Olanzaran - dawkowanie
Dorośli
Schizofrenia: zalecana dawka początkowa olanzapiny wynosi 10
mg/dobę.
Epizod manii: dawka początkowa wynosi 15 mg na dobę, podawane
jako dawka pojedyncza w monoterapii lub 10 mg na dobę w terapii
skojarzonej (patrz punkt 5.1).
Zapobieganie nawrotom zaburzeń dwubiegunowych: zalecana dawka
początkowa wynosi 10 mg/dobę. U pacjentów otrzymujących olanzapinę
w leczeniu epizodu manii, aby zapobiec nawrotom, należy kontynuować
leczenie tą samą dawką. W przypadku wystąpienia nowego epizodu
manii, epizodu mieszanego lub epizodu depresji, należy kontynuować
leczenie olanzapiną (w razie potrzeby optymalizując jej dawkę) i w
przypadku wskazań klinicznych, zastosować dodatkowe leczenie
objawów związanych z zaburzeniami nastroju.
Podczas leczenia schizofrenii, epizodów manii i w celu
zapobiegania nawrotom zaburzeń dwubiegunowych, dawkę dobową można
następnie dostosować w zależności od stanu klinicznego pacjenta w
zakresie 5 do 20 mg/dobę. Zwiększenie dawki ponad zalecaną dawkę
początkową jest zalecane tylko po odpowiedniej ponownej ocenie
stanu klinicznego i powinno być dokonywane nie częściej niż co 24
godziny.
Olanzapina może być podawana niezależnie od posiłków, ponieważ
pokarm nie wpływa na jej wchłanianie. W przypadku planowanego
zakończenia leczenia olanzapiną należy rozważyć stopniowe
zmniejszanie dawki leku.
Populacja
pediatrycznaZ uwagi na brak danych dotyczących
bezpieczeństwa i skuteczności olanzapina nie jest zalecana do
stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W
krótkotrwałych badaniach przeprowadzonych u młodocianych pacjentów
odnotowano większy przyrost masy ciała, większe zmiany stężenia
lipidów i prolaktyny niż w badaniach przeprowadzonych u pacjentów
dorosłych (patrz punkty 4.4, 4.8, 5.1 i 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku: mniejsza dawka początkowa (5
mg/dobę) nie jest rutynowo zalecana, jednak powinna być rozważana u
pacjentów w wieku 65 lat i powyżej, o ile przemawiają za tym
czynniki kliniczne (patrz również punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek i (lub) wątroby: u tych
pacjentów należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej
(5 mg). W przypadkach umiarkowanej niewydolności wątroby (marskość,
klasa A lub B w skali Child-Pugh), dawka początkowa powinna wynosić
5 mg i być ostrożnie zwiększana.
Płeć: dawka początkowa i zakres stosowanych dawek u pacjentów
płci żeńskiej nie wymagają rutynowej korekty w porównaniu z dawkami
stosowanymi u pacjentów płci męskiej.
Osoby palące: dawka początkowa i zakres stosowanych dawek u
pacjentów niepalących nie wymagają rutynowej korekty w porównaniu z
dawkami stosowanymi u pacjentów palących.
W przypadku istnienia więcej niż jednego czynnika, który mógłby
spowodować spowolnienie metabolizmu (płeć żeńska, podeszły wiek,
niepalenie tytoniu) należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej.
U tych pacjentów zwiększanie dawki, jeżeli wskazane, powinno być
przeprowadzane z zachowaniem ostrożności.
(Patrz również punkt 4.5 oraz punkt 5.2.)
Olanzaran - środki ostrożności
W trakcie leczenia przeciwpsychotycznego, poprawa stanu
klinicznego pacjenta może nastąpić po wielu dniach lub kilku
tygodniach. W tym czasie należy dokładnie monitorować stan
pacjentów.
Psychoza i (lub) zaburzenia zachowania spowodowane
otępieniem
Olanzapina nie jest zatwierdzona w leczeniu pacjentów z objawami
psychozy i (lub) zaburzeniami zachowania spowodowanymi otępieniem i
nie jest zalecana do stosowania w tej grupie pacjentów z powodu
zwiększonej śmiertelności oraz ryzyka występowania zdarzeń
naczyniowo-mózgowych. W badaniach klinicznych kontrolowanych
placebo (czas trwania 6-12 tygodni) obejmujących pacjentów w
podeszłym wieku (średnia wieku 78 lat), z objawami psychozy i (lub)
zaburzeniami zachowania spowodowanymi otępieniem, odnotowano
dwukrotny wzrost częstości zgonów u pacjentów leczonych olanzapiną
w porównaniu do grupy pacjentów leczonych placebo (odpowiednio 3,5%
do 1,5%). Zwiększona śmiertelność nie była spowodowana dawkowaniem
olanzapiny (średnia dobowa dawka 4,4 mg) ani czasem leczenia.
