Td-pur

Td-pur - dawkowanie

4.2.1 Dawkowanie Należy przestrzegać zaleceń obowiązujących w danym kraju oraz/lub wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia. Dawkowanie Osoby w wieku 5 lat i starsze powinni otrzymać taką samą dawkę. Szczepienie podstawowe (osoby nieszczepione lub o nieznanym statusie zaszczepienia): Trzy dawki szczepionki, każda po 0,5 ml, podawane według następującego schematu: - pierwsza dawka w wieku 5 lat lub później 0,5 ml - druga dawka po 4 - 6 tygodniach od podania pierwszej dawki 0,5 ml - trzecia dawka 6 do12 miesięcy od podania drugiej dawki 0,5 ml Szczepienie przypominające: Szczepienie rutynowe: Dawka 0,5 ml podawana w wieku 5 lat (lub starszych) oraz Dawka 0,5 ml podawana w wieku 11 -15 lat. Następnie dawka 0,5 ml podawana co 10 lat. Jeżeli wskazane jest szczepienie przeciw błonicy, a odporność na tężec jest wystarczająca, zaleca się podanie monowalentnej szczepionki przeciw błonicy. W przypadku ekspozycji na zakażenie błonicą, w okresie 5 lub więcej lat od zakończenia pełnego cyklu szczepień podstawowych, zalecane jest szczepienie przypominające odpowiednią do wieku dawką adsorbowanej lub skojarzonej szczepionki przeciw błonicy. Postępowanie w przypadku zranienia (patrz też tabela poniżej) a) Osoby, które otrzymały cykl szczepień przeciw tężcowi a ostatnia dawka przypominająca podana była: przed upływem 5 lat: Nie wymagane jest szczepienie przed upływem 5 -10 lat: Szczepionka Td-pur w dawce 0,5 ml po upływie 10 lat: Jednoczesne podanie szczepionki Td-pur w dawce 0,5 ml + immunoglobuliny przeciwtężcowej w dawce 250 j.m. Jeżeli zranienie jest powierzchowne i czyste, można zrezygnować z podania immunoglobuliny przeciwtężcowej. b) U osób z niedoborami odporności lub leczonych immunosupresyjnie skuteczność szczepienia może być wątpliwa. W przypadku zranienia konieczne jest jednoczesne podanie immunoglobuliny przeciwtężcowej. Profilaktyka tężca w przypadku zranienia (1) Status immunologiczny (liczba podanych dawek szczepionki odnotowanych w historii szczepień pacjenta) Okres czasu pomiędzy dniem zranienia a ostatnim szczepieniem Jednoczesne podanie (w przeciwległe części ciała): Td- TIG (2) pur® Następne dawki szczepionki przeciw błonicy i tężcowi (Td) (w celu zakończenia immunizacji podstawowej) po upływie: 4-6 tygodni 6-12 Dawka miesięcy przypominająca co 10 lat Brak lub brak danych - tak tak (3) tak tak tak 1 do 2 tygodni nie tak (3) tak tak tak 2 do 8 tygodni tak tak (3) nie tak tak powyżej 8 tygodni tak tak (3) tak tak tak 2 do 2 tygodni nie tak (3) nie tak tak od 2 tygodni do 6 miesięcy nie nie (3) (4) nie tak tak 6 do 12 miesięcy tak nie (3) (4) nie nie tak powyżej 12 miesięcy tak tak (3) nie nie tak 3 lub więcej do 5 lat nie nie nie nie tak 5 do 10 lat tak nie nie nie tak powyżej 10 lat tak tak (3) nie nie tak (1) U pacjentów leczonych immunosupresyjnie lub z niedoborami immunologicznymi patrz pkt. 4.2.1 (2) TIG - ludzka immunoglobulina przeciwtężcowa, początkowo 250 j.m., jeśli to konieczne 500 j.m. (3) Zgodnie z zaleceniami Niemieckiej Komisji Doradczej Do Spraw Szczepień, jeżeli zranienie jest powierzchowne i czyste można zrezygnować z podania immunoglobuliny przeciwtężcowej. (4) Tak, jeżeli do zranienia doszło w czasie dłuższym niż 24 godziny . 4.2.2 Sposób podawania Przed użyciem szczepionkę należy silnie wstrząsnąć! Dawkę wstrzykuje się głęboko domięśniowo. W pewnych przypadkach (skaza krwotoczna) szczepionkę można podać podskórnie. Szczepionki nie wolno podawać donaczyniowo (patrz też punkt 4.4). Numer serii każdej podanej dawki szczepionki i immunoglobuliny, oraz nazwa preparatu (nazwa handlowa) powinny być odnotowane przez lekarza w Międzynarodowym Wykazie Szczepień. Optymalny poziom ochrony jest uzyskiwany jedynie po przeprowadzeniu pełnego cyklu szczepień.

Td-pur - środki ostrożności

Szczepionki nie wolno podawać donaczyniowo. W przypadku niezamierzonego donaczyniowego podania szczepionki istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, ze wstrząsem włącznie. W takiej sytuacji należy podjąć natychmiastowe działania w celu uniknięcia wystąpienia wstrząsu. Osoby udające się w rejony, gdzie błonica występuje endemicznie powinny być zaszczepione co najmniej dwiema dawkami szczepionki. Pacjenci zakażeni wirusem HIV mogą być zaszczepieni przeciwko błonicy i tężcowi. W niektórych przypadkach wymagane szczepienia nie są przeprowadzane z powodu błędnej interpretacji pewnych objawów lub okoliczności uważanych jako przeciwwskazanie do szczepienia. Należą do nich na przykład: ? łagodne infekcje, nawet jeśli przebiegają ze stanami podgorączkowymi ? możliwy kontakt osoby szczepionej z chorymi na choroby zakaźne ? występowanie drgawek wśród rodziny osoby szczepionej ? występowanie w historii choroby osoby szczepionej drgawek gorączkowych (ponieważ podanie szczepionki może spowodować gorączkę i w konsekwencji drgawki, należy rozważyć podanie dzieciom podatnym na wystąpienie drgawek środków przeciwgorączkowych, np. w przypadku szczepionek inaktywowanych w czasie szczepienia, oraz 4 do 8 godzin po podaniu szczepionki) ? przewlekłe choroby, z nie postępującymi zaburzeniami ośrodkowego układu nerwowego (OUN) włącznie ? wyprysk i inne zmiany skórne, umiejscowione zakażenia skóry ? terapia antybiotykami, niskimi dawkami kortykosterydów lub stosowanie miejscowe preparatów zawierających sterydy ? wrodzone lub nabyte niedobory odporności (w takich przypadkach skuteczność szczepienia może być zmniejszona lub wątpliwa. Zalecane jest wykonanie testu serologicznego) Należy kontrolować historię szczepień osób wchodzących w bliski kontakt z chorymi na błonicę lub jej nosicielami. Jeżeli odnotowano podanie mniej niż trzech dawek szczepionki przeciw błonicy, szczepienie należy rozpocząć lub uzupełnić, w zależności od wieku pacjenta.

Td-pur - przedawkowanie

Nie są znane objawy przedawkowania