Tenofovir disoproxil Teva - dawkowanie
Terapia powinna zostać rozpoczęta przez lekarza mającego
doświadczenie w leczeniu zakażenia HIV i (lub) w leczeniu
przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B.
Dawkowanie
Dorośli: Zalecana dawka tenofowiru dizoproksylu do
leczenia HIV lub do leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia
wątroby typu B to 245 mg (jedna tabletka) przyjmowana raz na dobę,
doustnie, z posiłkiem.
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B: Optymalna
długość leczenia jest nieznana. Przerwanie leczenia można rozważyć
w następujących sytuacjach:
- u pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg bez
marskości wątroby leczenie należy prowadzić przynajmniej 6-12
miesięcy po potwierdzeniu serokonwersji HBe (zanik HBeAg i zanik
miana DNA HBV z wykryciem przeciwciał anty-HBe) lub do
serokonwersji HBs lub utraty skuteczności (patrz punkt 4.4). Po
przerwaniu leczenia należy regularnie kontrolować aktywność AlAT i
miana DNA HBV w surowicy w celu wykrycia późnego nawrotu
wirusologicznego;
- u pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg bez
marskości wątroby leczenie należy prowadzić przynajmniej do
serokonwersji HBs lub wystąpienia dowodów utraty skuteczności. W
przypadku przedłużonego leczenia trwającego ponad 2 lata zalecana
jest regularna ponowna ocena w celu potwierdzenia, że kontynuowanie
wybranej terapii jest nadal odpowiednie dla danego pacjenta.
Tenofowiru dizoproksyl jest również dostępny w postaci granulatu
33 mg/g do leczenia zakażenia HIV-1 i przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B u osób dorosłych, dla których nie jest
odpowiednia stała postać farmaceutyczna.
Dzieci i młodzież
HIV-1: u młodzieży w wieku od 12 do < 18 lat i o masie
ciała > = 35 kg zalecana dawka produktu Tenofovir disoproxil
Teva to 245 mg (jedna tabletka) przyjmowana raz na dobę, doustnie z
posiłkiem (patrz punkty 4.8 i 5.1).
Tenofowiru dizoproksyl jest również dostępny w postaci granulatu
do stosowania u zakażonych HIV-1 dzieci w wieku od 2 do < 12 lat
i w postaci tabletek o zmniejszonej mocy do stosowania u zakażonych
HIV-1 dzieci w wieku od 6 do < 12 lat (patrz punkt 5.1). Należy
zapoznać się z
Charakterystykami Produktów Leczniczych tenofowiru dizoproksylu
33 mg/g granulat i tenofowiru dizoproksylu 123 mg, 163 mg i 204 mg
tabletki powlekane.
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności
tenofowiru dizoproksylu u zakażonych HIV-1 dzieci w wieku poniżej 2
lat. Nie ma dostępnych danych.
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B: u młodzieży
w wieku od 12 do < 18 lat i o masie ciała > = 35 kg zalecana
dawka produktu Tenofovir disoproxil Teva to 245 mg (jedna tabletka)
przyjmowana raz na dobę, doustnie z posiłkiem (patrz punkty 4.8 i
5.1). Optymalna długość leczenia jest obecnie nieznana.
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności
tenofowiru dizoproksylu u dzieci z przewlekłym wirusowym zapaleniem
wątroby typu B w wieku od 2 do < 12 lat lub o masie ciała <
35 kg. Nie ma dostępnych danych.
Tenofowiru dizoproksyl jest również dostępny w postaci granulatu
33 mg/g do leczenia zakażenia HIV-1 i przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B u młodzieży w wieku od 12 do < 18 lat,
dla których nie jest odpowiednia stała postać farmaceutyczna.
Pominięta dawka
Jeżeli pacjent pominął dawkę produktu Tenofovir disoproxil Teva
i minęło mniej niż 12 godzin od zwykłej pory przyjmowania dawki,
powinien jak najszybciej przyjąć produkt Tenofovir disoproxil Teva
z posiłkiem i powrócić do poprzedniego schematu dawkowania. Jeżeli
pacjent pominął dawkę produktu Tenofovir disoproxil Teva i minęło
więcej niż 12 godzin, a zbliża się czas przyjęcia następnej dawki,
nie powinien przyjmować pominiętej dawki i po prostu powrócić do
zwykłego schematu dawkowania.
Jeśli w ciągu 1 godziny od przyjęcia produktu Tenofovir
disoproxil Teva u pacjenta wystąpiły wymioty, powinien on przyjąć
kolejną tabletkę. Jeśli wymioty wystąpią po upływie więcej niż 1
godziny od przyjęcia produktu Tenofovir disoproxil Teva, nie jest
konieczne przyjmowanie drugiej dawki.
Szczególne grupy
pacjentów
Osoby w wieku podeszłym: Brak dostępnych danych, na
których można oprzeć zalecenia dawkowania u pacjentów w wieku
powyżej 65 lat (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia czynności nerek: Tenofowir wydalany jest przez
nerki i u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek wzrasta narażenie
na działanie tenofowiru.
Dorośli
Dostępne są ograniczone dane na temat bezpieczeństwa stosowania
i skuteczności tenofowir dizoproksylu u dorosłych pacjentów z
umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens
kreatyniny < 50 ml/min) oraz nie oceniano długoterminowych
danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z lekkimi
zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 50-80 ml/min). Z
tego powodu u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
tenofowir dizoproksylu należy stosować tylko wtedy, gdy potencjalne
korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem. U dorosłych pacjentów
z klirensem kreatyniny < 50 ml/min, w tym u pacjentów
poddawanych hemodializie, zaleca się podawanie tenofowiru
dizoproksylu 33 mg/g granulat w celu zapewnienia zmniejszonej dawki
dobowej tenofowiru dizoproksylu. Należy zapoznać się z
Charakterystyką Produktu Leczniczego tenofowiru dizoproksylu 33
mg/g granulat.
Lekkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny 50-80
ml/min): Ograniczone dane z badań klinicznych przemawiają za
dawkowaniem 245 mg tenofowiru dizoproksylu raz na dobę, u pacjentów
z lekkimi zaburzeniami czynności nerek.
Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny
30-49 ml/min): Podawanie 245 mg tenofowiru dizoproksylu co 48
godzin jest możliwe w oparciu o dane farmakokinetyczne z
modelowania pojedynczej dawki, u pacjentów bez wykrywalnego HIV i
niezakażonych wirusem HBV, z zaburzeniami czynności nerek różnego
stopnia, w tym w krańcowym stadium choroby nerek wymagającym
hemodializy, ale nie było potwierdzone w badaniach klinicznych. Z
tego powodu u tych pacjentów należy ściśle obserwować odpowiedź
kliniczną na leczenie oraz czynność nerek (patrz punkty 4.4 i
5.2).
Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <
30 ml/min) i pacjenci poddawani hemodializie: Nie jest możliwy
odpowiedni dobór dawek ze względu na brak tabletek o innej mocy,
dlatego nie jest zalecane stosowanie w tej grupie pacjentów. W
przypadku braku dostępu do innego leczenia, można w następujący
sposób wydłużyć przerwy między kolejnymi dawkami:
Ciężkie zaburzenia czynności nerek: 245 mg tenofowiru
dizoproksylu można podawać co 72-96 godzin (dawkowanie dwa razy na
tydzień).
Pacjenci poddawani hemodializie: 245 mg tenofowiru dizoproksylu
można podawać co 7 dni po ukończeniu zabiegu hemodializy*.
Powyższe dostosowywanie przerw pomiędzy kolejnymi dawkami nie
było potwierdzone w badaniach klinicznych. Symulacje wskazują, że
wydłużona przerwa między kolejnymi dawkami nie jest optymalna i
mogłaby prowadzić do zwiększenia toksyczności i niewłaściwej
odpowiedzi. Dlatego też należy ściśle obserwować odpowiedź
kliniczną na leczenie oraz czynność nerek (patrz punkty 4.4 i
5.2).
* Zazwyczaj dawkowanie raz na tydzień, przyjmując trzy zabiegi
hemodializy tygodniowo, z których każdy trwa około 4 godzin lub po
12-godzinnej hemodializie skumulowanej.
Nie można podać zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z
klirensem kreatyniny < 10 ml/min nie poddawanych
hemodializie.
Dzieci i młodzież
Stosowanie tenofowiru dizoproksylu nie jest zalecane u dzieci i
młodzieży z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia czynności wątroby: U pacjentów z zaburzeniami
czynności wątroby nie jest konieczna modyfikacja dawkowania (patrz
punkty 4.4 i 5.2).
W przypadku przerwania podawania tenofowiru dizoproksylu
pacjentom z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B z
równoczesnym zakażeniem HIV lub bez, konieczna jest ścisła
obserwacja w celu wykrycia u nich objawów zaostrzenia zapalenia
wątroby (patrz punkt 4.4).
Sposób
podawania
Tabletki Tenofovir disoproxil Teva należy przyjmować raz na
dobę, doustnie, z posiłkiem.
Dla pacjentów mających trudności z połykaniem tabletek
powlekanych dostępny jest fumaran tenofowiru dizoproksylu w postaci
granulatu. Jednak w wyjątkowych przypadkach tenofowiru dizoproksylu
można podać po rozkruszeniu tabletki i zmieszaniu z co najmniej 100
ml wody, soku pomarańczowego lub winogronowego.
Tenofovir disoproxil Teva - środki ostrożności
Uwagi
ogólne
Przed rozpoczęciem leczenia tenofowiru dizoproksylem należy
każdemu pacjentowi zakażonemu HBV zaproponować wykonanie badania
wykrywającego przeciwciała HIV (patrz poniżej
Równoczesne zakażenie HIV-1 i wirusowym zapaleniem wątroby
typu B).
Należy pouczyć pacjentów, iż nie dowiedziono, aby tenofowir
dizoproksylu zapobiegał przenoszeniu HIV lub HBV na inne osoby
poprzez kontakt seksualny lub zakażoną krew. Należy nadal
zachowywać odpowiednie środki ostrożności.
Równoczesne podawanie
innych produktów leczniczych
- Produktu Tenofovir disoproxil Teva nie należy podawać
równocześnie z innymi produktami leczniczymi, które zawierają
tenofowir dizoproksylu.
- Produktu Tenofovir disoproxil Teva nie należy podawać
równocześnie z adefowirem dipiwoksylu.
- Równoczesne podawanie tenofowiru dizoproksylu oraz
dydanozyny nie jest zalecane. Równoczesne podawanie tenofowiru
dizoproksylu oraz dydanozyny powoduje zwiększenie ogólnoustrojowego
narażenia na dydanozynę o 40-60%, co może zwiększać ryzyko działań
niepożądanych mających związek z dydanozyną (patrz punkt 4.5).
Rzadko zgłaszano przypadki zapalenia trzustki oraz kwasicy
mleczanowej, czasem kończące się zgonem. Równoczesne podawanie
tenofowiru dizoproksylu oraz dydanozyny w dawce 400 mg na dobę
wiązało się z istotnym zmniejszeniem liczby komórek CD4,
prawdopodobnie na skutek interakcji wewnątrzkomórkowej
zwiększającej ilość fosforylowanej dydanozyny (tj. postaci
aktywnej). Podawanie dydanozyny w zmniejszonej dawce (250 mg) razem
z fumaranem tenofowiru dizoproksylu wiązało się z dużym odsetkiem
przypadków niepowodzenia terapii przeciwretrowirusowej podczas
badań nad kilkoma kombinacjami testowanymi w leczeniu zakażenia
HIV-1.
Potrójna terapia
obejmująca nukleozydy lub nukleotydy
Podczas stosowania schematu leczenia uwzględniającego
przyjmowanie raz na dobę tenofowiru dizoproksylu w skojarzeniu z
lamiwudyną i abakawirem, jak również z lamiwudyną i dydanozyną,
zgłaszano duży odsetek przypadków niepowodzenia terapii
przeciwretrowirusowej oraz pojawiania się oporności na wczesnym
etapie terapii u pacjentów zakażonych HIV.
Wpływ na nerki i kości
u dorosłych pacjentów
Wpływ na nerki
Tenofowir jest eliminowany głównie przez nerki. Podczas
stosowania tenofowiru dizoproksylu w praktyce klinicznej
obserwowano zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek,
zwiększenie stężenia kreatyniny, hipofosfatemię i zaburzenia
czynności kanalika bliższego (w tym zespół Fanconi'ego) (patrz
punkt 4.8).
