Ziagen - dawkowanie
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Ziagen powinien być przepisywany przez lekarzy doświadczonych w
leczeniu zakażeń wirusem HIV.
Ziagen można przyjmować na czczo lub w trakcie posiłków.
W celu zapewnienia podania pełnej dawki leku, tabletki należy
połykać w całości (nierozkruszone).
Ziagen jest dostępny także jako roztwór doustny do stosowania u
dzieci w wieku powyżej trzech miesięcy i o masie ciała mniejszej
niż 14 kg oraz u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować
tabletek.
Jeśli pacjent nie jest w stanie połykać całych tabletek, można
je rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub
płynu a nastepnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu
(patrz punkt 5.2).
Dorośli i młodzież (w wieku powyżej 12 lat) : zalecana
dawka preparatu Ziagen wynosi 600 mg raz na dobę. Może być
stosowana albo jako 300 mg (jedna tabletka) dwa razy na dobę albo
600 mg (dwie tabletki) jeden raz na dobę (patrz pkt. 4.4 i
5.5).
Pacjent, u którego zmieniany jest schemat dawkowania na raz na
dobę powinien przyjąć 300 mg dwa razy na dobę w danym dniu i
następnego dnia rano przyjąć 600 mg raz na dobę. W przypadku, gdy
preferowane jest podawanie jednej dawki wieczorem, Ziagen w dawce
300 mg powinien być przyjęty tylko rano, a następnie tego samego
dnia wieczorem 600 mg. W przypadku powrotu do dawkowania dwa razy
na dobę pacjent powinien zakończyć dotychczasowy sposób
przyjmowania leku w danym dniu i zacząć przyjmowanie następnego
dnia rano 300 mg dwa razy na dobę
Dzieci (w wieku poniżej 12 lat): zaleca się dawkowanie
preparatu Ziagen w tabletkach w zależności od masy ciała. Schemat
dawkowania u dzieci o masie ciała 14-30 kg bazuje głównie na modelu
farmakokinetycznym. Ponieważ nie jest możliwe ustalenie
odpowiedniego dawkowania z użyciem tej postaci leku, może dojść do
zwiększonego narażenia na abakawir wynikającego z właściwiości
farmakokinetycznych. W związku z tym u takich pacjentów konieczne
jest ścisłe monitorowanie bezpieczeństwa stosowania produktu
leczniczego.
Dzieci o masie ciała co najmniej 30 kg: należy dawkować jak u
dorosłych, 300 mg dwa razy na dobę.
Dzieci o masie ciała > 21 kg do < 30 kg: pół tabletki
preparatu Ziagen rano i cała tabletka wieczorem.
Dzieci o masie ciała 14 do 21 kg: pół tabletki preparatu Ziagen
dwa razy na dobę.
Dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy : doświadczenie w
stosowaniu u dzieci w wieku poniżej trzech miesięcy jest
ograniczone (patrz pkt. 5.2).
Zaburzona czynność nerek : nie jest konieczna modyfikacja
dawki preparatu Ziagen u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek.
Jednakże Ziagen nie jest zalecany u pacjentów w końcowym stadium
choroby nerek (patrz pkt. 5.2).
Zaburzona czynność wątroby: abakawir jest metabolizowany
głównie przez wątrobę. Nie ma zaleceń dotyczących dawkowania
u pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby. Brak
dostępnych danych dotyczących pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem
czynności wątroby, dlatego też nie zaleca się stosowania u nich
abakawiru, chyba że oceni się, że jest to konieczne. Podczas
stosowania abakawiru u pacjentów z lekkim lub umiarkowanym
zaburzeniem czynności wątroby konieczne jest ścisłe obserwowanie
stanu pacjenta oraz, o ile to możliwe, monitorowanie stężenia
abakawiru w osoczu (patrz pkt. 5.2). Abakawir jest przeciwwskazany
u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz pkt. 4.3
i 4.4).
Pacjenci w podeszłym wieku: Brak danych
farmakokinetycznych u pacjentów powyżej 65 roku życia.
Ziagen - środki ostrożności
Reakcja nadwrażliwości (patrz także pkt. 4.8):
W badaniu klinicznym, u 3,4% pacjentów otrzymujących abakawir, u
których nie występowały allele HLA-B*5701, pojawiła się reakcja
nadwrażliwości.
