TrandoGen

TrandoGen - dawkowanie

Dawkowanie:

Dorośli:

Nadciśnienie tętnicze:

U dorosłych, którzy nie stosują leków moczopędnych, bez zastoinowej niewydolności serca i bez niewydolności nerek lub wątroby, zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg raz na dobę. Odpowiedź terapeutyczną na dawkę 0,5 mg uzyskuje się tylko u niewielkiej liczby pacjentów. Dawkę należy stopniowo podwajać, w odstępach od 2 do 4 tygodni, w zależności od reakcji pacjenta na lek, aż do osiągnięcia dawki maksymalnej wynoszącej 4 mg raz na dobę.

Zalecana dawka podtrzymująca wynosi od 1 mg do 2 mg raz na dobę. Jeżeli reakcja na dawkę 4 mg trandolaprylu jest w dalszym ciągu niezadowalająca, należy rozważyć podawanie preparatu w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i antagonistami wapnia.

Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego:

Leczenie można rozpocząć już w trzeciej dobie po ostrym zawale mięśnia sercowego, po spełnieniu koniecznych warunków (stabilny stan hemodynamiczny i leczenie resztkowego niedokrwienia). Dawka początkowa musi być mała (patrz punkt 4.4), szczególnie u pacjentów z prawidłowym lub

niskim ciśnieniem krwi na początku leczenia. Dawka początkowa powinna wynosić 0,5 mg na dobę (24 godziny). Dawkę można stopniowo zwiększać do dawki maksymalnej wynoszącej 4 mg raz na dobę. Zwiększanie dawki można czasowo przerwać, na przykład w razie wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego.

Leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych pod ścisłą kontrolą, zwłaszcza ciśnienia tętniczego krwi (patrz punkt 4.4).

W przypadku wystąpienia niedociśnienia, należy przeprowadzić dokładną ocenę wszystkich stosowanych równocześnie leków hipotensyjnych (na przykład leków rozszerzających naczynia, takich jak azotany, leków moczopędnych) i, jeżeli jest to możliwe, zmniejszyć ich dawki. Dawkę trandolaprylu należy zmniejszyć tylko wtedy, gdy opisane zalecenia są nieskuteczne lub niemożliwe do wykonania.

Wcześniejsze stosowanie leków moczopędnych

W przypadku wcześniejszego stosowania leków moczopędnych należy podjąć specjalne środki ostrożności:

Zalecane jest przerwanie podawania leków moczopędnych co najmniej 72 godziny przed rozpoczęciem leczenia trandolaprylem i (lub) rozpoczynanie leczenia od dawki 0,5 mg trandolaprylu na dobę. W takim przypadku dawkę należy dostosować w zależności od reakcji pacjenta. Jeśli stosowanie leków moczopędnych musi być kontynuowane, konieczny jest nadzór lekarski.

Niewydolność serca

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których jednocześnie występuje zastoinowa niewydolność serca, z lub bez współistniejącej niewydolności nerek, po leczeniu inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE) obserwowano objawowe niedociśnienie. U tych pacjentów leczenie należy rozpocząć od dawki 0,5 mg raz na dobę, pod ścisłą kontrolą lekarską w szpitalu.

Zaburzenia czynności nerek:

Normalna dawka jest zalecana dorosłym i osobom starszym z klirensem kreatyniny 30-70 ml / min. Nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej u pacjentów z klirensem kreatyniny powyżej 30 ml / min.

W przypadku klirensu kreatyniny 0,2 - 0,5 ml/s (10-30 ml/min), leczenie należy rozpoczynać od dawki dobowej 0,5 mg. W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 1 mg raz na dobę. W przypadku klirensu kreatyniny mniejszego niż 0,2 ml/s (10 ml/min) oraz u pacjentów hemodializowanych dawka wynosi 0,5 mg raz na dobę. U tych pacjentów konieczna jest regularna kontrola stężenia potasu i kreatyniny w surowicy.

Na dciśnienie na czynio wo -nerko we

Na początek należy podać 0,5 mg na dobę. Dawkę należy dostosować w zależności do uzyskanego ciśnienia krwi.

