Apo-Perindox

Apo-Perindox - dawkowanie

Zaleca się stosowanie preparatu Apo-Perindox raz na dobę, rano przed posiłkiem. Dawkę należy ustalić indywidualnie w zależności od stanu klinicznego pacjenta oraz zmian wartości ciśnienia tętniczego. Nadciśnienie tętnicze: Peryndopryl można stosować w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z preparatami z innych grup leków przeciwnadciśnieniowych. Zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg, stosowana raz na dobę, rano. U pacjentów z dużą aktywacją układu reninaangiotensyna-aldosteron (w szczególności z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, niedoborem soli i (lub) zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, niewyrównaną niewydolnością serca lub z ciężkim nadciśnieniem tętniczym) może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu dawki początkowej. U tych pacjentów zalecana dawka początkowa wynosi 2 mg, a leczenie należy rozpoczynać pod kontrolą lekarza. Po miesiącu leczenia dawkę można zwiększyć do 8 mg, raz na dobę. Po rozpoczęciu leczenia peryndoprylem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze; jest ono bardziej prawdopodobne u pacjentów, którzy jednocześnie przyjmują leki moczopędne. Należy zachować ostrożność, gdyż u tych pacjentów może występować niedobór soli i (lub) zmniejszona objętość wewnątrznaczyniowa. Jeżeli jest to możliwe, należy przerwać stosowanie leku moczopędnego 2 do 3 dni przed rozpoczęciem leczenia preparatem Apo-Perindox. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie można przerwać stosowania leku moczopędnego, leczenie preparatem Apo-Perindox należy rozpocząć od dawki 2 mg. Należy monitorować czynności nerek i stężenie potasu w surowicy. Dalsze dawkowanie preparatu Apo-Perindox należy dostosować do zmian wartości ciśnienia tętniczego. Jeśli jest to konieczne, można ponownie zastosować lek moczopędny. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od dawki 2 mg, która może być zwiększona do 4 mg po miesiącu leczenia, a następnie do 8 mg, jeśli zaistnieje taka potrzeba, w zależności od czynności nerek. Objawowa niewydolność serca Zaleca się rozpoczęcie leczenia preparatem Apo-Perindox, który na ogół jest stosowany w skojarzeniu z lekiem moczopędnym nie oszczędzającym potasu, i (lub) digoksyną, i (lub) beta-adrenolitykiem, pod ścisłą kontrolą lekarza, od zalecanej dawki początkowej wynoszącej 2 mg, przyjmowanej rano. Dawkę można zwiększyć o 2 mg, nie wcześniej niż po 2 tygodniach, do dawki 4 mg raz na dobę, jeśli taka dawka jest tolerowana. Dawkę należy dostosować w zależności od reakcji klinicznej danego pacjenta. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca oraz u innych pacjentów należących do grupy dużego ryzyka (pacjenci z zaburzeniem czynności nerek oraz skłonnością do zaburzeń elektrolitowych, pacjenci leczeni jednocześnie lekami moczopędnymi i (lub) lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne) leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza. U pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia, np. pacjentów z niedoborem soli z hiponatremią lub bez, pacjentów z hipowolemią lub u pacjentów otrzymujących duże dawki leków moczopędnych, należy, jeśli jest to możliwe, wyrównać te zaburzenia przed rozpoczęciem stosowania preparatu Apo-Perindox. Należy dokładnie monitorować ciśnienie tętnicze krwi, czynność nerek i stężenie potasu w surowicy zarówno przed, jak i podczas leczenia preparatem Apo-Perindox. Stabilna choroba niedokrwienna serca Leczenie preparatem Apo-Perindox należy rozpoczynać od dawki 4 mg raz na dobę przez 2 tygodnie, a następnie dawkę należy zwiększyć do 8 mg raz na dobę, w zależności od czynności nerek i jeśli dawka 4 mg jest dobrze tolerowana. Pacjenci w wieku podeszłym powinni otrzymywać dawkę wynoszącą 2 mg raz na dobę przez pierwszy tydzień, a następnie dawkę wynoszącą 4 mg raz na dobę przez kolejny tydzień przed zwiększeniem dawki do 8 mg raz na dobę, w zależności od czynności nerek. Dawkę można zwiększyć tylko wówczas, jeśli poprzednia mniejsza dawka jest dobrze tolerowana. Dostosowanie dawki w zaburzeniach czynności nerek Dawkę u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy określić na podstawie klirensu kreatyniny: klirens kreatyniny ≥ 60 ml/min-zalecana dawka 4 mg/dobę; klirens kreatyniny 30-60 ml/min-zalecana dawka 2 mg/dobę; klirens kreatyniny 15-30 ml/min-zalecana dawka 2 mg co drugi dzień; klirens kreatyniny < 15 ml/min-zalecana dawka 2 mg w dniu dializy (pacjenci hemodializowani- Klirens peryndoprylatu podczas dializy wynosi 70 ml/min. U pacjentów hemodializowanych dawkę należy podać po dializie). Dostosowanie dawki w zaburzeniach czynności wątroby Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie u dzieci Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania peryndoprylu u dzieci nie zostały ustalone. Dlatego nie zaleca się stosowania u dzieci.