W badaniach wykazano, że nosicielstwo alleli HLA-B*5701 jest
związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji nadwrażliwości
na abakawir. Opierając się na wynikach prospektywnego badania
CNA106030 (PREDICT-1), zastosowanie badania obecności alleli
HLA-B*5701 przed rozpoczęciem leczenia i następnie unikanie
stosowania abakawiru u pacjentów z tymi allelami, znacznie
zmniejszyło częstość wystąpienia reakcji nadwrażliwości na
abakawir. W populacjach podobnych do tych włączonych do badania
PREDICT-1, szacuje się, że u 48% do 61% pacjentów z allelami
HLAB*5701 wystąpi reakcja nadwrażliwości w przebiegu leczenia
abakawirem, w porównaniu z 0% do 4% pacjentów, którzy nie mają
alleli HLA-B*5701.
Te wyniki są zgodne z wynikami uzyskanymi we wcześniejszych
badaniach retrospektywnych.
W konsekwencji, przed rozpoczęciem leczenia abakawirem, należy
przeprowadzić badanie obecności alleli HLA-B*5701 u każedego
pacjenta zakażonego HIV, niezależnie od jego pochodzenia rasowego.
Zaleca się również badanie przesiewowe przed ponownym zastosowaniem
abakawiru u pacjentów o nieznanym statusie HLA-B*5701, którzy
uprzednio tolerowali abakawir (patrz „Postępowanie po przerwaniu
leczenia preparatem Ziagen”). Abakawiru nie należy stosować u
pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B*5701,
chyba że inne możliwości terapeutyczne nie są dostępne, w oparciu o
przebieg leczenia oraz ocenę oporności (Patrz dział 4.1)
U każdego pacjenta leczonego abakawirem kliniczne rozpoznanie
podejrzewanej reakcji
nadwrażliwości musi pozostawać podstawą podejmowania decyzji
klinicznych. Warto zauważyć, że wśród pacjentów z klinicznie
podejrzewaną reakcją nadwrażliwości, pewna część nie posiadała
alleli HLA-B*5701.
Dlatego, nawet przy braku obecności alleli HLA-B*5701 ważnym
jest trwałe odstawienie abakawiru i nienarażanie pacjenta na
abakawir, jeżeli reakcja nadwrażliwości nie może być wykluczona na
podstawie danych klinicznych, z uwagi na reakcję potencjalnie
ciężką czy nawet śmiertelną.
Testy skórne były używane jako narzędzie badawcze w badaniu
PREDICT-1, ale nie mają zastosowania w klinicznym prowadzeniu
pacjentów, dlatego też nie powinny być stosowane w warunkach
klinicznych.
• Opis kliniczny
Reakcje nadwrażliwości charakteryzują się występowaniem
objawów wskazujących na zmiany wielonarządowe. W przebiegu prawie
wszystkich reakcji nadwrażliwości częścią zespołu chorobowego jest
gorączka i (lub) wysypka.
Inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe mogą obejmować
objawy ze strony układu oddechowego takie jak duszność, ból gardła,
kaszel i nieprawidłowy radiogram klatki piersiowej (głównie
nacieczenia, które mogą być zlokalizowane), objawy
żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka lub bóle
brzucha i mogą prowadzić do błędnego rozpoznania reakcji
nadwrażliwości jako choroby układu oddechowego (zapalenie płuc,
zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła) lub zapalenie żołądka i
jelit . Inne często obserwowane objawy przedmiotowe lub
podmiotowe reakcji nadwrażliwości mogą obejmować letarg lub złe
samopoczucie i objawy mięśniowo-szkieletowe (bóle mięśni, rzadko
rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych, bóle stawów).
Objawy dotyczące reakcji nadwrażliwości nasilają się
podczas trwania leczenia i mogą zagrażać życiu.
Objawy zwykle ustępują po odstawieniu preparatu
Ziagen.
|
|
• Postępowanie
kliniczne
Objawy reakcji nadwrażliwości zwykle występują w czasie
pierwszych 6 tygodni od rozpoczęcia leczenia abakawirem, chociaż
reakcje te mogą wystąpić w dowolnym czasie leczenia .
