Kivexa - dawkowanie
Dawkowanie
Terapia powinna być zlecana przez lekarza doświadczonego w
leczeniu pacjentów zakażonych wirusem HIV.
Zalecana dawka preparatu Kivexa u dorosłych pacjentów i
młodzieży to jedna tabletka raz na dobę.
Preparat Kivexa nie powinien być stosowany u dorosłych i
młodzieży o masie ciała poniżej 40 kg, ponieważ tabletka zawiera
ustaloną dawkę, która nie może być zmniejszona.
Preparat Kivexa może być przyjmowany w trakcie posiłków lub na
czczo.
Kivexa jest preparatem złożonym i nie należy go przepisywać
pacjentom, u których jest konieczne dostosowywanie dawek
poszczególnych składników. Oddzielne preparaty abakawiru lub
lamiwudyny są dostępne w przypadku konieczności przerwania leczenia
lub dostosowania dawki jednej z substancji czynnych. W takim
przypadku lekarz powinien zapoznać się z dostępną oddzielnie
informacją o każdym z leków.
Zaburzona czynność nerek: produkt Kivexa nie jest
zalecany do leczenia pacjentów z klirensem kreatyniny < 50
ml/min (patrz punkt 5.2).
Zaburzona czynność wątroby: brak dostępnych danych
dotyczących pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby, dlatego
produkt Kivexa nie jest zalecany do czasu przeprowadzenia właściwej
oceny. U pacjentów z lekkim i umiarkowanym zaburzeniem czynności
wątroby zalecana jest ścisła kontrola i jeżeli to możliwe, zaleca
się kontrolę stężenia abakawiru w osoczu (patrz punkt 4.4 i 5.2).
Preparat Kivexa jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim
zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Pacjenci w podeszłym wieku: nie są obecnie dostępne
dane dotyczące farmakokinetyki preparatu Kivexa u pacjentów powyżej
65 lat. Ze względu na powszechne w tej grupie wiekowej upośledzenie
czynności nerek oraz zmiany parametrów hematologicznych, zaleca się
stosowanie preparatu ze szczególną ostrożnością.
Dzieci i młodzież: produkt Kivexa nie jest zalecany
u dzieci w wieku poniżej 12 lat, ponieważ nie można dostosowywać
wymaganej dawki leku.
Kivexa - środki ostrożności
W tym rozdziale uwzględnione zostały specjalne ostrzeżenia i
środki ostrożności dotyczące stosowania abakawiru i lamiwudyny. Nie
ma dodatkowych środków ostrożności, ani ostrzeżeń specjalnych
dotyczących preparatu Kivexa.
Reakcja nadwrażliwości (patrz także punkt 4.8)
W badaniu klinicznym, u 3,4% pacjentów otrzymujących abakawir, u
których allele HLA-B*5701 nie były obecne, pojawiła się reakcja
nadwrażliwości.
W badaniach wykazano, że nosicielstwo alleli HLA-B*5701 jest
związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji nadwrażliwości
na abakawir. Opierając się na wynikach prospektywnego badania
CNA106030 (PREDICT-1), zastosowanie badania obecności alleli
HLA-B*5701 przed rozpoczęciem leczenia i następnie unikanie
stosowania abakawiru u pacjentów z tymi allelami, znacznie
zmniejszyło częstość wystąpienia reakcji nadwrażliwości na
abakawir. W populacjach podobnych do tych włączonych do badania
PREDICT-1, szacuje się, że u 48% do 61% pacjentów z allelami
HLAB*5701 wystąpi reakcja nadwrażliwości w przebiegu leczenia
abakawirem, w porównaniu z 0% do 4% pacjentów, którzy nie mają
alleli HLA-B*5701.
Te wyniki są zgodne z wynikami uzyskanymi we wcześniejszych
badaniach retrospektywnych.
W konsekwencji, przed rozpoczęciem leczenia abakawirem, należy
przeprowadzić badanie obecności alleli HLA-B*5701 u każedego
pacjenta zakażonego HIV, niezależnie od jego pochodzenia rasowego.
