Cefaleksyna TZF

Cefaleksyna TZF - dawkowanie

Wielkość dawki zależy od stopnia ciężkości zakażenia, wrażliwości drobnoustroju wywołującego zakażenie, stanu pacjenta, wieku i masy ciała.

Dorośli i dzieci powyżej 12 lat

Zwykle stosuje się 1 g do 4 g na dobę, w dawkach podzielonych.

W umiarkowanych i niepowikłanych zakażeniach dróg moczowych, anginy paciorkowcowej, zakażeniach skóry i tkanek miękkich średnia dawka dobowa wynosi 250 mg, co 6 godzin lub 500 mg, co 12 godzin.

W leczeniu cięższych zakażeń lub infekcji wywołanych przez drobnoustroje średnio-wrażliwe na antybiotyk, należy stosować większe dawki leku. Jeżeli konieczne jest podanie dawki większej niż 4 g na dobę należy rozważyć podawanie cefalosporyny pozajelitowo.

Dzieci poniżej 12 lat

podaje się w dawkach od 25 do 50 mg/kg mc. na dobę, w dawkach podzielonych, zwykle co 12 godzin.

W ciężkich zakażeniach dawkę cefaleksyny można podwoić.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową funkcją nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna.

Pacjenci z niewydolnością nerek

U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek należy zachować ostrożność. Może być konieczne stosowanie mniejszych dawek i (lub) wydłużenie odstępu między kolejnymi podaniami.

Czas leczenia

Czas leczenia zależy od ciężkości i rodzaju zakażenia. Lek stosuje się zwykle jeszcze przez 2 do 3 dni po ustąpieniu objawów choroby.

W przypadku zakażeń wywołanych przez paciorkowce /3-hemolizujące leczenie powinno trwać przez co najmniej 10 dni.

Leczenie zapalenia pęcherza moczowego należy kontynuować przez 7 do 14 dni.

Sposób podawania

Kapsułki należy przyjmować doustnie popijając niewielką ilością wody, bez względu na posiłek.

Cefaleksyna TZF - środki ostrożności

- Przed podaniem pacjentowi cefaleksyny należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący występowania reakcji nadwrażliwości na cefalosporyny, penicyliny lub inne alergeny.

Bardzo rzadko w czasie leczenia cefaleksyną mogą wystąpić ciężkie objawy nadwrażliwości w postaci reakcji anafilaktycznej. Większe prawdopodobieństwo takiej reakcji występuje po podaniu antybiotyku drogą parenteralną. Prawdopodobieństwo reakcji nadwrażliwości jest większe u osób ze skłonnością do reakcji alergicznych na wiele różnych substancji.

W przypadku wystąpienia ostrych postaci reakcji alergicznych po podaniu cefaleksyny, antybiotyk należy natychmiast odstawić i podawać leki przeciwhistaminowe, kortykosteroidy oraz - w przypadku wstrząsu anafilaktycznego i obrzęku naczynioruchowego o ciężkim przebiegu - epinefrynę. Należy również monitorować podstawowe czynności życiowe (oddech, tętno, ciśnienie krwi), należy ostrożnie podawać pacjentom ze stwierdzonymi w wywiadzie chorobami przewodu pokarmowego, szczególnie zapaleniem okrężnicy.

- Lek należy ostrożnie dawkować u pacjentów z niewydolnością nerek (patrz punkt 4.2).

- Długotrwale podawanie antybiotyków może być przyczyną nadmiernego rozwoju niewrażliwych bakterii lub grzybów. W przypadku pojawienia się nowych zakażeń grzybiczych lub bakteryjnych podczas leczenia cefaleksyną, antybiotyk należy natychmiast odstawić i wdrożyć odpowiednie leczenie.

- Antybiotyki o szerokim zakresie działania przeciwbakteryjnego (np. cefalosporyny, penicyliny półsyntetyczne, makrolidy) mogą niekiedy wywoływać rzekomobloniaste zapalenie jelit. Zaburzenia prawidłowej flory bakteryjnej w jelitach umożliwia namnożenie pałeczki Clostridium difficile, której toksyny wywołują objawy kliniczne rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Dlatego pacjenci, u których biegunka wystąpiła podczas stosowania antybiotyku lub wkrótce po jego odstawieniu, nie powinni sami jej leczyć, lecz zwrócić się do lekarza. W przypadku stwierdzenia rzekomobłoniastego zapalenia jelit konieczne jest niezwłoczne przerwanie podawania cefaleksyny i zastosowanie odpowiedniego leczenia. W lżejszych przypadkach wystarcza zwykle odstawienie leku, w cięższych podaje się doustnie metronidazol lub wankomycynę.

Przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę jelit lub innych działających zapierająco.

Cefaleksyna TZF - przedawkowanie

Objawami przedawkowania są zaburzenia żołądkowo-jelitowe (bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka) oraz krwiomocz.

Jeżeli pacjent nie zażył w dawce 5 do 10 razy większej od zalecanej płukanie żołądka nie jest konieczne.

Pacjent powinien być pod ścisłą obserwacją. Należy kontrolować czynność układu oddechowego w celu zapewnienia właściwej wentylacji i perfuzji, oraz inne czynności życiowe (akcję serca, ciśnienie tętnicze).

Wchłanianie z jelit można ograniczyć podając węgiel aktywowany, który w wielu przypadkach jest skuteczniejszy niż prowokacja wymiotów czy płukanie żołądka. Węgiel aktywowany należy uważać za lek alternatywny lub dodatkowy, po opróżnieniu żołądka. Powtarzanie podawania węgla może ułatwić eliminację niektórych leków, które mogłyby ulec wchłonięciu. Podczas płukania żołądka i podczas stosowania węgla aktywowanego należy kontrolować drożność dróg oddechowych.