Ceftriaxone Actavis

Ceftriaxone Actavis - dawkowanie

Droga i sposób podawania

Produkt Ceftriaxone Actavis, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań, może być podawany w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) lub wstrzyknięcia domięśniowego, po sporządzeniu roztworu zgodnie ze wskazówkami podanymi poniżej (patrz punkt 6.6).

Do rozpuszczania ceftriaksonu lub dalszego rozcieńczania rozpuszczonego proszku w celu podania dożylnego nie należy stosować rozpuszczalników zawierających wapń (np. roztwór Ringera lub roztwór Hartmanna), ponieważ może dojść do wytrącenia się osadu. Osad ceftriaksonu z wapniem może się także pojawić podczas mieszania ceftriaksonu z roztworami zawierającymi wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego. Dlatego też nie wolno mieszać ani podawać jednocześnie ceftriaksonu i roztworów zawierających wapń (patrz punkt 4.3, 4.4 i 6.2).

Dawkowanie i sposób podania należy ustalić w zależności od ciężkości i umiejscowienia zakażenia, wrażliwości drobnoustrojów, które wywołują zakażenie oraz wieku i ogólnego stanu pacjenta.

Wstrzyknięcie dożylne należy podawać przez co najmniej 2 do 4 minut bezpośrednio do żyły. Dawki

≥50 mg/kg mc. należy podawać w powolnej infuzji dożylnej przez co najmniej 30 minut.

Droga domięśniowa powinna być stosowana tylko w wyjątkowych sytuacjach klinicznych (patrz punkt 4.3), po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Wstrzyknięcie domięśniowe zazwyczaj nie jest zalecane u dzieci.

W przypadku wstrzyknięcia domięśniowego należy przestrzegać specjalnych wskazówek podanych poniżej oraz w punkcie 6.6.

W przypadku wstrzyknięcia domięśniowego produkt leczniczy Ceftriaxone Actavis proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań rozpuszczony w roztworze chlorowodorku lidokainy, należy wstrzykiwać głęboko w mięsień pośladkowy wielki. Nie należy wstrzykiwać więcej niż 1 g ceftriaksonu po każdej stronie ciała. W przypadku drogi domięśniowej maksymalna dawka dobowa nie powinna być większa niż 2 g. Należy uwzględnić informacje zawarte w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla 1% roztworu chlorowodorku lidokainy.

Najczęściej stosowane dawkowanie

Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat, o masie ciała ≥50 kg

Najczęściej stosowana dawka wynosi od 1 do 2 g ceftriaksonu, podawana raz na dobę (co 24 godziny). W ciężkich zakażeniach lub zakażeniach wywołanych drobnoustrojami średnio wrażliwymi, dawkę można zwiększyć do 4 g, podawanych dożylnie raz na dobę.

Noworodki (wiek od 0 do 14 dni)

20 do 50 mg na kg masy ciała dożylnie, raz na dobę (co 24 godziny).

W ciężkich zakażeniach nie należy przekraczać dawki dobowej 50 mg na kg masy ciała. Podawanie u noworodków, patrz punkt 4.4.

Dzieci w wieku od 15 doby życia do 12 lat i masie ciała < 50 kg

20 do 80 mg na kg masy ciała dożylnie, raz na dobę (co 24 godziny).

W ciężkich zakażeniach nie należy podawać dawki większej niż 80 mg na kg masy ciała na dobę. Wyjątkiem jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (patrz punkt 4.2: „Specjalne zalecenia dotyczące dawkowania”).

Dzieci o masie ciała 50 kg lub większej otrzymują zwykłą dawkę jak dla pacjentów dorosłych, raz na dobę (patrz powyżej).

Pacjenci w podeszłym wieku

W przypadku pacjentów w podeszłym wieku zalecenia dotyczące dawkowania są takie same, jak u pacjentów dorosłych - bez zmian.

Specjalne zalecenia dotyczące dawkowania

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych

Leczenie należy rozpocząć od 100 mg na kg masy ciała raz na dobę, nie podając więcej niż 4 g na dobę. Po określeniu wrażliwości patogenu dawkę można odpowiednio zmniejszyć. U noworodków w wieku od 0 do 14 dni dawka nie powinna przekraczać 50 mg/kg mc./24 h.