Zaleca się również badanie przesiewowe przed ponownym zastosowaniem
abakawiru u pacjentów o nieznanym statusie HLA-B*5701, którzy
uprzednio tolerowali abakawir (patrz „Postępowanie po przerwaniu
leczenia preparatem Kivexa”). Abakawiru nie należy stosować u
pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B*5701,
chyba że inne możliwości terapeutyczne nie są dostępne, w oparciu o
przebieg leczenia oraz ocenę oporności (Patrz dział 4.1).
|
U każdego pacjenta leczonego abakawirem kliniczne rozpoznanie
podejrzewanej reakcji nadwrażliwości musi pozostawać podstawą
podejmowania decyzji klinicznych. Warto zauważyć, że wśród
pacjentów z klinicznie podejrzewaną reakcją nadwrażliwości, pewna
część nie posiadała alleli HLA-B*5701. Dlatego, nawet przy braku
obecności alleli HLA-B*5701 ważnym jest trwałe odstawienie
abakawiru i nienarażanie pacjenta na abakawir, jeżeli reakcja
nadwrażliwości nie może być wykluczona na podstawie danych
klinicznych, z uwagi na reakcję potencjalnie ciężką czy nawet
śmiertelną.
Testy skórne były używane jako narzędzie badawcze w badaniu
PREDICT-1, ale nie mają zastosowania w klinicznym prowadzeniu
pacjentów, dlatego też nie powinny być stosowane w warunkach
klinicznych.
• Opis
kliniczny
Reakcje nadwrażliwości charakteryzują się występowaniem
objawów wskazujących na zmiany wielonarządowe. W przebiegu prawie
wszystkich reakcji nadwrażliwości częścią zespołu chorobowego jest
gorączka i (lub) wysypka.
Inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe mogą obejmować
objawy ze strony układu oddechowego takie jak duszność, ból gardła,
kaszel i nieprawidłowy radiogram klatki piersiowej (głównie
nacieczenia, które mogą być zlokalizowane), objawy
żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka lub bóle
brzucha i mogą prowadzić do błędnego rozpoznania reakcji
nadwrażliwości jako choroby układu oddechowego (zapalenie płuc,
zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła) lub zapalenie żołądka i
jelit . Inne często obserwowane objawy przedmiotowe lub
podmiotowe reakcji nadwrażliwości mogą obejmować letarg lub złe
samopoczucie i objawy mięśniowo-szkieletowe (bóle mięśni, rzadko
rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych, bóle stawów).
Objawy dotyczące reakcji nadwrażliwości nasilają się
podczas trwania leczenia i mogą zagrażać życiu. Objawy zwykle
ustępują po odstawieniu abakawiru.
• Postępowanie
kliniczne
Objawy reakcji nadwrażliwości zwykle występują w czasie
pierwszych 6 tygodni od rozpoczęcia leczenia abakawirem, chociaż
reakcje te mogą wystąpić w dowolnym czasie leczenia .
Pacjentów należy wnikliwie obserwować, szczególnie w okresie
pierwszych 2 miesięcy leczenia abakawirem i konsultować co 2
tygodnie.
Niezależnie od statusu HLA-B*5701, pacjenci, u których
podczas leczenia zostanie rozpoznana reakcja nadwrażliwości,
MUSZĄ natychmiast odstawić preparat Kivexa.
Nigdy NIE WOLNO ponownie podać preparatu Kivexa ani
jakiegokolwiek preparatu zawierającego abakawir (np. Ziagen lub
Trizivir) pacjentowi, u którego przerwano leczenie z powodu reakcji
nadwrażliwości. Ponowne rozpoczęcie leczenia abakawirem po
wystąpieniu reakcji nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót
objawów w ciągu kilku godzin. Nawrót jest zwykle cięższy niż
początkowe objawy i może obejmować zagrażające życiu obniżenie
ciśnienia i zgon.
Aby uniknąć opóźnienia w rozpoznaniu i zminimalizować
ryzyko wystąpienia zagrażających życiu reakcji nadwrażliwości,
należy odstawić preparat Kivexa, jeżeli nie można wykluczyć reakcji
nadwrażliwości, nawet jeżeli możliwe są inne rozpoznania (choroby
układu oddechowego, objawy grypopodobne, zapalenie żołądka i jelit
lub reakcje na inne preparaty).