Dostosowanie dawki w niewydolności wątroby:

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, zmniejszenie klirensu metabolicznego związku macierzystego trandolaprylu i czynnego metabolitu trandolaprylatu powoduje duże zwiększenie stężenia trandolaprylu w osoczu oraz w mniejszym stopniu, zwiększenie stężenia trandolaprylatu. Podawanie trandolaprylu należy zatem rozpocząć od dawki 0,5 mg raz na dobę pod ścisłą kontrolą lekarską i dostosowywać w zależności od odpowiedzi terapeutycznej (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Populacja pediatryczna:

Produktu leczniczego nie należy podawać dzieciom, ponieważ doświadczenie w leczeniu dzieci jest niewystarczające.

Osoby w podeszłym wieku:

Zmniejszenie dawki na ogół nie jest potrzebne. Badanie farmakokinetyczne u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku powyżej 65 lat, z prawidłową czynnością nerek w stosunku do wieku, wskazują, że dostosowanie dawki nie jest konieczne. Jednak ponieważ niektórzy pacjenci w podeszłym wieku mogą być szczególnie wrażliwi na działanie inhibitorów ACE, zalecane jest stosowanie na początku małych dawek oraz monitorowanie uzyskanego ciśnienia tętniczego i czynności nerek.

Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku, leczonych równocześnie lekami moczopędnymi, z zastoinową niewydolność serca lub niewydolnością nerek lub wątroby. Dawkę należy dostosować w zależności od uzyskanego ciśnienia tętniczego.

Sposób podania

Podanie doustne

Trandolapryl może być przyjmowany przed, w trakcie lub po posiłku.

TrandoGen - środki ostrożności

Ryzyko wystąpienia niedociśnienia i (lub) niewydolności nerek

U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym, w rzadkich przypadkach po podaniu pierwszej dawki trandolaprylu lub po zwiększeniu dawki obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze. Znaczne pobudzenie układu renina-angiotensyna-aldosteron występuje w pewnych okolicznościach, zwłaszcza w przypadku ciężkiego odwodnienia i niedoboru sodu (dieta z ograniczeniem soli, długotrwałe stosowanie leków moczopędnych, dializoterapia, biegunka lub wymioty), zwężenia tętnicy nerkowej, niewydolności serca oraz marskości wątroby z obrzękami i (lub) wodobrzuszem. Hamujące działanie inhibitora ACE na układ renina-angiotensyna-aldosteron może być przyczyną ciężkiego niedociśnienia tętniczego i (lub) czynnościowej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki, po zwiększeniu dawki i podczas pierwszych dwóch tygodni leczenia. Poważne niedociśnienie może prowadzić do omdlenia i (lub) zmian niedokrwiennych w narządach, w których występują zaburzenia naczyń tętniczych (np. ostry zawał mięśnia sercowego, udar mózgu).

U pacjentów z grupy ryzyka, w tym również pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi, leczenie trandolaprylem należy rozpoczynać od małej dawki pod ścisłą kontrolą lekarza i ostrożnie zwiększać dawkę. W przypadku wcześniejszego stosowania leków moczopędnych, szczególnie u pacjentów, u których terapię ta została włączona niedawno, na początku terapii trandolaprylem może wystąpić nadmierny spadek ciśnienia tętniczego krwi. Zalecane jest odstawienie leków moczopędnych co najmniej 72 godziny przed rozpoczęciem podawania trandolaprylu, a leczenie należy rozpocząć od dawki 0,5 mg trandolaprylu na dobę (patrz punkt 4.5).

na którąkolwiek substancję (np. obrzęk Quinckego) związana

Niedobór płynów i soli należy wyrównać przed rozpoczęciem leczenia trandolaprylem.

Jeśli w trakcie leczenia u pacjenta wystąpi niedociśnienie tętnicze lub niewydolność nerek, może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia trandolaprylem i (lub) lekami moczopędnymi.

Wystąpienie niedociśnienia tętniczego po podaniu pierwszej dawki trandolaprylu nie wyklucza możliwości dalszego leczenia trandolaprylem pod warunkiem ostrożnego dostosowania dawki.

Jeżeli wystąpi objawowe niedociśnienie, pacjenta należy umieścić w pozycji leżącej na plecach i, jeśli to konieczne, podać we wlewie dożylnym sól fizjologiczną. Dożylne podanie atropiny może być konieczne jeżeli dodatkowo wystąpi bradykardia.

