Amiokordin

Amiokordin - dawkowanie

Dawkowanie

Dawkowanie jest zawsze dostosowane do stanu i potrzeb pacjenta.

Wstrzyknięcia dożylne

Zazwyczaj stosuje się dawkę 5 mg/kg masy ciała, podawaną przez co najmniej 3 minuty. Nie należy podawać kolejnej iniekcji dożylnej przed upływem, co najmniej 15 minut po pierwszym podaniu, nawet jeśli podano jedynie zawartość jednej ampułki (z powodu ryzyka wystąpienia nieodwracalnej zapaści). Działanie terapeutyczne występuje w ciągu pierwszych minut, a następnie stopniowo zmniejsza się. Zastosowanie wlewu pozwala na utrzymanie działania leku.

Wlew dożylny

Początkowo (dawka nasycająca): zazwyczaj stosuje się dawkę 5 mg/kg masy ciała w 250 ml 5% glukozy przez okres od 20 minut do 2 godzin. Szybkość wlewu powinna być dostosowana do efektu działania. Dawkę można powtórzyć dwa do trzech razy w ciągu 24 godzin. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 1200 mg.

Dawka podtrzymująca wynosi od 10 do 20 mg/kg na dobę (zazwyczaj 600 do 800 mg na dobę, ale nie więcej niż 1200 mg), podana w 250 ml 5% glukozy. Leczenie przy użyciu wlewu zazwyczaj trwa od 4 do 5 dni. Leczenie doustne powinno rozpocząć się pierwszego dnia leczenia z użyciem wlewu.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności amiodaronu u dzieci.

Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, podawanie dożylne amiodaronu noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat jest przeciwwskazane.

Sposób podania

Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem.

Amiokordin - środki ostrożności

Leczenie przy użyciu roztworu do wstrzykiwań powinno być wprowadzane i monitorowane przez lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w terapii zaburzeń rytmu serca. Leczenie przy użyciu roztworu do wstrzykiwań odbywa się wyłącznie na oddziałach intensywnej opieki medycznej, gdzie rezultaty działania oraz możliwe działania niepożądane leku są stale monitorowane. Zazwyczaj nie zaleca się iniekcji dożylnych z powodu możliwych zaburzeń hemodynamicznych (ciężkie niedociśnienie, niewydolność krążenia). Iniekcje mogą być jedynie stosowane w nagłych przypadkach, kiedy terapia substytucyjna okazała się nieskuteczna. Nie należy podawać kolejnej iniekcji dożylnej przed upływem co najmniej 15 minut po pierwszym podaniu, nawet jeśli podano jedynie zawartość jednej ampułki (z powodu ryzyka wystąpienia nieodwracalnej zapaści). Jeśli to możliwe, roztwór do wstrzykiwań powinien być podawany we wlewie dożylnym. Podczas leczenia z zastosowaniem wlewu może wystąpić niedociśnienie, bradykardia oraz blok AV; dlatego też należy ściśle monitorować tempo wlewu oraz dokładnie przestrzegać instrukcji podawania. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z niedociśnieniem, niewydolnością oddechową, kardiomiopatią czy niewydolnością serca. Z uwagi na możliwość wystąpienia zapalenia żyły podczas leczenia, zaleca się podawanie wlewu przez centralny cewnik żylny.

Przed rozpoczęciem leczenia wskazane jest wykonanie badania elektrokardiograficznego, testów czynności tarczycy oraz oznaczenie stężenia potasu w surowicy krwi.

Częstość występowania oraz stopień ciężkości działań niepożądanych zależą od dawki; dlatego też pacjenci powinni otrzymywać najmniejszą skuteczną dawkę podtrzymującą.

Działanie farmakologiczne amiodaronu może powodować zmiany w zapisie EKG: wydłużenie odstępu QT (z powodu wydłużonego okresu repolaryzacji) oraz powstanie fali U. Tego typu zmiany nie są oznaką toksyczności wobec serca.

Jeśli wystąpi blok zatokowo-przedsionkowy, blok AV drugiego lub trzeciego stopnia lub blok dwuwiązkowy odnogi, należy przerwać leczenie.

Narastająca duszność oraz suchy kaszel mogą świadczyć o toksycznym wpływie amiodaronu na płuca. Amiodaron może wywołać zaburzenia czynności tarczycy, szczególnie u pacjentów chorobami tarczycy w wywiadzie osobistym lub rodzinnym.

U pacjentów otrzymujących amiodaron może wystąpić zespół ostrych zaburzeń oddechowych po zabiegu chirurgicznym. Jeśli do tego dojdzie, pacjenci zwykle reagują dobrze na intensywne zabiegi terapeutyczne; tym niemiej, istnieje możliwość wystąpienia zgonu. Po zabiegu chirurgicznym, zaleca się ścisły monitoring pacjenta oraz nadzór nad stężeniem tlenu w gazach oddechowych (FiO2), jak również nad wskaźnikami nasycenia tkanek tlenem (SaO2, PaO2).

Badania diagnostyczne

Amiodaron zawiera jod, dlatego może zmieniać wyniki badań czynności tarczycy, szczególnie T3, T4 oraz TSH.

Podczas leczenia przy użyciu amiodaronu należy regularnie monitorować w surowicy krwi aktywność enzymów wątrobowych, szczególnie aminotransferaz.

Osoby w podeszłym wieku

Podczas stosowania leku u osób w podeszłym wieku należy zachować szczególną ostrożność. U tych pacjentów może wystąpić osłabienie czynności wątroby, nerek oraz serca; niektórzy pacjenci mogą ponadto cierpieć na inne choroby i stosować różne leki. Dlatego też zaleca się podawanie najmniejszych dawek nasycających oraz podtrzymujących.

Specjalne ostrzeżenia dotyczące niektórych składników produktu leczniczego 3 ml (1 ampułka) roztworu produktu leczniczego Amiokordin zawiera 60,6 mg alkoholu benzylowego. Nie należy podawać leku Amiokordin wcześniakom oraz noworodkom. U niemowląt i dzieci wieku do 3 lat alkohol benzylowy może wywołać reakcje toksyczne oraz reakcje nadwrażliwości.

Amiokordin - przedawkowanie

Objawy

Istnieją rzadkie doniesienia o przedawkowaniu, z obecnością bradykardii zatokowej, bloku serca, tachykardii komorowej, wielopostaciowej tachykardii komorowej typu „torsade de pointes” , niewydolności krążenia i zaburzeń czynności wątroby.

Leczenie :

Leczenie ma charakter objawowy. Podczas wystąpienia bradykardii można zastosować atropinę, agonistę receptora beta, glukagon, lub okresowo rozrusznik serca. Niedociśnienie może być leczone przy użyciu leków inotropowych i (lub) wazopresyjnych.

Hemodializa jest nieskuteczna w usuwaniu amiodaronu z organizmu.