Ziagen

Ziagen - dawkowanie

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Ziagen powinien być przepisywany przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażeń wirusem HIV.

Ziagen można przyjmować na czczo lub w trakcie posiłków.

W celu zapewnienia podania pełnej dawki leku, tabletki należy połykać w całości (nierozkruszone).

Ziagen jest dostępny także jako roztwór doustny do stosowania u dzieci w wieku powyżej trzech miesięcy i o masie ciała mniejszej niż 14 kg oraz u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować tabletek.

Jeśli pacjent nie jest w stanie połykać całych tabletek, można je rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub płynu a nastepnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu (patrz punkt 5.2).

Dorośli i młodzież (w wieku powyżej 12 lat) : zalecana dawka preparatu Ziagen wynosi 600 mg raz na dobę. Może być stosowana albo jako 300 mg (jedna tabletka) dwa razy na dobę albo 600 mg (dwie tabletki) jeden raz na dobę (patrz pkt. 4.4 i 5.5).

Pacjent, u którego zmieniany jest schemat dawkowania na raz na dobę powinien przyjąć 300 mg dwa razy na dobę w danym dniu i następnego dnia rano przyjąć 600 mg raz na dobę. W przypadku, gdy preferowane jest podawanie jednej dawki wieczorem, Ziagen w dawce 300 mg powinien być przyjęty tylko rano, a następnie tego samego dnia wieczorem 600 mg. W przypadku powrotu do dawkowania dwa razy na dobę pacjent powinien zakończyć dotychczasowy sposób przyjmowania leku w danym dniu i zacząć przyjmowanie następnego dnia rano 300 mg dwa razy na dobę

Dzieci (w wieku poniżej 12 lat): zaleca się dawkowanie preparatu Ziagen w tabletkach w zależności od masy ciała. Schemat dawkowania u dzieci o masie ciała 14-30 kg bazuje głównie na modelu farmakokinetycznym. Ponieważ nie jest możliwe ustalenie odpowiedniego dawkowania z użyciem tej postaci leku, może dojść do zwiększonego narażenia na abakawir wynikającego z właściwiości farmakokinetycznych. W związku z tym u takich pacjentów konieczne jest ścisłe monitorowanie bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego.

Dzieci o masie ciała co najmniej 30 kg: należy dawkować jak u dorosłych, 300 mg dwa razy na dobę.

Dzieci o masie ciała > 21 kg do < 30 kg: pół tabletki preparatu Ziagen rano i cała tabletka wieczorem.

Dzieci o masie ciała 14 do 21 kg: pół tabletki preparatu Ziagen dwa razy na dobę.

Dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy : doświadczenie w stosowaniu u dzieci w wieku poniżej trzech miesięcy jest ograniczone (patrz pkt. 5.2).

Zaburzona czynność nerek : nie jest konieczna modyfikacja dawki preparatu Ziagen u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek. Jednakże Ziagen nie jest zalecany u pacjentów w końcowym stadium choroby nerek (patrz pkt. 5.2).

Zaburzona czynność wątroby: abakawir jest metabolizowany głównie przez wątrobę. Nie ma zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby. Brak dostępnych danych dotyczących pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby, dlatego też nie zaleca się stosowania u nich abakawiru, chyba że oceni się, że jest to konieczne. Podczas stosowania abakawiru u pacjentów z lekkim lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby konieczne jest ścisłe obserwowanie stanu pacjenta oraz, o ile to możliwe, monitorowanie stężenia abakawiru w osoczu (patrz pkt. 5.2). Abakawir jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz pkt. 4.3 i 4.4).

Pacjenci w podeszłym wieku: Brak danych farmakokinetycznych u pacjentów powyżej 65 roku życia.

Ziagen - środki ostrożności

Zaburzenia mitochondrialne : w warunkach in vitro oraz in vivo wykazano, że analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy). Zaburzenia te są często przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne

(nadciśnienie, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo, czy zaburzenia neurologiczne mają charakter przemijający czy trwały. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko.

Lipodystrofia: skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia). Odległe następstwa tych zmian nie są obecnie znane. Wiedza o ich mechanizmach jest niekompletna. Związek między stłuszczeniem narządowym a inhibitorami proteazy (PI) i między nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) a lipoatrofią jest hipotetyczny. Zwiększone ryzyko lipodystrofii jest związane z czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek i z czynnikami związanymi z lekami, takimi jak długość prowadzonego leczenia przeciwretrowirusowego i związanymi z nim zaburzeniami metabolicznymi. Badanie kliniczne powinno także obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy także zwrócić uwagę na pomiar na czczo stężenia lipidów w surowicy i glukozy we krwi. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć we właściwy sposób (patrz pkt. 4.8).

Zapalenie trzustki: stwierdzono przypadki zapalenia trzustki, ale związek z leczeniem abakawirem jest niepewny.