Apo-Perindox - środki ostrożności

Stabilna choroba niedokrwienna serca:

Jeżeli podczas pierwszego miesiąca leczenia peryndoprylem wystąpi epizod niestabilnej dławicy piersiowej (niezależnie od jego nasilenia), należy uważnie ocenić stosunek korzyści do ryzyka przed kontynuowaniem leczenia.

Niedociśnienie tętnicze:

Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą powodować obniżenie ciśnienia tętniczego krwi.

Objawowe niedociśnienie tętnicze występuje rzadko u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym, a jego wystąpienie jest bardziej prawdopodobne u pacjentów ze zmniejszoną objętością naczyniową, np. z powodu stosowania leków moczopędnych, diety z ograniczeniem soli kuchennej, dializoterapii, biegunki lub wymiotów, lub u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym reninozależnym. Obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze u pacjentów z objawową niewydolnością serca, z współistniejącą niewydolnością nerek lub bez niej. Jego wystąpienie jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z bardziej zawansowaną niewydolnością serca, co wynika ze stosowania dużych dawek diuretyków pętlowych, z hiponatremii lub z zaburzeń czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego, rozpoczynanie leczenia i dostosowywanie dawki należy ściśle kontrolować. Podobne ostrzeżenia dotyczą pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub z zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy.

Jeżeli wystąpi niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy położyć na plecach i, jeżeli jest to konieczne, podać we wlewie dożylnym 9 mg/ml (0,9%) roztwór NaCl. Wystąpienie przemijającego niedociśnienia tętniczego nie wyklucza stosowania kolejnych dawek, co zwykle odbywa się bez przeszkód, gdy ciśnienie tętnicze krwi zwiększy się wraz z uzupełnieniem objętości wewnątrznaczyniowej.

U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym krwi, po podaniu produktu ApoPerindox może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego. To działanie jest spodziewane i zwykle nie jest powodem przerwania leczenia. Jeżeli niedociśnienie tętnicze stanie się objawowe, może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania produktu ApoPerindox.

Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej/kardiomiopatia przerostowa:

Tak jak inne inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE), peryndopryl należy stosować szczególne ostrożnie u pacjentów ze zwężeniem zastawki mitralnej lub ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory, takim jak zwężenie zastawki aortalnej lub kardiomiopatia przerostowa.

Zaburzenia czynności nerek:

W przypadku zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min) dawkę początkową peryndoprylu należy dostosować w zależności od klirensu kreatyniny, a następnie w zależności do reakcji pacjenta na leczenie. U tych pacjentów należy rutynowo kontrolować stężenie potasu i kreatyniny.

U pacjentów z objawową niewydolnością serca, wystąpienie niedociśnienia po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek. Opisywano ostrą niewydolność nerek, zazwyczaj przemijającą, w takich przypadkach.

U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, leczonych inhibitorami ACE, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zwykle przemijające po przerwaniu leczenia. Dotyczy to szczególnie pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku, gdy równocześnie występuje nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. U tych pacjentów leczenie należy rozpocząć od małej dawki pod ścisłą kontrolą lekarza i ostrożnie ją zwiększać. Ponieważ leczenie lekami moczopędnymi może być czynnikiem ryzyka wystąpienia stanów opisanych powyżej, należy je przerwać i monitorować czynność nerek podczas pierwszych tygodni leczenia produktem ApoPerindox.

U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, bez występującej wcześniej choroby naczyniowej nerek, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika oraz kreatyniny w surowicy krwi, zwykle niewielkie i przemijające, zwłaszcza jeśli peryndopryl był stosowany w skojarzeniu z lekiem moczopędnym. Wystąpienie takich zaburzeń jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) przerwanie podawania leku moczopędnego i (lub) produktu ApoPerindox.

Pacjenci hemodializowani:

U pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności i leczonych jednocześnie inhibitorami ACE, obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego typu lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy.

Przeszczepienie nerki:

Brak danych dotyczących stosowania peryndoprylu u pacjentów, którym niedawno przeszczepiono nerkę.

Reakcje nadwrażliwości/obrzęk naczynioruchowy:

U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem, rzadko obserwowano obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani. Może on wystąpić w każdym momencie leczenia. W takich przypadkach należy przerwać podawanie produktu ApoPerindox, a pacjent powinien być obserwowany do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Obrzęki ograniczone do twarzy i warg, zwykle ustępują bez leczenia, chociaż zastosowanie leków przeciwhistaminowych może być przydatne w celu łagodzenia objawów.

Obrzęk naczynioruchowy krtani może być śmiertelny. W przypadku obrzęku naczynioruchowego języka, głośni lub krtani, który może spowodować niedrożność dróg oddechowych, należy zastosować leczenie doraźne. Może ono obejmować podanie adrenaliny i (lub) utrzymanie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien być pod ścisłą kontrolą lekarza, aż do całkowitego i trwałego ustąpienia objawów.

U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, nie związanym z leczeniem inhibitorami ACE, może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania inhibitora ACE.