Monitorowanie czynności nerek
U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia tenofowiru
dizoproksylem zaleca się obliczenie klirensu kreatyniny, jak
również monitorowanie czynności nerek (klirens kreatyniny i
stężenie fosforanów w surowicy), co cztery tygodnie podczas
pierwszego roku, a następnie co trzy miesiące. U pacjentów z
ryzykiem zaburzenia czynności nerek, w tym u pacjentów, u których
uprzednio podczas otrzymywania adefowiru dipiwoksylu wystąpiły
objawy niepożądane ze strony nerek, należy rozważyć częstsze
monitorowanie czynności nerek.
Postępowanie związane z nerkami
Jeżeli u któregokolwiek dorosłego pacjenta otrzymującego fumaran
tenofowiru dizoproksylu stężenie fosforanów w surowicy wynosi <
1,5 mg/dl (0,48 mmol/l) lub, gdy klirens kreatyniny zmniejszył się
do < 50 ml/min, należy w ciągu jednego tygodnia powtórnie ocenić
czynność nerek, w tym oznaczyć stężenie glukozy i potasu we krwi
oraz stężenie glukozy w moczu (patrz punkt 4.8, zaburzenia
czynności kanalika bliższego). Jeśli u dorosłego pacjenta
klirens kreatyniny zmniejszył się do < 50 ml/min lub stężenie
fosforanów w surowicy zmniejszyło się do < 1,0 mg/dl (0,32
mmol/l), należy również rozważyć przerwanie leczenia tenofowiru
dizoproksylem.
Równoczesne podawanie i ryzyko działania
nefrotoksycznego
Należy unikać podawania tenofowiru dizoproksylu równocześnie z
produktami leczniczymi o działaniu nefrotoksycznym lub niedługo po
ich zastosowaniu (np. aminoglikozydy, amfoterycyna B, foskarnet,
gancyklowir, pentamidyna, wankomycyna, cydofowir lub
interleukina-2). Jeśli nie można uniknąć równoczesnego stosowania
tenofowiru dizoproksylu i leków o działaniu nefrotoksycznym, należy
co tydzień monitorować czynność nerek.
Nie przeprowadzano badań klinicznych tenofowiru dizoproksylu z
udziałem pacjentów otrzymujących produkty lecznicze wydalane za
pośrednictwem takiej samej drogi nerkowej w tym białek nośnikowych
ludzkiego nośnika anionów organicznych (hOAT) 1 i 3 lub MRP 4 (np.
cydofowir, znany produkt leczniczy o działaniu nefrotoksycznym). Te
nerkowe białka nośnikowe mogą warunkować wydzielanie kanalikowe
oraz częściowo eliminację tenofowiru oraz cydofowiru przez nerki.
Dlatego też farmakokinetyka tych produktów leczniczych, które są
wydalane za pośrednictwem takiej samej drogi nerkowej, w tym białek
nośnikowych hOAT 1 i 3 lub MRP 4, mogłaby ulec zmianie, gdyby były
one podawane równocześnie. O ile nie jest to wyraźnie konieczne,
nie zaleca się równoczesnego stosowania tych produktów leczniczych,
które są wydalane za pośrednictwem tej samej drogi nerkowej, jednak
jeśli nie można tego uniknąć, należy co tydzień monitorować
czynność nerek (patrz punkt 4.5).
Zaburzenia czynności nerek
Bezpieczeństwo nefrologiczne stosowania tenofowiru dizoproksylu
było badane tylko w bardzo ograniczonym stopniu u dorosłych
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <
80 ml/min).
Dorośli pacjenci z klirensem kreatyniny < 50 ml/min, w tym
pacjenci poddawani hemodializie Dostępne są ograniczone dane na
temat bezpieczeństwa stosowania i skuteczności tenofowiru
dizoproksylu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Z tego
powodu tenofowiru dizoproksylu należy stosować tylko wtedy, gdy
potencjalne korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym
ryzykiem. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek
(klirens kreatyniny < 30 ml/min) i u pacjentów wymagających
hemodializy stosowanie tenofowiru dizoproksylu nie jest zalecane.
Jeśli nie jest dostępne inne leczenie, należy dostosować przerwy
pomiędzy kolejnymi dawkami i ściśle obserwować czynność nerek
(patrz punkt 4.2 i 5.2).
Wpływ na kości
U pacjentów zakażonych HIV, podczas kontrolowanego, trwającego
144 tygodnie badania klinicznego z udziałem dorosłych pacjentów
uprzednio nieleczonych przeciwretrowirusowo, w którym porównywano
tenofowir dizoproksylu ze stawudyną, oba stosowane w skojarzeniu z
lamiwudyną i efawirenzem, w obu leczonych grupach zaobserwowano
niewielkie zmniejszenie gęstości mineralnej kości (BMD, ang. bone
mineral density) biodra i kręgosłupa. W porównaniu do wartości
początkowych, w 144. tygodniu leczenia zmniejszenie BMD kręgosłupa
i zmiany w biomarkerach kośćca były znacząco większe w grupie
przyjmującej tenofowir dizoproksylu. W tej grupie pacjentów do 96.
tygodnia leczenia zmniejszenie BMD biodra było znacząco większe.
Jednakże po 144 tygodniach nie wystąpiło zwiększone ryzyko złamań,
brak też było dowodów wskazujących na znaczące pod względem
klinicznym zmiany w obrębie kości.
Zmiany w obrębie kości (niekiedy przyczyniające się do złamań)
mogą być związane z zaburzeniami czynności kanalika bliższego nerki
(patrz punkt 4.8).
W przypadku podejrzewania lub stwierdzenia zmian w obrębie
kości, należy przeprowadzić odpowiednią konsultację.
Wpływ na nerki i kości u dzieci i młodzieży
Nie ma pewności, co do długotrwałego szkodliwego wpływu na kości
i nerki. Ponadto nie można w pełni stwierdzić odwracalności
działania nefrotoksycznego. Z tego powodu zalecane jest podejście
multidyscyplinarne w celu odpowiedniego indywidualnego rozważenia
stosunku korzyści do ryzyka leczenia, podjęcia decyzji o właściwym
monitorowaniu w czasie leczenia (w tym decyzji o przerwaniu
leczenia) i rozważenia potrzeby suplementacji.