Specjalnej uwagi wymagają pacjenci rozpoczynający leczenie
jednocześnie preparatem Kivexa i innymi lekami znanymi z
wywoływania skórnych reakcji toksycznych (takimi jak
nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy - NNRTI). Wynika
to z faktu, że może być trudno odróżnić wysypki wywoływane przez te
leki od reakcji nadwrażliwości wywoływanych przez
abakawir.
|
• Postępowanie po zaprzestaniu leczenia
preparatem Kivexa
Niezależnie od statusu HLA-B*5701, jeżeli rozważa się
ponowne leczenie preparatem Kivexa po zaprzestaniu jego stosowania
z jakiegokolwiek powodu, należy ustalić powód przerwania leczenia,
aby ocenić czy pacjent miał jakiekolwiek objawy reakcji
nadwrażliwości przed odstawieniem leku. Jeżeli nie można
wykluczyć reakcji nadwrażliwości, nie wolno ponownie rozpoczynać
leczenia preparatem Kivexa ani innym preparatem zawierającym
abakawir (np. Ziagen lub Trizivir).
Gwałtowne reakcje nadwrażliwości, w tym stany
zagrożenia życia, wystąpiły u pacjentów, którym ponownie rozpoczęto
podawanie abakawiru i u których przed przerwaniem leczenia
abakawirem wystąpił tylko jeden z głównych objawów nadwrażliwości
(wysypka skórna, gorączka, objawy żołądkowo-jelitowe, oddechowe lub
ogólne objawy podmiotowe, takie jak letarg i złe samopoczucie).
Najczęstszym wyodrębnionym objawem reakcji nadwrażliwości była
wysypka skórna. Ponadto, w bardzo rzadkich przypadkach zanotowano
reakcje nadwrażliwości u pacjentów, którym ponownie zastosowano
preparat Kivexa i którzy nie mieli objawów
poprzedzających reakcję nadwrażliwości (tj. pacjenci
wcześniej uznani za tolerujących abakawir). W obydwu
przypadkach, jeżeli zostanie podjęta decyzja o ponownym
zastosowaniu abakawiru, należy to zrobić w warunkach, gdzie pomoc
medyczna jest łatwo dostępna.
Zaleca się również badanie przesiewowe przed ponownym
zastosowaniem abakawiru u pacjentów o nieznanym statusie
HLA-B*5701, którzy uprzednio tolerowali abakawir. Ponowne
zastosowanie abakawiru u tych pacjentów, u których wykazano
występowanie alleli HLA-B*5701, nie jest zalecane i należy je
rozważać tylko w wyjątkowych okolicznościach, kiedy potencjalna
korzyść z leczenia przeważa nad ryzykiem, a leczenie należy
prowadzić pod ścisłym nadzorem lekarskim.
• Podstawowa informacja dla
pacjenta
Lekarz przepisujący lek musi upewnić się , że
pacjent został w pełni zapoznany z następującymi informacjami
dotyczącymi reakcji nadwrażliwości .
- Pacjentowi należy
uświadomić, że mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości na abakawir,
których rezultatem może być stan zagrożenia życia lub zgon, oraz że
ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości jest zwiększone, jeśli u
pacjenta występuje HLA-B*5701.
- Pacjenta należy również
poinformować o tym, że nawet jeśli nie ma HLA-B*5701, może u niego
wystąpić reakcja nadwrażliwości na abakawir. PACJENT MUSI
NATYCHMIAST SKONTAKTOWAĆ SIĘ Z LEKARZEM PROWADZACYM , jeśli
wystąpią u niego objawy przedmiotowe lub podmiotowe mogące
świadczyć o reakcji nadwrażliwości na abakawir.
- Należy przypomnieć
pacjentowi nadwrażliwemu na abakawir, że nie może nigdy ponownie
przyjmować preparatu Kivexa ani żadnego innego preparatu
zawierającego abakawir (np. Ziagen lub Trizivir), niezależnie od
statusu HLA-B*5701.
- Aby uniknąć ponownego
przyjęcia abakawiru przez pacjenta, u którego wystąpiła reakcja
nadwrażliwości, należy poprosić o zwrot do apteki pozostałych
tabletek preparatu Kivexa zgodnie z lokalnymi wymaganiami i zwrócić
się o poradę do lekarza lub farmaceuty.
- Pacjentowi, który
zaprzestał z jakiegokolwiek powodu przyjmować preparat Kivexa,
szczególnie z powodu możliwych objawów niepożądanych lub chorób,
należy zalecić, aby skontaktował się ze swoim lekarzem przed
ponownym rozpoczęciem leczenia.