Czynniki ryzyka predysponujące tę populację pacjentów zwiększające
śmiertelność obejmowały wiek > 65 lat, utrudnienie połykania,
uspokojenie polekowe, niedożywienie i odwodnienie, choroby płuc
(np. zapalenie płuc z aspiracją lub bez aspiracji) lub jednoczesne
stosowanie benzodiazepin. Jednak niezależnie od występowania tych
czynników ryzyka częstość śmiertelności była wyższa u pacjentów
leczonych olanzapiną niż w grupie pacjentów leczonych placebo.
W tych samych badaniach klinicznych odnotowano zdarzenia
naczyniowo-mózgowe (np. udar, przejściowy atak niedokrwienny)
włącznie z przypadkami śmiertelnymi. Odnotowano trzykrotny wzrost
częstości występowania zdarzeń naczyniowo-mózgowych u pacjentów
leczonych olanzapiną w porównaniu do pacjentów leczonych placebo
(odpowiednio 1,3% do 0,4%). U wszystkich pacjentów leczonych
olanzapiną i placebo, u których wystąpiły zdarzenia
naczyniowo-mózgowe stwierdzono uprzednio występujące czynniki
zwiększające ryzyko. Wiek > 75 lat i otępienie naczyniowe lub
mieszane były uznane za czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia
zdarzeń naczyniowo-mózgowych w grupie pacjentów leczonych
olanzapiną. Nie ustalono skuteczności olanzapiny w czasie
prowadzenia tych badań.
Choroba Parkinsona
Nie zaleca się stosowania olanzapiny w leczeniu psychozy
wywołanej przyjmowaniem agonistów dopaminy u pacjentów z chorobą
Parkinsona. W badaniach klinicznych bardzo często zgłaszano
nasilenie objawów parkinsonizmu i omamy występujące z większą
częstością niż w przypadku stosowania placebo (patrz również punkt
4.8), a olanzapina nie była bardziej skuteczna niż placebo w
leczeniu objawów psychotycznych. W badaniach wymagane było, aby w
początkowej fazie stan pacjentów był stabilny, kiedy przyjmowali
oni najmniejszą skuteczną dawkę leków przeciw parkinsonizmowi
(agonistów dopaminy), oraz aby przez cały czas badania przyjmowali
oni te same produkty lecznicze przeciw parkinsonizmowi w stałych
dawkach. Podawanie olanzapiny rozpoczęto od dawki 2,5 mg/dobę i
następnie zwiększano do maksymalnie 15 mg/dobę, w zależności od
decyzji badacza.
Złośliwy Zespół Neuroleptyczny (ZZN)
ZZN jest stanem potencjalnego zagrożenia życia związanym z
przyjmowaniem leków przeciwpsychotycznych. Podczas stosowania
olanzapiny również zgłaszano rzadkie przypadki ZZN. Klinicznymi
objawami ZZN są: bardzo wysoka gorączka, sztywność mięśni,
zaburzenia świadomości oraz objawy niestabilności autonomicznego
układu nerwowego (niemiarowe tętno lub wahania ciśnienia tętniczego
krwi, tachykardia, obfite pocenie się i zaburzenia rytmu serca).
Ponadto, może wystąpić zwiększenie aktywności fosfokinazy
kreatyninowej, mioglobinuria (rabdomioliza) oraz ostra niewydolność
nerek. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe
wskazujące na ZZN lub wysoka gorączka o niewyjaśnionej przyczynie
bez innych klinicznych objawów ZZN, należy odstawić wszystkie leki
przeciwpsychotyczne, w tym olanzapinę.
