołu tylnej odwracalnej
encefalopatii (ang. posterior reversible encephalopathy syndrome -
PRES). Jeśli u pacjentów przyjmujących takrolimus wystąpią objawy
wskazujące na PRES, takie jak ból głowy, zaburzenia stanu
psychicznego, drgawki i zaburzenia widzenia, należy wykonać badanie
obrazowe (np. przy użyciu rezonansu magnetycznego, MRI). Jeżeli
rozpoznano PRES, zaleca się utrzymanie prawidłowego ciśnienia
tętniczego i natychmiastowe przerwanie ogólnoustrojowego stosowania
takrolimusu. Większość pacjentów całkowicie powraca do zdrowia po
wdrożeniu właściwego postępowania.
U pacjentów leczonych
lekami immunosupresyjnymi, w tym takrolimusem, zwiększa się ryzyko
zakażeń oportunistycznych (bakteryjnych, grzybiczych, wirusowych i
pierwotniakowych). Wśród nich znajduje się również zakażenie
wirusem BK i związana z nim nefropatia oraz zakażenie wirusem JC i
związana z nim postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia (ang.
progressive multifocal leucoencephalopathy - PML). Zakażenia te
często wynikają z dużego całkowitego obciążenia immunosupresyjnego
i mogą prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych stanów, które lekarz
powinien wziąć pod uwagę u pacjentów z pogarszającą się czynnością
nerek lub objawami neurologicznymi.
U pacjentów leczonych
takrolimusem notowano przypadki wybiórczej aplazji
czerwonokrwinkowej (ang. PRCA, pure red cell
aplasia).
U wszystkich pacjentów
stwierdzono czynniki ryzyka dla PRCA, takie jak zakażenie
parwowirusem B19, choroba podstawowa lub stosowane jednocześnie
leki związane z rozwojem PRCA.
Podobnie jak w przypadku
innych leków immunosupresyjnych, należy ograniczyć ekspozycję na
światło słoneczne i promieniowanie UV przez noszenie odzieży
ochronnej i stosowanie filtrów słonecznych o dużym wskaźniku
ochrony, ze względu na potencjalne ryzyko złośliwych zmian
skórnych.
Podobnie jak w przypadku
innych silnych związków immunosupresyjnych, nieznane jest ryzyko
wtórnych nowotworów (patrz punkt 4.8).
Cidimus - przedawkowanie
4.9
Przedawkowanie
Doświadczenie dotyczące
przedawkowania jest ograniczone. Opisano kilka przypadków
nieumyślnego przedawkowania, którego objawami było drżenie
mięśniowe, bóle głowy, nudności i wymioty, zakażenia, pokrzywka,
ospałość, zwiększone stężenie azotu mocznikowego we krwi,
zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy oraz zwiększona aktywność
aminotransferazy alaninowej.
Brak swoistej odtrutki dla
takrolimusu. W razie przedawkowania należy wdrożyć ogólne
postępowanie podtrzymujące czynności życiowe organizmu i leczenie
objawowe.
Cidimus - przeciwwskazania
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na takrolimus
lub na inne makrolidy.
Cidimus - działania niepożądane
4.8 Działania
niepożądane
Profil działań
niepożądanych w przypadku leków immunosupresyjnych jest często
trudny do ustalenia ze względu na chorobę podstawową i jednoczesne
stosowanie wielu innych leków.
Wiele działań niepożądanych
wymienionych niżej jest odwracalnych i (lub) ustępuje po
zmniejszeniu dawki. Podanie doustne wiąże się prawdopodobnie z
mniejszą częstością występowania polekowych działań niepożądanych w
porównaniu z podaniem dożylnym. Działania niepożądane wymieniono
poniżej zgodnie z malejącą częstością występowania: bardzo często
(> =1/10); często (> =1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> =1/1000 do < 1/100); rzadko (> =1/10 000 do <
1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (nie może
być określona na podstawie dostępnych danych).
