Maxipime - dawkowanie
Produkt Maxipime może być podawany dożylnie lub domięśniowo.
Wybór dawkowania oraz drogi podawania zależy od wrażliwości
drobnoustroju chorobotwórczego, nasilenia zakażenia, wydolności
nerek i ogólnego stanu pacjenta.
Dawkowanie u dorosłych i dzieci o masie ciała > 40
kg
W Tabeli 1. podano zalecenia dotyczące dawkowania produktu
Maxipime u dorosłych i dzieci o masie ciała > 40 kg, z
prawidłową czynnością nerek.
Tabela 1.
Zalecane dawkowanie cefepimu u dorosłych i dzieci o masie ciała
> 40 kg, z prawidłową czynnością nerek*
Rodzaj zakażenia
|
Wielkość pojedynczej dawki i droga podawania
|
Częstość podawania
|
Lekkie i umiarkowanie ciężkie zakażenia układu moczowego
|
500 mg do 1 g iv. lub im.
|
co 12 godz.
|
Inne lekkie i umiarkowanie ciężkie zakażenia
|
1 g iv. lub im.
|
co 12 godz.
|
Zakażenia ciężkie
|
2 g iv.
|
co 12 godz.
|
Zakażenia bardzo ciężkie lub zagrażające życiu
|
2 g iv.
|
co 8 godz.
|
* Zazwyczaj leczenie trwa 7 do 10 dni. Bardziej nasilone
infekcje mogą wymagać dłuższego leczenia. Empiryczne leczenie
gorączki neutropenicznej trwa zwykle 7 dni lub do czasu ustąpienia
neutropenii.
Zapobieganie zakażeniom u dorosłych pacjentów poddanych
zabiegom chirurgicznym
Zaleca się następujące dawkowanie w zapobieganiu zakażeniom u
pacjentów poddanych zabiegom chirurgicznym w obrębie jamy
brzusznej:
Jednorazowo dożylnie 2 g cefepimu w postaci 30–minutowej
infuzji, rozpoczynającej się na 60 minut przed zabiegiem
chirurgicznym (patrz punkt 4.2). Niezwłocznie po zakończeniu
infuzji produktu Maxipime należy podać jednorazowo dożylnie 500 mg
metronidazolu. Roztwór metronidazolu należy przygotować i podać
zgodnie z ulotką informacyjną dołączoną do opakowania. Nie należy
mieszać produktu Maxipime i metronidazolu w tym samym
pojemniku, aby uniknąć niezgodności (patrz punkt 6.2); przed
infuzją metronidazolu zaleca się przepłukanie rurki infuzyjnej
odpowiednim (zgodnym) płynem.
· Po 12 godzinach należy powtórzyć dawkę produktu Maxipime, a
następnie metronidazolu, jeśli zabieg chirurgiczny trwa dłużej niż
12 godzin po podaniu pierwszej dawki.
Dawkowanie u dzieci w wieku powyżej 2 miesięcy z prawidłową
czynnością nerek
Zwykle zalecane dawkowanie
Zapalenie płuc, zakażenia układu moczowego, zakażenia skóry i
tkanek miękkich
Pacjentom powyżej 2 miesięcy życia i o masie ciała £40 kg:
50 mg/ kg mc. co 12 godzin przez 10 dni. W bardziej
nasilonych infekcjach schemat dawkowania może być zastosowany co 8
godzin.
Posocznica, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej
Pacjentom w wieku powyżej 2 miesięcy i o masie ciała £40 kg
podaje się zwykle dawkę 50 mg/kg mc. co 8 godzin przez 7
do 10 dni.
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu u dzieci w
wieku poniżej dwóch miesięcy życia nie zostały ustalone.
U dzieci o masie ciała > 40 kg stosuje się dawkowanie
cefepimu takie, jak u dorosłych (patrz Tabela 1.). Dawki
cefepimu stosowane u dzieci nie powinny przekraczać maksymalnych
dawek zalecanych u dorosłych (tj. 2 g co 8 godzin). Doświadczenie z
domięśniowym podawaniem produktu Maxipime dzieciom jest
ograniczone.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek
U pacjentów z niewydolnością nerek należy dostosować dawkę
cefepimu do stopnia spowolnienia eliminacji nerkowej. Zalecana
dawka początkowa cefepimu u pacjentów z zaburzeniem czynności
nerek, od lekkiego do umiarkowanego, jest taka sama jak u osób
z prawidłową czynnością nerek, natomiast dawki podtrzymujące
ustala się według zasad podanych w Tabeli 2.