Pacjentów należy wnikliwie obserwować, szczególnie w okresie
pierwszych 2 miesięcy leczenia abakawirem i konsultować co 2
tygodnie.
Niezależnie od statusu HLA-B*5701, pacjenci, u których
podczas leczenia zostanie rozpoznana reakcja nadwrażliwości
MUSZĄ natychmiast odstawić Ziagen.
NIGDY NIE WOLNO ponownie podać preparatu Ziagen, ani
jakiegokolwiek preparatu zawierającego abakawir (np. Kivexa,
Trizivir) pacjentowi, u którego przerwano leczenie z powodu reakcji
nadwrażliwości. Ponowne rozpoczęcie leczenia preparatem Ziagen
po wystąpieniu reakcji nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót
objawów w ciągu kilku godzin. Nawrót jest zwykle cięższy, niż
początkowe objawy i może obejmować zagrażające życiu obniżenie
ciśnienia i zgon.
Aby uniknąć opóźnienia w rozpoznaniu i zminimalizować
ryzyko wystąpienia zagrażających życiu reakcji nadwrażliwości,
należy odstawić preparat Ziagen, jeżeli nie można wykluczyć reakcji
nadwrażliwości, nawet jeżeli możliwe są inne rozpoznania (choroby
układu oddechowego, objawy grypopodobne, zapalenie żołądka i jelit
lub reakcje na inne preparaty).
Specjalnej uwagi wymagają pacjenci rozpoczynający leczenie
jednocześnie preparatem Ziagen i innymi lekami znanymi z
wywoływania skórnych reakcji toksycznych (takimi jak
nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy - NNRTI). Wynika
to z faktu, że może być trudno odróżnić wysypki wywoływane przez te
leki od reakcji nadwrażliwości wywoływanych przez
abakawir.
• Postępowanie po
zaprzestaniu leczenia preparatem
Ziagen
Niezależnie od statusu HLA-B*5701, jeżeli rozważa się
ponowne leczenie preparatem Ziagen po zaprzestaniu jego stosowania
z jakiegokolwiek powodu należy ustalić powód przerwania leczenia,
aby ocenić, czy pacjent miał jakiekolwiek objawy reakcji
nadwrażliwości przed odstawieniem leku. Jeżeli nie można
wykluczyć reakcji nadwrażliwości, nie wolno ponownie rozpoczynać
leczenia preparatem Ziagen, ani innym preparatem zawierającym
abakawir (np. Kivexa, Trizivir).
Gwałtowne reakcje nadwrażliwości, w tym stany
zagrożenia życia, wystąpiły u pacjentów, którym ponownie rozpoczęto
podawanie preparatu Ziagen i u których przed przerwaniem leczenia
preparatem Ziagen wystąpił tylko jeden z głównych objawów
nadwrażliwości (wysypka skórna, gorączka, objawy
żołądkowo-jelitowe, oddechowe lub, ogólne objawy podmiotowe, takie
jak letarg i złe samopoczucie. Najczęstszym wyodrębnionym objawem
reakcji nadwrażliwości była wysypka skórna. Ponadto, w bardzo
rzadkich przypadkach zanotowano reakcje nadwrażliwości u pacjentów,
którym ponownie zastosowano preparat Ziagen i którzy nie
mieli objawów poprzedzających reakcję nadwrażliwości
(tj. pacjenci wcześniej uznani za tolerujących abakawir). W
obydwu przypadkach, jeżeli zostanie podjęta decyzja o ponownym
zastosowaniu preparatu Ziagen, należy to zrobić w warunkach, gdzie
pomoc medyczna jest łatwo dostępna.
Zaleca się również badanie przesiewowe przed ponownym
zastosowaniem abakawiru u pacjentów o nieznanym statusie
HLA-B*5701, którzy uprzednio tolerowali abakawir. Ponowne
zastosowanie abakawiru u tych pacjentów, u których wykazano
występowanie alleli HLA-B*5701, nie jest zalecane i należy je
rozważać tylko w wyjątkowych okolicznościach, kiedy potencjalna
korzyść z leczenia przeważa nad ryzykiem, a leczenie należy
prowadzić pod ścisłym nadzorem lekarskim.
