Trandolapril Galex

Trandolapril Galex - dawkowanie

Trandolapryl można stosować przed posiłkiem, podczas lub po posiłku.

Dorośli:

Nadciśnienie tętnicze:

U dorosłych nie stosujących leków moczopędnych, u których nie występuje zastoinowa niewydolność serca oraz niewydolność nerek lub wątroby, zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg raz na dobę. Jedynie u niewielkiej liczby pacjentów pożądana reakcja występuje po podaniu dawki 0,5 mg. Dawkę należy stopniowo podwajać w odstępach 2 do 4 tygodni, uwzględniając reakcję pacjenta na leczenie, aż do maksymalnej dawki 4 mg raz na dobę.

Dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj od 1 mg do 2 mg raz na dobę. Jeśli reakcja pacjenta na 4 mg trandolaprylu na dobę jest nadal niewystarczająca, należy rozważyć zastosowanie leczenia skojarzonego z lekami moczopędnymi i antagonistami wapnia.

Zaburzenia czynności lewej komory po zawale mięśnia sercowego:

Leczenie można rozpocząć już trzeciego dnia po zawale mięśnia sercowego, jeśli pacjent jest w odpowiednim stanie klinicznym (stabilna hemodynamika i resztkowe niedokrwienie). Dawka początkowa powinna być mała (patrz punkt 4.4), szczególnie jeśli na początku leczenia u pacjenta występuje prawidłowe lub niskie ciśnienie tętnicze. Dawka początkowa powinna wynosić 0,5 mg na dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać, maksymalnie do 4 mg raz na dobę. W zależności od reakcji pacjenta na leczenie (np. w objawowym niedociśnieniu) można na pewien czas zaprzestać zwiększania dawki. Leczenie należy rozpocząć w szpitalu pod ścisłą kontrolą szczególnie ciśnienia tętniczego krwi (patrz punkt 4.4).

W przypadku wystąpienia niedociśnienia należy dokładnie ocenić, i o ile jest to możliwe zmniejszyć dawki podawanych jednocześnie leków przeciwnadciśnieniowych (np. leków rozszerzających naczynia krwionośne, takich jak azotany, leki moczopędne). Dawkę trandolaprylu należy zmniejszyć wtedy, gdy powyżej opisane postępowanie okaże się niewystarczające lub nieskuteczne.

Jeśli pacjent stosował wcześniej leki moczopędne, należy zachować szczególną ostrożność: zaleca się odstawić leki moczopędne na co najmniej 72 godziny przed rozpoczęciem leczenia trandolaprylem i (lub) podać trandolapryl w dawce początkowej 0,5 mg raz na dobę.

Pacjenci stosujący leki moczopędne:

U pacjentów z ryzykiem zwiększonej aktywności układu renina-angiotensyna (np. u pacjentów odwodnionych i z hiponatremią) przed rozpoczęciem stosowania trandolaprylu w dawce 0,5 mg należy na 2 do 3 dni odstawić lek moczopędny. Takie postępowanie zmniejszy ryzyko wystąpienia objawowego niedociśnienia. Jeśli będzie to konieczne, można wznowić stosowanie leku moczopędnego.

Niewydolność serca:

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i zastoinową niewydolnością serca, z współistniejącą niewydolnością nerek lub bez, po podaniu inhibitorów konwertazy angiotensyny (inhibitorów ACE) odnotowano objawowe niedociśnienie. U tych pacjentów leczenie należy rozpocząć od dawki 0,5 mg trandolaprylu raz na dobę pod ścisłą kontrolą lekarza w szpitalu.

Niewydolność nerek:

U pacjentów z klirensem kreatyniny od 0,2 do 0,5 ml/s (od 10 do 30 ml/min) leczenie trandolaprylem należy rozpocząć od dawki 0,5 mg raz na dobę. Jeśli jest to konieczne, dawkę można zwiększyć do 1 mg raz na dobę. U pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 0,2 ml/s (< 10 ml/min) oraz u pacjentów hemodializowanych dawka wynosi 0,5 mg raz na dobę. U tych pacjentów należy okresowo kontrolować stężenie potasu i kreatyniny w surowicy krwi.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe:

Dawka początkowa powinna wynosić 0,5 mg raz na dobę. Następnie, dawkę trandolaprylu należy dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie.