Tabela 2.
Zasady dawkowania podtrzymującego cefepimu u dorosłych z
niewydolnością nerek
Klirens kreatyniny
(ml/min)
|
Zalecane dawkowanie podtrzymujące (w zależności od dawkowania
zalecanego u pacjentów z prawidłową czynnością nerek)
|
> 50
|
nie ma konieczności zmiany dawkowania
|
500 mg co 12 godz.
|
1 g co 12 godz.
|
2 g co 12 godz.
|
2 g co 8 godz.
|
30–50
|
500 mg co 24 godz.
|
1 g co 24 godz.
|
2 g co 24 godz.
|
2 g co 12 godz.
|
11–29
|
500 mg co 24 godz.
|
500 mg co 24 godz.
|
1 g co 24 godz.
|
2 g co 24 godz.
|
£10
|
250 mg co 24 godz.
|
250 mg co 24 godz.
|
500 mg co 24 godz.
|
1 g co 24 godz.
|
Pacjenci hemodializowani*
|
500 mg co 24 godz.
|
500 mg co 24 godz.
|
500 mg co 24 godz.
|
500 mg co 24 godz.
|
* Jak wynika z danych farmakokinetycznych, niezbędne jest
zmniejszenie dawek w tej grupie pacjentów.
Należy zastosować następujące dawki cefepimu u pacjentów
poddawanych równocześnie hemodializie: dawka nasycająca 1 g
cefepimu w pierwszej dobie terapii i 500 mg na dobę
w następnych dniach we wszystkich rodzajach zakażeń, z
wyjątkiem gorączki u chorych z neutropenią, w której dawka
wynosi 1 g na dobę. W dni dializ cefepim należy podawać po
zabiegu hemodializy, w miarę możliwości o tej samej porze każdego
dnia.
W przypadkach, w których możliwe jest jedynie oznaczanie
stężenia kreatyniny w surowicy, jej klirens można wyliczyć z
równania Cockrofta i Gaulta. Wyliczone wartości klirensu kreatyniny
powinny odzwierciedlać czynność nerek w stanie stacjonarnym:
masa ciała [kg] × (140 - wiek)
Mężczyźni: klirens kreatyniny [ml/min] =
--------------------------------------------------------------
72 × stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl]
Kobiety: wartość klirensu kreatyniny wyliczoną ze wzoru
dla mężczyzn należy pomnożyć przez 0,85
Pacjenci dializowani
· U pacjentów hemodializowanych w czasie 3 godzin dializy
zostaje usunięte około 68% całkowitej ilości cefepimu znajdującego
się w organizmie na początku dializy.
· U pacjentów poddanych ciągłej dializie otrzewnowej prowadzonej
w warunkach ambulatoryjnych, cefepim może być podawany w dawkach
jednorazowych takich, jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
(tj. 500 mg, 1 g lub 2 g, w zależności od nasilenia zakażenia),
przy czym odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami powinien wynosić 48
godzin.
Dawkowanie u dzieci z zaburzoną czynnością nerek
U dzieci cefepim jest wydalany głównie przez nerki (patrz punkt
5.2) i dlatego konieczna jest u nich modyfikacja dawkowania
produktu Maxipime. Obowiązują tu te same zasady zmniejszania dawek
i (lub) wydłużania odstępów między nimi, które podano w Tabeli
2. Jeżeli dostępne są tylko wyniki oznaczeń stężenia kreatyniny w
surowicy, klirens kreatyniny można wyliczyć jedną z podanych
metod:
0,55 × wzrost [cm]
klirens kreatyniny [ml/min/1,73 m2] =
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl]
0,52 × wzrost [cm]
klirens kreatyniny [ml/min/1,73 m2] =
––––––––––––––––––––––––––––––––– – 3,6
stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl]
Dawkowanie u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby
Nie ma konieczności zmiany dawkowania cefepimu u pacjentów z
zaburzoną czynnością wątroby.
Sposób przygotowania roztworów do wstrzykiwań -
patrz punkt 6.6.
Maxipime - środki ostrożności
Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki u pacjentów z
jakąkolwiek postacią alergii, a zwłaszcza alergią na leki. W
przypadku wystąpienia reakcji alergicznej po podaniu produktu
Maxipime należy przerwać jego stosowanie i wdrożyć odpowiednie
leczenie. W razie wystąpienia silnych odczynów alergicznych
może być konieczne podanie adrenaliny i zastosowanie innych
działań podtrzymujących czynności życiowe.
