Carzenio

Carzenio - dawkowanie

Dawkowanie

Stosowanie okskarbazepiny w monoterapii i w leczeniu skojarzonym rozpoczyna się od skutecznej klinicznie dawki, podawanej w dwóch dawkach podzielonych. Dawkę tę można zwiększać w zależności od uzyskanej klinicznej odpowiedzi pacjenta. Jeśli okskarbazepina ma zastąpić inne przeciwpadaczkowe produkty lecznicze, dawkę dotychczas stosowanego przeciwpadaczkowego produktu (produktów) leczniczego należy zmniejszać stopniowo od momentu rozpoczęcia leczenia okskarbazepiną. W leczeniu skojarzonym może być konieczne zmniejszenie dawki innego jednocześnie stosowanego przeciwpadaczkowego produktu (produktów) leczniczego i (lub) wolniejsze zwiększanie dawki okskarbazepiny, gdyż zwiększa się całkowite obciążenie pacjenta przeciwpadaczkowymi produktami leczniczymi (patrz punkt 4.5).

Okskarbazepinę w postaci zawiesiny doustnej i w postaci tabletek powlekanych można stosować wymiennie w równoważnych dawkach.

Poniższe zalecenia dotyczące dawkowania odnoszą się do wszystkich pacjentów z prawidłową czynnością nerek (patrz punkt 5.2). Kontrolowanie stężenia leku w osoczu nie jest konieczne do optymalizacji wyników leczenia okskarbazepiną.

Dorośli

Monoterapia

Leczenie okskarbazepiną należy rozpocząć od dawki 600 mg/dobę (8-10 mg/kg mc./dobę), podawanej w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać maksymalnie o 600 mg/dobę w odstępach około tygodnia, aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej. Efekt leczniczy obserwuje się po podaniu dawek od 600 mg/dobę do 2400 mg/dobę.

Kontrolowane badania dotyczące monoterapii u pacjentów nieotrzymujących w tym czasie przeciwpadaczkowych produktów leczniczych wykazały skuteczność dawki 1200 mg/dobę; jednak dawka 2400 mg/dobę okazała się skuteczna u większej liczby pacjentów z padaczką oporną na leczenie, u których leczenie innymi przeciwpadaczkowymi produktami leczniczymi zmieniono na monoterapię okskarbazepiną.

W kontrolowanych warunkach szpitalnych dawkę zwiększano do 2400 mg/dobę w ciągu 48 godzin.

Leczenie skojarzone

Leczenie okskarbazepiną należy rozpocząć od dawki 600 mg/dobę (8-10 mg/kg mc./dobę), podawanej w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać maksymalnie o 600 mg/dobę w odstępach około tygodnia, aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej. Efekt leczniczy obserwuje się po podaniu dawek od 600 mg/dobę do 2400 mg/dobę.

W kontrolowanym badaniu klinicznym dotyczącym leczenia wspomagającego wykazano skuteczność dobowych dawek od 600 do 2400 mg/dobę, chociaż większość pacjentów nie tolerowała dawki 2400 mg/dobę bez zmniejszenia dawki innych jednocześnie stosowanych przeciwpadaczkowych produktów leczniczych, głównie z powodu działań niepożądanych na ośrodkowy układ nerwowy. Dawki dobowe większe niż 2400 mg/dobę nie były przedmiotem systematycznych badań klinicznych.

Osoby w podeszłym wieku

U osób w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek zaleca się dostosowanie dawki (patrz ?Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek"). Dawkowanie u pacjentów z ryzykiem hiponatremii, patrz punkt 4.4.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Nie badano stosowania okskarbazepiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego zaleca się ostrożność w tej grupie pacjentów (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) leczenie okskarbazepiną należy rozpoczynać od połowy zwykle stosowanej dawki początkowej (300 mg/dobę) i zwiększać ją w odstępach co najmniej tygodniowych aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej (patrz punkt 5.2).

Zwiększanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wymagać bardziej wnikliwej obserwacji.

Dzieci

W monoterapii i w leczeniu wspomagającym dawka początkowa okskarbazepiny powinna wynosić 8-10 mg/kg mc./dobę i być podawana w dwóch dawkach podzielonych. Mediana skutecznej dawki podtrzymującej w leczeniu skojarzonym wynosiła około 30 mg/kg mc./dobę. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, w celu uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej dawkę można zwiększać w odstępach około tygodnia maksymalnie o 10 mg/kg mc./dobę, zaczynając od dawki początkowej, do maksymalnej dawki 46 mg/kg mc./dobę (patrz punkt 5.2).