Dostosowanie dawki w niewydolności wątroby:

U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby leczenie należy rozpocząć od dawki 0,5 mg raz na dobę ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia trandolaprylu w osoczu (oraz w mniejszym stopniu -trandolaprylatu; patrz 4.4 i 5.2). Pacjenci powinni znajdować się pod ścisłą kontrolą lekarską.

Dzieci:

Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Trandolapril Galex u dzieci, ponieważ doświadczenie dotyczące stosowania trandolaprylu u dzieci nie jest wystarczające.

Pacjenci w podeszłym wieku:

Zazwyczaj nie jest wymagane zmniejszenie dawki. Na podstawie wyników badań farmakokinetycznych wykazano, że u pacjentów powyżej 65 lat z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową czynnością nerek nie jest konieczna zmiana dawki. U niektórych pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić szczególna wrażliwość na inhibitory ACE. Dlatego w początkowym okresie leczenia zaleca się stosowanie małych dawek trandolaprylu i kontrolowanie ciśnienia tętniczego oraz parametrów czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku leczonych jednocześnie lekami moczopędnymi, z zastoinową niewydolnością serca, niewydolnością nerek lub wątroby należy zachować ostrożność. Dawkę należy dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie.

Trandolapril Galex - środki ostrożności

Ryzyko wystąpienia niedociśnienia i (lub) niewydolności nerek

U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym rzadko obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze po podaniu pierwszej dawki lub po zwiększeniu dawki trandolaprylu. Znaczne zwiększenie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron występuje zwłaszcza u pacjentów, u których występuje ciężkie odwodnienie i hiponatremia (dieta o małej zawartości soli, długotrwałe stosowanie leków moczopędnych, dializa, biegunka lub wymioty), zwężenie tętnicy nerkowej, niewydolność serca i marskość wątroby z obrzękiem i (lub) wodobrzuszem. Zahamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron przez inhibitory konwertazy angiotensyny może spowodować ciężkie niedociśnienie tętnicze i (lub) czynnościową niewydolność nerek, która może wystąpić zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki, w okresie zwiększania dawki oraz podczas dwóch pierwszych tygodni leczenia. Ciężkie niedociśnienie może powodować omdlenia i (lub) zaburzenia wywołane niedokrwieniem narządów (np. ostry zawał mięśnia sercowego, udar mózgowo-naczyniowy).

U pacjentów z takim ryzykiem, w tym u pacjentów z dusznicą bolesną lub zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi trandolapryl należy stosować pod ścisłą kontrolą lekarską. Zaleca się rozpocząć leczenie od małej dawki, a następnie ostrożnie ją zwiększać. Zaleca się odstawić stosowane leki moczopędne na co najmniej 72 godziny przed rozpoczęciem leczenia trandolaprylem oraz podanie dawki początkowej 0,5 mg trandolaprylu raz na dobę (patrz punkt 4.5).

Przed rozpoczęciem leczenia trandolaprylem należy uzupełnić objętość płynów i niedobór elektrolitów.

Jeśli u pacjenta podczas leczenia wystąpi niedociśnienie tętnicze lub niewydolność nerek, może być konieczne zmniejszenie dawki lub odstawienie trandolaprylu i (lub) leków moczopędnych.

Wystąpienie niedociśnienia tętniczego po podaniu pierwszej dawki nie wyklucza dalszego leczenia trandolaprylem pod warunkiem ostrożnego dostosowania dawki.

Jeśli wystąpi objawowe niedociśnienie tętnicze, należy pacjenta ułożyć na plecach i, jeśli jest to konieczne, podać dożylnie roztwór soli fizjologicznej. W przypadku jednoczesnego wystąpienia bradykardii może być konieczne podanie dożylnie atropiny.

Pacjenci z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym

Leczenie nadciśnienia nerkowo-naczyniowego polega na przeprowadzeniu zabiegu rewaskularyzacji.

