Idarubicin- Ebewe

Idarubicin- Ebewe - dawkowanie

Tylko do podawania dożylnego.

Nie nadaje się do podawania dokanałowego. Dawkę ustala się na podstawie powierzchni ciała.

Dawkowanie

Ostra białaczka szpikowa (AML)

Dorośli

- 12 mg/m2pc. na dobę dożylnie przez 3 dni w skojarzeniu z cytarabiną. lub

- 8 mg/m2pc. na dobę dożylnie przez 5 dni w leczeniu skojarzonym lub w monoterapii.

Ostra białaczka limfoblastyczna (ALL)

Dorośli

Sugerowana dawka u dorosłych wynosi 12 mg/m2pc. na dobę dożylnie przez 3 dni w odpowiednich schematach leczenia.

Dzieci i młodzież

10 mg/m² pc. na dobę dożylnie przez 3 dni, w odpowiednich schematach terapii skojarzonej.

W leczeniu skojarzonym przy ustalaniu schematów dawkowania należy brać pod uwagę wyniki badań krwi pacjenta i dawki innych leków cytotoksycznych.

U pacjentów, u których rozwinęło się ciężkie zapalenie błon śluzowych, należy opóźnić rozpoczęcie drugiego cyklu do czasu ustąpienia zapalenia. Zaleca się wtedy zmniejszenie dawki o 25%.

Nie należy przekraczać maksymalnej dawki całkowitej wynoszącej 120 mg/m2powierzchni ciała.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek:

Dostosowanie dawkowania może być konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Sposób podania

Podanie dożylne:

Produkt leczniczy Idarubicin-Ebewe można podawać jedynie drogą dożylną.

Roztwór do infuzji można przygotować rozcieńczając produkt leczniczy Idarubicin-Ebewe 0,9% roztworem chlorku sodu lub 5% roztworem glukozy. Można również podawać odpowiednią objętość nierozcieńczonego produktu przez 5 do 10 minut w powolnej infuzji dożylnej przez zestaw umożliwiający swobodny przepływ 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztworu glukozy.

Nie zaleca się bezpośredniego wstrzyknięcia ze względu na ryzyko wynaczynienia, które może wystąpić nawet w przypadku właściwego umieszczenia igły w żyle, potwierdzonego powrotem krwi do igły, patrz punkt 4.4.

Instrukcja rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Idarubicin- Ebewe - środki ostrożności

Informacje ogólne

Idarubicynę należy podawać pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu chemioterapii lekami cytotoksycznymi.

Zapewni to natychmiastowe i skuteczne leczenie choroby i (lub) poważnych jej powikłań choroby

(tj. krwotok, ciężkie zakażenia).

Ostre rodzaje działania toksycznego (zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i zakażenia ogólnoustrojowe), spowodowane wcześniejszym leczeniem preparatami cytotoksycznymi, powinny ustąpić przed rozpoczęciem podawania idarubicyny.

Czynność serca

Ryzyko leczenia antracyklinami obejmuje działania kardiotoksyczne, które mogą przejawiać się w postaci zaburzeń wczesnych (tj. ostrych) lub zaburzeń odległych (tj. występujących z opóźnieniem).

Objawy wczesne (ostre). Do wczesnych objawów działania kardiotoksycznego idarubicyny należą głównie częstoskurcz zatokowy i (lub) zmiany w zapisie EKG, takie jak niespecyficzne zmiany odcinka ST i załamka T. Zgłaszano przypadki tachyarytmii (w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy), bradykardii, bloku przedsionkowo-komorowego i bloku odnogi pęczka Hisa. Wymienione stany najczęściej nie prognozują rozwoju kardiotoksyczności opóźnionej, rzadko mają znaczenie kliniczne i najczęściej nie są przyczyną przerwania leczenia idarubicyną.

Objawy odległe (opóźnione). Kardiotoksyczność opóźniona występuje zwykle w końcowej fazie leczenia lub w ciągu 2 do 3 miesięcy od zakończenia leczenia, chociaż zgłaszano przypadki występujące kilka miesięcy lub lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia objawia się zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory (ang. left ventricular ejection fraction ? LVEF) i (lub) przedmiotowymi i podmiotowymi objawami zastoinowej niewydolności serca, np. dusznością, obrzękiem płuc, obrzękiem ortostatycznym, przerostem mięśnia sercowego, powiększeniem wątroby, skąpomoczem, wodobrzuszem, wysiękiem opłucnowym i rytmem cwałowym. Zgłaszano również występowanie objawów podostrych, takich jak zapalenie osierdzia lub zapalenie mięśnia sercowego. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii wywoływanej przez antracykliny i należy do grupy działań toksycznych ograniczających dawkę leku. Nie określono granic dawki skumulowanej dla idarubicyny podawanej dożylnie i doustnie. Jednak kardiomiopatię związaną z podawaniem idarubicyny zgłaszano u 5% pacjentów, którym podawano dożylnie dawkę skumulowaną od 150 do 290 mg/m2 pc. Dostępne dane dotyczące pacjentów, którzy otrzymali doustnie całkowite dawki kumulacyjne do 400 mg/m2 pc. wskazują na małe prawdopodobieństwo toksycznego działania na serce.