Okskarbazepinę należy stosować u dzieci w wieku 6 lat i starszych. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność oceniano w kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem około 230 dzieci

w wieku poniżej 6 lat (dolna granica wieku 1 miesiąc). Nie zaleca się stosowania okskarbazepiny u dzieci w wieku poniżej 6 lat, gdyż nie wykazano dostatecznie jego bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

Wszystkie powyższe zalecenia dotyczące dawkowania (u dorosłych, osób w podeszłym wieku i dzieci) zostały ustalone na podstawie dawek stosowanych w badaniach klinicznych dla wszystkich grup wiekowych. Jednak tam, gdzie jest to właściwe, można rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej.

Sposób stosowania

Podanie doustne

Okskarbazepinę można przyjmować niezależnie od posiłków.

Poniższe zalecenia dotyczące dawkowania dotyczą wszystkich pacjentów z prawidłową czynnością nerek (patrz punkt 5.2). Kontrolowanie stężenia leku w osoczu nie jest konieczne do optymalizacji wyników leczenia okskarbazepiną.

Linia podziału na tabletkach umożliwia przełamywanie na dwie części w celu ułatwienia pacjentowi połknięcia. Jednak przełamanie tabletki nie zapewnia podziału na dwie równe dawki. Dla dzieci, które nie potrafią połykać tabletek lub którym nie można podać zaleconej dawki stosując tabletki, dostępna jest okskarbazepina w postaci zawiesiny doustnej.

Carzenio - środki ostrożności

Nadwrażliwość

W okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu notowano reakcje nadwrażliwości klasy I (natychmiastowe), w tym wysypkę, świąd, pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy i przypadki anafilaksji. Istnieją doniesienia o przypadkach anafilaksji i obrzęku naczynioruchowego dotyczącego krtani, głośni, warg i powiek po podaniu pierwszej lub kolejnych dawek okskarbazepiny. Jeśli takie reakcje wystąpią u pacjenta po leczeniu okskarbazepiną, należy przerwać stosowanie leku i rozpocząć alternatywne leczenie.

Pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbamazepinę, należy poinformować o możliwości wystąpienia u około 25-30% z nich reakcji nadwrażliwości (np. ciężkich reakcji skórnych) na okskarbazepinę (patrz punkt 4.8).

Reakcje nadwrażliwości, w tym wielonarządowe reakcje nadwrażliwości, mogąwystąpić także u pacjentów bez nadwrażliwości na karbamazepinę w wywiadzie. Reakcje takie mogą dotyczyć skóry, wątroby, krwi i układu chłonnego lub innych narządów, albo każdego z nich indywidualnie, albo jednocześnie w kontekście reakcji ogólnoustrojowej (patrz punkt 4.8). Ogólnie, jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na reakcje nadwrażliwości, okskarbazepinę należy natychmiast odstawić.

Odczyny skórne

Istnieją bardzo rzadkie doniesienia o występowaniu ciężkich odczynów skórnych, w tym zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (zespołu Lyella) oraz rumienia wielopostaciowego w związku z zastosowaniem okskarbazepiny. Pacjenci, u których wystąpią ciężkie odczyny skórne, mogą wymagać hospitalizacji, gdyż stany te mogą zagrażać życiu, a w bardzo rzadkich przypadkach prowadzić do zgonu. Przypadki tych zdarzeń związanych ze stosowaniem okskarbazepiny występowały zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Mediana czasu od rozpoczęcia leczenia do ich wystąpienia wynosiła 19 dni. Opisano kilka pojedynczych przypadków nawrotu ciężkich reakcji skórnych po ponownym podaniu okskarbazepiny. Pacjentów, u których wystąpi reakcja skórna po podaniu okskarbazepiny, należy szybko zbadać i natychmiast odstawić lek, chyba że wysypka jednoznacznie nie ma związku z jego stosowaniem. W przypadku przerwania leczenia należy rozważyć zastąpienie okskarbazepiny innym lekiem przeciwpadaczkowym w celu uniknięcia napadów padaczkowych z odstawienia. Podawania okskarbazepiny nie należy wznawiać u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu reakcji nadwrażliwości (patrz punkt 4.3).