- Pacjenta należy pouczyć,
jak ważne jest regularne przyjmowanie preparatu
Kivexa.
- Każdemu pacjentowi należy
przypomnieć, że powinien przeczytać Ulotkę dla pacjenta znajdującą
się wewnątrz opakowania preparatu Kivexa.
- Należy przypomnieć
pacjentowi o konieczności wyjęcia Karty Ostrzeżeń z opakowania i
noszenia
jej zawsze przy sobie.
|
Kwasica mleczanowa: kwasicę mleczanową, zwykle związaną z
hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby, notowano w czasie stosowania
analogów nukleozydów. Wczesne objawy (objawowy nadmiar mleczanów),
w tym łagodne objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności,
wymioty, bóle brzucha), niespecyficzne osłabienie, utrata apetytu,
zmniejszenie masy ciała, objawy ze strony układu oddechowego
[szybki i (lub) głęboki oddech] lub objawy neurologiczne (w tym
spowolnienie motoryczne).
Kwasica mleczanowa ma wysoką śmiertelność i może być związana z
zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby lub niewydolnością
nerek.
Kwasica mleczanowa zwykle występuje po kilku lub kilkunastu
miesiącach leczenia.
Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w przypadku
wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej lub
mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii lub szybkiego
wzrostu aktywności aminotransferaz.
Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów
nukleozydów jakiemukolwiek pacjentowi (szczególnie otyłym kobietom)
z hepatomegalią, zapaleniem wątroby lub innym znanym czynnikiem
ryzyka wystąpienia choroby wątroby i stłuszczenia wątroby (w tym
niektórych produktów leczniczych i alkoholu). Pacjenci jednocześnie
zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni
alfa-interferonem i rybawiryną mogą stanowić grupę specjalnego
ryzyka.
Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie
obserwować.
|
Lipodystrofia
Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów
zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia
tkanki tłuszczowej (lipodystrofia). Odległe następstwa tych zmian
nie są obecnie znane. Wiedza o ich mechanizmach jest niekompletna.
Związek między stłuszczeniem narządowym a inhibitorami proteazy
(PI) i między nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy
(NRTI) a lipoatrofią jest hipotetyczny. Zwiększone ryzyko
lipodystrofii jest związane z czynnikami osobniczymi, takimi jak
podeszły wiek i z czynnikami związanymi z lekami, takimi jak
długość prowadzonego leczenia przeciwretrowirusowego i związanymi z
nim zaburzeniami metabolicznymi. Badanie kliniczne powinno także
obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki
tłuszczowej. Należy także zwrócić uwagę na pomiar na czczo stężenia
lipidów w surowicy i glukozy we krwi. Zaburzenia gospodarki
tłuszczowej należy leczyć we właściwy sposób (patrz punkt
4.8).
Zapalenie trzustki
Notowano przypadki zapalenia trzustki, jednak związek
przyczynowy z lamiwudyną lub abakawirem nie jest jasny.
Ryzyko niepowodzenia wirusologicznego
- Leczenie trzema
nukleozydami: notowano duży stopień nieskuteczności wirusologicznej
i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy abakawir był podawany
jeden raz na dobę w skojarzeniu z fumaranem dizoproksylu tenofowiru
i lamiwudyną.
- Ryzyko niepowodzenia
wirusologicznego podczas stosowania produktu Kivexa mogłoby być
większe niż w przypadku stosowania innych opcji leczenia (patrz
punkt 5.1).
Choroby wątroby
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania preparatu Kivexa
nie została określona u pacjentów z istotnymi współistniejącymi
chorobami. Kivexa jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężkim
zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
U pacjentów z uprzednio występującymi zaburzeniami
czynności wątroby, w tym przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby,
częściej występują nieprawidłowości w testach czynności wątroby
podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy ich
kontrolować według przyjętych standardów. Jeżeli są dowody
nasilenia choroby wątroby u tych pacjentów, należy koniecznie
rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia.
Pacjenci z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby
B lub C
U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby
typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i
mogących zakończyć się zgonem reakcji niepożądanych ze strony
wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w
leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać
się z odpowiednimi informacjami dotyczącymi tych
preparatów.