Hiperglikemia i cukrzyca
Rzadko zgłaszano występowanie hiperglikemii i (lub) rozwój lub
nasilenie cukrzycy z występującą sporadycznie kwasicą ketonową lub
śpiączką, w tym kilka przypadków śmiertelnych (patrz punkt 4.8). W
niektórych przypadkach odnotowano uprzednie zwiększenie masy ciała,
co może być czynnikiem predysponującym. Zaleca się odpowiednie
monitorowanie stanu klinicznego zgodne z wytycznymi dotyczącymi
stosowania leków przeciwpsychotycznych np. pomiar stężenia glukozy
we krwi na początku terapii, po 12 tygodniach leczenia, a następnie
co roku. Pacjentów leczonych środkami przeciwpsychotycznymi, w tym
olanzapiną, należy obserwować w kierunku występowania objawów
przedmiotowych i podmiotowych hiperglikemii (takich jak nadmierne
pragnienie, wielomocz, nadmierne łaknienie lub osłabienie) a
pacjentów z cukrzycą lub czynnikami ryzyka rozwoju cukrzycy należy
regularnie obserwować w kierunku pogorszenia kontroli glukozy.
Należy regularnie monitorować masę ciała np. na początku terapii,
po 4, po 8 i po 12 tygodniach, a następnie co kwartał.
Zmiany stężenia lipidów
W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, u pacjentów
leczonych olanzapiną obserwowano niepożądane zmiany w stężeniu
lipidów (patrz punkt 4.8). Zmiany w stężeniu lipidów należy leczyć
zgodnie ze wskazaniami klinicznymi, w szczególności u pacjentów z
dyslipidemią oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju zaburzeń
lipidowych. U pacjentów leczonych jakimikolwiek środkami
przeciwpsychotycznymi, w tym olanzapiną, należy regularnie
monitorować lipidy, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania
leków przeciwpsychotycznych np. na początku terapii, po 12
tygodniach leczenia, a następnie co 5 lat.
Działanie przeciwcholinergiczne
Choć wykazano aktywność przeciwcholinergiczną olanzapiny in
vitro, doświadczenia z badań klinicznych ujawniły małą częstość
występowania objawów z nią związanych. Jednakże, ponieważ
doświadczenie kliniczne związane ze stosowaniem olanzapiny u
pacjentów ze współistniejącymi chorobami jest ograniczone, należy
zachować ostrożność przepisując lek pacjentom z przerostem gruczołu
krokowego lub niedrożnością porażenną jelit i podobnymi
schorzeniami.
Czynność wątroby
Zwykle obserwowano przejściowe, bezobjawowe zwiększenie
aktywności aminotransferaz wątrobowych ?, aminotransferazy
alaninowej (AlAT), i aminotransferazy asparaginianowej (AspAT),
zwłaszcza w początkowym etapie leczenia. Należy zachować ostrożność
u pacjentów ze zwiększoną aktywnością AlAT i (lub) AspAT, u
pacjentów z objawami podmiotowymi i przedmiotowymi zaburzeniami
czynności wątroby, u pacjentów z uprzednio stwierdzonymi
schorzeniami związanymi z ograniczoną czynnościową rezerwą
wątrobową oraz u pacjentów stosujących leki o potencjalnym
działaniu hepatotoksycznym. Jeśli podczas leczenia wystąpi
zwiększona aktywność AlAT i (lub) AspAT, należy wykonać badania
kontrolne oraz rozważyć zmniejszenie dawki. W razie stwierdzenia
zapalenia wątroby (w tym wątrobowo-komórkowe, cholestatyczne
uszkodzenie wątroby lub mieszana postać uszkodzenia wątroby),
należy przerwać leczenie olanzapiną.
Neutropenia
Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których stwierdza się
z jakiejkolwiek przyczyny małą liczbę leukocytów i (lub)
granulocytów obojętnochłonnych, u pacjentów przyjmujących leki
mogące wywoływać neutropenię, u pacjentów z zahamowaniem czynności
i (lub) toksycznym uszkodzeniem szpiku wywołanym przez leki w
wywiadzie, u pacjentów z zahamowaniem czynności szpiku spowodowanym
przez chorobę współistniejącą, radioterapię bądź chemioterapię i u
pacjentów z hipereozynofilią lub chorobą mieloproliferacyjną. U
pacjentów leczonych jednocześnie olanzapiną i walproinianem często
zgłaszano neutropenię (patrz punkt 4.8).
Przerwanie leczenia
Bardzo rzadko (< 0,01%), w przypadku nagłego przerwania
stosowania olanzapiny zgłaszano wystąpienie ostrych objawów, takich
jak: poty, bezsenność, drżenie, lęk, nudności lub wymioty.
