Ins. Gensulin M30 (30/70) - dawkowanie
Dawkowanie ustala lekarz zgodnie z indywidualnym
zapotrzebowaniem pacjenta na insulinę. W cukrzycy typu 2 średnia
dawka początkowa wynosi 0,2 j.m./kg masy ciała.
Gensulin M30 należy podawać we wstrzyknięciach podskórnych.
Pomimo że nie jest to zalecane, można je także podawać we
wstrzyknięciach domięśniowych. Tych postaci insuliny nie można
podawać dożylnie. Gensulin M30 można stosować w klasycznej
insulinoterapii. Najczęstszym algorytmem jest 1, 2 lub 3
wstrzyknięcia na dobę.
Podanie podskórne należy wykonać w okolicę brzucha, pośladki,
udo lub górną część ramienia. Należy zmieniać miejsca iniekcji, aby
uniknąć zgrubień. Należy wykonywać wstrzyknięcia w różne miejsca w
obszarze jednego regionu anatomicznego tak, aby to samo miejsce nie
było wykorzystywane częściej niż około raz w miesiącu.
Należy zwrócić uwagę, aby w trakcie podawania insuliny Gensulin
M30 nie wprowadzić igły do naczynia krwionośnego. Po wstrzyknięciu
insuliny nie należy masować miejsca iniekcji. Należy poinformować
pacjentów o właściwym sposobie wykonywania iniekcji.
Gensulin M30 jest gotową mieszanką insuliny rozpuszczalnej
Gensulin R i insuliny izofanowej Gensulin N, przygotowanymi tak,
aby pacjent nie musiał sam mieszać preparatów insuliny. Schemat
leczenia pacjenta powinien być dostosowany do indywidualnych
potrzeb metabolicznych.
Gensulin M30 należy podawać w ciągu 15 min przed posiłkiem.
Preparat Gensulin M30 może być stosowany w leczeniu skojarzonym
z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi np: metforminą lub
glimepirydem.
Instrukcja dotycząca przygotowania leku do stosowania
Bezpośrednio przed użyciem wkłady Gensulin M30 należy obrócić
między dłońmi 10 razy, a następnie 10 razy odwrócić o 180º w celu
uzyskania jednorodnie mętnego lub mlecznego wyglądu zawiesiny.
Jeżeli tak się nie stanie, należy powtarzać opisane czynności aż do
wymieszania się składników. Wkłady zawierają mały szklany koralik,
który pomaga wymieszać składniki. Nie potrząsać, ponieważ może to
spowodować powstanie piany utrudniającej poprawne odmierzenie
dawki. Należy często kontrolować wygląd insuliny we wkładzie. Nie
stosować, jeżeli wewnątrz są widoczne grudki lub białe cząsteczki
przylegające do dna lub ścianek, a szkło ma matowy wygląd.
Każde opakowanie zawiera Ulotkę dla pacjenta z instrukcją
dotyczącą sposobu wykonania iniekcji.
Podawanie preparatów Gensulin M30 we wkładach do
wstrzykiwaczy
Część preparatów Gensulin M30 jest produkowana w postaci wkładów
do wstrzykiwaczy. Wkłady 3 ml są przeznaczone do stosowania ze
wstrzykiwaczem oznaczonym znakiem CE, zgodnie z instrukcją jego
wytwórcy.
a) Przygotowanie dawki
Konstrukcja wkładów uniemożliwia dodanie innej insuliny do
wkładu. Zużytych wkładów nie można powtórnie napełniać.
Alternatywnie możliwe jest podanie odpowiednich dawek insuliny
Gensulin R i Gensulin N w osobnych wstrzykiwaczach osobistych lub
strzykawkach.
Należy przestrzegać zaleceń wytwórcy dotyczących umieszczania
wkładu we wstrzykiwaczu, zakładania igły i wstrzykiwania insuliny,
podanych w instrukcji dołączonej do opakowania wstrzykiwacza.
b) Wstrzykiwanie dawki
Należy wstrzyknąć dawkę insuliny zgodnie z zaleceniami lekarza
lub pielęgniarki z poradni diabetologicznej. Należy zmieniać
miejsca iniekcji tak, aby to samo miejsce nie było wykorzystywane
częściej niż około raz w miesiącu.
Ins. Gensulin M30 (30/70) - środki ostrożności
Zmianę typu lub marki stosowanej u pacjenta insuliny należy
przeprowadzać pod ścisłym nadzorem lekarza. Zmiana mocy, marki
(producenta), typu (rozpuszczalna, izofanowa, mieszanka),
pochodzenia (insulina zwierzęca, ludzka, analog insuliny ludzkiej)
i (lub) metody produkcji (rekombinacja DNA lub insulina pochodzenia
zwierzęcego) może spowodować konieczność modyfikacji dawki.
W przypadku zmiany preparatu z insuliny pochodzenia zwierzęcego
na insulinę ludzką, u niektórych pacjentów może być konieczna
zmiana dawki. Jeżeli konieczna jest zmiana dawki powinna ona
nastąpić przy podaniu pierwszej dawki nowej insuliny lub w czasie
pierwszych kilku tygodni lub miesięcy jej stosowania.