Czynność serca należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia idarubicyną i monitorować ją w trakcie leczenia w celu zmniejszenia ryzyka ciężkich zaburzeń czynności serca. Ryzyko można zmniejszyć przez regularne monitorowanie LVEF w trakcie leczenia i niezwłoczne przerwanie podawania

idarubicyny po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Właściwymi ilościowymi metodami regularnej oceny czynności serca (pomiaru LVEF) jest wentrykulografia izotopowa (ang. multi-gated radionuclide angiography, MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zaleca się wykonanie badania EKG oraz MUGA lub ECHO przed rozpoczęciem leczenia, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka nasilonej kardiotoksyczności. Pomiary LVEF metodą MUGA lub ECHO należy powtórzyć, zwłaszcza u pacjentów leczonych dużymi skumulowanymi dawkami antracyklin. Do oceny LVEF należy stosować ten sam rodzaj badania w całym okresie obserwacji.

Czynnikami ryzyka kardiotoksyczności są m.in. aktywna lub zaleczona choroba układu krążenia, wcześniejsza lub trwająca radioterapia śródpiersia lub okolic serca, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami oraz jednoczesne podawanie produktów leczniczych, które mogą hamować kurczliwość mięśnia sercowego lub działają kardiotoksycznie (np. trastuzumab). Antracyklin, w tym idarubicyny, nie należy podawać w skojarzeniu z innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym, chyba że czynność serca pacjenta jest ściśle monitorowana. U pacjentów otrzymujących antracykliny po zakończeniu leczenia innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym, zwłaszcza o długim okresie półtrwania (takimi jak trastuzumab), może również wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju kardiotoksyczności. Okres półtrwania trastuzumabu wynosi około 28,5 dnia; lek może być obecny we krwi do 24 tygodni. Dlatego, jeśli to możliwe, lekarze powinni unikać stosowania leczenia opartego na podawaniu antracyklin do 24 tygodni po odstawieniu trastuzumabu. Jeśli antracykliny stosowane są przed upływem tego okresu, zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca.

Należy szczególnie uważnie monitorować czynność serca u pacjentów leczonych dużymi dawkami skumulowanymi i u pacjentów z czynnikami ryzyka.

Kardiotoksyczne działanie idarubicyny może jednak wystąpić po zastosowaniu mniejszych dawek skumulowanych, bez względu na obecność czynników ryzyka. Wydaje się, że niemowlęta i dzieci są bardziej wrażliwe na toksyczne działanie antracyklin na serce; należy przeprowadzać u nich długotrwałą, okresową kontrolę czynności serca. Istnieje prawdopodobieństwo, że toksyczne działanie idarubicyny i innych antracyklin lub antybiotyków z grupy antracenodionów podlega kumulacji.

Toksyczność hematologiczna

Idarubicyna jest silnym inhibitorem czynności szpiku kostnego. Zahamowanie czynności szpiku kostnego wystąpi u wszystkich pacjentów po podaniu terapeutycznej dawki leku.

Przed i w trakcie każdego cyklu leczenia idarubicyną należy kontrolować parametry hematologiczne, w tym wzór odsetkowy krwinek białych.

Główną postacią toksyczności hematologicznej po podaniu idarubicyny jest zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia). Jest to jednocześnie najczęstszy czynnik ograniczający dawkę tego leku. Leukopenia i neutropenia są zazwyczaj ciężkie; ponadto mogą wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Najmniejsza liczba (nadir) neutrofilów i płytek krwi zwykle występuje po upływie 10 do 14 dni od rozpoczęcia podawania produktu leczniczego; jednak wartości te na ogół wracają do stanu wyjściowego w trzecim tygodniu leczenia. Opisywano przypadki zgonów na skutek zakażeń i (lub) krwotoków podczas fazy ciężkiej mielosupresji. Do klinicznych skutków poważnego zahamowania czynności szpiku kostnego należą gorączka, zakażenia, posocznica, wstrząs septyczny, krwotok, niedotlenienie tkanek lub zgon. Jeśli wystąpi gorączka neutropeniczna, zaleca się leczenie antybiotykiem podawanym dożylnie.