Jeżeli lamiwudyna jest stosowana jednocześnie w leczeniu
zakażenia wirusem HIV i HBV, dodatkowe informacje dotyczące
stosowania lamiwudyny w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu
B można znaleźć w Charakterystykach Produktów Leczniczych takich,
jak Zeffix.
Jeżeli leczenie preparatem Kivexa pacjentów jednocześnie
zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane,
zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynności wątroby, jak
i markerów replikacji wirusa HBV, ponieważ odstawienie lamiwudyny
może powodować ostre nasilenie objawów zapalenia wątroby (patrz
Charakterystyki Produktów Leczniczych takich jak
Zeffix).
Ze względu na to, że metabolizm abakawiru i rybawiryny
przebiega takim samym szlakiem fosforylacji, założono możliwość
występowania wewnątrzkomórkowej interakcji między tymi lekami,
która mogłaby prowadzić do redukcji wewnątrzkomórkowych
fosforylowanych metabolitów rybawiryny oraz, prawdopodobnie - w
konsekwencji - do zmniejszenia szansy na trwałą odpowiedź
wirusologiczną (ang: sustained virological response – SVR),
dotyczącą wirusów zapalenia wątroby typu C (HCV) u pacjentów
zakażonych jednocześnie HIV i HCV, leczonych jednocześnie
pegylowanym interferonem i rybawiryną (RBV). W literaturze
publikowane są sprzeczne dane kliniczne dotyczące jednoczesnego
podawania abakawiru i rybawiryny. Niektóre dane sugerują, że u
pacjentów zakażonych jednocześnie HIV i HCV, otrzymujących ART
zawierający abakawir, może istnieć ryzyko zmniejszenia odsetka
odpowiedzi na terapię pegylowanym interferonem z rybawiryną. Należy
zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania obu leków
(patrz punkt 4.5).
Zaburzenia mitochondrialne.
W warunkach in vitro oraz in vivo wykazano,
że analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia
uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń
czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV,
narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na
działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie
zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego
(niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar
mleczanów, zwiększone stężenie lipazy). Zaburzenia te są często
przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z
opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne (nadciśnienie, drgawki,
zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo, czy zaburzenia
neurologiczne mają charakter przemijający czy trwały. Należy
kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań
laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego na
działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie
wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów
przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności
mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu
określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do
odrzucenia obecnych lokalnych zaleceń dotyczących stosowania u
ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania
wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na
dziecko.
Zespół reaktywacji immunologicznej
U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem
immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii
przeciwretrowirusowej (CART, ang. combination antiretroviral
therapy) wystąpić może reakcja zapalna na nie wywołujące objawów
lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie
ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje
tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub
miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie
siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub)
miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez
Pneumocystis carinii . Wszystkie objawy stanu zapalnego są
wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie
konieczności odpowiedniego leczenia. Zgłaszano również przypadki
występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba
Gravesa-Basedowa) w sytuacji poprawy czynności układu
immunologicznego pacjenta (reaktywacji immunologicznej); jednakże
czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one pojawić
się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia.
Martwica kości
Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest
wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów,
spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym
wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości,
zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV
i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy,
CART). Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli
odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w
poruszaniu się.
Zakażenia oportunistyczne
Pacjentów należy pouczyć o tym, że ani Kivexa, ani żaden
inny lek przeciwretrowirusowy nie powoduje wyleczenia z zakażenia
wirusem HIV, oraz że mogą w dalszym ciągu rozwijać się u nich
zakażenia oportunistyczne i inne powikłania zakażenia wirusem HIV.
Dlatego też pacjenci ci powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją
lekarzy doświadczonych w leczeniu chorób związanych z zakażeniem
HIV.
Przenoszenie HIV
Pacjentów należy poinformować, że prowadzone leczenie
przeciwretrowirusowe, w tym także preparatem Kivexa, nie zapobiega
przeniesieniu wirusa HIV podczas kontaktów seksualnych lub drogą
zakażonej krwi. Należy w tych przypadkach zachować właściwe środki
ostrożności.