Wpływ na nerki
Działania niepożądane ze strony nerek odpowiadające zaburzeniom
czynności kanalika bliższego nerki były zgłaszane u zakażonych
HIV-1 dzieci w wieku od 2 do < 12 lat w badaniu klinicznym
GS-US-104-0352 (patrz punkty 4.8 i 5.1).
Monitorowanie czynności nerek
Czynność nerek (klirens kreatyniny i stężenie fosforanów w
surowicy) należy ocenić przed leczeniem i monitorować w czasie
leczenia jak u osób dorosłych (patrz powyżej).
Postępowanie związane z nerkami
Jeżeli u któregokolwiek pacjenta z grupy dzieci i młodzieży
otrzymującego tenofowir dizoproksylu potwierdzone stężenie
fosforanów w surowicy wynosi < 3,0 mg/dl (0,96 mmol/l), należy w
ciągu jednego tygodnia powtórnie ocenić czynność nerek, w tym
oznaczyć stężenie glukozy i potasu we krwi oraz stężenie glukozy w
moczu (patrz punkt 4.8, zaburzenia czynności kanalika bliższego). W
przypadku podejrzewania lub stwierdzenia zmian w obrębie nerek
należy przeprowadzić odpowiednią konsultację z nefrologiem w celu
rozważenia przerwania leczenia tenofowiru dizoproksylem.
Równoczesne podawanie i ryzyko działania nefrotoksycznego
Obowiązują takie same zalecenia jak dla osób dorosłych (patrz
powyżej).
Zaburzenia czynności nerek
Stosowanie tenofowiru dizoproksylu nie jest zalecane u dzieci i
młodzieży z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.2). Nie
należy rozpoczynać leczenia tenofowiru dizoproksylem u dzieci i
młodzieży z zaburzeniami czynności nerek i należy je przerwać,
jeśli wystąpią zaburzenia czynności nerek w czasie leczenia
tenofowiru dizoproksylem.
Wpływ na kości
Tenofowiru dizoproksyl może powodować zmniejszenie BMD. Wpływ
związanych z tenofowirem dizoproksylu zmian BMD na długotrwały stan
zdrowotny kości i przyszłe ryzyko złamań nie jest obecnie znany
(patrz punkt 5.1).
W przypadku stwierdzenia lub podejrzewania zmian w obrębie kości
u dzieci i młodzieży, należy przeprowadzić odpowiednią konsultację
z endokrynologiem i (lub) nefrologiem.
Schorzenia
wątroby
Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u
pacjentów po przeszczepieniu wątroby są bardzo ograniczone.
Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności
tenofowiru dizoproksylu u pacjentów zakażonych HBV z niewyrównaną
czynnością wątroby i z > 9 punktami według klasyfikacji
Childa-Pugha-Turcotte'a (CPT), są ograniczone. Pacjenci ci mogą być
bardziej narażeni na wystąpienie ciężkich działań niepożądanych
dotyczących wątroby lub nerek. Z tego względu w tej grupie
pacjentów należy ściśle monitorować parametry dotyczące wątroby,
dróg żółciowych oraz nerek.
Zaostrzenie zapalenia wątroby
Zaostrzenie związane z leczeniem: samoistne zaostrzenia
przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B są względnie
częste i charakteryzują się przemijającym zwiększeniem aktywności
AlAT w surowicy. Po rozpoczęciu terapii przeciwwirusowej aktywność
AlAT w surowicy może się zwiększyć
u niektórych pacjentów (patrz punkt 4.8). U pacjentów z
wyrównaną czynnością wątroby razem ze zwiększeniem aktywności AlAT
w surowicy na ogół nie występuje zwiększenie stężenia bilirubiny w
surowicy ani dekompensacja czynności wątroby. Pacjenci z marskością
wątroby mogą być bardziej zagrożeni dekompensacją czynności wątroby
wskutek zaostrzenia zapalenia wątroby i z tego powodu konieczne
jest ich ścisłe monitorowanie podczas leczenia.
Zaostrzenie po przerwaniu leczenia: zaostrzenia zapalenia
wątroby zgłaszano również u pacjentów, którzy przerwali leczenie
wirusowego zapalenia wątroby typu B. Zaostrzenia występujące po
leczeniu są zazwyczaj związane ze zwiększeniem miana DNA HBV i w
większości przypadków, jak się wydaje, samoistnie ustępują.
Zgłaszano jednak przypadki ciężkiego pogorszenia, w tym przypadki
zakończone zgonem. Należy regularnie monitorować czynność wątroby,
zarówno pod względem stanu klinicznego, jak i wyników
laboratoryjnych, przez przynajmniej 6 miesięcy po przerwaniu
leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B. W razie konieczności
może być uzasadnione wznowienie leczenia wirusowego zapalenia
wątroby typu B. U pacjentów z zaawansowaną chorobą wątroby lub
marskością wątroby nie jest zalecane przerywanie leczenia, ponieważ
zaostrzenie zapalenia wątroby po leczeniu może prowadzić do
dekompensacji czynności wątroby.
Zaostrzenia choroby wątroby są szczególnie ciężkie, a czasami
prowadzą do zgonu, u pacjentów z niewyrównaną czynnością
wątroby.
Równoczesne zakażenie wirusowym zapaleniem wątroby typu C lub
D: brak danych dotyczących skuteczności tenofowiru u pacjentów
zakażonych równocześnie wirusowym zapaleniem wątroby typu C lub
D.
Równoczesne zakażenie HIV-1 i wirusowym zapaleniem wątroby
typu B: ze względu na ryzyko rozwoju oporności HIV tenofowiru
dizoproksyl należy stosować tylko jako część odpowiedniej
skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej u pacjentów z
równoczesnym zakażeniem HIV i HBV. U pacjentów z uprzednio
istniejącym zaburzeniem czynności wątroby, w tym z przewlekłym
czynnym zapaleniem wątroby, podczas skojarzonej terapii
przeciwretrowirusowej (CART, ang. combination antiretroviral
therapy) częściej występują nieprawidłowości czynności wątroby,
dlatego też należy ich obserwować zgodnie ze standardowym
postępowaniem. Jeśli u tych pacjentów objawy schorzenia wątroby
nasilą się, należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie leczenia.