Odstęp QT
W badaniach klinicznych, wydłużenie odstępu QT o znaczeniu
klinicznym (skorygowane wg wzoru Fridericia [QTcF] ≥ 500 milisekund
[msec] w każdym momencie po rozpoczęciu badania, dla pacjentów z
odstępem QTcF < 500 msec przed rozpoczęciem badania) u osób
leczonych olanzapiną występowało niezbyt często (0,1% do 1%), przy
czym nie stwierdzono istotnych różnic częstości występowania
zdarzeń niepożądanych ze strony serca w porównaniu z placebo.
Jednakże, jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych,
należy zachować ostrożność przepisując olanzapinę w skojarzeniu z
innymi lekami wydłużającymi odstęp QT, zwłaszcza u pacjentów w
podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego
odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia
sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią.
Choroba zakrzepowo-zatorowa
Podczas leczenia olanzapiną, niezbyt często (≥ 0,1% i < 1%)
zgłaszano przejściowe występowanie żylnej choroby
zakrzepowo-zatorowej. Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy
wystąpieniem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej a leczeniem
olanzapiną nie został ustalony. Jednakże, ponieważ u pacjentów
otrzymujących leki przeciwpsychotyczne często występują nabyte
czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej takie jak np.
unieruchomienie pacjentów, należy rozpoznać je przed rozpoczęciem
oraz w trakcie leczenia produktem leczniczym Olanzaran i podjąć
odpowiednie działania prewencyjne.
Ogólna czynność OUN
Ze względu na to, że olanzapina działa przede wszystkim na OUN,
należy zachować ostrożność stosując ją w skojarzeniu z innymi
lekami o działaniu ośrodkowym oraz z alkoholem. Ponieważ wykazano
in vitro antagonizm olanzapiny z dopaminą, możliwe jest
działanie antagonistyczne wobec bezpośrednich i pośrednich
agonistów dopaminy.
Napady drgawek
Należy zachować ostrożność stosując olanzapinę u pacjentów z
napadami drgawek w wywiadzie lub u pacjentów poddanych czynnikom
mogącym obniżać próg drgawkowy. Zgłaszano rzadkie przypadki napadów
drgawek u pacjentów leczonych olanzapiną. W większości tych
przypadków zgłaszano w wywiadzie napady drgawek lub czynniki
zwiększające ryzyko ich wystąpienia.
Późne dyskinezy
W badaniach porównawczych trwających rok lub krócej dyskinezy
związane z leczeniem występowały ze statystycznie istotnie mniejszą
częstością w przypadku stosowania olanzapiny. Jednak ryzyko
wystąpienia późnych dyskinez rośnie wraz z czasem trwania leczenia
i dlatego też, jeżeli u pacjenta przyjmującego olanzapinę wystąpią
objawy podmiotowe lub przedmiotowe późnych dyskinez, należy
rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie leku. Po odstawieniu
leku objawy te mogą przejściowo ulec zaostrzeniu lub dopiero
wystąpić.
Niedociśnienie ortostatyczne
W trakcie badań klinicznych dotyczących stosowania olanzapiny u
pacjentów w wieku podeszłym obserwowano niezbyt częste przypadki
niedociśnienia ortostatycznego. Jak w przypadku innych leków
przeciwpsychotycznych, zaleca się okresowe pomiary ciśnienia
tętniczego u pacjentów w wieku powyżej 65 lat.
Populacja pediatryczna
Olanzapina nie jest wskazana do stosowania w leczeniu dzieci i
młodzieży. Badania przeprowadzone z udziałem pacjentów w wieku
13-17 lat wykazały różne reakcje niepożądane, w tym wzrost masy
ciała, zmiany parametrów metabolicznych oraz wzrost stężenia
prolaktyny. Późne skutki związane z tymi zdarzeniami nie były
badane i pozostają nieznane (patrz punkty 4.8 i 5.1).
Laktoza
Olanzaran w postaci tabletek zawiera laktozę. Produkt leczniczy
nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp)
lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Olanzaran - przedawkowanie
Objawy podmiotowe i
przedmiotowe
Do bardzo częstych objawów (częstość > 10%) przedawkowania
należą częstoskurcz, pobudzenie/agresywność, dyzartria, różne
objawy pozapiramidowe i obniżony poziom świadomości, od uspokojenia
polekowego do śpiączki włącznie.