U niektórych pacjentów, po zmianie insuliny pochodzenia
zwierzęcego na insulinę ludzką, wczesne objawy ostrzegawcze
hipoglikemii mogą być mniej wyraźnie zaznaczone lub zupełnie różne
od tych występujących podczas stosowania insuliny pochodzenia
zwierzęcego. W przypadku uzyskania
u pacjenta lepszej kontroli glikemii (np. przez zastosowanie
intensywnej insulinoterapii) objawy ostrzegawcze hipoglikemii mogą
być mniej wyraźne lub wcale się nie pojawić. Należy poinformować o
tym pacjentów. Inne sytuacje, które mogą spowodować zmianę lub
osłabienie wczesnych objawów ostrzegawczych hipoglikemii to:
długotrwała cukrzyca, neuropatia cukrzycowa, przyjmowanie
niektórych leków, np. β-adrenolityków. Niewyrównana hipoglikemia
lub hiperglikemia może prowadzić do utraty przytomności, śpiączki
lub zgonu.
Stosowanie nieodpowiednich dawek lub przerwanie leczenia,
zwłaszcza w przypadku cukrzycy insulinozależnej, może prowadzić do
hiperglikemii i kwasicy ketonowej – stanów, które potencjalnie mogą
być śmiertelne.
Stosowanie ludzkiej insuliny może spowodować wytworzenie
przeciwciał, jednak ich miano jest niższe niż w przypadku
stosowania oczyszczonej insuliny pochodzenia zwierzęcego.
Zapotrzebowanie na insulinę może ulec znacznej zmianie w
przypadku chorób trzustki, nadnerczy, przysadki mózgowej, tarczycy,
zaburzeń czynności nerek lub wątroby.
Zapotrzebowanie na insulinę może być zwiększone podczas chorób z
wysoką gorączką, ciężkiego zakażenia, chorób i zaburzeń czynności
przewodu pokarmowego, przebiegających z nudnościami, wymiotami,
biegunką, powolnym opróżnianiem żołądka oraz z zaburzeniami
wchłaniania, jak również w przypadku zaburzeń emocjonalnych.
Modyfikacja dawki może być również konieczna w przypadku zmiany
aktywności fizycznej pacjenta lub sposobu odżywiania.
Osoby zamierzające przekroczyć przynajmniej dwie strefy czasowe
powinny skonsultować się z lekarzem w celu zmiany schematu
podawania insuliny. W czasie podróży lotniczej należy insulinę
przechowywać w bagażu podręcznym, a nie w luku bagażowym (nie może
ulec zamrożeniu).
Podczas długotrwałego leczenia insuliną może rozwinąć się
oporność na insulinę. W razie wystąpienia insulinooporności należy
zastosować większe dawki insuliny.
Jednoczesne stosowanie produktu Gensulin M30 z
pioglitazonem:
Zgłaszano przypadki niewydolności serca w czasie jednoczesnego
stosowania insuliny i pioglitazonu, szczególnie u pacjentów z
czynnikami ryzyka niewydolności serca. Należy o tym pamiętać przed
zastosowaniem leczenia skojarzonego insuliną Gensulin M30 z
pioglitazonem. W przypadku leczenia skojarzonego należy obserwować,
czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe
niewydolności serca, zwiększenie masy ciała i obrzęki. Jeśli
wystąpi nasilenie objawów ze strony układu krążenia, należy
przerwać stosowanie pioglitazonu.
Ins. Gensulin M30 (30/70) - przedawkowanie
Nie istnieje jednoznaczna definicja przedawkowania insuliny,
ponieważ stężenie glukozy w surowicy krwi jest rezultatem złożonych
zależności pomiędzy poziomem insuliny, dostępnością glukozy
i innymi procesami metabolicznymi. W wyniku nadmiernej
aktywności insuliny w stosunku do spożytego pokarmu i wydatkowanej
energii może wystąpić hipoglikemia.
Objawami hipoglikemii mogą być: apatia, stan splątania,
kołatanie serca, bóle głowy, poty i wymioty. Łagodna hipoglikemia
ustępuje po doustnym podaniu glukozy lub innych produktów
zawierających cukier.
Wyrównanie umiarkowanie nasilonej hipoglikemii polega na
domięśniowym lub podskórnym podaniu glukagonu, a następnie doustnym
podaniu węglowodanów, kiedy stan pacjenta wystarczająco się
poprawi. W przypadku braku reakcji pacjenta na glukagon, należy
podać dożylnie roztwór glukozy.
Jeżeli pacjent jest w stanie śpiączki, należy podać domięśniowo
lub podskórnie glukagon. W przypadku, gdy glukagon nie jest
dostępny lub, gdy pacjent nie reaguje na podanie glukagonu, należy
podać dożylnie roztwór glukozy. Natychmiast po odzyskaniu
świadomości, pacjent powinien otrzymać posiłek.
Może być konieczne długotrwałe doustne podawanie węglowodanów i
obserwacja pacjenta, ponieważ hipoglikemia może wystąpić ponownie
po krótkotrwałej poprawie klinicznej.
Komentarze