Należy jednak zwrócić uwagę, że zwiększenie aktywności AlAT może
być skutkiem usuwania HBV podczas leczenia tenofowirem, patrz
powyżej Zaostrzenie zapalenia wątroby.
Kwasica
mleczanowa
Podczas stosowania analogów nukleozydów zaobserwowano kwasicę
mleczanową, zazwyczaj w połączeniu ze stłuszczeniem wątroby. Dane
przedkliniczne oraz kliniczne wskazują, że w przypadku tenofowiru
dizporoksylu małe jest ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej,
będącej skutkiem stosowania analogów nukleozydów. Jednakże ponieważ
tenofowir ma budowę zbliżoną do analogów nukleozydów, ryzyka
takiego nie można wykluczyć. Objawy wczesne (objawowy nadmiar
mleczanów) to łagodne objawy ze strony układu pokarmowego
(nudności, wymioty oraz bóle brzucha), niespecyficzne pogorszenie
samopoczucia, utrata łaknienia, zmniejszenie masy ciała, objawy ze
strony układu oddechowego [szybki i (lub) pogłębiony oddech] lub
objawy neurologiczne (w tym osłabienie ruchowe). Kwasica mleczanowa
charakteryzuje się dużą śmiertelnością i może występować razem z
zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby lub niewydolnością
nerek. Kwasica mleczanowa występowała zazwyczaj po kilku lub
kilkunastu miesiącach leczenia.
Należy zaprzestać leczenia analogami nukleozydów, jeśli wystąpi
objawowy nadmiar mleczanów oraz kwasica metaboliczna lub
mleczanowa, postępujące powiększenie wątroby lub gwałtownie
wzrastająca aktywność aminotransferaz.
Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów
nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z powiększeniem
wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami ryzyka
wystąpienia schorzeń wątroby i stłuszczenia wątroby (włączając w to
przyjmowanie niektórych produktów leczniczych i alkoholu). U
pacjentów zakażonych równocześnie zapaleniem wątroby typu C i
leczonych interferonem alfa oraz rybawiryną może wystąpić
szczególne ryzyko.
Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy ściśle
nadzorować.
Lipodystrofia
U pacjentów zakażonych HIV stosowanie CART jest związane ze
zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w obrębie organizmu
(lipodystrofią). Odległe następstwa dotyczące tych zjawisk są
obecnie nieznane. Znajomość mechanizmu jest niepełna. Wysnuto
hipotezę o związku pomiędzy stłuszczeniem narządowym a inhibitorami
proteazy oraz między lipoatrofią a nukleozydowymi inhibitorami
odwrotnej transkryptazy. Zwiększone ryzyko lipodystrofii łączono z
czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek oraz z czynnikami
mającymi związek z lekami, takimi jak długość leczenia
przeciwretrowirusowego oraz związane z tym zaburzenia metabolizmu.
Badania kliniczne powinny obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian
rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy zwracać uwagę na pomiary
stężenia lipidów w surowicy oraz glukozy we krwi wykonywane na
czczo. Zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć we właściwy
sposób (patrz punkt 4.8).
Tenofowir ma budowę zbliżoną do analogów nukleozydów, dlatego
też nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia lipodystrofii. Jednakże
dane kliniczne obejmujące 144 tygodnie, uzyskane z udziałem
dorosłych pacjentów zakażonych HIV, dotychczas nieleczonych
przeciwretrowirusowo, wskazują na to, że ryzyko lipodystrofii było
mniejsze, gdy tenofowir dizoproksylu podawano z lamiwudyną i
efawirenzem niż podczas podawania stawudyny w skojarzeniu z tymi
lekami.
Zaburzenia czynności
mitochondriów
W warunkach in vitro oraz in vivo wykazano, że
analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia
uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń
czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV,
narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na
działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie
zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego
(niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar
mleczanów, nadmiar tłuszczów). Zaburzenia te są często
przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z
opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia
mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo,
czy zaburzenia neurologiczne mają charakter przemijający czy
trwały. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki
badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego
na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie
wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów
przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności
mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu
określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do
odrzucenia obecnych zaleceń poszczególnych państw dotyczących
stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu
zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na
dziecko.
Zespół reaktywacji
immunologicznej
U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym
w czasie rozpoczynania CART wystąpić może reakcja zapalna na
niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne,
powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie
objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku
pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi
przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii,
uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc
wywołane przez Pneumocystis jirovecii. Wszystkie objawy
stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i
zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia.
Zaobserwowano także przypadki występowania chorób
autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa) w
przebiegu reaktywacji immunologicznej, jednak czas do ich
wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele
miesięcy po rozpoczęciu leczenia.
Martwica
kości
Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest
wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów,
spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, zwiększonym
wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości,
zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV
i (lub) poddanych długotrwałemu stosowaniu CART. Należy poradzić
pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w
stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu.
Osoby w podeszłym
wieku
Nie przeprowadzono badań tenofowiru dizoproksylu z udziałem
pacjentów w wieku powyżej 65 lat. U pacjentów w podeszłym wieku
istnieje większe prawdopodobieństwo osłabionej czynności nerek,
dlatego też należy zachować ostrożność podczas stosowania
tenofowiru dizoproksylu u pacjentów w podeszłym wieku.
Produkt Tenofovir disoproxil Teva zawiera laktozę jednowodną.
Dlatego też tego produktu leczniczego nie należy stosować u
pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy,
niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy.
Tenofovir disoproxil Teva - przedawkowanie
Objawy
W przypadku przedawkowania należy obserwować pacjenta w celu
wykrycia objawów zatrucia (patrz punkty 4.8 i 5.3), a w razie
konieczności zastosować standardowe postępowanie wspomagające.
Postępowanie
Tenofowir można usunąć za pomocą hemodializy; uśredniony klirens
hemodializacyjny tenofowiru wynosi 134 ml/min. Nie wiadomo, czy
tenofowir może zostać usunięty za pomocą dializy otrzewnowej.