• Podstawowa
informacja dla pacjenta
|
|
Lekarz przepisujący lek musi upewnić się , że
pacjent został w pełni zapoznany z następującymi informacjami
dotyczącymi reakcji nadwrażliwości .
- Pacjentowi należy uświadomić, że mogą wystąpić reakcje
nadwrażliwości na abakawir, których rezultatem może być stan
zagrożenia życia lub zgon, oraz że ryzyko wystąpienia reakcji
nadwrażliwości jest zwiększone, jeśli u pacjenta występuje
HLA-B*5701.
|
! Pacjenta należy również
poinformować o tym, że nawet jeśli nie ma HLA-B*5701, może u niego
wystąpić reakcja nadwrażliwości na abakawir. PACJENT MUSI
NATYCHMIAST SKONTAKTOWAĆ SIĘ Z LEKARZEM PROWADZACYM , jeśli
wystąpią u niego
objawy przedmiotowe lub podmiotowe mogące świadczyć o
reakcji nadwrażliwości na abakawir .
- należy przypomnieć
pacjentowi, nadwrażliwemu na abakawir, że nie może nigdy ponownie
przyjmować preparatu Ziagen ani żadnego innego preparatu
zawierającego abakawir (np. Kivexa, Trizivir), niezależnie od
statusu HLA-B*5701.
- aby uniknąć ponownego
przyjęcia preparatu Ziagen przez pacjenta, u którego wystąpiła
reakcja nadwrażliwości, należy poprosić o zwrot do apteki
pozostałych tabletek lub roztworu doustnego preparatu
Ziagen.
- pacjentowi, który
zaprzestał z jakiegokolwiek powodu przyjmować preparat Ziagen,
szczególnie z powodu możliwych objawów niepożądanych lub chorób,
należy zalecić, aby skontaktował się ze swoim lekarzem przed
ponownym rozpoczęciem leczenia.
- każdemu pacjentowi należy
przypomnieć, że powinien przeczytać Ulotkę dla pacjenta znajdującą
się wewnątrz opakowania preparatu Ziagen. Należy przypomnieć
pacjentowi o konieczności wyjęcia Karty Ostrzeżeń z opakowania i
noszenia jej zawsze przy sobie.
|
Kwasica mleczanowa: kwasicę mleczanową, zwykle związaną z
hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby, notowano w czasie stosowania
analogów nukleozydów. Wczesne objawy (objawowy nadmiar mleczanów),
w tym łagodne objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności,
wymioty, bóle brzucha), niespecyficzne osłabienie, utrata apetytu,
zmniejszenie masy ciała, objawy ze strony układu oddechowego
[szybki i (lub) głęboki oddech] lub objawy neurologiczne (w tym
spowolnienie motoryczne).
Kwasica mleczanowa ma wysoką śmiertelność i może być związana z
zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby lub niewydolnością
nerek.
Kwasica mleczanowa zwykle występuje po kilku lub kilkunastu
miesiącach leczenia.
Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w przypadku
wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej lub
mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii, lub szybkiego
wzrostu aktywności aminotransferaz.
Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów
nukleozydów jakiemukolwiek pacjentowi (szczególnie otyłym kobietom)
z hepatomegalią, zapaleniem wątroby lub innym znanym czynnikiem
ryzyka wystąpienia choroby wątroby i stłuszczenia wątroby (w tym
niektórych produktów leczniczych i alkoholu). Pacjenci jednocześnie
zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni interferonem i
rybawiryną mogą stanowić grupę specjalnego ryzyka.
Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie
obserwować.
Zaburzenia mitochondrialne : w warunkach in vitro
oraz in vivo wykazano, że analogi nukleozydów i nukleotydów
powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano
występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez
wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po
urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Główne działania
niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu
krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia
metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy).
Zaburzenia te są często przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju,
ujawniające się z opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne
(nadciśnienie, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie
wiadomo, czy zaburzenia neurologiczne mają charakter przemijający
czy trwały. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki
badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego
na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie
wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów
przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności
mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu
określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do
odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych
kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania
wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko.