Innymi znaczącymi klinicznie następstwami przedawkowania są
delirium, drgawki, śpiączka, prawdopodobieństwo wystąpienia
złośliwego zespołu neuroleptycznego, depresja oddechowa,
zachłyśnięcie, nadciśnienie lub niedociśnienie, zaburzenia rytmu
serca (< 2% przypadków przedawkowania) oraz zatrzymanie krążenia
i oddychania. Odnotowano przypadki śmierci już po przyjęciu ostrych
dawek nie większych niż 450 mg, ale też powrotu do zdrowia po
przyjęciu ostrej doustnej dawki olanzapiny wynoszącej około 2
g.
Postępowanie w
przypadku przedawkowania
Nie istnieje swoista odtrutka przeciwko olanzapinie. Nie zaleca
się prowokowania wymiotów. Wskazane może być wdrożenie
standardowego postępowania w przedawkowaniu (tzn. płukanie żołądka,
podanie węgla aktywowanego). Wykazano, że jednoczesne podanie węgla
aktywowanego zmniejsza dostępność biologiczną przyjętej doustnie
olanzapiny o 50 do 60%.
Leczenie objawowe i monitorowanie czynności życiowych powinno
być wdrożone zgodnie ze stanem klinicznym pacjenta i powinno
uwzględniać leczenie niedociśnienia oraz zapaści krążeniowej oraz
podtrzymywanie czynności oddechowych. Nie należy stosować
epinefryny, dopaminy ani innych środków sympatykomimetycznych
wykazujących aktywność beta-agonistyczną, ponieważ betastymulacja
może nasilić niedociśnienie. Konieczne jest monitorowanie czynności
układu sercowonaczyniowego w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń
rytmu serca. Ścisła kontrola lekarska oraz monitorowanie powinny
trwać do całkowitego powrotu pacjenta do zdrowia.
Olanzaran - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Pacjenci ze stwierdzonym ryzykiem wystąpienia jaskry z wąskim
kątem przesączania.
Olanzaran - działania niepożądane
Dorośli
Najczęściej występujące (obserwowane u ≥ 1% pacjentów) działania
niepożądane związane ze stosowaniem olanzapiny w badaniach
klinicznych, to senność, zwiększenie masy ciała, eozynofilia,
zwiększenie stężenia prolaktyny, cholesterolu, glukozy i
trójglicerydów (patrz punkt 4.4), cukromocz, wzmożone łaknienie,
zawroty głowy, akatyzja, parkinsonizm (patrz punkt 4.4), dyskinezy,
niedociśnienie ortostatyczne, działanie przeciwcholinergiczne,
przemijające bezobjawowe zwiększenie aktywności aminotransferaz
wątrobowych (patrz punkt 4.4), wysypka, astenia, zmęczenie oraz
obrzęki.
Poniższa tabela została opracowana na podstawie spontanicznych
zgłoszeń oraz obserwacji z badaniach klinicznych i przedstawia
działania niepożądane oraz wyniki badań laboratoryjnych. W obrębie
każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane
są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Częstość
występowania zdefiniowano w następujący sposób: bardzo często (≥
10%), często (≥ 1% do < 10%), niezbyt często (≥ 0.1% do <
1%), rzadko (≥ 0.01% do < 0.1%), bardzo rzadko (< 0.01%), nie
znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
danych).
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt często
|
Nie znana
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
|
|
|
Eozynofilia
|
Leukopenia
Neutropenia
|
Małopłytkowość
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
|
|
|
|
|
Reakcja alergiczna
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
|
|
Zwiększenie masy
ciała1
|
Zwiększenie stężenia cholesterolu2,3
Zwiększenie stężenia glukozy4
Zwiększenie stężenia
trójglicerydów2,5
Cukromocz
Wzmożone łaknienie
|
|
Wystąpienie cukrzycy lub nasilenie jej objawów z występującą
sporadycznie kwasicą ketonową lub śpiączką, część tych przypadków
zakończyła się śmiercią (patrz punkt 4.4). Hipotermia
|
Zaburzenia układu nerw owego
|
|
|
Senność
|
Zawroty głowy
Akatyzjaa6
Parkinsonizm6
Dyskinesje6
|
|
Napady drgawek, przy czym w większości przypadków stwierdzono w
wywiadzie drgawki lub czynniki ryzyka ich wystąpienia.