Tenofovir disoproxil Teva - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Tenofovir disoproxil Teva - działania niepożądane
Podsumowanie profilu
bezpieczeństwa
HIV-1 i wirusowe zapalenie wątroby typu B: u pacjentów
otrzymujących tenofowir dizoproksylu rzadko zgłaszano zaburzenia
czynności nerek, niewydolność nerek i zaburzenia czynności kanalika
bliższego (w tym zespół Fanconi'ego), czasami prowadzące do zmian w
obrębie kości (niekiedy przyczyniających się do złamań). U
pacjentów otrzymujących produkt Tenofovir disoproxil Teva zaleca
się monitorowanie czynności nerek (patrz punkt 4.4).
HIV-1: można spodziewać się, że u około jednej trzeciej
pacjentów w następstwie leczenia tenofowiru dizoproksylem w
skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi wystąpią
działania niepożądane. Są to zazwyczaj lekkie lub umiarkowane
zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Około 1% dorosłych pacjentów
leczonych tenofowiru dizoproksylem przerwało leczenie ze względu na
zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
Kwasica mleczanowa, ciężkie powiększenie wątroby ze
stłuszczeniem i lipodystrofia są powiązane ze stosowaniem
tenofowiru dizoproksylu (patrz punkty 4.4 i 4.8 Opis wybranych
działań niepożądanych).
Nie zaleca się równoczesnego podawania tenofowiru dizoproksylu i
dydanozyny, ponieważ może to prowadzić do zwiększenia ryzyka
działań niepożądanych (patrz punkt 4.5). Rzadko zgłaszano przypadki
zapalenia trzustki oraz kwasicy mleczanowej, czasem kończące się
zgonem (patrz punkt 4.4).
Wirusowe zapalenie wątroby typu B: można spodziewać się,
że u około jednej czwartej pacjentów w następstwie leczenia
tenofowiru dizoproksylem wystąpią działania niepożądane, większość
z nich lekka. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z
zakażeniem HBV najczęściej występującym działaniem niepożądanym
tenofowiru dizoproksylu były nudności (5,4%).
Zaostrzenie zapalenia wątroby zgłaszano u pacjentów poddawanych
leczeniu, jak również u pacjentów, którzy przerwali leczenie
wirusowego zapalenia wątroby typu B (patrz punkt 4.4).
Tabelaryczny wykaz
działań niepożądanych
Ocena działań niepożądanych tenofowiru dizoproksylu oparta jest
na danych o bezpieczeństwie, pochodzących z badań klinicznych i z
doświadczenia po wprowadzeniu produktu do obrotu. Wszystkie
działania niepożądane są przedstawione w Tabeli 2.
Badania kliniczne HIV-1: ocena działań niepożądanych
uzyskanych z danych z badań klinicznych HIV-1 oparta jest na
doświadczeniach z dwóch badań z udziałem 653 uprzednio leczonych
pacjentów
przyjmujących przez 24 tygodnie tenofowiru dizoproksyl (n = 443)
lub placebo (n = 210) w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi
o działaniu przeciwretrowirusowym, jak również na kontrolowanym
badaniu porównawczym z podwójnie ślepą próbą, z udziałem 600
dotychczas nieleczonych pacjentów, poddawanych przez 144 tygodnie
terapii z zastosowaniem 245 mg tenofowiru dizoproksylu (n = 299)
lub stawudyny (n = 301) w skojarzeniu z lamiwudyną i
efawirenzem.
Badania kliniczne wirusowego zapalenia wątroby typu B:
ocena działań niepożądanych uzyskanych z danych z badań klinicznych
HBV oparta jest przede wszystkim na doświadczeniach z dwóch
kontrolowanych badań porównawczych z podwójnie ślepą próbą, z
udziałem 641 dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem
wątroby typu B i wyrównaną czynnością wątroby, poddawanych przez 48
tygodni leczeniu z zastosowaniem 245 mg tenofowiru dizoproksylu na
dobę (n = 426) lub 10 mg adefowiru dipiwoksylu na dobę (n = 215).
Działania niepożądane obserwowane podczas ciągłego leczenia przez
288 tygodni były zgodne z profilem bezpieczeństwa stosowania
tenofowiru dizoproksylu.
Pacjenci z niewyrównaną czynnością wątroby: profil
bezpieczeństwa stosowania tenofowiru dizoproksylu u pacjentów z
niewyrównaną czynnością wątroby oceniono w badaniu z podwójnie
ślepą próbą i z zastosowaniem leku standardowego (GS-US-174-0108),
w którym dorośli pacjenci byli leczeni ftenofowiru dizoproksylem (n
= 45) lub emtrycytabiną i tenofowiru dizoproksylem (n = 45) albo
entekawirem (n = 22) przez 48 tygodni.
W grupie leczonej tenofowiru dizoproksylem 7% pacjentów
zaprzestało leczenia z powodu działania niepożądanego; u 9%
pacjentów wystąpiło potwierdzone zwiększenie stężenia kreatyniny w
surowicy do > = 0,5 mg/dl lub potwierdzone stężenie fosforanów w
surowicy wynoszące < 2 mg/dl do 48. tygodnia; nie było
statystycznie znaczących różnic pomiędzy połączonymi grupami
otrzymującymi tenofowir a grupą leczoną entekawirem. Po 168
tygodniach 16% (7/45) pacjentów z grupy leczonej tenofowiru
dizoproksylem, 4% (2/45) pacjentów z grupy leczonej emtrycytabiną i
tenofowiru dizoproksylem oraz 14% (3/22) pacjentów z grupy leczonej
entekawirem wykazało brak tolerancji. 13% (6/45) pacjentów z grupy
leczonej tenofowiru dizoproksylem, 13% (6/45) pacjentów z grupy
leczonej emtrycytabiną i tenofowiru dizoproksylem oraz 9% (2/22)
pacjentów z grupy leczonej entekawirem wykazało potwierdzone
zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy do > = 0,5 mg/dl lub
potwierdzone stężenie fosforanów w surowicy wynoszące < 2
mg/dl.
W 168. tygodniu wśród pacjentów z niewyrównaną czynnością
wątroby częstość zgonów wynosiła 13% (6/45) w grupie leczonej
tenofowiru dizoproksylem, 11% (5/45) w grupie leczonej
emtrycytabiną i tenofowiru dizoproksylem oraz 14% (3/22) w grupie
leczonej entekawirem. Częstość występowania raka
wątrobowokomórkowego wynosiła 18% (8/45) w grupie leczonej
tenofowiru dizoproksylem, 7% (3/45) w grupie leczonej emtrycytabiną
i tenofowiru dizoproksylem oraz 9% (2/22) w grupie leczonej
entekawirem.