Lipodystrofia: skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u
pacjentów zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą
rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia). Odległe
następstwa tych zmian nie są obecnie znane. Wiedza o ich
mechanizmach jest niekompletna. Związek między stłuszczeniem
narządowym a inhibitorami proteazy (PI) i między nukleozydowymi
inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) a lipoatrofią jest
hipotetyczny. Zwiększone ryzyko lipodystrofii jest związane z
czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek i z czynnikami
związanymi z lekami, takimi jak długość prowadzonego leczenia
przeciwretrowirusowego i związanymi z nim zaburzeniami
metabolicznymi. Badanie kliniczne powinno także obejmować ocenę
fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy
także zwrócić uwagę na pomiar na czczo stężenia lipidów w surowicy
i glukozy we krwi. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć
we właściwy sposób (patrz pkt. 4.8).
Zapalenie trzustki: stwierdzono przypadki zapalenia
trzustki, ale związek z leczeniem abakawirem jest niepewny.
Leczenie trzema nukleozydami: u pacjentów z wysoką
wiremią ( > 100 000 kopii/ml) wybór leczenia skojarzonego
trzema lekami - abakawirem, lamiwudyną i zydowudyną - wymaga
szczególnego rozważenia (patrz pkt. 5.1).
Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o
wysokim stopniu i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy
abakawir był skojarzony z fumaranem disoproksylu tenofowiru i
lamiwudyną w dawkowaniu jeden raz na dobę.
Choroby wątroby: skuteczność i bezpieczeństwo
stosowania preparatu Ziagen u pacjentów ze współistniejącymi
ciężkimi chorobami wątroby nie zostały określone. Ziagen jest
przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby
(patrz pkt. 4.3).
U pacjentów, u których występowały uprzednio zaburzenia
czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby,
częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas
skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego; pacjentów tych należy
kontrolować zgodnie z przyjętymi w praktyce standardami. Jeżeli są
dowody na pogorszenie przebiegu choroby wątroby u tych pacjentów,
należy rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia.
Pacjenci z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby
typu B lub C:
U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby
typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i
mogących zakończyć się zgonem reakcji niepożądanych ze strony
wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w
leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać
się z odpowiednimi informacjami dotyczącymi tych
produktów.
Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego
stosowania abakawiru i rybawiryny (patrz punkt 4.5).
Badanie farmakokinetyczne zostało przeprowadzone u
pacjentów z niewielkim zaburzeniem czynności wątroby. Jednakże
ustalenie ostatecznych zaleceń dotyczących zmniejszania dawki nie
jest możliwe ze względu na znaczne różnice w ekspozycji na lek w
tej populacji pacjentów (patrz pkt.
5.2). Dostępne badania na temat bezpieczeństwa stosowania
abakawiru u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby są bardzo
nieliczne. Z powodu możliwego wzrostu ekspozycji (AUC) u niektórych
pacjentów, zaleca się ich ścisłe monitorowanie. Nie ma danych na
temat leczenia pacjentów z umiarkowanym i ciężkim zaburzeniem
czynności wątroby. Spodziewane jest znaczne zwiększenie stężenia
abakawiru w osoczu tych pacjentów. Dlatego też nie zaleca się
stosowania abakawiru bez dokonania niezbędnej oceny u pacjentów z
umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby i wymagana jest ścisła
obserwacja pacjentów.
Choroby nerek: preparatu Ziagen nienależy podawać
pacjentom w końcowym stadium choroby nerek (patrz punkt
5.2).
Zespół reaktywacji immunologicznej: U pacjentów
zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie
rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART, ang.
combination antiretroviral therapy) wystąpić może reakcja zapalna
na nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne,
powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie
objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku
pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi
przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii,
uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc
wywołane przez Pneumocystis carinii . Wszystkie objawy stanu
zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w
razie konieczności odpowiedniego leczenia. Zgłaszano również
przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak
choroba Gravesa-Basedowa) w sytuacji poprawy czynności układu
immunologicznego pacjenta (reaktywacji immunologicznej); jednakże
zgłaszany czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one
pojawić się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia.
Martwica kości: Mimo, iż uważa się, że etiologia
tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem
kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją,
podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy
kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną
przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy,
CART). Należy poradzić
pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają
bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu
się.