Inhibitory ACE mogą być stosowane przed rewaskularyzacją lub jeśli nie zostanie ona przeprowadzona. Ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek nasila się u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej, u których stosowano inhibitory ACE. Preparaty moczopędne mogą nasilać to ryzyko. Zaburzeniom czynności nerek mogą towarzyszyć jedynie niewielkie zmiany stężenia kreatyniny w surowicy krwi, nawet u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. Leczenie tych pacjentów należy rozpocząć w szpitalu pod ścisłą kontrolą lekarza. Należy stosować małe dawki i ostrożnie je zwiększać. W pierwszych tygodniach leczenia trandolaprylem należy zakończyć stosowanie leków moczopędnych oraz kontrolować parametry czynności nerek i stężenie potasu w surowicy.

Ocena czynności nerek

Należy zbadać czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia i podczas leczenia. Może wystąpić białkomocz, jeśli przed rozpoczęciem leczenia występowały zaburzenia czynności nerek lub podano stosunkowo duże dawki.

Pacjenci z niewydolnością nerek

U pacjentów z niewydolnością nerek z klirensem kreatyniny 0,5 ml/s lub mniejszym (< 30 ml/min) należy zmniejszyć dawkę (patrz punkt 4.2), Zaleca się ścisłe kontrolowanie czynności nerek i stężenia potasu w surowicy krwi w pierwszych tygodniach leczenia oraz w późniejszym okresie, jeśli jest to konieczne. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez rozpoznanej wcześniej choroby nerek może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, gdy trandolapryl jest stosowany jednocześnie z lekami moczopędnymi. Może wystąpić białkomocz.

U pacjentów z niewydolnością nerek, zastoinową niewydolnością serca, jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej, zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki, a także u pacjentów po przeszczepie nerki występuje ryzyko zaburzeń czynności nerek. Jeśli zaburzenia czynności nerek zostaną wcześnie rozpoznane, przemijają po zakończeniu stosowania leku.

Transplantacja nerek

Brak jest doświadczenia stosowania trandolaprylu u pacjentów po przebytym przeszczepie nerek. Nie zaleca się stosowania trandolaprylu u tych pacjentów.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Trandolapryl jest prolekiem metabolizowanym w wątrobie do czynnego metabolitu. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Niewydolność wątroby

Inhibitory ACE mogą powodować objawy od żółtaczki cholestatycznej lub zapalenia wątroby do piorunującej martwicy wątroby i rzadko zgonu pacjenta. Mechanizm powstania tego zespołu nie jest wyjaśniony. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, u których wystąpiła żółtaczka lub zwiększona aktywność enzymów wątrobowych należy zakończyć stosowanie tych preparatów i zastosować odpowiednie leczenie i pozostawać pod opieką lekarza.

Obrzęk naczynioruchowy

Opisywano występowanie zarówno obrzęku twarzy, warg, języka, głośni i (lub) krtani oraz obrzęku kończyn u pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym trandolaprylem. Obrzęk naczynioruchowy może wystąpić zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia. Rzadko, po długotrwałym leczeniu inhibitorami ACE odnotowano przypadki obrzęku naczynioruchowego.

Leczenie trandolaprylem należy przerwać i monitorować pacjenta aż do ustąpienia obrzęku. Obrzęk zlokalizowany wyłącznie w obrębie twarzy zwykle przemija bez leczenia. Leki przeciwhistaminowe mogą być pomocne w łagodzeniu tych objawów.

Jednoczesne wystąpienie obrzęku twarzy i krtani może zagrażać życiu. Obrzęk języka, głośni lub krtani może spowodować zatrzymanie oddechu. Należy natychmiast podać podskórnie 0,1% roztwór epinefryny (0,3 - 0,5 ml) oraz zastosować odpowiednie leczenie ratujące życie.