Pacjenci z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym

Leczenie nadciśnienia naczyniowo-nerkowego polega na zabiegu rewaskularyzacji.

Jednakże inhibitory ACE można stosować do czasu rewaskularyzacji lub w przypadku, gdy zabieg ten nie będzie przeprowadzany. Ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek jest zwiększone u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej, leczonych inhibitorem ACE. Leki moczopędne mogą dodatkowo zwiększać ryzyko. Osłabienie czynności nerek może występować nawet w przypadku niewielkich zmian stężenia kreatyniny w surowicy, również u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych, pod ścisłą kontrolą lekarską, od małej dawki i ostrożnie zwiększać dawkę. Należy przerwać stosowanie leków moczopędnych i monitorować czynność nerek i stężenie potasu w surowicy w pierwszych tygodniach leczenia.

Ocena czynności nerek

Ocena stanu pacjenta powinna obejmować ocenę czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia i podczas jego trwania. W przypadku istniejących zaburzeń czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia lub stosowania stosunkowo dużych dawek może wystąpić białkomocz.

Pacjenci z niewydolnością nerek

W przypadku niewydolności nerek dawkę należy zmniejszyć, jeśli klirens kreatyniny wynosi < 0,5 ml/s (< 30 ml/min) (patrz punkt 4.2). U pacjentów z niewydolnością nerek zalecane jest ścisłe monitorowanie czynności nerek i stężenia potasu w surowicy podczas pierwszych tygodni leczenia, a następnie w zależności od potrzeby. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez wcześniej rozpoznawanej choroby nerek może nastąpić zwiększenie stężenia azptu mocznika i kreatyniny w surowicy w przypadku jednoczesnego stosowania trandolaprylu i leków moczopędnych. Może wystąpić białkomocz.

U pacjentów z niewydolnością nerek, zastoinową niewydolnością serca lub jednostronnym bądź obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, z jedną nerką, jak również po przeszczepieniu nerki, występuje ryzyko zaburzeń czynności nerek. W przypadku wczesnego rozpoznana, zaburzenia czynności nerek są odwracalne po przerwaniu leczenia.

Ponadto, u pacjentów z niewydolnością nerek, należy brać pod uwagę ryzyko hiperkaliemii i okresowo kontrolować poziom elektrolitów.

Przeszczepienie nerki

Brak doświadczenia ze stosowaniem trandolaprylu u pacjentów po niedawnym przeszczepieniu nerki. Dlatego też leczenie trandolaprylem nie jest zalecane.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Ponieważ trandolapryl jest prolekiem metabolizowanym w wątrobie do czynnego metabolitu, należy zachować szczególną ostrożność i ściśle monitorować pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Niewydolność wątroby

Rzadko stosowanie inhibitorów ACE wiązało się z zespołem rozpoczynającym się od żółtaczki cholestatycznej lub zapalenia wątroby i postępującym do piorunującej martwicy wątroby i (czasami) zgonu. Mechanizm tego zespołu nie jest znany. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE, u których wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać leczenie inhibitorem ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne.

Obrzęk naczynioruchowy

Opisywano przypadki obrzęku twarzy, warg, języka, głośni i (lub) krtani, jak również kończyn u pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym trandolaprylem. Obrzęk naczynioruchowy może wystąpić szczególnie podczas pierwszych tygodni leczenia. Rzadko pojawia się dopiero po dłuższym leczeniu inhibitorem ACE.

W takich przypadkach leczenie należy bezzwłocznie przerwać i obserwować pacjenta do czasu ustąpienia obrzęku. Obrzęk ograniczony do twarzy zazwyczaj ustępuje bez leczenia, chociaż leki przeciwhistaminowe mogą być pomocne w łagodzeniu objawów..

Obrzęk twarzy z jednoczesnym obrzękiem głośni może zagrażać życiu. Obrzęk języka, głośni lub krtani może powodować niedrożność dróg oddechowych. Należy natychmiast podać podskórnie 0,1% roztwór adrenaliny (0,3-0,5 ml) oraz zastosować inne postępowanie lecznicze w zależności od potrzeb. Należy zachować ostrożność u pacjentów z idiopatycznym obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie. Trandolapryl jest przeciwwskazany, jeżeli obrzęk naczynioruchowy był niepożądaną reakcją na inhibitor ACE (patrz punkt 4.3).

