Targocid - opis
Targocid jest wskazany do stosowania w potencjalnie ciężkich
zakażeniach, wywołanych przez drobnoustroje Gram-dodatnie, w tym
także takich, które są oporne na inne antybiotyki, np. metycylinę i
cefalosporyny.
Targocid jest zalecany w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych
przez drobnoustroje z rodzaju Staphylococcus, jeśli nie
można podawać penicylin ani cefalosporyn lub gdy nie występowała
reakcja na leczenie tymi antybiotykami albo gdy występują zakażenia
wywołane przez drobnoustroje z rodzaju Staphylococcus oporne
na inne antybiotyki.
Potwierdzono skuteczność teikoplaniny w leczeniu następujących
zakażeń: zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia dróg
moczowych, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zakażenia stawów i
kości, posocznica, zapalenie wsierdzia, zapalenie otrzewnej
związane z ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową.
Targocid może być stosowany w zapobieganiu zakażeniom
okołooperacyjnym przed operacjami ortopedycznymi, kiedy istnieje
zagrożenie zakażeniem drobnoustrojami Gram-dodatnimi.
Targocid - skład
Jedna fiolka zawiera z proszkiem zawiera 200 mg teikoplaniny
(Teicoplaninum) oraz 24 mg chlorku sodu.
Jedna ampułka z rozpuszczalnikiem zawiera 3,2 ml wody do
wstrzykiwań.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Targocid - dawkowanie
Dorośli
Leczenie większości zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi
Dawka nasycająca: 3 dawki po 400 mg podane dożylnie, co 12
godzin, następnie dawka podtrzymująca 400 mg dożylnie lub
domięśniowo raz na dobę. Standardowa dawka 400 mg jest równoważna
około 6 mg/kg mc. U pacjentów o masie ciała powyżej 85 kg należy
stosować dawkę 6 mg/kg mc.
W niektórych klinicznych przypadkach mogą być konieczne wyższe
dawki.
Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym przed
operacjami
Pojedyncza dawka 400 mg (lub 6 mg/kg mc., jeśli masa ciała
wynosi powyżej 85 kg) podana dożylnie podczas wprowadzania do
znieczulenia.
Dzieci
W wieku powyżej 2 miesięcy do 16 lat
W leczeniu większości zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi dawka
nasycająca wynosi 10 mg/kg mc., podana dożylnie 3 razy, co 12
godzin, następnie dawka podtrzymująca 6 mg/kg mc., podawana
dożylnie lub domięśniowo raz na dobę.
Ciężkie zakażenia i zakażenia u pacjentów z
neutropenią
Dawka nasycająca wynosi 10 mg/kg mc., podana dożylnie 3 razy, co
12 godzin, następnie 10 mg/kg mc. dożylnie raz na dobę.
Niemowlęta w 1. i 2. miesiącu życia
Pojedyncza dawka nasycająca 16 mg/kg mc. podana dożylnie
pierwszego dnia leczenia, następnie 8 mg/kg mc. dożylnie raz na
dobę. Infuzja dożylna powinna trwać 30 minut.
Pacjenci w podeszłym wieku
U pacjentów z prawidłową czynnością nerek nie ma konieczności
modyfikacji dawki leku.
Pacjenci z niewydolnością nerek
Do 4. doby leczenia: modyfikacja dawki nie jest
konieczna.
W 4. dobie leczenia: przerwy między kolejnymi dawkami
należy dobrać w taki sposób, żeby stężenie leku w surowicy krwi
wynosiło co najmniej 10 mg/l. Po 4. dobie leczenia:
- umiarkowana niewydolność nerek (klirens kreatyniny od 40
do 60 ml/min): dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć o połowę i
podawać raz na dobę, albo podawać zwykle zalecaną dawkę co 2
dni,
- ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny poniżej 40
ml/min) i pacjenci hemodializowani: podtrzymującą dawkę należy
zmniejszyć do jednej trzeciej dawki zwykle zalecanej i podawać raz
na dobę albo podawać dawkę zwykle zalecaną co 3 dni. Teikoplanina
nie jest usuwana z organizmu podczas hemodializy.
Ciągła ambulatoryjna dializa otrzewnowa
Po dożylnym podaniu pojedynczej podtrzymującej dawki 400 mg,
podaje się 20 mg/l w każdym worku w pierwszym tygodniu, 20 mg/l w
co drugim worku w drugim tygodniu oraz 20 mg/l w worku
pozostawianym na noc w okresie trzeciego tygodnia.
Sposób podawania
Teikoplaninę można podawać dożylnie lub domięśniowo. Dożylnie
można podać roztwór w szybkim wstrzyknięciu, trwającym od 3 do 5
minut, albo w infuzji trwającej 30 minut.
U noworodków należy podawać lek tylko w infuzji.
Nie zaleca się dokomorowego podawania teikoplaniny (patrz punkty
4.4 i 4.8)
Dobór dawki teikoplaniny należy rozważyć w zależności od
ciężkości choroby i miejsca zakażenia.
Targocid - środki ostrożności
Targocid należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadwrażliwością
na wankomycynę, ponieważ może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa.
Niemniej jednak stwierdzone w wywiadzie wystąpienie „zespołu
czerwonego karku” (ang. “Red Man Syndrome”) po podaniu
wankomycyny nie jest przeciwwskazaniem do stosowania produktu
Targocid.
U pacjentów przyjmujących teikoplaninę opisywano zaburzenia
słuchu, zaburzenia hematologiczne (małopłytkowość), zaburzenia
czynności wątroby i nerek. Należy regularnie wykonywać badania
morfologii krwi oraz testy czynności wątroby i nerek, zwłaszcza u
pacjentów z niewydolnością nerek i pacjentów otrzymujących
przedłużone leczenie teikoplaniną oraz u pacjentów otrzymujących
jednocześnie produkty lecznicze działające ototoksycznie i (lub)
nefrotoksycznie (patrz punkt 4.5).
W następujących przypadkach należy wykonywać okresowe badania
słuchu:
- długotrwałe leczenie pacjentów z niewydolnością
nerek,
- równoczesne lub następujące po sobie stosowanie innych
produktów leczniczych o działaniu neurotoksycznym i (lub)
nefrotoksycznym, i (lub) ototoksycznym, w tym aminoglikozydów,
kolistyny, amfotercyny B, cyklosporyny, cisplatyny, furosemidu i
kwasu etakrynowego. Brak jednak dowodów na synergiczne działanie
toksyczne tych produktów leczniczych i teikoplaniny.
U pacjentów z niewydolnością nerek należy modyfikować dawkowanie
(patrz punkt 4.2).
Nadkażenie: podobnie jak po zastosowaniu innych antybiotyków,
podczas stosowania teikoplaniny, szczególnie długotrwałego, może
wystąpić dodatkowe zakażenie drobnoustrojami niewrażliwymi.
Podstawowe znaczenie ma okresowa kontrola stanu pacjenta. W razie
wystąpienia nadkażenia w okresie leczenia, należy zastosować
odpowiednie leki.
Niekiedy po podaniu dokomorowym opisywano drgawki (patrz punkty
4.2 i 4.8).
Targocid - przedawkowanie
Opisywano przypadki omyłkowego podania zwiększonych dawek u
dzieci. Zgłoszono jeden przypadek pobudzenia u 29-dniowego
niemowlęcia, któremu podano dożylnie dawkę 400 mg (95 mg/ kg
mc.).
Leczenie
Leczenie przedawkowania jest objawowe.
Teikoplaniny nie można usunąć metodą hemodializy, a jej
eliminacja podczas dializy otrzewnowej następuje powoli.
Komentarze