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie
produktu Maxipimemoże przyczyniać się do nadmiernego wzrostu
drobnoustrojów niewrażliwych na cefepim. W przypadkach
nadkażeń takimi drobnoustrojami należy wdrożyć odpowiednie
leczenie.
Donoszono, że biegunka związana z występowaniem Clostridium
difficile (ang. Clostridium difficile associated
diarrhoea – CDAD) występowała podczas stosowania niemal każdego
antybiotyku, w tym także Maxipime, i może różnić się ciężkością od
lekkiej biegunki do zagrażającego życiu zapalenia jelita grubego. U
pacjentów, u których w trakcie antybiotykoterapii występuje
biegunka, należy brać pod uwagę możliwość rozwoju CDAD. Konieczny
jest staranny wywiad medyczny, ponieważ były doniesienia o
występowaniu CDAD nawet po dwóch miesiącach po podaniu środków
przeciwbakteryjnych. Jeśli podejrzewa się CDAD należy odstawić
Maxipime, a w razie konieczności - wdrożyć odpowiednie postępowanie
lecznicze.
U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny £50
ml/min) lub innymi stanami, które mogą osłabiać czynność nerek,
dawkowanie produktu Maxipime należy dostosować odpowiednio w celu
wyrównania powolniejszego tempa wydalania przez nerki. Dawki
podtrzymujące cefepimu należy zmniejszyć u pacjentów z
niewydolnością nerek lub z innymi stanami mogącymi osłabiać
czynność nerek, ponieważ u tych pacjentów po podaniu zwykle
stosowanych dawek mogą występować wysokie stężenia antybiotyku w
surowicy oraz przedłużony okres półtrwania. Dalsze dawkowanie
należy określić w zależności od stopnia wydolności nerek, nasilenia
zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów (patrz punkt 4.2 i 5.2). W
badaniach przeprowadzonych po wprowadzeniu produktu do obrotu
opisywano następujące przypadki ciężkich działań niepożądanych:
przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości, w tym
dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), skurcze miokloniczne,
drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność
nerek (patrz punkt 4.8). Większość tych działań niepożądanych
wystąpiła u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek,
otrzymujących produkt Maxipime w dawkach przekraczających dawki
zalecane w Tabeli 2. W większości objawy neurotoksyczności
ustępowały po zaprzestaniu podawania cefepimu i (lub) po
hemodializie, jednak w kilku przypadkach zakończyły się zgonem.
Jeśli produkt Maxipime jest stosowany jednocześnie z innymi
lekami mogącymi działać nefrotoksycznie (np. antybiotykami
aminoglikozydowymi lub silnie działającymi lekami moczopędnymi),
należy uważnie kontrolować czynność nerek.
Pacjenci w podeszłym wieku
Z ponad 6 400 dorosłych pacjentów przyjmujących produkt
Maxipimew badaniach klinicznych, 35% przekroczyło 65 lat, a 16%
przekroczyło 75 lat.
W badaniach klinicznych skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo
stosowania cefepimu u pacjentów w podeszłym wieku, otrzymujących
dawki zalecane dla dorosłych, były porównywalne do skuteczności i
bezpieczeństwa tego antybiotyku u dorosłych z pozostałych grup
wiekowych nieobciążonych niewydolnością nerkową. U pacjentów w
podeszłym wieku obserwowano umiarkowane wydłużenie okresu
półtrwania i mniejszy klirens nerkowy niż u młodszych osób.
Dostosowanie dawkowania produktu Maxipimejest zalecane w przypadku
zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.2).
Cefepim jest wydalany przede wszystkim przez nerki, dlatego
ryzyko wystąpienia toksyczności tego leku jest większe u pacjentów
z zaburzeniem czynności nerek. Należy zachować ostrożność w doborze
dawek oraz monitorować czynność nerek u osób w podeszłym
wieku, u których częściej obserwuje się osłabioną czynność nerek
(patrz punkt 4.4).
Ciężkie objawy niepożądane, w tym przemijająca encefalopatia
(zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i
śpiączka), skurcze miokloniczne, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan
padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek, występowały
u pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością nerek,
otrzymujących zwykle stosowane dawki cefepimu (patrz punkt 4.4 i
4.8).