Jeśli u pacjenta wystąpi obrzęk nie należy kontynuować leczenia inhibitorem ACE. U pacjentów, u których w przeszłości wystąpił obrzęk Cluincke^go, nie wynikający ze stosowania inhibitora ACE, nasila się ryzyko ponownego wystąpienia obrzęku Quincke'go po podaniu inhibitora ACE (patrz punkt 4.3).

Wykazano, że inhibitory ACE częściej wywołują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras.

U pacjentów leczonych inhibitorami ACE bardzo rzadko opisywano obrzęk naczynioruchowy jelit. U tych pacjentów występował ból z okolic brzucha (z nudnościami łub wymiotami lub bez), w niektórych przypadkach wcześniej nie występował obrzęk twarzy, a stężenie C-l esterazy było prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy jelit rozpoznawano metodą tomografii komputerowej okolic brzucha, badaniem ultrasonograficznym lub podczas zabiegu chirurgicznego. Objawy ustępowały po odstawieniu inhibitorów ACE. Należy uwzględnić możliwość wystąpienia obrzęku naczynioruchowego jelit w diagnostyce różnicowej bólu z okolic brzucha u pacjentów leczonych inhibitorami ACE.

Różnice etniczne

Działanie przećiwnadciśnieniowe trandolaprylu, podobnie jak innych inhibitorów ACE, może być mniej skuteczne u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras.

Prawdopodobnie dlatego, że u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym występuje mniejsza aktywność reninowa osocza.

Kaszel

Podczas leczenia inhibitorami ACE może wystąpić suchy i nieproduktywny kaszel, który przemija po odstawieniu leku. Jeśli dalsze leczenie inhibitorem ACE jest konieczne, można rozważyć wznowienie leczenia.

Kaszel wywoływany inhibitorami ACE należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej kaszlu.

Hiperkaliemia

Podczas leczenia inhibitorami ACE, w tym trandolaprylem, może wystąpić zwiększenie stężenia potasu w surowicy krwi. Ryzyko nasilenia hiperkaliemii zwiększa się u pacjentów z niewydolnością nerek, zaburzeniami czynności nerek, w wieku powyżej 70 lat, cukrzycą, jednocześnie występującymi innymi zaburzeniami, zwłaszcza odwodnieniem, ostrą niewyrównaną niewydolnością serca, kwasicą metaboliczną oraz podczas jednoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolaktonu, eplerenonu, triamterenu, amilorydu), suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, leków zwiększających stężenie potasu (np. heparyny). Stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może powodować znaczne zwiększenie stężenia potasu w surowicy krwi. Hiperkaliemia może być przyczyną ciężkiej arytmii, rzadko prowadzącej do zgonu pacjenta. Jeśli jednoczesne stosowanie trandolaprylu z wyżej wymienionymi preparatami jest konieczne, należy zachować ostrożność i regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy krwi.

Zabiegi chirurgiczne/znieczulenie

U pacjentów poddawanych rozległym zabiegom chirurgicznym lub podczas znieczulenia preparatami o potencjalnym działaniu przeciwnadciśnieniowym, inhibitory ACE mogą wywołać ciężkie niedociśnienie tętnicze, które można korygować preparatami zwiększającymi objętość osocza. Jeśli nie jest możliwe odstawienie inhibitora ACE, należy ostrożnie uzupełnić objętość płynów.

Zwężenie aorty/kardiomiopatia przerostowa

Inhibitory ACE należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem aorty lub utrudnionym odpływem z lewej komory.

Zwężenie zastawki mitralnej lub aortalnej/kardiomiopatia przerostowa

Inhibitory ACE należy podawać z ostrożnością pacjentom ze zwężeniem zastawki aortalnej lub

utrudnionym odpływem z lewej komory.