Osoby z wysokimi wartościami początkowymi CPT były bardziej
narażone na ciężkie działania niepożądane (patrz punkt 4.4).
Pacjenci z opornym na lamiwudynę, przewlekłym wirusowym
zapaleniem wątroby typu B: nie zidentyfikowano nowych działań
niepożądanych tenofowiru dizoproksylu w randomizowanym,
przeprowadzanym z podwójnie ślepą próbą badaniu (GS-US-174-0121), w
którym 280 opornych na lamiwudynę pacjentów otrzymywało leczenie
tenofowiru dizoproksylem (n = 141) lub emtrycytabiną i tenofowiru
dizoproksylem (n = 139) przez 96 tygodni.
Działania niepożądane, przypuszczalnie mające związek z
leczeniem (co najmniej możliwy), zostały wymienione poniżej zgodnie
z klasyfikacją układów narządowych oraz częstością. W obrębie
każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane
są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Częstości
występowania określone są jako bardzo często (> = 1/10), często
(> = 1/100 do < 1/10), niezbyt często (> = 1/1 000 do <
1/100) lub rzadko (> = 1/10 000 do < 1/1000).
Tabela 2: podsumowanie tabelaryczne działań niepożądanych
związanych z tenofowiru dizoproksylem oparte na doświadczeniach z
badań klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu
Częstość występowania
|
Tenofowiru dizoproksyl
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:
|
bardzo częste:
|
hipofosfatemia1
|
niezbyt częste:
|
hipokaliemia1
|
rzadkie:
|
kwasica mleczanowa3
|
Zaburzenia układu nerwowego:
|
bardzo częste:
|
zawroty głowy
|
częste:
|
ból głowy
|
Zaburzenia żołądka i jelit:
|
bardzo częste:
|
biegunka, wymioty, nudności
|
częste:
|
ból brzucha, rozdęcie brzucha, wzdęcia
|
niezbyt częste:
|
zapalenie trzustki3
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:
|
częste:
|
zwiększona aktywność aminotransferaz
|
rzadkie:
|
stłuszczenie wątroby3, zapalenie wątroby
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
|
bardzo częste:
|
Wysypka
|
rzadkie:
|
obrzęk naczynioruchowy
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
|
niezbyt częste:
|
rabdomioliza1, osłabienie mięśni1
|
rzadkie:
|
rozmiękanie kości (objawiające się bólem kości i niekiedy
przyczyniające się do złamań)1, 2, miopatia1
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
|
niezbyt częste:
|
zwiększone stężenie kreatyniny
|
rzadkie:
|
ostra niewydolność nerek, niewydolność nerek, ostra martwica
kanalików nerkowych, zaburzenia czynności kanalika bliższego (w tym
zespół Fanconi'ego), zapalenie nerek (w tym ostre śródmiąższowe
zapalenie nerek)2, moczówka prosta pochodzenia nerkowego
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
|
bardzo częste:
|
Astenia
|
częste:
|
Zmęczenie
|
1 To działanie niepożądane może wystąpić jako następstwo
zaburzeń czynności kanalika bliższego. Jeśli takie zaburzenia nie
występują, uznaje się, że to działanie niepożądane nie jest
związane przyczynowo z tenofowiru dizoproksylem.
2 To działanie niepożądane stwierdzono podczas nadzoru po
wprowadzeniu do obrotu, ale nie było obserwowane w randomizowanych,
kontrolowanych badaniach klinicznych, ani w programie rozszerzonego
dostępu (ang. expanded access program, EAP) do tenofowiru
dizoproksylu. Kategorię częstości występowania ustalono za pomocą
obliczeń statystycznych na podstawie łącznej liczby pacjentów
otrzymujących tenofowiru dizoproksyl w randomizowanych,
kontrolowanych badaniach klinicznych i w programie rozszerzonego
dostępu (n = 7 319).
3 Szczegółowe informacje, patrz punkt 4.8 Opis wybranych
działań niepożądanych.
Opis wybranych działań
niepożądanych HIV-1 i wirusowe zapalenie wątroby typu
B
Zaburzenia czynności nerek: Ponieważ tenofowiru
dizoproksyl może spowodować uszkodzenie nerek,
zaleca się monitorowanie czynności nerek (patrz punkt 4.4 i 4.8
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa).
HIV-1
Interakcje z dydanozyną: Nie zaleca się równoczesnego
podawania tenofowiru dizoproksylu i dydanozyny, ponieważ powoduje
to zwiększenie ogólnoustrojowego narażenia na dydanozynę o 4060%,
co może zwiększać ryzyko działań niepożądanych mających związek z
dydanozyną (patrz punkt 4.5). Rzadko zgłaszano przypadki zapalenia
trzustki oraz kwasicy mleczanowej, czasem kończące się zgonem.
Lipidy, lipodystrofia i zaburzenia metaboliczne:
Stosowanie CART jest związane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi
jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, oporność na
insulinę, hiperglikemia oraz nadmiar mleczanów (patrz punkt
4.4).
Stosowanie CART u pacjentów z HIV jest związane ze zmianą
rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w organizmie (lipodystrofią),
obejmującą utratę podskórnej tkanki tłuszczowej obwodowej i na
twarzy, zwiększenie masy tkanki tłuszczowej wewnątrz jamy brzusznej
i w narządach wewnętrznych, przerost piersi oraz odkładanie się
tkanki tłuszczowej w okolicy karku (bawoli kark) (patrz punkt
4.4).
Podczas kontrolowanego, trwającego 144 tygodnie badania
klinicznego z udziałem dorosłych pacjentów uprzednio nieleczonych
przeciwretrowirusowo, w którym porównywano tenofowiru dizoproksyl
ze stawudyną, gdy oba leki stosowane były w skojarzeniu z
lamiwudyną i efawirenzem, u pacjentów przyjmujących tenofowir
dizoproksylu częstość występowania lipodystrofii była znacząco
mniejsza niż u pacjentów przyjmujących stawudynę. Ponadto w grupie
leczonej tenofowiru dizoproksylem średnie zwiększenie stężenia
triglicerydów oraz cholesterolu całkowitego oznaczanych na czczo
były znacząco mniejsze niż w grupie porównawczej.