Niewydolność nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i prawidłową czynnością wątroby nie ma konieczności modyfikacji dawki ceftriaksonu. W niewydolności nerek z klirensem kreatyniny zmniejszonym

< 10 ml/min, dorosłym pacjentom nie należy podawać więcej niż 2 g ceftriaksonu na dobę.

Niewydolność wątroby

Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z chorobami wątroby i prawidłową czynnością nerek (patrz punkt 4.8).

W przypadku współistniejącej ciężkiej niewydolności nerek i wątroby stężenia ceftriaksonu w surowicy należy regularnie kontrolować i odpowiednio dostosować dawkę zarówno u dzieci, jak i u dorosłych (patrz punkt 4.4 i 5.2).

Hemodializa lub dializa otrzewnowa

Ponieważ ceftriakson jest dializowany tylko w bardzo niewielkim stopniu, nie ma konieczności podawania dodatkowej dawki ceftriaksonu po zakończeniu sesji dializy. Należy jednak monitorować stężenia ceftriaksonu w surowicy w celu określenia, czy nie jest konieczna zmiana dawkowania, ponieważ u tych pacjentów szybkość wydalania ceftriaksonu może być zmniejszona. U pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (ang. continuous ambulatory peritoneal dialysis – CAPD) ceftriakson może być podawany albo dożylnie, albo – w przypadku zakażeń związanych z CAPD – może być dodawany bezpośrednio do roztworu dializacyjnego (np. 1 do 2 g ceftriaksonu do pierwszego płynu dializacyjnego w danym dniu leczenia) (patrz punkt 6.6.).

Czas trwania leczenia

Typowy czas trwania leczenia zależy od cech zakażenia. Ogólnie podawanie ceftriaksonu należy kontynuować przez co najmniej 48 do 72 godzin po unormowaniu się temperatury ciała i uzyskaniu potwierdzenia, że bakterie zostały wyeliminowane. Należy wziąć pod uwagę zalecenia dotyczące dawkowania w specjalnych wskazaniach.

Ceftriaxone Actavis - środki ostrożności

Podobnie jak w przypadku innych cefalosporyn, nie można wykluczyć możliwości wstrząsu anafilaktyczneg,o nawet jeśli od pacjenta zostanie zebrany dokładny wywiad.

Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym ceftriaksonu obserwowano biegunkę związaną z zakażeniem bakterią Clostridium difficile (ang. CDAD - Clostridium difficile associated diarrhoea), której zakres ciężkości może być od biegunki w łagodnej postaci do zapalenia okrężnicy zakończonego zgonem. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zmienia prawidłową florę jelitową, prowadząc do nadmiernego wzrostu C. difficile.

C. difficile wytwarza toksyny A i B, które uczestniczą w rozwoju CDAD. Szczepy C. difficile wytwarzające hipertoksynę powodują zwiększenie zachorowalności i umieralności, ponieważ zakażenia mogą być oporne na leczenie przeciwbakteryjne i może być konieczne wycięcie okrężnicy. U każdego pacjenta, u którego wystąpi biegunka po leczeniu antybiotykiem musi być wzięta pod uwagę możliwość wystąpienia CDAD. Konieczny jest dokładny wywiad medyczny, ponieważ opisywano występowanie CDAD po dwóch miesiącach po podaniu leku przeciwbakteryjnego.²

Jeśli podejrzewa się lub zostanie potwierdzone wystąpienie CDAD, to może okazać się konieczne odstawienie aktualnie stosowanego antybiotyku, niedziałającego na C. difficile. Jeśli jest to klinicznie wskazane, należy zapewnić odpowiednią podaż płynów i elektrolitów, uzupełnić białka, wdrożyć leczenie antybiotykiem działającym na C. difficile i dokonać oceny chirurgicznej.

Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwbakteryjnych, możliwe jest nadkażenie niewrażliwymi drobnoustrojami.

W przypadku podejrzenia lub potwierdzenia zakażenia bakterią Pseudomonas aeruginosa należy brać pod uwagę znaczny odsetek oporności (> 60%) na ceftriakson, występujący przynajmniej w niektórych krajach europejskich (patrz punkt 5.1). W zakażeniach wywołanych przez szczepy Pseudomonas aeruginosa o udowodnionej wrażliwości na ceftriakson wskazane jest leczenie skojarzone z aminoglikozydami, w celu uniknięcia oporności wtórnej.