Neutropenia/agranulocytoza

Bardzo rzadko odnotowano występowanie neutropenii/agranulocytozy po zastosowaniu dużych dawek inhibitorów ACE i (lub) u pacjentów z niewydolnością nerek, zwłaszcza ze współistniejącymi kolagenozami (np. toczniem rumieniowatym rozsianym i twardziną układową), z lekami immunosupresyjnymi nasilającymi ryzyko wystąpienia leukopenii. Neutropenia przemija po odstawieniu inhibitora ACE. Najlepszym sposobem zapobiegania neutropenii jest ścisłe przestrzeganie zalecanych dawek. Jeśli leczenie inhibitorem ACE jest u pacjentów z tej grupy ryzyka uważane za niezbędne, należy wnikliwie ocenić stosunek ryzyka do korzyści. U pacjentów z kolagenozami (np. z toczniem rumieniowatym i twardziną układową), szczególnie jeśli występująjednocześnie z niewydolnością nerek oraz podczas jednoczesnego stosowania niektórych preparatów, zwłaszcza kortykosteroidów, antymetabolitów, allopurynolu, prokainamidu, należy rozważyć okresowe kontrolowanie liczby białych krwinek i stężenia białka w moczu.

Białkomocz

Białkomocz może wystąpić zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub stosującymi duże dawki inhibitorów ACE. Trandolapryl można zastosować jedynie po dokładnej ocenie ryzyka i korzyści u pacjentów z istotnym klinicznie białkomoczem (większym niż 1 g/dobę).

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego

Rzadko, u pacjentów stosujących inhibitory ACE jednocześnie poddanych leczeniu odczulającemu (np. na jad owadów błonkoskrzydłych) występują zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Można ich uniknąć, odstawiając czasowo inhibitory ACE przed każdym leczeniem odczulającym.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) Rzadko, u pacjentów stosujących inhibitory ACE, u których wykonywano aferezę lipoprotein o małej gęstości (LDL) z użyciem kolumn z siarczanem dekstranu, odnotowano zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Można ich uniknąć odstawiając inhibitor ACE przed każdą aferezą.

Pacjenci hemodializowani

Informowano o występowaniu reakcji rzekomoanafilaktycznych u pacjentów dializowanych z użyciem błon o dużej przepuszczalności (np. AN 69®) i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie błony dializacyjnej innego rodzaju lub zastosować lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy.

Pacjenci z cukrzycą

U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami hipoglikemizującymi lub insuliną należy ściśle monitorować stężenie glukozy podczas pierwszych miesięcy jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE (patrz punkt 4.5).

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami ACE podczas ciąży. Jeśli nie stwierdzono, że leczenie inhibitorami ACE jest konieczne, należy u kobiet planujących ciążę zastosować inne leki przeciwnadciśnieniowe o ustalonym bezpieczeństwie stosowania podczas ciąży. Jeśli kobieta jest w ciąży, należy niezwłocznie przerwać stosowanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkt 4.3 i 4.6).

Interakcje

GENERALNIE NIE ZALECA SIĘ jednoczesnego stosowania produktu leczniczego Trandolapril Galex z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, solami potasu i litu (patrz punkt 4.5).

Obecność laktozy

Produkt leczniczy Trandolapril Galex nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Trandolapril Galex - przedawkowanie

Objawy:

Maksymalne dawki trandolaprylu stosowane w badaniach klinicznych to odpowiednio 32 mg (dawka pojedyncza stosowana u zdrowych ochotników) i 16 mg (dawki wielokrotne stosowane u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym).

Objawami przedawkowania są: ciężkie niedociśnienie tętnicze, wstrząs, osłupienie (stupor), bradykardia, zaburzenia elektrolitowe i niewydolność nerek.

Postępowanie w przypadku przedawkowania:

Po przedawkowaniu pacjenta należy dokładnie monitorować, najlepiej w oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy często oznaczać stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy krwi. Wybór metody leczenia w przedawkowaniu zależy od stanu pacjenta. Jeśli od przedawkowania nie upłynęło zbyt wiele czasu, należy rozważyć opróżnienie żołądka. Pacjenta z objawowym niedociśnieniem należy ułożyć w pozycji jak we wstrząsie. Ciężkie niedociśnienie tętnicze można wyrównać podając dożylne roztwór soli fizjologicznej lub inny preparat zwiększający objętość osocza. W ośrodku referencyjnym można rozważyć zastosowanie angiotensyny II.

Trandolapryl może być eliminowany z organizmu za pomocą hemodializy.