Zawał serca
W badaniach obserwacyjnych zauważono związek między
zawałem serca, a stosowaniem abakawiru. Te badania dotyczyły
głównie pacjentów wcześniej leczonych lekami
przeciwretrowirusowymi. W badaniach klinicznych zarejestrowano
ograniczoną liczbę zawałów serca i na ich podstawie nie można
wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Zebrane dostępne dane z
obserwacyjnych kohort i z randomizowanych badań wykazują pewną
niespójność, w związku z czym nie można na ich podstawie
potwierdzić ani wykluczyć przyczynowego związku między leczeniem
abakawirem, a ryzykiem zawału serca. Dotychczas nie został
określony mechanizm biologiczny, który mógłby wyjaśniać możliwość
zwiększenia ryzyka. Przepisując produkt Kivexa należy podjąć
działania zmierzające do minimalizacji wszystkich czynników ryzyka,
których modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia
tętniczego i hiperlipidemii).
Produktu leczniczego Kivexa nie należy stosować z innymi
produktami leczniczymi zawierającymi lamiwudynę, ani z produktami
leczniczymi zawierającymi emtrycytabinę.
Skojarzone stosowanie lamiwudyny i kladrybiny nie jest
zalecane (patrz punkt 4.5).
Substancje pomocnicze
Kivexa zawiera barwnik azowy – żółcień pomarańczową, który
może powodować reakcje alergiczne.
Kivexa - przedawkowanie
Nie odnotowano żadnych specyficznych objawów przedmiotowych i
podmiotowych po przedawkowaniu abakawiru lub lamiwudyny, z
wyjątkiem tych, które są wymieniane jako objawy niepożądane.
W przypadku przedawkowania należy obserwować, czy nie wystąpią u
pacjenta objawy zatrucia (patrz punkt 4.8), a w razie konieczności
należy wdrożyć standardowe leczenie objawowe. Ponieważ lamiwudyna
poddaje się dializie, zastosowanie hemodializy może okazać się
skuteczne w przypadku jej przedawkowania, nie zostało to jednak
zbadane. Nie wiadomo, czy abakawir może zostać usunięty z organizmu
w wyniku dializy otrzewnowej lub hemodializy.
Kivexa - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek z
substancji pomocniczych wymienioną w punkcie 6.1. Patrz: INFORMACJA
O REAKCJI NADWRAŻLIWOŚCI NA ABAKAWIR W RAMCE, punkty 4.4 i
4.8).
|
Pacjenci z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.
Kivexa - działania niepożądane
Działania niepożądane odnotowane dla preparatu Kivexa były
zgodne ze znanymi profilami bezpieczeństwa stosowania abakawiru i
lamiwudyny podawanych w postaci oddzielnych preparatów.
W przypadku wielu z nich nie ma całkowitej pewności co do tego,
czy były związane z substancjami czynnymi, z innymi produktami
leczniczymi stosowanymi w terapii zakażenia wirusem HIV, czy też są
one wynikiem przebiegu samego procesu chorobowego.
Reakcja nadwrażliwości na abakawir (patrz również
punkt 4.4).
W badaniu klinicznym, u 3,4% pacjentów otrzymujących abakawir, u
których nie występowały allele HLA-B*5701, pojawiła się reakcja
nadwrażliwości.. W badaniach klinicznych przeprowadzonych z
abakawirem stosowanym 600 mg raz na dobę, częstość zgłoszonych
reakcji nadwrażliwości pozostaje na poziomie zgłaszanym dla
abakawiru stosowanego 300 mg dwa razy na dobę.
W kilku przypadkach reakcja nadwrażliwości była zagrażająca
życiu i zakończyła się zgonem mimo środków ostrożności.
Charakteryzuje się ona występowaniem objawów wskazujących na
zajęcie wielu narządów lub układów organizmu.
Prawie wszyscy pacjenci, u których rozwijają się reakcje
nadwrażliwości, mają gorączkę i (lub) wysypkę (zwykle
plamkowo-grudkową lub pokrzywkową), jako część zespołu chorobowego,
jednakże reakcje mogą wystąpić mimo braku wysypki lub gorączki.
Objawy podmiotowe i przedmiotowe takiej reakcji nadwrażliwości
są zestawione poniżej. Zostały one zidentyfikowane albo na
podstawie badań klinicznych, albo na podstawie danych z nadzoru nad
bezpieczeństwem stosowania po wprowadzeniu do obrotu. Objawy
notowane u co najmniej 10% pacjentów z reakcją
nadwrażliwości na abakawir zostały wyróżnione pogrubioną
czcionką.