Maxipime - przedawkowanie
W ciężkich przypadkach przedawkowania, zwłaszcza u pacjentów z
osłabioną czynnością nerek, zastosowanie hemodializy umożliwia
usunięcie cefepimu z organizmu. Dializa otrzewnowa nie jest w tym
przypadku skuteczna. Przypadkowe przedawkowanie występowało po
podaniu dużych dawek pacjentom z zaburzoną czynnością nerek (patrz
punkt 4.2 i 4.4).
Maxipime - przeciwwskazania
- nadwrażliwość na cefalosporyny, penicyliny i pozostałe
antybiotyki B-laktamowe
Maxipime - działania niepożądane
W przeprowadzonych badaniach klinicznych (N = 5598) najczęściej
występowały objawy żołądkowo-jelitowe oraz reakcje nadwrażliwości.
Działania niepożądane zaklasyfikowane jako związane, prawdopodobnie
związane lub przypuszczalnie związane z podawaniem produktu
Maxipimewymieniono poniżej.
Do działań niepożądanych występujących z częstością od > 0,1%
do 1% (o ile nie podano inaczej) należały:
- zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: reakcje nadwrażliwości -
wysypka (1,8%), świąd, pokrzywka; rumień;
- zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, kandydoza jamy
ustnej, biegunka (1,2%), zapalenie jelita grubego (w tym
rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego);
- zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego: bóle głowy;
- inne: gorączka, zapalenie pochwy.
Do działań niepożądanych występujących z częstością 0,05% do
0,1% należały:
ból brzucha, zaparcie, rozszerzenie naczyń krwionośnych,
duszność, zawroty głowy, parestezje, świąd narządów płciowych,
zaburzenia smaku, dreszcze, niespecyficzne kandydozy.
Do klinicznie istotnych działań niepożądanych występujących z
częstością < 0,05% należały:
reakcje anafilaktyczne i drgawki.
Reakcje miejscowe w miejscu podania infuzji dożylnej występowały
u 5,2% pacjentów i obejmowały zapalenie żył (2,9%) i inne
stany zapalne (0,1%). Produkt Maxipime był bardzo dobrze tolerowany
po podawaniu domięśniowym; odczyny zapalne lub ból w miejscu
wstrzyknięcia występowały u 2,6% pacjentów.
Profil bezpieczeństwa produktu Maxipime u niemowląt i dzieci
jest podobny do opisywanego u dorosłych. W badaniach
klinicznych najczęściej opisywanym objawem niepożądanym
przypisywanym produktowi Maxipime była wysypka.
W czasie badań prowadzonych po wprowadzeniu leku do obrotu
rzadko donoszono o przypadkach agranulocytozy.
Tak jak w przypadku innych leków z tej grupy, opisywano
występowanie encefalopatii (zaburzenia świadomości, w tym
dezorientację, omamy, stupor i śpiączkę), drgawek, skurczów
mioklonicznych i (lub) niewydolności nerek. Większość spośród
tych reakcji występowała u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek,
którym podawano produkt Maxipime w dawkach przekraczających
zalecane dawki (patrz punkt 4.4).
Jak w przypadku innych cefalosporyn, notowano przypadki reakcji
anafilaktycznych, w tym wstrząs anafilaktyczny, przemijającą
leukopenię, neutropenię, agranulocytozę i trombocytopenię.
Nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych, obserwowane u
pacjentów z początkowymi prawidłowymi wynikami tych badań,
były przemijające. Do najczęściej opisywanych
nieprawidłowości, występujących z częstością od 1% do 2%
(o ile nie podano inaczej), należały: zwiększenie aktywności
aminotransferazy alaninowej (3,6%), aminotransferazy
asparaginianowej (2,5%), alkalicznej fosfatazy, zwiększenie
stężenia całkowitej bilirubiny, niedokrwistość, eozynofilia,
wydłużenie czasu protrombinowego, wydłużenie czasu częściowej
tromboplastyny (2,8%) i dodatni wynik testu Coombs'a bez hemolizy
(18,7%). Obserwowano także przemijające zwiększenie stężenia azotu
mocznikowego i (lub) kreatyniny w surowicy oraz przemijającą
trombocytopenię (u 0,5% do 1% pacjentów). Notowano również
przemijającą leukopenię i neutropenię (< 0,5%).
Stosując antybiotyki z grupy cefalosporyn, opisywano następujące
objawy niepożądane i zmiany wyników badań laboratoryjnych:
zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwicę
toksyczno-rozpływną naskórka, niewydolność nerek, niedokrwistość
aplastyczną, niedokrwistość hemolityczną, krwawienia oraz fałszywie
dodatnie wyniki oznaczeń stężenia glukozy w moczu.
Komentarze