Leczenie trzema nukleozydami: u pacjentów z wysoką wiremią ( > 100 000 kopii/ml) wybór leczenia skojarzonego trzema lekami - abakawirem, lamiwudyną i zydowudyną - wymaga szczególnego rozważenia (patrz pkt. 5.1).

Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o wysokim stopniu i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy abakawir był skojarzony z fumaranem disoproksylu tenofowiru i lamiwudyną w dawkowaniu jeden raz na dobę.

Choroby wątroby: skuteczność i bezpieczeństwo stosowania preparatu Ziagen u pacjentów ze współistniejącymi ciężkimi chorobami wątroby nie zostały określone. Ziagen jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz pkt. 4.3).

U pacjentów, u których występowały uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego; pacjentów tych należy kontrolować zgodnie z przyjętymi w praktyce standardami. Jeżeli są dowody na pogorszenie przebiegu choroby wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia.

Pacjenci z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C:

U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem reakcji niepożądanych ze strony wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednimi informacjami dotyczącymi tych produktów.

Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania abakawiru i rybawiryny (patrz punkt 4.5).

Badanie farmakokinetyczne zostało przeprowadzone u pacjentów z niewielkim zaburzeniem czynności wątroby. Jednakże ustalenie ostatecznych zaleceń dotyczących zmniejszania dawki nie jest możliwe ze względu na znaczne różnice w ekspozycji na lek w tej populacji pacjentów (patrz pkt.

5.2). Dostępne badania na temat bezpieczeństwa stosowania abakawiru u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby są bardzo nieliczne. Z powodu możliwego wzrostu ekspozycji (AUC) u niektórych pacjentów, zaleca się ich ścisłe monitorowanie. Nie ma danych na temat leczenia pacjentów z umiarkowanym i ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Spodziewane jest znaczne zwiększenie stężenia abakawiru w osoczu tych pacjentów. Dlatego też nie zaleca się stosowania abakawiru bez dokonania niezbędnej oceny u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby i wymagana jest ścisła obserwacja pacjentów.

Choroby nerek: preparatu Ziagen nienależy podawać pacjentom w końcowym stadium choroby nerek (patrz punkt 5.2).

Zespół reaktywacji immunologicznej: U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART, ang. combination antiretroviral therapy) wystąpić może reakcja zapalna na nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii . Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Zgłaszano również przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa) w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta (reaktywacji immunologicznej); jednakże zgłaszany czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one pojawić się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia.

Martwica kości: Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy, CART). Należy poradzić

pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się.

Zakażenia oportunistyczne: u pacjentów otrzymujących preparat Ziagen lub inne leki przeciwretrowirusowe mogą w dalszym ciągu rozwijać się zakażenia oportunistyczne i inne powikłania zakażenia wirusem HIV. Dlatego też pacjenci ci powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją lekarzy doświadczonych w leczeniu chorób związanych z zakażeniem HIV.

Przenoszenie wirusa: pacjentów należy poinformować, że prowadzone leczenie

przeciwretrowirusowe, w tym także preparatem Ziagen, nie zapobiega przeniesieniu wirusa HIV podczas kontaktów seksualnych lub drogą zakażonej krwi. Właściwe środki ostrożności powinny być w tych przypadkach zachowane.

Zawał serca: w badaniach obserwacyjnych zauważono związek między zawałem serca, a stosowaniem abakawiru. Te badania dotyczyły głównie pacjentów wcześniej leczonych lekami przeciwretrowirusowymi. W badaniach klinicznych zarejestrowano ograniczoną liczbę zawałów serca i na ich podstawie nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Zebrane dostępne dane z obserwacyjnych kohort i z randomizowanych badań wykazują pewną niespójność, w związku z czym nie można na ich podstawie potwierdzić ani wykluczyć przyczynowego związku między leczeniem abakawirem, a ryzykiem zawału serca. Dotychczas nie został określony mechanizm biologiczny, który mógłby wyjaśniać możliwość zwiększenia ryzyka. Przepisując Ziagen należy podjąć działania zmierzające do minimalizacji wszystkich czynników ryzyka, których modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia tętniczego i hiperlipidemii).

Ziagen - przedawkowanie

4.9 Przedawkowanie

W badaniach klinicznych podawano pacjentom preparat Ziagen w pojedynczych dawkach do 1200 mg i dawkach dobowych do 1800 mg. Nie notowano działań niepożadanych innych niż zarejestrowane podczas podawania zwykłych dawek. Działanie wyższych dawek leku nie jest znane. W przypadku przedawkowania leku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia objawów zatrucia (patrz punkt

4.8) i w razie konieczności wdrożyć standardowe leczenie objawowe. Nie wiadomo, czy abakawir może być usuwany z organizmu podczas dializy otrzewnowej lub hemodializy.