Relanium

Relanium - dawkowanie

Lek stosuje się doustnie.

5 ml zawiesiny zawiera 2 mg diazepamu.

Zwykle stosuje się:

Dzieci powyżej 1 roku życia:

- w stanach lękowych, stanach zwiększonego napięcia mięśniowego lub jako środek przectwdrgawkowy - 1 do 2,5 mg 3 do 4 razy na dobę

lub 0,04 do 0,2 mg/kg mc 3 do 4 razy na dobę.

Dawkę można stopniowo zwiększać w zależności od skuteczności i nasilenia działań niepożądanych.

Dorośli:

- stany lękowe - 2 do 10 mg 2 do 4 razy na dobę

- bezsenność związana ze stanami lękowymi - 5 do 15 mg na dobę przed zaśnięciem

- leczenie objawów nagiego odstawienia alkoholu - 10 mg 3 do 4 razy w pierwszych 24 godzinach, następnie dawkę można zmniejszyć do 5 mg 3 do 4 razy na dobę

-jako środek do premedykacji - 5 do 15 mg przed zabiegiem

- stany zwiększonego napięcia mięśniowego - 2 do 15 mg na dobę w dawkach podzielonych -jako lek przeciwdrgawkowy - 2 do 10 mg 2 do 4 razy na dobę.

U osób w podeszłym wieku, osób osłabionych stosuje się mniejsze dawki (podawać początkowo dawkę 2 mg raz lub dwa razy na dobę i stopniowo zwiększać, w zależności od reakcji pacjenta i tolerancji, do uzyskania koniecznej dawki).

U osób z niewydolnością wątroby należy stosować mniejsze dawki.

Przed użyciem wstrząsnąć do uzyskania jednorodnej zawiesiny.

Do opakowania dołączona jest skalowana miarka.

Relanium - środki ostrożności

Diazepam może powodować uzależnienie fizyczne i psychiczne - czas trwania leczenia diazepamem nie powinien być dłuższy niż 4 tygodnie.

Nie należy nagle przerywać podawania leku. Nagłe przerwanie leczenia diazepamem może powodować objawy z odstawienia (w tym ból głowy, ból mięśni, niepokój, napięcie, pobudzenie ruchowe, dezorientacje, drażliwość). W ciężkich przypadkach mogą wystąpić: derealizacja

(odczuwanie nierealności otoczenia), depersonalizacja (poczucie niepewności lub nierealności własnej osobowości), drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, omamy lub napady padaczkowe.

W celu uniknięcia lub zmniejszenia objawów z odstawienia należy stopniowo redukować dawki diazepamu.

Podczas stosowania leku nie należy pić alkoholu, ponieważ alkohol nasila działanie diazepamu. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami osobowości, u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania, miastenią, z przewlekłymi stanami skurczowymi oskrzeli, u pacjentów w podeszłym wieku i osłabionych, w niewydolności krążenia i u pacjentów z niedociśnieniem.

Ponieważ stwierdzono pojedyncze przypadki neutropenii i żółtaczki wskazane jest wykonanie badań krwi i czynności wątroby podczas leczenia.

Preparat zawiera małą ilość (25 mg /dawkę) etanolu.

RELANIUM ze względu na obecność substancji pomocniczych może wykazywać działanie alergizujące, powodować wystąpienie napadu astmy u pacjentów chorych na astmę, pokrzywki (beznoesan sodu, parahydroksybenzoesan propylu, parahydroksybenzoesan metylu) oraz działanie niepożądane u pacjentów chorych na cukrzycę, u osób z glukozo-galaktozowym zespołem złego wchłaniania, z nietolerancją fruktozy lub u osób z niedoborem sacharazo-izomaltazy (sacharoza). Unikać stosowania (lub ograniczyć czas stosowania) u osób z alkoholizmem w wywiadzie i uzależnieniem od leków w wywiadzie. Ostrożnie stosować u osób z niewydolnością wątroby. Po zastosowaniu benzodiazepin możliwe jest wystąpienie reakcji paradoksalnych (szczególnie u dzieci i osób w podeszłym wieku) takich jak: niepokój ruchowy, pobudzenie, drażliwość, agresywność, urojenia, koszmary nocne, omamy, psychozy i inne).

Po wystąpieniu powyższych objawów należy przerwać podanie leku.

Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku (ryzyko niepamięci następczej).

Niepamięć następcza może wystąpić po zastosowaniu dawek terapeutycznych, ryzyko zwiększa się wraz ze wzrostem dawek. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niepamięci następczej należy zapewnić pacjentowi nieprzerwany sen przez 7-8 godzin.

W leczeniu depresji lub lęku związanego z depresją diazepamu nie należy stosować w monoterapii.

Diazepamu nie stosować w leczeniu przewlekłych psychoz lub fobii oraz natręctw.

Relanium - przedawkowanie

Objawy zatrucia: zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie, zaburzenia oddychania, narastająca senność, splątanie, spowolnienie ruchowe, dyzartria, podwójne widzenie, niekiedy podniecenie ruchowe; w okresie pobudzenia stwierdza się wygórowanie odruchów, występować mogą napady drgawkowe, w ciężkich zatruciach śpiączka. Po długotrwałym przedawkowaniu może dojść do alergicznych zmian

skórnych, zmniejszenia libido, zaburzeń miesiączkowania, wyjątkowo do ataksji.

Uwaga: zatrucie mieszane, zwłaszcza jednoczesne przyjęcie alkoholu, barbituranów może zagrażać życiu.

Postępowanie lecznicze:

odstawienie leku; sprowokowanie wymiotów, jeśli pacjent jest przytomny lub płukanie żołądka po uprzednim zaintubowaniu pacjenta; monitorowanie czynności układu krążenia i oddechowego, podtrzymywanie podstawowych

czynności życiowych; w ciężkich zatruciach: flumazenil dożylnie 0,2-1,0 mg z szybkością 0,2 mg/min; dawkę można powtórzyć po 20 min, nie więcej niż 1,0 mg w jednej dawce i 3 mg w ciągu 1 godz. W bardzo ciężkich zatruciach hemoperfuzja z użyciem kolumn z węglem aktywowanym oraz hemodializa.