Zakażenia oportunistyczne: u pacjentów
otrzymujących preparat Ziagen lub inne leki przeciwretrowirusowe
mogą w dalszym ciągu rozwijać się zakażenia oportunistyczne i inne
powikłania zakażenia wirusem HIV. Dlatego też pacjenci ci powinni
pozostawać pod ścisłą obserwacją lekarzy doświadczonych w leczeniu
chorób związanych z zakażeniem HIV.
Przenoszenie wirusa: pacjentów należy poinformować,
że prowadzone leczenie
przeciwretrowirusowe, w tym także preparatem Ziagen, nie
zapobiega przeniesieniu wirusa HIV podczas kontaktów seksualnych
lub drogą zakażonej krwi. Właściwe środki ostrożności powinny być w
tych przypadkach zachowane.
Zawał serca: w badaniach obserwacyjnych zauważono
związek między zawałem serca, a stosowaniem abakawiru. Te badania
dotyczyły głównie pacjentów wcześniej leczonych lekami
przeciwretrowirusowymi. W badaniach klinicznych zarejestrowano
ograniczoną liczbę zawałów serca i na ich podstawie nie można
wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Zebrane dostępne dane z
obserwacyjnych kohort i z randomizowanych badań wykazują pewną
niespójność, w związku z czym nie można na ich podstawie
potwierdzić ani wykluczyć przyczynowego związku między leczeniem
abakawirem, a ryzykiem zawału serca. Dotychczas nie został
określony mechanizm biologiczny, który mógłby wyjaśniać możliwość
zwiększenia ryzyka. Przepisując Ziagen należy podjąć działania
zmierzające do minimalizacji wszystkich czynników ryzyka, których
modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia
tętniczego i hiperlipidemii).
Ziagen - przedawkowanie
4.9 Przedawkowanie
W badaniach klinicznych podawano pacjentom preparat Ziagen w
pojedynczych dawkach do 1200 mg i dawkach dobowych do 1800 mg. Nie
notowano działań niepożadanych innych niż zarejestrowane podczas
podawania zwykłych dawek. Działanie wyższych dawek leku nie jest
znane. W przypadku przedawkowania leku pacjenta należy obserwować w
celu wykrycia objawów zatrucia (patrz punkt
4.8) i w razie konieczności wdrożyć standardowe leczenie
objawowe. Nie wiadomo, czy abakawir może być usuwany z organizmu
podczas dializy otrzewnowej lub hemodializy.
Ziagen - przeciwwskazania
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Patrz INFORMACJE W
RAMCE NA TEMAT REAKCJI NADWRAŻLIWOŚCI w punktach 4.4 i 4.8.
Ciężkie zaburzenie czynności wątroby.
Ziagen - działania niepożądane
Nadwrażliwość (patrz również punkt 4.4):
W badaniu klinicznym, u 3,4% pacjentów otrzymujących abakawir, u
których nie występowały allele HLA-B*5701, pojawiła się reakcja
nadwrażliwości. W badaniach klinicznych przeprowadzonych z
abakawirem stosowanym 600 mg raz na dobę częstość zgłoszonych
reakcji nadwrażliwości pozostaje na poziomie zgłaszanym dla
abakawiru stosowanego 300 mg dwa razy na dobę.
W kilku przypadkach reakcja nadwrażliwości była zagrażająca
życiu i zakończyła się zgonem mimo środków ostrożności.
Charakteryzuje się ona występowaniem objawów wskazujących na
zajęcie wielu narządów lub układów organizmu.
Prawie wszyscy pacjenci, u których rozwijają się reakcje
nadwrażliwości, mają gorączkę i (lub) wysypkę (zwykle
plamkowo-grudkową lub pokrzywkową), jako część zespołu chorobowego,
jednakże reakcje mogą wystąpić mimo braku wysypki lub gorączki.
Obserwowane objawy podmiotowe i przedmiotowe reakcji
nadwrażliwości są wymienione poniżej. Zostały one zidentyfikowane
albo na podstawie badań klinicznych, albo na podstawie danych z
nadzoru nad bezpieczeństwem stosowania po wprowadzeniu do obrotu.
Reakcje nadwrażliwości występujące przynajmniej u 10%
pacjentów zostały wyróżnione pogrubioną czcionką.
