Celipres 100

Celipres 100 - dawkowanie

Dorośli:

Początkowa dawka wynosi od 100 mg do 200 mg. Preparat należy przyjąć doustnie raz na dobę, popijając szklanką wody. Preparat Celipres 100 należy przyjmować rano, tuż po przebudzeniu, na pół godziny przed posiłkiem. Jeżeli odpowiedź kliniczna jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć do 400 mg raz na dobę.

Pacjenci w podeszłym wieku: Dawkowanie jak u dorosłych.

Pacjentci z niewydolnością nerek:

U pacjentów z klirensem kreatyniny o wartości od 15 do 40 ml/min, dawkę celiprololu należy zmniejszyć o połowę. Preparat Celipres jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 15 ml/min.

Dzieci:

Preparat Celipres nie jest zalecany do stosowania u dzieci.

Celipres 100 - środki ostrożności

U pacjentów w podeszłym wieku farmakokinetyka nie różni się w istotny sposób, jednak pacjenci ci powinni być pod stałą obserwacją lekarską uwzględniającą możliwość występowania zaburzonej czynności wątroby i nerek w tej grupie wiekowej. Ponieważ celiprolol wydalany jest zarówno drogą nerkową jak i pozanerkową, można go stosować u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. U pacjentów z klirensem kreatyniny wynoszącym od 15 do 40 ml/min może być konieczne dostosowanie dawkowania. W tych przypadkach zaleca się jednak zachowanie szczególnej ostrożności w okresie od rozpoczęcia podawania celiprololu do ustalenia się jego stanu stacjonarnego w osoczu, co zazwyczaj trwa do jednego tygodnia. Stosowanie celiprololu jest przeciwwskazane w przypadku pacjentów w klirensem kreatyniny mniejszym niż 15 ml/min. W okresie po rozpoczęciu leczenia celiprololem uważnej obserwacji wymagają również pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby.

Preparat Celipres 100 może być stosowany u pacjentów z kontrolowaną zastoinową niewydolnością serca wyłącznie pod warunkiem zachowania ostrożności. Wszelkie objawy dekompensacji powinny być sygnałem do przerwania leczenia.

Nagłe odstawienie preparatów blokujących receptory beta-adrenergiczne u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, może doprowadzić do zwiększenia częstości i nasilenia napadów dusznicy bolesnej lub pogorszenia ogólnego stanu mięśnia sercowego. Chociaż w przypadku celiprololu w badaniach klinicznych nie obserwowano działań niepożądanych związanych z jego odstawieniem, zaleca się, aby zakończenie terapii odbywało się stopniowo.

Przed wykonaniem znieczulenia, anestezjolog powinien zostać poinformowany o stosowaniu celiprololu przez pacjenta. W przypadku podjęcia decyzji o zaprzestaniu stosowania preparatu przed zabiegiem operacyjnym, od podania ostatniej dawki a wprowadzeniem do znieczulenia powinno upłynąć nie mniej niż 48 godzin. W przypadku podjęcia decyzji o kontynuowaniu leczenia celiprololem, należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu preparatów do znieczulenia ogólnego takich jak eter, cyklopropan oraz trichloroetylen.

U pacjentów z niewydolnością naczyń obwodowych (w tym zespół Raynauda) betaadrenolityki należy stosować z zachowaniem ostrożności ponieważ może wystąpić nasilenie objawów choroby.

Celiprolol może powodować wystąpienie bradykardii. Jeśli wystąpi spowolnienie czynności serca wynoszące 50 do 55 uderzeń na minutę w spoczynku oraz u pacjenta wystąpią objawy związane z bradykardią, dawkę celiprololu należy zmniejszyć.

Ze względu na ujemne działanie na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego, celiprolol powinien być jedynie stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia.

Beta-adrenolityki mogą zwiększać częstość i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z anginą Prinzmetala.

Beta-adrenolityki powodują zaostrzenie łuszczycy. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni stosować celiprolol tylko po dokładnym rozważeniu.

U pacjentów z reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie, beta-adrenolityki mogą wywoływać lub nasilać te reakcje.

Beta-adrenolityki mogą maskować objawy nadczynności tarczycy lub hipoglikemii ( zwłaszcza tachykardię ).

Celipres 100 - przedawkowanie

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania u ludzi. W przypadku wystąpienia ciężkiej bradykardii, należy natychmiast zastosować siarczan atropiny w dawce całkowitej wynoszącej 2 mg podanej dożylnie. Gdy leczenie takie jest nieskuteczne, należy podać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) 10 mg glukagonu. W razie potrzeby dawkę 10 mg glukagonu można szybkim wstrzyknięciem dożylnym podać ponownie, bądź podać we wlewie dożylnym od 1 mg do 10 mg glukagonu na godzinę, dostosowując szybkość wlewu do odpowiedzi klinicznej. Jeśli glukagon jest nieskuteczny lub niedostępny, należy podać w powolnym wstrzyknięciu dożylnym izoprenalinę, podczas którego wskazane uważne jest monitorowanie akcji serca. W przpadku opornej na leczenie bradykardii oraz bloku serca, należy wziąć pod uwagę stymulację serca. W przypadku niedociśnienia, należy podać dożylnie katecholaminy, w tym dopaminę oraz dobutaminę.