Visken

Visken - dawkowanie

Dawkowanie

Nadciśnienie tętnicze

Dawkę 5 mg do 15 mg można podawać 1 raz na dobę, rano. Dawkę 20 mg należy podzielić i podawać 2 razy na dobę. W nadciśnieniu łagodnym lub umiarkowanym, leczenie produktem Visken w monoterapii jest często wystarczające, natomiast w ciężkim nadciśnieniu lub w nadciśnieniu opornym na leczenie może być konieczna terapia skojarzona z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze.

Dusznica bolesna i zaburzenia rytmu serca

Dawkę dobową 10 mg do 30 mg stosuje się zazwyczaj dzieląc ją na 2–3 mniejsze dawki pojedyncze.

Zespół hiperkinetycznego serca 10 mg do 20 mg na dobę.

Szczególne grupy pacjentów:

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby zazwyczaj nie ma konieczności modyfikowania dawki. Zmniejszenie dawki dobowej może być konieczne tylko w ciężkiej niewydolności nerek lub wątroby.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego Visken u dzieci, dlatego nie jest on wskazany do stosowania u dzieci.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Brak dowodów na to, aby pacjenci w podeszłym wieku wymagali innego dawkowania, podczas stosowania leku u tych pacjentów należy jednak zachować ostrożność (patrz punkt 4.4 oraz punkt 5).

Sposób podawania:

Dawkę należy dostosować w zależności od stanu zdrowia pacjenta.

Visken - środki ostrożności

Leków beta-adrenolitycznych nie należy odstawić nagle. Jeżeli leczenie ma zostać przerwane, produkt, w miarę możliwości należy odstawiać stopniowo przez okres co najmniej 2 tygodni. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów dawkę należy zmniejszać jeszcze wolniej. Nagłe odstawienie beta-adrenolityków może nasilić niewydolność serca i zwiększyć ryzyko zawału serca i nagłego zgonu, choroby niedokrwiennej serca z nasileniem dusznicy bolesnej i nawrotu nadciśnienia tetniczego.

Układ sercowo-naczyniowy

Pomimo tego, że pindolol zmniejsza czynność mięśnia sercowego w spoczynku w mniejszym stopniu niż leki β-adrenolityczne bez wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej (ISA), to pacjenci z początkową lub pełnoobjawową niewydolnością serca muszą być w stanie wyrównania hemodynamicznego przed rozpoczęciem leczenia pindololem. Podobnie, w przypadku podawania pindololu w ostrym zawale serca, należy starannie monitorować parametry sercowo-naczyniowe.

Choroba naczyń obwodowych

Leczeniu lekami o działaniu β-adrenolitycznym często towarzyszy nasilenie objawów istniejącej już choroby naczyn obwodowych. Jednakże w czasie leczenia produktem Visken, który posiada wewnętrzną aktywność sympatykomimetyczną wobec receptorów β₂ w naczyniach (rozszerza naczynia), działania niepożądane dotyczące naczyń obwodowych (zimne kończyny) występują rzadko.

Pacjenci z cukrzycą

Pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza przyjmujących insulinę, należy ostrzec, że leki β-adrenolityczne mogą maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe hipoglikemii (np. uczucie kołatania serca, tachykardię i drżenie), nie hamując przy tym nasilonego pocenia. Równoczesne stosowanie leków βadrenolitycznych i leków przeciwcukrzycowych należy zawsze monitorować, aby potwierdzić czy cukrzyca jest odpowiednio kontrolowana.

Czynność nerek

U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek dalsze pogorszenie czynności nerek w czasie leczenia produktem Visken obserwowano rzadko.

Guz chromochłonny

U pacjentów z guzem chromochłonnym leczonych lekami β-adrenolitycznymi należy zawsze stosować równocześnie leki o działaniu α-adrenolitycznym (patrz punkt 4.3).

Znieczulenie ogólne

U pacjentów leczonych lekami β-adrenolitycznymi należy monitorować czynność układu krążenia w czasie znieczulenia ogólnego.