W zakażeniach wywołanych przez inne bakterie u pacjentów z gorączką neutropeniczną, leczenie interwencyjne ceftriaksonem powinno być skojarzone z aminoglikozydami.

Wymagana jest szczególna ostrożność w celu ustalenia innych rodzajów przebytych reakcji nadwrażliwości na penicyliny lub inne beta-laktamowe produkty lecznicze, ponieważ pacjenci uczuleni na te leki mogą również wykazywać nadwrażliwość na ceftriakson (alergia krzyżowa).

Prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji nadwrażliwości na ceftriakson jest większe u pacjentów, u których występują inne rodzaje reakcji nadwrażliwości lub astma oskrzelowa.

Ceftriakson w postaci iniekcji należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów ze skazą alergiczną, ponieważ po wstrzyknięciu dożylnym reakcje nadwrażliwości występują szybciej i mają cięższy przebieg (patrz punkt 4.8).

Reakcje nadwrażliwości mogą mieć różne stopnie nasilenia, do wstrząsu anafilaktycznego włącznie (patrz punkt 4.8).

W ciężkich zaburzeniach czynności nerek z występującą jednocześnie niewydolnością wątroby, konieczne jest zmniejszenie dawki, tak jak to opisano w punkcie 4.2.

W przypadku współistniejących zaburzeń czynności nerek i wątroby należy regularnie monitorować stężenie ceftriaksonu w surowicy.

Podczas długotrwałego stosowania wskazane jest regularne monitorowanie czynności nerek i wątroby oraz parametrów hematologicznych (patrz punkt 4.8).

Każde zastosowanie antybiotyku może prowadzić do namnażania się drobnoustrojów opornych na daną substancję czynną. Należy obserwować, czy nie wystąpią objawy wtórnego zakażenia takimi drobnoustrojami (m.in. drożdżakami i grzybami). Zakażenia wtórne należy odpowiednio leczyć (patrz punkt 5.1).

Rzekomobłoniaste zapalenie jelit było opisywane w przypadku stosowania prawie każdego antybiotyku, w tym ceftriaksonu. Rozpoznanie to należy brać pod uwagę u pacjentów, u których pojawia się biegunka podczas leczenia ceftriaksonem lub po jego zakończeniu (patrz punkt 4.8).

Ceftriakson należy stosować z ostrożnością u pacjentów z chorobami żołądkowo-jelitowymi w wywiadzie, szczególnie z zapaleniem okrężnicy.

Ceftriakson może tworzyć złogi w pęcherzyku żółciowym i w nerkach, co może być widoczne postaci obszarów zacienionych w badaniu ultrasonograficznym (patrz punkt 4.8). Zjawisko to może występować u pacjentów w każdym wieku, prawdopodobieństwo jest większe u niemowląt i małych dzieci, którym zwykle podaje się większą dawkę ceftriaksonu w przeliczeniu na masę ciała. Z uwagi na zwiększone ryzyko występowania złogów w drogach żółciowych, należy unikać stosowania dawek większych niż 80 mg/kg masy ciała u dzieci (wyjątkiem jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych). Nie ma jednoznacznych dowodów świadczących o występowaniu kamieni żółciowych lub ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego u dzieci i niemowląt leczonych ceftriaksonem. W przypadku wytrącania się złogów ceftriaksonu zaleca się leczenie zachowawcze.

W przypadkach objawowych decyzj_ę o przerwaniu leczenia ceftriaksonem podejmuje lekarz.

U pacjentów leczonych ceftriaksonem rzadko donoszono o zapaleniu trzustki, której możliwą przyczyną był zastój żółci. U większości pacjentów występowały czynniki ryzyka zastoju żółci i powstawania złogów w drogach żółciowych, np. przed dużym zabiegiem, w przebiegu ciężkiej choroby lub podczas pełnego żywienia pozajelitowego. Nie można wykluczyć, że złogi w drogach żółciowych związane z wytrącaniem się ceftriaksonu stanowią czynnik wyzwalający lub towarzyszący.