Skóra Wysypka (zwykle plamisto-grudkowa lub
pokrzywkowa)
Układ pokarmowy Nudności, wymioty, biegunka, ból
brzucha , owrzodzenie jamy ustnej
Układ oddechowy Duszność ,
kaszel, ból gardła, zespół ostrej
niewydolności
oddechowej dorosłych, niewydolność oddechowa
Różne Gorączka, letarg, ogólne złe
samopoczucie , obrzęki, limfadenopatia, niedociśnienie,
zapalenie spojówek, anafilaksja
Neurologiczno -psychiczne Bóle głowy ,
zaburzenia czucia
Hematologiczne Limfopenia
Wątroba lub trzustka Podwyższone wartości testów
czynności wątrobowy, zapalenie wątroby, niewydolność
wątroby
Mięśniowo-szkieletowe Bóle mięśni , rzadko
rozpad mięśni, bóle stawów, podwyższona aktywność fosfokinazy
kreatynowej
Urologiczne Podwyższone stężenie kreatyniny,
niewydolność nerek
Niektórych pacjentów z reakcją nadwrażliwości traktowano
początkowo jako chorych mających zapalenie żołądka i jelit, chorobę
układu oddechowego (zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie
gardła) lub chorobę grypopodobną. To opóźnienie rozpoznania reakcji
nadwrażliwości może powodować przedłużenie leczenia abakawirem lub
ponowne rozpoczęcie leczenia, prowadząc do cięższych reakcji
nadwrażliwości lub zgonu. Dlatego u pacjentów z objawami tych
chorób należy dokładnie rozważyć rozpoznanie reakcji
nadwrażliwości.
Objawy zwykle pojawiają się w ciągu pierwszych 6 tygodni
leczenia abakawirem (średni okres do ich wystąpienia wynosi 11
dni), chociaż reakcje te mogą wystąpić w każdym okresie leczenia.
Wnikliwa obserwacja medyczna jest niezbędna w okresie pierwszych 2
miesięcy, z konsultacjami co 2 tygodnie.
Jest prawdopodobne, że terapia przerywana może zwiększać
ryzyko rozwoju uczulenia, a następnie wystąpienie klinicznie
istotnych reakcji nadwrażliwości. Dlatego pacjentów należy pouczyć,
jak ważne jest regularne przyjmowanie preparatu Kivexa.
Ponowne podanie abakawiru po wystąpieniu reakcji
nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót objawów w ciągu kilku
godzin. Nawrót reakcji nadwrażliwości ma zwykle przebieg cięższy,
niż reakcja początkowa i może obejmować zagrażający życiu spadek
ciśnienia tętniczego krwi i zgon. Niezależnie od statusu
HLA-B*5701, pacjenci, u których rozwinęła się reakcja
nadwrażliwości muszą przerwać przyjmowanie preparatu Kivexa i nigdy
nie mogą ponownie rozpocząć leczenia preparatem Kivexa, ani
jakimkolwiek innym preparatem zawierającym abakawir (Ziagen lub
Trizivir).
Aby uniknąć opóźnienia w rozpoznaniu i zminimalizować
ryzyko wystąpienia zagrażających życiu reakcji nadwrażliwości,
należy odstawić abakawir, jeżeli nie można wykluczyć reakcji
nadwrażliwości, nawet jeżeli możliwe są inne rozpoznania (choroby
układu oddechowego, objawy grypopodobne, zapalenie żołądka i jelit
lub reakcje na inne leki).
Gwałtowne reakcje nadwrażliwości, w tym stany
zagrożenia życia, występowały u pacjentów, którym ponownie
rozpoczęto podawanie abakawiru, którzy mieli tylko jeden z głównych
objawów reakcji nadwrażliwości przed przerwaniem leczenia
abakawirem (wysypka skórna, gorączka, objawy żołądkowo-jelitowe,
oddechowe lub ogólne objawy, takie jak letarg i złe samopoczucie).
Najczęściej wyodrębnionym objawem reakcji nadwrażliwości była
wysypka skórna. Ponadto bardzo rzadko notowano reakcje
nadwrażliwości u pacjentów, którym ponownie rozpoczęto terapię i
którzy nie mieli objawów poprzedzających reakcję
nadwrażliwości. Jeżeli zostanie podjęta decyzja o ponownym
rozpoczęciu podawania abakawiru, należy to zrobić w warunkach, w
których pomoc medyczna jest łatwo dostępna.