Skóra Wysypka (zwykle plamkowo-grudkowa lub
pokrzywkowa)
Układ pokarmowy Nudności, wymioty, biegunka, bóle
brzucha, owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej
Układ oddechowy Duszność, kaszel, ból gardła,
zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, niewydolność
oddechowa
Różne Gorączka , letarg, złe
samopoczucie, obrzęki, limfadenopatia, niedociśnienie,
zapalenie spojówek, anafilaksja
Neurologiczne lub psychiczne Ból głowy, zaburzenia
czucia
Hematologiczne Limfopenia
Wątroba lub trzustka Podwyższone wartości wyników
testów czynności wątroby, zapalenie wątroby, niewydolność
wątroby
Mięśniowo-szkieletowe: Bóle mięśni, rzadko rozpad
mięśni poprzecznie prążkowanych, bóle stawów, zwiększona aktywność
fosfokinazy kreatynowej
Urologiczne Podwyższone stężenie kreatyniny, niewydolność
nerek
Wysypka (odpowiednio 81% vs 67%) i objawy ze strony przewodu
pokarmowego
(odpowiednio 70% vs 54%) występowały częściej u dzieci niż u
dorosłych.
Niektórych pacjentów z reakcją nadwrażliwości traktowano
początkowo jako chorych mających zapalenie żołądka i jelit, chorobę
układu oddechowego (zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie
gardła) lub chorobę grypopodobną. To opóźnienie rozpoznania reakcji
nadwrażliwości może powodować przedłużenie leczenia preparatem
Ziagen lub ponowne rozpoczęcie leczenia, prowadząc do cięższych
reakcji nadwrażliwości lub zgonu. Dlatego u pacjentów z objawami
tych chorób należy dokładnie rozważyć rozpoznanie reakcji
nadwrażliwości.
Objawy zwykle pojawiają się w ciągu pierwszych 6 tygodni
leczenia abakawirem (średni okres do ich wystąpienia wynosi 11
dni), chociaż reakcje te mogą wystąpić w każdym okresie leczenia.
Wnikliwa obserwacja medyczna jest niezbędna w okresie pierwszych 2
miesięcy, z konsultacjami co 2 tygodnie.
Prawdopodobne jest, że terapia przerywana może zwiększać ryzyko
rozwoju uczulenia, a następnie wystąpienie klinicznie istotnych
reakcji nadwrażliwości. Dlatego pacjentów należy pouczyć, jak ważne
jest regularne przyjmowanie preparatu Ziagen.
Ponowne podanie preparatu Ziagen po wystąpieniu reakcji
nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót objawów w ciągu kilku
godzin. Nawrót reakcji nadwrażliwości ma zwykle przebieg cięższy,
niż reakcja początkowa i może obejmować zagrażający życiu spadek
ciśnienia tętniczego krwi i zgon. Niezależnie od statusu
HLA-B*5701, pacjenci, u których rozwinęła się reakcja
nadwrażliwości muszą przerwać przyjmowanie preparatu Ziagen i nigdy
nie mogą ponownie rozpocząć leczenia preparatem Ziagen, ani
jakimkolwiek innym preparatem zawierającym abakawir (np. Kivexa,
Trizivir).
Aby uniknąć opóźnienia w rozpoznaniu i zminimalizować ryzyko
wystąpienia zagrażających życiu reakcji nadwrażliwości, należy
odstawić preparat Ziagen, jeżeli nie można wykluczyć reakcji
nadwrażliwości, nawet jeżeli możliwe są inne rozpoznania (choroby
układu oddechowego, objawy grypopodobne, zapalenie żołądka i jelit
lub reakcje na inne leki).
Gwałtowne reakcje nadwrażliwości, w tym stany zagrożenia
życia, występowały u pacjentów, którym ponownie rozpoczęto podawać
preparat Ziagen, którzy mieli tylko jeden z głównych objawów
reakcji nadwrażliwości przed przerwaniem leczenia preparatem Ziagen
(wysypka skórna, gorączka, objawy żołądkowo-jelitowe, oddechowe lub
ogólne objawy, takie jak letarg i złe samopoczucie). Najczęściej
wyodrębnionym objawem reakcji nadwrażliwości była wysypka skórna.