Po wystąpieniu takiej reakcji nie wolno wznawiać leczenia inhibitorem ACE. Pacjenci, u których wcześniej wystąpił obrzęk Quinckego, który nie był związany z zastosowaniem inhibitora ACE, są narażeni na większe ryzyko ponownego wystąpienia obrzęku Quinckego jeżeli są leczeni inhibitorem ACE (patrz punkt 4.3).

Wykazano, że inhibitory ACE częściej wywołuj ą obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras.

U pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano przypadki obrzęku naczynioruchowego jelit. U tych pacjentów występował ból brzucha (z nudnościami lub wymiotami albo bez), w niektórych przypadkach nie występował uprzednio obrzęk naczynioruchowy twarzy, a stężenie C-1 esterazy było prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy był diagnozowany za pomocą tomografii komputerowej jamy brzusznej lub badania ultrasonograficznego, lub podczas zabiegu chirurgicznego, a objawy ustępowały po przerwaniu leczenia inhibitorem ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy brać pod uwagę w diagnostyce różnicowej pacjentów z bólem brzucha przyjmujących inhibitory ACE (patrz punkt 4.8).

Różnice etniczne

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów ACE, trandolapryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej w porównaniu z pacjentami innych ras. Może to wynikać z częstszego występowania małego stężenia reniny u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym.

Kaszel

Podczas leczenia inhibitorem ACE może wystąpić suchy kaszel bez odkrztuszania, który ustępuje po odstawieniu leku. Jeżeli leczenie inhibitorem ACE zostanie uznane za konieczne, można rozważyć ponowne zastosowanie leku.

Kaszel związany z przyjmowaniem inhibitorów ACE powinien być brany pod uwagę w diagnostyce różnicowej kaszlu.

Hiperkaliemia

U pacjentów z nadciśnieniem leczonych inhibitorami ACE, w tym trandolaprylem, obserwowano zwiększone stężenie potasu w surowicy (patrz także punkt 4.5). Czynnikami ryzyka rozwoju hiperkaliemii są: niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (powyżej 70 lat), cukrzyca, dodatkowe zaburzenia, w szczególności odwodnienie, dysfunkcja lewej komory po zawale mięśnia

sercowego, kwasica metaboliczna i jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, lub innych leków powodujących zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyny). Stosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas lub substytutów soli zawieraj ących potas zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może prowadzić do znaczącego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Hiperkaliemia może wywoływać ciężkie, czasami zakończone zgonem zaburzenia rytmu serca. Jeżeli jednoczesne stosowanie trandoraprylu i któregokolwiek z wyżej wymienionych leków jest uważane za konieczne, należy przyjmować je z ostrożnością i często monitorować stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.5).

Zabiegi chirurgiczne/znieczulenie

U pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w trakcie znieczulenia z użyciem leków o potencjalnym działaniu hipotensyjnym, inhibitory ACE w tym trandolapryl mogą blokować powstawanie angiotensyny II wtórnie do kompensacyjnego uwalniania reniny, co może spowodować ciężkie niedociśnienie tętnicze, które może zostać wyrównane poprzez uzupełnienie objętości wewnątrznaczyniowej. Jeśli przerwanie leczenia inhibitorem ACE nie jest możliwe, należy ostrożnie korygować objętość wewnątrznaczyniową.

Zwężenie zastawki aorty/kardiomiopatia przerostowa

Nie należy stosować inhibitorów ACE u pacjentów ze stenozą aortalną lub zwężeniem drogi odpływu z lewej komory serca.