Każdego pacjenta należy poinformować o możliwości
wystąpienia reakcji nadwrażliwości na abakawir.
Wiele z wymienionych poniżej objawów występuje często
(nudności, wymioty, biegunka, gorączka, letarg, wysypka) u
pacjentów nadwrażliwych na abakawir. Z tego powodu pacjentów z
jakimkolwiek z tych objawów należy dokładnie zbadać, czy nie
występuje u nich reakcja nadwrażliwości. Jeżeli leczenie preparatem
Kivexa zostało przerwane z powodu wystąpienia któregokolwiek z tych
objawów i została podjęta decyzja o ponownym rozpoczęciu leczenia
preparatem zawierającym abakawir, musi to odbywać się w warunkach,
w których pomoc medyczna jest łatwo dostępna (patrz punkt 4.4).
Bardzo rzadko stwierdzano wystąpienie rumienia wielopostaciowego,
zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznej martwicy rozpływnej
naskórka u pacjentów, u których nie można było wykluczyć możliwości
reakcji nadwrażliwości na abakawir. W takich przypadkach produkty
lecznicze zawierające abakawir należy trwale odstawić.
Reakcje niepożądane są wymienione według klasyfikacji
układów narządowych i bezwzględnej częstości występowania. Częstość
występowania zdefiniowano jako: bardzo często (> 1/10), często
(> 1/100 do < 1/10), niezbyt często (> 1/1000 do
< 1/100), rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000),
bardzo rzadko ( < 1/10
000).
Układy narządów
|
Abakawir
|
Lamiwudyna
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
|
Niezbyt często: neutropenia i niedokrwistość (obydwie
czasami ciężkie), trombocytopenia, Bardzo rzadko: aplazja
układu czerwonokrwinkowego
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Często: nadwrażliwość
|
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Często: brak łaknienia
|
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Często: ból głowy
|
Często: ból głowy, bezsenność, Bardzo rzadko:
obwodowa
neuropatia (lub parestezje)
|
Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia
|
|
Często: kaszel, objawy ze strony nosa
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Często: nudności, wymioty, biegunka
Rzadko: odnotowano
zapalenie trzustki, ale związek przyczynowy z abakawirem jest
niepewny
|
Często: nudności, wymioty, bóle brzucha lub skurcze,
biegunka Rzadko: zwiększenie aktywności amylazy w
surowicy.
Notowano przypadki zapalenia trzustki.
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
|
Niezbyt często: przemijające zwiększenie aktywności
enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT)
|
|
|
Rzadko: zapalenie wątroby
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Często: wysypka (bez objawów ogólnych) Bardzo
rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i
martwica toksyczna rozpływna naskórka
|
Często: wysypka, łysienie
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe, tkanki łącznej i
kości
|
|
Często: bóle stawów, choroby mięśni
Rzadko: rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych
(rabdomioliza)
|
Objawy ogólne i stany w miejscu podania
|
Często: gorączka, letarg, zmęczenie
|
Często: ogólne złe samopoczucie, zmęczenie, gorączka
|
Przypadki kwasicy mleczanowej, czasami zakończone
śmiercią, zwykle związane z ciężkim powiększeniem i stłuszczeniem
wątroby, były stwierdzane podczas stosowania analogów nukleozydów
(patrz punkt 4.4).
Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów
zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia
tkanki tłuszczowej (lipodystrofia), w tym utratą podskórnej tkanki
tłuszczowej w obwodowych częściach ciała i w twarzy, zwiększeniem
masy tkanki tłuszczowej
wewnątrzbrzusznej i narządowej, przerostem piersi i
gromadzeniem się tkanki tłuszczowej na karku („bawoli
kark”).
Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe związane jest z
zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia,
hipercholesterolemia, insulinooporność, hiperglikemia i nadmiar
mleczanów (patrz punkt 4.4).
U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem
odporności na początku stosowania złożonej terapii
przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na
niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne.
Zgłaszano również przypadki występowania chorób
autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa);
jednakże czas do ich wystąpienia jest zmienny i mogą one pojawić
się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia (patrz punkt
4.4).
Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z
ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną
przez HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy,
CART). Częstość występowania tych przypadków jest nieznana (patrz
punkt 4.4).
Komentarze