Manti sm.mięt. - opis
Łagodzenie objawów związanych z chorobą wrzodową żołądka lub
dwunastnicy, zapaleniem błony śluzowej żołądka, nadkwaśnością,
przepukliną rozworu przełykowego, niestrawnością i innymi
zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi (zgaga, wzdęcia).
Manti sm.mięt. - skład
1 tabletka zawiera:
Aluminii hydroxidum (glinu wodorotlenek)
|
200 mg,
|
Magnesii hydroxidum (magnezu wodorotlenek)
|
200 mg,
|
Simeticonum (symetykon)
|
25 mg.
|
Manti sm.mięt. - dawkowanie
Jeśli lekarz nie zaleci inaczej, należy stosować 1 do 3 tabletek
między posiłkami, przed snem oraz w czasie wystąpienia dolegliwości
żołądkowych.
Nie należy połykać tabletek w całości.
Nie stosować większej dawki dobowej niż 12 tabletek.
Nie stosować maksymalnych dawek dłużej niż 2 tygodnie.
Manti sm.mięt. - środki ostrożności
Preparaty neutralizujące mogą zmieniać wchłanianie wielu leków.
W celu uniknięcia interakcji należy zachować co najmniej 2 godzinny
odstęp pomiędzy stosowaniem Manti i innych leków podawanych
doustnie.
Manti zawiera aspartam, źródło fenyloalaniny i dlatego nie
powinien być stosowany u pacjentów z fenyloketonurią.
Leki zobojętniające mogą maskować objawy krwawienia do przewodu
pokarmowego u osób stosujących niesteroidowe leki
przeciwzapalne.
Ze względu na zawartość sorbitolu preparatu nie należy stosować
u pacjentów z rzadko występującą nietolerancją fruktozy.
Manti sm.mięt. - przedawkowanie
W przypadku
jednorazowego, znacznego przedawkowania zawarte w preparacie
wodorotlenek glinu i wodorotlenek magnezu nie stanowią istotnego
zagrożenia toksykologicznego ze względu na ich minimalny stopień
wchłaniania, mogą jednak wystąpić nudności i zaburzenia
żołądkowo-jelitowe.
Długotrwałe stosowanie
preparatu, zwłaszcza w dużych dawkach, wskutek powstawania i
wydalania z kałem nierozpuszczalnych fosforanów, może prowadzić do
zmniejszenia stężenia fosforu we krwi z równoczesnym podwyższeniem
we krwi stężenia wapnia i zwiększonym wydalaniem wapnia z moczem.
Odległym skutkiem tych zaburzeń może być osteodystrofia lub
osteomalacja. U osób z niewydolnością nerek, a zwłaszcza
poddawanych dializom, brak możliwości wydalenia z moczem nadmiaru
pochodzącego z różnych źródeł glinu stwarza niebezpieczeństwo
rozwinięcia objawów encefalopatii, co może przejawiać się
zaburzeniami mowy, ataksją, objawami psychotycznymi, drgawkami i
postępującym otępieniem. Natomiast znaczna hipermagnezemia u tych
pacjentów może powodować spadek ciśnienia krwi, zwolnienie
czynności serca i zaburzenia oddychania.
Postępowanie w przypadku przedawkowania w wyniku długotrwałego
stosowania leku polega na jego odstawieniu. U hospitalizowanych
pacjentów z objawami przedawkowania konieczne jest kontrolowanie
stężeń elektrolitów, wydolności nerek oraz badanie EKG.
Manti sm.mięt. - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub którąkolwiek substancję
pomocniczą.
Ciężka niewydolność nerek, a zwłaszcza leczona dializami. Nie
należy stosować u dzieci w wieku poniżej 6 lat.
Manti sm.mięt. - działania niepożądane
W większości przypadków Manti jest dobrze tolerowany, jednak
podobnie jak w przypadku innych leków może powodować objawy
niepożądane, szczególnie w przypadku długotrwałego stosowania:
zaburzenia układu immunologicznego:
reakcje nadwrażliwości/nadwrażliwość na lek;
zaburzenia żołądka i jelit: biegunka, zaparcia, wzdęcia,
nadmierne oddawanie gazów;
zaburzenia psychiczne:
demencja podczas długotrwałego stosowania u osób z
niewydolnością nerek, a szczególnie u pacjentów dializowanych;
zaburzenia układu nerwowego:
encefalopatia podczas długotrwałego stosowania u osób z
niewydolnością nerek, a szczególnie u pacjentów dializowanych;
zaburzenia metabolizmu i odżywiania:
zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej: hipofosfatemia,
hipokalcemia,
hiperkalcjuria, hipermagnezemia u osób z niewydolnością
nerek;
zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
osteomalacja i osteodystrofia u osób długotrwale stosujących
duże dawki leku.
Komentarze