Hiponatremia

U najwyżej 2,7% pacjentów leczonych okskarbazepiną stężenie sodu w surowicy wynosiło poniżej 125 mmol/1, było zazwyczaj bezobjawowe i nie wymagało zmiany leczenia. Badania kliniczne wykazały, że stężenie sodu w surowicy powracało do normy po zmniejszeniu dawki okskarbazepiny, jej odstawieniu lub po zastosowaniu zachowawczego leczenia (np. ograniczonego przyjmowania płynów). U pacjentów z istniejącymi wcześniej chorobami nerek przebiegającymi z małym stężeniem sodu lub u pacjentów leczonych jednocześnie produktami zmniejszającymi stężenie sodu (np. lekami moczopędnymi, desmopresyną), a także niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (np. indometacyną), przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w surowicy. Oznaczenie to należy następnie powtórzyć po upływie około 2 tygodni, potem co miesiąc przez pierwsze 3 miesiące leczenia lub w razie wskazań klinicznych. Te czynniki ryzyka mogą dotyczyć głównie pacjentów w podeszłym wieku. Takie same zasady kontroli stężenia sodu w surowicy należy zastosować u pacjentów leczonych okskarbazepiną podczas wprowadzania leków zmniejszających stężenie sodu. Ogólnie, jeśli podczas leczenia okskarbazepiną wystąpią objawy kliniczne wskazujące na hiponatremię (patrz punkt 4.8), należy rozważyć oznaczenie stężenia sodu w surowicy. U innych pacjentów ocena stężenia sodu w surowicy może być częścią rutynowych badań laboratoryjnych.

U wszystkich pacjentów z pierwotną lub wtórną niewydolnością serca należy regularnie kontrolować masę ciała w celu określenia stopnia retencji płynów. W przypadku zatrzymania płynów lub pogorszenia się wydolności serca, należy skontrolować stężenie sodu w surowicy. W razie stwierdzenia hiponatremii istotnym przeciwdziałaniem jest ograniczenie podaży wody. Ponieważ okskarbazepina może bardzo rzadko powodować zaburzenia przewodzenia w sercu, stan pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami przewodzenia (np. z blokiem przedsionkowo-komorowym, zaburzeniami rytmu serca) należy uważnie monitorować.

Czynność wątroby

Opisywano bardzo rzadkie przypadki zapalenia wątroby, które w większości przypadków ustępowało. Jeśli podejrzewa się wystąpienie zdarzenia dotyczącego wątroby, należy ocenić czynność tego narządu i rozważyć przerwanie stosowania okskarbazepiny.

Odczyny hematologiczne

W okresie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu bardzo rzadko donoszono o przypadkach agranulocytozy, niedokrwistości aplastycznej i pancytopenii u pacjentów leczonych okskarbazepiną (patrz punkt 4.8).

Jeśli wystąpi jakikolwiek objaw znaczącego zahamowania czynności szpiku kostnego, należy rozważyć przerwanie leczenia.

Zachowania samobójcze

U pacjentów przyjmujących leki przeciwpadaczkowe w różnych wskazaniach opisywano występowanie myśli i zachowań samobójczych. Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań klinicznych z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych również wykazała niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm tego ryzyka nie jest znany, a dostępne dane nie wykluczają możliwości zwiększenia ryzyka w przypadku okskarbazepiny.

Dlatego pacjentów należy monitorować, czy nie występują u nich objawy myśli i zachowań samobójczych oraz rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (i ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia się do lekarza w przypadku wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych.

Hormonalne środki antykoncepcyjne

Pacjentki w wieku rozrodczym należy ostrzec, że jednocześnie stosowana okskarbazepina może spowodować nieskuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych (patrz punkt 4.5). Podczas leczenia okskarbazepiną zaleca się stosowanie innych, niehormonalnych metod antykoncepcji.

Alkohol

Ze względu na możliwość addytywnego działania uspokajającego należy zachować ostrożność w przypadku spożywania alkoholu podczas leczenia okskarbazepiną.

Odstawienie leku

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, okskarbazepinę należy odstawiać stopniowo w celu zminimalizowania możliwości zwiększenia częstości napadów padaczkowych.

Carzenio - przedawkowanie

Opisano pojedyncze przypadki przedawkowania. Maksymalna przyjęta dawka wynosiła około 24 000 mg. Wszyscy pacjenci powrócili do zdrowia po zastosowaniu leczenia objawowego. Do objawów przedawkowania należą senność, zawroty głowy, nudności, wymioty, hiperkinezy, hiponatremia, ataksja i oczopląs. Nie istnieje specyficzna odtrutka. W razie potrzeby należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Należy rozważyć usunięcie leku przez płukanie żołądka i (lub) jego inaktywację przez podanie węgla aktywowanego.