Ponadto bardzo rzadko notowano reakcje nadwrażliwości u pacjentów,
którym ponownie rozpoczęto podawanie preparatu Ziagen i którzy
nie mieli objawów poprzedzających reakcję
nadwrażliwości. Jeżeli zostanie podjęta decyzja o ponownym
rozpoczęciu podawania preparatu Ziagen, należy to zrobić w
warunkach, w których pomoc medyczna jest łatwo dostępna.
Każdego pacjenta należy poinformować o możliwości wystąpienia
reakcji nadwrażliwości na abakawir.
|
W przypadku wielu reakcji niepożądanych nie jest jasne, czy
związane są one z preparatem Ziagen, z innymi lekami stosowanymi w
leczeniu HIV, czy też są wynikiem samego procesu chorobowego.
Wiele z wymienionych poniżej objawów występuje często (nudności,
wymioty, biegunka, gorączka, letarg, wysypka) u pacjentów
nadwrażliwych na abakawir. Z tego powodu pacjentów z jakimkolwiek z
tych objawów należy dokładnie zbadać, czy nie występuje u nich
reakcja nadwrażliwości. Jeżeli leczenie preparatem Ziagen zostało
przerwane z powodu wystąpienia jakiegokolwiek z tych objawów i
została podjęta decyzja o ponownym rozpoczęciu leczenia preparatem
zawierającym abakawir, musi to odbywać się w warunkach, w których
pomoc medyczna jest łatwo dostępna (patrz pkt. 4.4). Bardzo rzadko
stwierdzano przypadki rumienia wielopostaciowego, zespołu
Stevensa-Johnsona lub toksycznej martwicy rozpływnej naskórka u
pacjentów, u których nie można było wykluczyć możliwości reakcji
nadwrażliwości na abakawir. W takich przypadkach produkty lecznicze
zawierające abakawir należy trwale odstawić.
Większość objawów niepożądanych nie ograniczała leczenia.
Następujące kryteria zostały zastosowane do ich klasyfikacji:
bardzo często ( > 1/10), często ( > 1/100 do
< 1/10), niezbyt często ( > 1/1000 do <
1/100), rzadko ( > 1/10 000 do < 1/1000), bardzo
rzadko ( < 1/10
000).
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Często: brak łaknienia
Zaburzenia układu nerwowego
Często: ból głowy
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: nudności, wymioty, biegunka Rzadko:
zapalenie trzustki
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często: wysypka (bez objawów ogólnych)
Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół
Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica rozpływna
naskórka
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
Często: gorączka, letarg, osłabienie
Przypadki kwasicy mleczanowej, czasami zakończone zgonem,
zwykle związane z ciężką hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby,
były stwierdzane podczas stosowania analogów nukleozydów (patrz
pkt. 4.4).
Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów
zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia
tkanki tłuszczowej (lipodystrofia), w tym utratą podskórnej tkanki
tłuszczowej w obwodowych częściach ciała i w twarzy, zwiększeniem
masy tkanki tłuszczowej wewnątrzbrzusznej i narządowej, przerostem
piersi i gromadzeniem się tkanki tłuszczowej na karku („bawoli
kark”).
Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe jest związane z
zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia,
hipercholesterolemia, oporność na insulinę, hiperglikemia i nadmiar
mleczanów (patrz pkt. 4.4).
U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem
odporności na początku stosowania złożonej terapii
przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych lub mogą
wystąpić nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny
oportunistyczne. Zgłaszano również przypadki występowania chorób
autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa) w
sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta
(reaktywacji immunologicznej); jednakże czas do ich wystąpienia
jest bardziej zmienny i mogą one pojawić się wiele miesięcy po
rozpoczęciu leczenia (patrz punkt 4.4).
Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z
ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną
przez HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy,
CART).
Częstość występowania tych przypadków jest nieznana (patrz
punkt 4.4).
Nieprawidłowe wyniki badań
laboratoryjnych
W kontrolowanych badaniach klinicznych niezbyt często
występowały nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych, przy czym
nie było różnic w częstości ich występowania pomiędzy grupą leczoną
preparatem Ziagen, a grupą kontrolną.
Komentarze