Złośliwy zespół neuroleptyczny (patrz
punkt 4.4)
Dystonia (w tym rotacyjne
ruchy gałek ocznych)
Późne dyskinezy
Objawy odstawienne7
|
Zaburzenia serca
|
|
|
|
|
Bradykardia
Wydłużenie odcinka QTc
(patrz punkt 4.4)
|
Częstoskurcz komorowy/migotanie komór, nagły zgon (patrz punkt
4.4)
|
Zaburzenia naczyniowe
|
|
|
|
Niedociśnienie ortostatyczne
|
Zakrzep z zatorami (w tym zator tętnicy płucnej oraz zakrzepica
żył głębokich).
|
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
|
|
|
Łagodne, przemijające działanie
przeciwcholinergiczne, w
|
|
Zapalenie trzustki
|
|
tym zaparcia i suchość błony śluzowej jamy ustnej
|
|
|
Zaburzenia wątroby i dró g żółciowych
|
|
|
Przejściowe, bezobjawowe zwiększenie aktywności aminotransferaz
wątrobowych (AlAT, AspAT), zwłaszcza w początkowej fazie leczenia
(patrz punkt 4.4)
|
|
Zapalenie wątroby (w tym wątrobowo-komórkowe, cholestatyczne
uszkodzenie wątroby lub mieszana postać uszkodzenia wątroby)
|
Zaburzenia skóry i tkank i podskórnej
|
|
|
Wysypka
|
Reakcja nadwrażliwości na
światło słoneczne
Łysienie
|
|
Zaburzenia mięśniowo-s zkieletowe i tkanki łącznej
|
|
|
|
|
Rabdomioliza
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
|
|
|
Nietrzymanie moczu
|
Niemożność oddania moczu pomimo parcia
|
Zaburzenia układu rozro dczego i piersi
|
|
|
|
|
Priapizm
|
Ciąża, połóg i okres okoł oporodowy
|
|
|
|
|
Objawy odstawienne u noworodków (patrz 4.6)
|
Zaburzenia ogólne i stan y w miejscu podania
|
|
|
Astenia
Zmęczenie
Obrzęk
|
|
|
Badania laboratoryjne
|
|
Zwiększenie stężenia prolaktyny w osoczu8
|
|
Zwiększenie aktywności fosfatazy
alkalicznej
Zwiększenie całkowitego stężenia bilirubiny
|
Zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej
|
1 Obserwowano istotne klinicznie zwiększenie masy ciała we
wszystkich wyjściowych kategoriach
Indeksu Masy Ciała (ang. BMI, Body Mass Index). Przy
krótkotrwałym leczeniu (mediana czasu trwania leczenia 47 dni)
zwiększenie masy ciała w stosunku do wartości wyjściowych o ≥7
występowało bardzo często (22,2%); o ≥15% występowało często (4,2%)
a o ≥25% rzadko (0,8%). Przy długotrwałym leczeniu (mediana czasu
trwania leczenia 48 tygodni) zwiększenie masy ciała o ≥7%, ≥15% i
≥25% w stosunku do wartości wyjściowych występowało bardzo często
(odpowiednio 64,4%, 31,7% i 12,3%).
2 Średni wzrost stężenia lipidów na czczo (cholesterolu
całkowitego, cholesterolu LDL i trójglicerydów) był większy u
pacjentów, u których nie występowały zaburzenia przemiany lipidów
przed rozpoczęciem leczenia.
3 Obserwowane przy zwiększeniu początkowego stężenia mierzonego
na czczo z wartości prawidłowych (< 5,17 mmol/l) do dużych
wartości (≥6,2 mmol/l). Zmiany początkowego stężenia cholesterolu
całkowitego na czczo z wartości granicznych (≥5,17 - < 6,2
mmol/l) do dużych wartości (≥6,2 mmol/l) występowały bardzo
często.
4 Obserwowano zwiększenie z wyjściowych prawidłowych wartości
mierzonych na czczo (< 5,56 mmol/l) do dużych wartości (≥7
mmol/l). Zmiany początkowego stężenia glukozy na czczo z wartości
granicznych (≥5,56 - < 7 mmol/l) do dużych wartości (≥7 mmol/l)
występowały bardzo często.
5 Obserwowane w przypadku zwiększenia początkowego stężenia
mierzonego na czczo z wartości prawidłowych (< 1,69 mmol/l) do
dużych wartości (≥2,26 mmol/l). Zmiany stężenia trójglicerydów
mierzonego na czczo z wartości granicznych (≥1,69 - < 2,26
mmol/l) do dużych wartości (≥2,26 mmol/l) występowały bardzo
często.