Zespół reaktywacji immunologicznej: U pacjentów
zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności na początku
stosowania CART może dojść do reakcji zapalnych lub mogą wystąpić
niewywołujące objawów lub śladowe zakażenia patogenami
oportunistycznymi. Zaobserwowano także przypadki występowania
chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa),
jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą
wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia (patrz punkt
4.4).
Martwica kości: Przypadki martwicy kości odnotowano
głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka,
zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV lub poddanych
długotrwałemu stosowaniu CART. Częstość występowania tych
przypadków jest nieznana (patrz punkt 4.4).
Kwasica mleczanowa i ciężkie powiększenie wątroby ze
stłuszczeniem: Podczas stosowania analogów nukleozydów
zaobserwowano kwasicę mleczanową, zazwyczaj w połączeniu ze
stłuszczeniem wątroby. Należy zaprzestać leczenia analogami
nukleozydów, jeśli pojawi się objawowy nadmiar mleczanów oraz
kwasica metaboliczna lub mleczanowa, postępujące powiększenie
wątroby lub gwałtownie wzrastająca aktywność aminotransferaz (patrz
punkt 4.4).
Wirusowe zapalenie wątroby typu B:
Zaostrzenia zapalenia wątroby podczas leczenia: W
badaniach z udziałem pacjentów nieleczonych uprzednio nukleozydami
obserwowane podczas leczenia zwiększenie aktywności AlAT >
10-krotne w stosunku do górnej granicy normy i > 2-krotne w
stosunku do wartości początkowej wystąpiło u 2,6% pacjentów
leczonych tenofowiru dizoproksylem. Mediana czasu do początku
zwiększania aktywności AlAT podczas leczenia wynosiła 8 tygodni;
zwiększenie to ustępowało wraz z kontynuacją leczenia i w
większości przypadków było związane ze zmniejszeniem miana wirusa
> = 2 log10 kopii/ml, poprzedzającym zwiększenie aktywności AlAT
lub następującym równocześnie z nim. Podczas leczenia zalecane jest
okresowe monitorowanie czynności wątroby (patrz punkt 4.4).
Zaostrzenia zapalenia wątroby po przerwaniu leczenia: U
pacjentów zakażonych HBV, po przerwaniu
leczenia tego zakażenia wystąpiły dowiedzione kliniczne i
laboratoryjnie objawy zaostrzenia zapalenia wątroby (patrz punkt
4.4).
Dzieci i młodzież
HIV-1
Ocena działań niepożądanych jest oparta na dwóch randomizowanych
badaniach (badania GS-US-104-0321 i GS-US-104-0352) z udziałem 184
pacjentów z grupy dzieci i młodzieży (w wieku od 2 do < 18 lat),
zakażonych HIV-1, otrzymujących tenofowiru dizoproksyl (n = 93) lub
placebo/czynną substancję porównawczą (n = 91) w skojarzeniu z
innymi lekami przeciwretrowirusowymi przez 48 tygodni (patrz punkt
5.1). Działania niepożądane obserwowane u dzieci i młodzieży
leczonych tenofowiru dizoproksylem były zgodne z obserwowanymi w
badaniach klinicznych tenofowiru dizoproksylu u dorosłych (patrz
punkty 4.8 Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych i
5.1).
U dzieci i młodzieży zgłaszano zmniejszenia BMD. U zakażonej
HIV-1 młodzieży wskaźniki Z-score BMD obserwowane u osób, które
otrzymywały tenofowiru dizoproksyl, były mniejsze niż u osób, które
otrzymywały placebo. U zakażonych HIV-1 dzieci wskaźniki Z-score
BMD obserwowane u osób, które zmieniły lek na tenofowiru
dizoproksyl, były mniejsze niż u osób, które nadal otrzymywały
leczenie schematem zawierającym stawudynę lub zydowudynę (patrz
punkty 4.4 i 5.1).
Spośród 89 pacjentów (od 2 do < 12 lat), którzy otrzymywali
tenofowiru dizoproksyl w badaniu GS-US-104-0352 (mediana okresu
narażenia 104 tygodnie), 4 pacjentów przerwało udział w badaniu z
powodu działań niepożądanych odpowiadających zaburzeniom czynności
kanalika bliższego nerki.
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B
Ocena działań niepożądanych jest oparta na jednym randomizowanym
badaniu (badanie GS-US-174-0115) z udziałem 106 nastoletnich
pacjentów (w wieku od 12 do < 18 lat) z przewlekłym wirusowym
zapaleniem wątroby typu B, otrzymujących leczenie tenofowirem
dizoproksylu w dawce 245 mg (n = 52) lub placebo (n = 54) przez 72
tygodnie. Działania niepożądane obserwowane u nastoletnich
pacjentów otrzymujących leczenie tenofowiru dizoproksylem były
zgodne z obserwowanymi w badaniach klinicznych tenofowiru
dizoproksylu u dorosłych (patrz punkt 4.8 Tabelaryczny wykaz
działań niepożądanych i punkt 5.1).
U zakażonej HBV młodzieży obserwowano zmniejszenia BMD.
Wskaźniki Z-score BMD obserwowane u osób, które otrzymywały
tenofowiru dizoproksyl, były mniejsze niż u osób, które otrzymywały
placebo (patrz punkty 4.4 i 5.1).
Inne szczególne grupy
pacjentów
Osoby w podeszłym wieku
Nie przeprowadzono badań tenofowiru dizoproksylu z udziałem
pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Prawdopodobieństwo osłabionej
czynności nerek jest większe u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego
też należy zachować ostrożność podczas stosowania tenofowiru
dizoproksylu u pacjentów w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Ponieważ tenofowiru dizoproksyl może powodować nefrotoksyczność,
zaleca się ścisłe monitorowanie czynności nerek u dorosłych
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek leczonych produktem
Tenofowir dizoproksyl Teva (patrz punkty 4.2, 4.4 i 5.2).
Stosowanie tenofowiru dizoproksylu nie jest zalecane u dzieci i
młodzieży z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkty 4.2 i
4.4).
Zgłaszanie
podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest
zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to
nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania
niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
{aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu}
e-mail:ndl@urpl.gov.pl.
Komentarze