U pacjentów leczonych inhibitorami ACE rzadko opisywano występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit. Objawy kliniczne u tych pacjentów obejmowały ból brzucha (z lub bez nudności lub wymiotów); w niektórych przypadkach nie opisywano u tych pacjentów obrzęku naczyniowego w obrębie twarzy a stężenie esterazy C1 w surowicy było prawidłowe.

Obrzęk naczynioruchowy rozpoznawano przy użyciu takich metod diagnostycznych jak TK jamy brzusznej i badanie ultrasonograficzne lub podczas zabiegu operacyjnego, a objawy kliniczne przemijały po odstawieniu inhibitora ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej bólów brzucha u pacjentów leczonych inhibitorami ACE.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL):

U pacjentów przyjmujących inhibitory konwertazy angiotensyny podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości z zastosowaniem siarczanu dekstranu rzadko występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych unikano poprzez czasowe odstawienie inhibitorów ACE przed każdą aferezą.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas odczulania:

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego (np. jadem owadów błonkoskrzydłych) mogą wystąpić reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów można uniknąć wystąpienia tych reakcji poprzez czasowe odstawienie inhibitorów ACE, ale nawracają one po ponownym zastosowaniu inhibitora ACE.

Niewydolność wątroby:

Stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny rzadko jest związane z wystąpieniem zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej i prowadzi do rozwoju piorunującej martwicy wątroby i (czasami) zgonu. Mechanizm tego zespołu nie jest wyjaśniony. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których występuje żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne.

Neutropenia/agranulocytoza/małopłytkowość/niedokrwistość:

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE opisywano neutropenię/agranulocytozę, trombocytopenię i niedokrwistość. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez innych czynników ryzyka, neutropenia występuje rzadko. Peryndopryl powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, leczonych lekami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub prokainamidem, lub w sytuacji, gdy czynniki te występują łącznie, zwłaszcza, jeśli wcześniej występowały zaburzenia czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów wystąpiły ciężkie infekcje, które w kilku przypadkach były oporne na intensywne leczenie antybiotykami. W przypadku stosowania peryndoprylu u tych pacjentów należy okresowo kontrolować liczbę białych krwinek, a pacjentów należy poinformować, aby zgłaszali wszelkie objawy infekcji (na przykład ból gardła, gorączkę).

Rasa:

Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. 

Tak jak inne inhibitory ACE, peryndopryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów rasy czarnej, niż u pacjentów innych ras, prawdopodobnie z powodu częstszego występowania niskiej aktywności reninowej w populacji pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym.

Kaszel:

Podczas stosowania inhibitorów ACE opisywano kaszel. Charakterystyczny kaszel jest suchy, uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia. Kaszel wywołany przez inhibitor ACE należy wziąć pod uwagę w diagnostyce różnicowej kaszlu.

Zabiegi chirurgiczne/znieczulenie ogólne:

U pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub podczas znieczulenia z zastosowaniem środków wywołujących niedociśnienie tętnicze, peryndopryl może blokować powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnie uwalnianej reniny. Leczenie należy przerwać na jeden dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. Jeżeli wystąpi niedociśnienie tętnicze i wydaje się, że jest wynikiem tego mechanizmu, można je skorygować przez zwiększenie objętości wewnątrznaczyniowej.

Hiperkaliemia:

U niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem, obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą pacjenci z niewydolnością nerek, niewyrównaną cukrzycą, przyjmujący jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu albo substytuty soli kuchennej zawierające potas, a także przyjmujący inne leki zwiększające stężenie potasu w surowicy (np. heparynę). Stosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, substytutów soli zawierających potas, szczególnie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, może prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. W przypadku konieczności leczenia skojarzonego z wyżej wymienionymi preparatami należy regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy krwi.

Pacjenci z cukrzycą:

U pacjentów z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy często kontrolować stężenie glukozy podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE.

Lit:

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatów litu i peryndoprylu.

Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas: Nie zaleca się stosowania peryndoprylu jednocześnie z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu lub substytutami soli kuchennej zawierającymi potas.

Ciąża:

Nie należy rozpoczynać podawania inhibitorów ACE podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne.

Substancje pomocnicze:

Z uwagi na zawartość izomaltozy pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy nie powinni przyjmować tego produktu.

Apo-Perindox - przedawkowanie

Dane dotyczące przedawkowania u ludzi są nieliczne. Objawy spowodowane przedawkowaniem inhibitorów ACE mogą obejmować niedociśnienie tętnicze, wstrząs krążeniowy, zaburzenia elektrolitowe, niewydolność nerek, hiperwentylację, tachykardię, kołatanie serca, bradykardię, zawroty głowy, lęk i kaszel. 

Zalecanym leczeniem przedawkowania jest dożylne podanie 9 mg/ml (0,9%) roztworu NaCl. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego pacjenta należy ułożyć w pozycji przeciwwstrząsowej. Jeżeli jest to możliwe, należy również rozważyć podanie angiotensyny II we wlewie i (lub) dożylne podanie katecholamin. Peryndopryl może być usuwany z krążenia poprzez hemodializę. W przypadku wystąpienia bradykardii opornej na leczenie wskazane jest zastosowanie stymulacji serca. Należy stale monitorować podstawowe czynności życiowe, stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy krwi.