Neutropenia/agranulocytozai zahamowanie czynności szpiku kostnego U pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano neutropenię/agranulocytozę oraz zahamowanie czynności szpiku kostnego. Reakcje te są częstsze u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, szczególnie u tych z kolagenozami (np. toczeń rumieniowaty układowy i twardzina skóry), a także podczas stosowania leków immunosupresyjnych, które mogą wywoływać leukopenię. Neutropenia jest odwracalna po odstawieniu inhibitora ACE. Najlepszym sposobem zapobiegania jest ścisłe przestrzeganie zalecanego dawkowania. Jeśli leczenie inhibitorem ACE uważane jest za konieczne u pacjenta z grupy ryzyka, należy starannie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Należy regularnie monitorować ilość białych krwinek i zawartość białka w moczu, u pacjentów z kolagenozami (np. toczeń rumieniowaty układowy lub twardzina skóry), zwłaszcza w przypadku współistniejących zaburzeń czynności nerek lub jednoczesnego stosowania innych leków, w szczególności kortykosteroidów i antymetabolitów lub leczenia allopurynolem lub prokainamidem.

Białkomocz

Białkomocz może wystąpić szczególnie u pacjentów z istniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub w przypadku stosowania stosunkowo dużych dawek inhibitorów ACE. Trandolapryl należy podawać tylko po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka wynikających z leczenia pacjentów z klinicznie istotnym białkomoczem (więcej niż 1g/dobę).

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego na zwierzęta

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, poddawanych leczeniu odczulającemu na zwierzęcy jad rzadko występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych można uniknąć poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE przed każdym odczulaniem.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, poddawanych aferezie lipoprotein o małej gęstości (LDL) z użyciem siarczanu dekstranu rzadko występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych można uniknąć poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE przed każdą aferezą.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne w trakcie hemodializy

U pacjentów dializowanych z zastosowaniem wysokoprzepuszczalnych błon dializacyjnych (np. AN 69®), leczonych jednocześnie inhibitorem ACE obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne takie

jak zaczerwienienie twarzy, niedociśnienie i duszność. U tych pacjentów należy rozważyć użycie innego typu błon dializacyjnych lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy.

Pacjenci z cukrzycą

U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować glikemię podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorem ACE (patrz punkt 4.5).

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami ACE podczas ciąży. Jeżeli kontynuowanie leczenia uważane jest za konieczne, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Jeżeli ciąża zostanie potwierdzona, leczenie inhibitorami ACE należy niezwłocznie przerwać i rozpocząć alternatywną terapię, jeżeli jest konieczna (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Populacja pediatryczna

Bezpieczeństwo i skuteczność trandolaprylu u dzieci nie były badane. Interakcje

GENERALNIE NIE ZALECA SIĘ stosowania tego produktu leczniczego jednocześnie z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, solami potasu i litem (patrz punkt 4.5).

Zawartość laktozy

Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku.

TrandoGen - przedawkowanie

Objawy:

Największe dawki stosowane w badaniach klinicznych wynosiły odpowiednio 32 mg (dawka pojedyncza podana zdrowym ochotnikom) i 16 mg (dawki wielokrotne podawane pacjentom z nadciśnieniem tętniczym).

Do objawów przedawkowania należą: ciężkie niedociśnienie tętnicze, wstrząs, stupor, bradykardia, zaburzenia elektrolitowe i niewydolność nerek.

Leczenie:

Po przyjęciu nadmiernej dawki leku pacjent powinien pozostawać pod ścisłą obserwacją, najlepiej na oddziale intensywnej opieki medycznej. Konieczne są częste pomiary stężenia elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Postępowanie lecznicze zależy od nasilenia objawów. Jeśli spożycie nastąpiło niedawno, należy podjąć działania mające na celu usunięcie trandolaprylu (np. prowokowanie wymiotów, płukanie żołądka, podawanie absorbentów i siarczanu sodu).

W przypadku objawowego niedociśnienia pacjenta należy umieścić w pozycji jak we wstrząsie i należy, tak szybko jak tylko to jest możliwe, podawać roztwor soli fizjologicznej lub w inny sposób zwiększać objętość osocza. W ośrodku referencyjnym można rozważyć leczenie angiotensyną II. Bradykardię lub ciężkie reakcje wazo-wagalne powinny być leczone przy zastosowaniu atropiny. Należy rozważyć zastosowanie stymulatora serca.

Nie wiadomo czy za pomocą hemodializy trandolapryl można usunąć z organizmu w stopniu istotnym klinicznie.

Nie ma swoistego antidotum na przedawkowanie trandolaprylu.