Reakcje anafilaktyczne

W porównaniu z lekami β-adrenolitycznymi bez wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej, w przypadku produktu Visken prawdopodobieństwo wywołania nadwrażliwości na pobudzenie βreceptorów po nagłym przerwaniu długotrwałego leczenia jest mniejsze. Jednakże, jeżeli rozważa się konieczność przerwania leczenia produktem Visken, zaleca się stopniowe zmniejszanie przyjmowanej dawki.

U pacjentów przyjmujących leki β-adrenolityczne, zwłaszcza leki β-adrenolityczne nieselektywne, reakcje anafilaktyczne wyzwalane przez inne leki mogą mieć przebieg szczególnie ciężki i wykazywać oporność na zazwyczaj stosowane dawki adrenaliny. Jeśli to tylko możliwe, należy unikać stosowania leków β-adrenolitycznych u pacjentów, u których występuje zwiększone ryzyko anafilaksji.

Pacjenci w podeszłym wieku

Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów w podeszłym wieku. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia krwi lub tętna może niebezpiecznie zmniejszać ilość krwi dostarczanej do istotnych dla życia narządów.

Nadczynność tarczycy

Leki β-adrenolityczne mogą maskować objawy kliniczne nadczynności tarczycy (np. tachykardię), dlatego u tych pacjentów należy starannie monitorować czynność tarczycy.

Równoczesne stosowanie z antagonistami kanału wapniowego

Ze względu na ryzyko nagłego zatrzymania krążenia nie wolno podawać dożylnie antagonistów kanału wapniowego typu werapamilu pacjentom otrzymującym leki β-adrenolityczne.

Łuszczyca

Leki β-adrenolityczne mogą nasilać łuszczycę, dlatego pacjentom z łuszczycą w wywiadzie należy zalecać produkt Visken jedynie po dokonaniu oceny stosunku korzyści do potencjalnego ryzyka.

Zespół oczno-śluzówkowo-skórny

Po stosowaniu pindololu nie odnotowano przypadków pełnego rozwoju zespołu oczno-śluzówkowoskórnego jak miało to miejsce uprzednio w przypadku praktololu. Obserwowano jednak pewne cechy tego zespołu, np. zespół suchego oka czy wysypkę skórną. W większości przypadków objawy ustępowały po zaprzestaniu podawania leku. Należy rozważyć możliwość odstawienia pindololu i ewentualnego zastosowania innego produktu leczniczego.

Visken - przedawkowanie

Objawy przedmiotowe i podmiotowe

Przedawkowanie leków β-adrenolitycznych może prowadzić do nasilonej bradykardii, niedociśnienia, niewydolności serca, wstrząsu kardiogennego, zaburzeń przewodzenia, nagłego zatrzymania krążenia, duszności, skurczów oskrzeli, wymiotów, hipoglikemii, zaburzeń świadomości, uogólnionych drgawek, śpiączki i śmierci. W rzadkich przypadkach przedawkowanie leków β-adrenolitycznych wykazujących wewnętrzną aktywność sympatykomimetyczną (ISA), jak np. Visken, może przejawiać się tachykardią i nadciśnieniem. Równoczesne spożycie alkoholu, leków przeciwnadciśnieniowych, przeciwdepresyjnych lub przeciwarytmicznych może nasilić objawy przedawkowania.

Leczenie

Przedawkowanie produktu Visken zwykle nie wymaga specjalnego leczenia. Jeżeli, w ciężkich przypadkach, potrzebne jest leczenie, należy podać dożylnie 0,5 mg do 1,0 mg (lub więcej) siarczanu atropiny. Zamiennie, aby pobudzić receptory β-adrenergiczne, można podać chlorowodorek izoprenaliny w powolnym wlewie dożylnym, zaczynając podawanie z szybkością około 5 µg/min, aż do wystąpienia oczekiwanego efektu. W przypadkach opornych na leczenie może być skuteczne podanie dożylne 8 mg do 10 mg chlorowodorku glukagonu z ewentualnym powtórzeniem tej dawki lub podaniem leku we wlewie dożylnym z szybkością 1 mg do 3 mg na godzinę. Stan pacjenta należy monitorować w sposób ciągły.