6 W badaniach klinicznych częstość występowania parkinsonizmu i
dystonii u pacjentów leczonych olanzapiną liczbowo była większa,
jednak nie była statystycznie istotna w porównaniu z grupą
otrzymującą placebo. U pacjentów leczonych olanzapiną rzadziej
stwierdzano parkinsonizm, akatyzję i dystonię niż u pacjentów
leczonych stopniowo zwiększanymi dawkami haloperydolu. Z powodu
braku dokładnych informacji dotyczących wcześniejszego występowania
u tych pacjentów ostrych i późnych ruchowych zaburzeń
pozapiramidowych, obecnie nie można jednoznacznie stwierdzić, że
olanzapina wywołuje mniej późnych dyskinez i (lub) innych późnych
zaburzeń pozapiramidowych.
7 W przypadku nagłego odstawienia olanzapiny donoszono o
wystąpieniu takich ostrych objawów, jak pocenie się, bezsenność,
drżenie, lęk, nudności i wymioty.
8 W badaniach klinicznych trwających do 12 tygodni stężenie
prolaktyny w osoczu przekraczało górną granicę normy u około 30%
pacjentów leczonych olanzapiną, z prawidłową wartością początkową
prolaktyny. U większości tych pacjentów wzrost stężenia był na ogół
łagodny, i pozostawał na poziomie poniżej dwukrotności górnej
granicy normy. U pacjentów ze schizofrenią kontynuujących leczenie
średni poziom prolaktyny obniżał się, a u pacjentów z innymi
wskazaniami wzrastał. Zmiany poziomu prolaktyny nie były znaczące.
Na ogół u pacjentów leczonych olanzapiną potencjalnie związane z
leczeniem objawy ze strony piersi i objawy menstruacyjne (np. brak
menstruacji, powiększenie gruczołów piersiowych, mlekotok u kobiet
i ginekomastia/powiększenie gruczołów piersiowych u mężczyzn)
występowały niezbyt często. Potencjalnie związane z leczeniem
objawy niepożądane związane z funkcjami seksualnymi (np. zaburzenia
erekcji u mężczyzn oraz zmniejszenie popędu płciowego u obu płci)
występowały często.
Długotrwałe leczenie (co najmniej 48 tygodni)
Z biegiem czasu zwiększał się odsetek pacjentów, u których
wystąpiły niepożądane zmiany o znaczeniu klinicznym w zakresie
wzrostu masy ciała, glukozy, cholesterolu całkowitego/LDL/HDL lub
trójglicerydów. U pacjentów dorosłych, którzy zakończyli leczenie w
ciągu 9-12 miesięcy, szybkość wzrostu średniego stężenia glukozy we
krwi zmniejszała się w przybliżeniu po 4-6 miesiącach.
Dodatkowe informacje dotyczące szczególnych populacji
pacjentów
Podczas badań klinicznych obejmujących pacjentów w podeszłym
wieku z rozpoznaniem otępienia, leczeniu olanzapiną towarzyszyła
zwiększona częstość zgonów oraz występowanie niepożądanych zdarzeń
naczyniowo-mózgowych w porównaniu do placebo (patrz również punkt
4.4). Bardzo częstymi działaniami niepożądanymi związanymi ze
stosowaniem olanzapiny w tej grupie pacjentów były nieprawidłowy
chód i upadki. Często obserwowano zapalenie płuc, podwyższoną
temperaturę ciała, letarg, rumień, halucynacje wzrokowe i
nietrzymanie moczu.
W trakcie badań klinicznych u pacjentów z chorobą Parkinsona, u
których wystąpiła psychoza polekowa (agoniści dopaminy), bardzo
często stwierdzano nasilenie objawów parkinsonizmu i omamy
występujące częściej w porównaniu z placebo.
W jednym badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z rozpoznaniem
epizodu manii w przebiegu choroby dwubiegunowej, skojarzone
stosowanie walproinianu z olanzapiną wywołało neutropenię u 4,1%
osób; duże stężenie walproinianu w osoczu mogło być czynnikiem
wpływającym na jej wystąpienie. W trakcie stosowania olanzapiny z
litem lub walproinianem zaobserwowano częstsze (≥10%) występowanie
drżenia, suchości błony śluzowej jamy ustnej, wzmożonego łaknienia
i zwiększenia masy ciała. Często stwierdzano również zaburzenia
mowy. W trakcie leczenia olanzapiną w skojarzeniu z litem
lubdiwalproeksempodczas ostrej fazy leczenia (do 6 tygodni), u
17,4% pacjentów zaobserwowano zwiększenie masy ciała o ≥ 7% w
stosunku do początkowej masy ciała. Długotrwałe (do 12 miesięcy)
stosowanie olanzapiny w celu zapobiegania nawrotom u pacjentów z
zaburzeniami dwubiegunowymi było związane ze zwiększeniem masy
ciała o ≥ 7% w stosunku do początkowej masy ciała u 39,9%
pacjentów.