Badania in vivo i in vitro wykazały, że ceftriakson, podobnie jak inne cefalosporyny, może wypierać bilirubinę z albumin w surowicy. Dane kliniczne uzyskane u noworodków mają potwierdzać to odkrycie. Dlatego też ceftriaksonu nie należy stosować u noworodków z żółtaczką ani u noworodków z kwasicą lub hipoalbuminemią, u których prawdopodobne jest zaburzenie wiązania bilirubiny. Szczególną ostrożność należy zachować u dzieci urodzonych przedwcześnie.

Interakcje z produktami leczniczymi zawierającymi wapń

Opisano przypadki zgonów w wyniku wytrącania się osadu wapnia z ceftriaksonem w płucach i nerkach u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie w wieku poniżej 1 miesiąca. Co najmniej jedno z dzieci otrzymało ceftriakson i wapń w różnym czasie i przez różne linie do infuzji dożylnych. W dostępnych danych naukowych nie ma potwierdzonych doniesień o wewnątrznaczyniowych strątach u pacjentów innych niż noworodki, leczonych ceftriaksonem i roztworami zawierającymi wapń lub innymi produktami zawierającymi wapń. W badaniach in vitro wykazano, że u noworodków występuje zwiększone, w porównaniu do innych grup wiekowych, ryzyko wytrącania się ceftriaksonu z wapniem.

Podając ceftriakson pacjentom w każdym wieku, nie należy go mieszać ani podawać jednocześnie z roztworami do podawania dożylnego zawierającymi wapń, nawet za pośrednictwem różnych linii infuzyjnych lub w różne miejsca.

Niemniej jednak u pacjentów starszych niż 28 dni, ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeśli linie infuzyjne umieszczone są w różnych miejscach lub są zastąpione, lub dokładnie przepłukane pomiędzy infuzjami fizjologicznym roztworem soli, w celu uniknięcia wytrącenia. Jeśli u pacjenta konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego (CŻP) zawierających wapń, pracownicy służby zdrowia mogą rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia przeciwbakteryjnego, niezwiązanych z podobnym ryzykiem wytrącania się. Jeśli stosowanie ceftriaksonu zostanie uznane za konieczne u pacjentów wymagających ciągłego odżywiania pozajelitowego, roztwory do CŻP i ceftriakson mogą być podawane jednocześnie, ale za pośrednictwem różnych linii infuzyjnych umieszczonych w różnych miejscach. Alternatywnie, infuzję roztworu do CŻP można przerwać na okres potrzebny do infuzji ceftriaksonu, z uwzględnieniem zalecenia przepłukania linii infuzyjnej pomiędzy podaniem roztworów (patrz punkty 4.3, 4.8, 5.2 i 6.2).

Leki z grupy cefalosporyn wykazują tendencję do adsorpcji na powierzchni błon komórkowych krwinek czerwonych i reagowania z przeciwciałami skierowanymi przeciwko cząsteczce leku. Prowadzi to do dodatniego odczynu Coombsa i sporadycznie do niedokrwistości hemolitycznej o raczej lekkim przebiegu. Z tego względu może występować niewielka reaktywność krzyżowa z penicylinami.

Podczas długotrwałego leczenia należy wykonywać badanie morfologiczne krwi w regularnych odstępach czasu.

Jeśli stosuje się roztwór lidokainy jako rozpuszczalnik, roztwory ceftriaksonu należy podawać wyłącznie we wstrzyknięciu domięśniowym.

Każda dawka 1 g tego produktu leczniczego zawiera 3,6 mmol (lub 82,8 mg) sodu. Należy to uwzględniać u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Ceftriaxone Actavis - przedawkowanie

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania.

Objawy zatrucia

Typowe objawy przedawkowania prawdopodobnie odpowiadają profilowi działań niepożądanych. W przypadku przedawkowania mogą wystąpić nudności, wymioty i biegunka.

Kolki występowały bardzo rzadko w przypadku istniejącej nefropatii lub kamicy żółciowej, po zastosowaniu dużych dawek oraz większej od zalecanej częstości i szybkości podawania leku.

Leczenie w przypadku zatrucia

Nadmierne stężenia ceftriaksonu w surowicy nie mogą być obniżone przez zastosowanie hemodializy lub dializy otrzewnowej. Nie ma swoistej odtrutki. Wskazane jest leczenie objawowe.