Zakażenia i zarażenia
pasożytnicze
Podobnie jak w przypadku
innych silnie działających leków immunosupresyjnych, u pacjentów
otrzymujących takrolimus często występuje większe ryzyko zakażeń
(wirusowych, bakteryjnych, grzybiczych, pierwotniakowych). Przebieg
istniejących zakażeń może być zaostrzony. Mogą występować zakażenia
zarówno miejscowe, jak i uogólnione.
U pacjentów leczonych
lekami immunosupresyjnymi, w tym takrolimusem, opisywano przypadki
nefropatii związanej z zakażeniem wirusem BK, a także postępującej
wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML) związanej z zakażeniem
wirusem JC.
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w
tym cysty i polipy)
Pacjenci otrzymujący leki
immunosupresyjne obarczeni są większym ryzykiem rozwoju nowotworów
złośliwych. W związku z leczeniem takrolimusem opisywano
występowanie nowotworów łagodnych i złośliwych, włącznie z
zaburzeniami limfoproliferacyjnymi związanymi z zakażeniem EBV i
nowotworami skóry.
Zaburzenia krwi i układu
chłonnego
często: niedokrwistość, leukopenia,
trombocytopenia, leukocytoza, nieprawidłowe
wyniki
badań krwinek czerwonych
niezbyt często: koagulopatie, nieprawidłowe wyniki parametrów
krzepnięcia krwi i krwawienia,
pancytopenia, neutropenia
rzadko: plamica zakrzepowa małopłytkowa,
hipoprotrombinemia
częstość nieznana:
wybiórcza aplazja czerwonokrwinkowa, agranulocytoza, niedokrwistość
hemolityczna
Zaburzenia układu
immunologicznego
U pacjentów otrzymujących
takrolimus obserwowano reakcje alergiczne i rzekomoanafilaktyczne
(patrz punkt 4.4).
Zaburzenia
endokrynologiczne rzadko: hirsutyzm
Zaburzenia metabolizmu i
odżywiania
bardzo często: stany
hiperglikemii, cukrzyca, hiperkaliemia
często: hipomagnezemia, hipofosfatemia,
hipokaliemia, hipokalcemia, hiponatremia,
zatrzymanie płynów,
hiperurykemia, zmniejszenie łaknienia, jadłowstręt,
kwasica
metaboliczna,
hiperlipidemia, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, inne
zaburzenia elektrolitowe
odwodnienie,
hipoproteinemia, hiperfosfatemia, hipoglikemia
niezbyt
często:
Zaburzenia psychiczne
bardzo często:
bezsenność
często: objawy lękowe,
splątanie i dezorientacja, depresja, obniżony nastrój,
zaburzenia
nastroju, koszmary senne,
omamy, zaburzenia psychiczne niezbyt często: zaburzenia
psychotyczne
Zaburzenia układu
nerwowego
drżenie, bóle
głowy
napady drgawkowe,
zaburzenia świadomości, parestezje i zaburzenia czucia, neuropatia
obwodowa, zawroty głowy, problemy z pisaniem, zaburzenia
neurologiczne
śpiączka, krwawienia w
obrębie ośrodkowego układu nerwowego, incydenty mózgowo-naczyniowe,
porażenia i niedowłady, encefalopatia, zaburzenia mowy i
wysławiania się, niepamięć wzmożone napięcie mięśniowe
miastenia
niezbyt
często:
rzadko:
bardzo
rzadko:
Zaburzenia oka
często:
niezbyt często:
rzadko:
nieostre widzenie,
światłowstręt, choroby oczu
zaćma
ślepota
bardzo często:
często:
Zaburzenia ucha i
błędnika
często: szumy
uszne
niezbyt często:
niedosłuch
rzadko: głuchota
nerwowo-czuciowa
bardzo rzadko: upośledzenie
słuchu
choroba niedokrwienna
serca, tachykardia
komorowe zaburzenia rytmu i
zatrzymanie serca, niewydolność serca, kardiomiopatie, przerost
komór, nadkomorowe zaburzenia rytmu, kołatanie serca, nieprawidłowe
wyniki badania EKG, nieprawidłowa częstość akcji serca i tętno
wysięk w osierdziu nieprawidłowy echokardiogram
Zaburzenia serca
często:
niezbyt
często:
rzadko:
bardzo
rzadko:
Zaburzenia naczyniowe
bardzo często: nadciśnienie
tętnicze
często: krwawienie,
incydenty zakrzepowo-zatorowe i niedokrwienne, choroby
naczyń
obwodowych, niedociśnienie
pochodzenia naczyniowego niezbyt często: zawał, zakrzepica żył
głębokich kończyn, wstrząs
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej
i śródpiersia
często: duszność,
choroby śródmiąższowe płuc, wysięk opłucnowy, zapalenie
gardła,
kaszel, przekrwienie i
zapalenie błony śluzowej nosa niezbyt często: niewydolność
oddechowa, choroby dróg oddechowych, astma oskrzelowa
rzadko: zespół ostrej niewydolności
oddechowej
Zaburzenia żołądka i
jelit
bardzo często: biegunka,
nudności
często: choroby
zapalne przewodu pokarmowego, owrzodzenia i perforacja, krwawienia
z
przewodu pokarmowego,
zapalenie i owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, wodobrzusze,
wymioty, bóle żołądkowo-jelitowe i bóle brzucha,
przedmiotowe
i podmiotowe objawy
dyspeptyczne, zaparcie, wzdęcie z oddawaniem gazów, wzdęcie i
rozdęcie, luźne stolce, przedmiotowe i podmiotowe objawy
żołądkowo-jelitowe
niezbyt często: niedrożność
porażenna jelit, zapalenie otrzewnej, ostre i przewlekłe
zapalenie
trzustki, zwiększona
aktywność amylazy we krwi, refluks żołądkowo-przełykowy, zaburzenia
opróżniania żołądka rzadko: niedrożność przepuszczająca
(podniedrożność) jelit, torbiel rzekoma trzustki
Zaburzenia wątroby i dróg
żółciowych
często: nieprawidłowe
wyniki oznaczeń enzymów wątrobowych, zaburzenia
czynności
wątroby, zastój żółci i
żółtaczka, uszkodzenie komórek wątroby i zapalenie wątroby,
zapalenie dróg żółciowych rzadko: zakrzepica tętnicy
wątrobowej, zarostowa choroba żył wątrobowych
bardzo rzadko: niewydolność
wątroby, zwężenie przewodu żółciowego
Zaburzenia skóry i tkanki
podskórnej
często: świąd,
wysypka, łysienie, trądzik, zwiększone pocenie
się
niezbyt często: zapalenie
skóry, nadwrażliwość na światło rzadko: toksyczne martwicze
oddzielanie się naskórka (zespół Lyella)
bardzo rzadko: zespół
Stevensa-Johnsona
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
często: bóle stawów,
kurcze mięśni, bóle kończyn, bóle pleców
niezbyt często: choroby
stawów
Zaburzenia nerek i dróg
moczowych bardzo często: zaburzenia czynności
nerek
często: niewydolność
nerek, ostra niewydolność nerek, skąpomocz, martwica
kanalików
nerkowych, toksyczna
nefropatia, nieprawidłowe wyniki badania moczu, objawy dotyczące
pęcherza i cewki moczowej niezbyt często: bezmocz, zespół
hemolityczno-mocznicowy bardzo rzadko: nefropatia, krwotoczne
zapalenie pęcherza moczowego
Zaburzenia układu rozrodczego i
piersi
niezbyt często: bolesne
miesiączkowanie, krwawienia maciczne
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
często: stany
osłabienia, gorączka, obrzęki, bóle i złe samopoczucie,
zwiększenie
aktywności fosfatazy
zasadowej we krwi, zwiększenie masy ciała, zaburzenia odczuwania
temperatury ciała niezbyt często: niewydolność wielonarządowa,
objawy grypopodobne, nietolerancja temperatury, uczucie ucisku w
klatce piersiowej, zdenerwowanie, zmienione samopoczucie,
zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi,
zmniejszenie masy ciała
rzadko: pragnienie,
upadek, ucisk w klatce piersiowej, zmniejszona
ruchliwość,
owrzodzenia bardzo rzadko:
zwiększenie tkanki tłuszczowej
Urazy, zatrucia i powikłania po
zabiegach
często: zaburzenia
czynności przeszczepu
Komentarze