Populacja pediatryczna
Olanzapina nie jest wskazana w leczeniu dzieci i młodzieży w
wieku poniżej 18 lat. Chociaż nie przeprowadzono badań mających na
celu porównanie młodzieży i pacjentów dorosłych, dane pochodzące z
badań przeprowadzonych z udziałem młodzieży porównano do danych
uzyskanych z badań z udziałem dorosłych pacjentów.
Poniższa tabela przedstawia podsumowanie reakcji niepożądanych
występujących z większą częstością u dorastających pacjentów (w
wieku 13-17 lat) niż u pacjentów dorosłych lub reakcji
niepożądanych, które stwierdzono jedynie w trakcie krótkotrwałych
badań klinicznych przeprowadzonych z udziałem młodzieży. Przyrost
masy ciała o znaczeniu klinicznym (≥7%) występuje częściej u
populacji młodzieży w porównaniu do pacjentów dorosłych przy
zastosowaniu porównywalnych dawek. Wielkość przyrostu masy ciała
oraz odsetek nastolatków, u których wystąpił przyrost masy ciała o
znaczeniu klinicznym były większe w przypadku długotrwałego
leczenia (co najmniej 24 tygodnie) niż w przypadku krótkotrwałego
leczenia.
W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania
objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem. Częstość występowania zdefiniowano w następujący
sposób: bardzo często (≥ 10%), często (≥ 1% do < 10%).
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Bardzo często: zwiększenie masy ciała9 , zwiększenie
stężenia trójglicerydów10 , wzmożone łaknienie.
Często: zwiększenie stężenia cholesterolu11.
|
Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo często: uspokojenie polekowe (w tym: nadmierna
potrzeba normalnego snu, letarg, senność).
|
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: suchość błon śluzowych jamy ustnej.
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Bardzo często: zwiększenie aktywności aminotransferaz
wątrobowych (AlAT, AspAT; patrz punkt
4.4).
|
Badania laboratoryjne
Bardzo często: zmniejszenie stężenia bilirubiny
całkowitej, wzrost GGT, zwiększenie stężenia prolaktyny w osoczu12
.
|
9 Po krótkotrwałym leczeniu (mediana czasu trwania leczenia 22
dni) zwiększenie masy ciała o ≥ 7% w stosunku do wartości
wyjściowych (kg) było bardzo częste (40,6%), wzrost o ≥ 15% w
stosunku do wartości wyjściowych był częsty (7,1%), i wzrost o ≥
25% był częsty (2,5%). Przy długotrwałym leczeniu (co najmniej 24
tygodnie), u 89,4% wystąpił wzrost masy ciała o ≥ 7%, u 55,3% o ≥
15% a u 29,1% o ≥ 25% w porównaniu do wartości wyjściowych.
Wśród nastoletnich pacjentów średnie zwiększenie masy ciała było
największe u pacjentów, którzy mieli nadwagę lub byli otyli na
początku leczenia.
10 Obserwowane w przypadku zwiększenia początkowego stężenia
mierzonego na czczo z wartości prawidłowych (< 1,016 mmol/l) do
dużych wartości (≥1,467 mmol/l) oraz zmiany stężenia trójglicerydów
mierzonego na czczo z wartości granicznych (≥1,016 mmol/l - <
1,467 mmol/l) do dużych wartości (≥1,467 mmol/l).
11 Zmiany obserwowane przy zwiększeniu początkowego stężenia
cholesterolu całkowitego mierzonego na czczo z wartości
prawidłowych (< 4,39 mmol/l) do dużych wartości (≥5,17 mmol/l)
były częste. Zmiany stężenia cholesterolu całkowitego na czczo z
początkowych wartości granicznych (≥4,39 - < 5,17 mmol/l) do
dużych wartości (≥5,17 mmol/l) występowały bardzo często.
12 O zwiększeniu stężenia prolaktyny w osoczu donoszono u 47,4%
nastoletnich pacjentów.
Komentarze