Białaczka wtórna

U pacjentów leczonych antybiotykami z grupy antracyklin, w tym idarubicyną, zgłaszano przypadki wystąpienia białaczki wtórnej, z fazą przedbiałaczkową lub bez niej. Białaczka wtórna występuje częściej w przypadku podawania leków z tej grupy w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, gdy pacjenci byli intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. Okres utajenia białaczki tego typu może wynosić od 1 roku do 3 lat.

Działania żołądkowo-jelitowe

Idarubicyna może wywoływać wymioty. Zapalenie błon śluzowych (głównie zapalenie jamy ustnej, rzadziej zapalenie przełyku) występuje na ogół krótko po podaniu produktu leczniczego, a w cięższej postaci może się przekształcić w ciągu kilku dni w owrzodzenie błon śluzowych. U większości pacjentów zapalenie przemija w trzecim tygodniu leczenia.

Sporadycznie obserwowano epizody ciężkich zdarzeń żołądkowo-jelitowych (takich jak perforacja lub krwawienie) u otrzymujących doustnie idarubicynę pacjentów z ostrą białaczką lub z innymi chorobami w wywiadzie albo otrzymujących produkty lecznicze, których działanie powoduje powikłania żołądkowo-jelitowe. U pacjentów z czynną chorobą przewodu pokarmowego i zwiększonym ryzykiem krwawienia i (lub) perforacji lekarz musi ocenić stosunek korzyści z doustnego stosowania idarubicyny wobec ryzyka.

Czynność wątroby i nerek

Zaburzenia czynności wątroby i (lub) nerek mogą wpływać na dystrybucję idarubicyny w organizmie, dlatego przed i w trakcie leczenia należy monitorować parametry czynności wątroby i nerek (stężenie bilirubiny i kreatyniny w surowicy), stosując standardowe metody laboratoryjne. W kilku badaniach klinicznych III fazy leczenie idarubicyną było przeciwwskazane, jeśli stężenie bilirubiny i (lub) stężenie kreatyniny w surowicy przekraczało 2,0 mg/dl. Dawkę innych antracyklin zmniejsza się zazwyczaj o 50%, gdy stężenie bilirubiny mieści się w zakresie 1,2-2,0 mg/dl.

Stany w miejscu podania

Wstrzyknięcie do małego naczynia krwionośnego lub wstrzykiwanie do tego samego naczynia krwionośnego może spowodować stwardnienie ścian żył. Stosowanie się do zaleceń dotyczących podawania produktu leczniczego może zmniejszyć ryzyko zapalenia żył lub zakrzepowego zapalenia żył w miejscu podania.

Wynaczynienie

Wynaczynienie w czasie dożylnego podania idarubicyny może spowodować ból w miejscu wynaczynienia i ciężkie zmiany w tkankach (powstawanie pęcherzy, ostre zapalenie tkanki łącznej) oraz martwicę. W przypadku wystąpienia przedmiotowych lub podmiotowych objawów

wynaczynienia w trakcie dożylnego podawania idarubicyny, infuzję należy natychmiast przerwać. W razie wynaczynienia można zastosować deksrazoksan w celu zapobiegania lub zmniejszenia nasilenia uszkodzenia tkanek.

Zespół rozpadu guza

Idarubicyna może wywoływać hiperurykemię na skutek nasilonego rozpadu puryn, który towarzyszy szybkiej lizie komórek nowotworowych pod wpływem produktu leczniczego (?zespół rozpadu guza?). Po rozpoczęciu leczenia należy kontrolować stężenie kwasu moczowego we krwi, stężenie potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny. Nawadnianie, alkalizacja moczu i profilaktyczne podawanie allopurynolu zapobiegające hiperurykemii mogą zmniejszyć potencjalne powikłania zespołu rozpadu guza.

Działanie immunosupresyjne / zwiększona podatność na zakażenia

Podawanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek (takich jak przeciw żółtej febrze) pacjentom ze zmniejszoną odpornością wskutek stosowania chemioterapeutyków, w tym idarubicyny, może być przyczyną ciężkich lub zakończonych zgonem zakażeń. Należy unikać podawania szczepionek żywych pacjentom otrzymujących idarubicynę. Można podawać szczepionki zabite lub inaktywowane, jednak reakcja na takie szczepionki może być osłabiona.

Układ rozrodczy

Mężczyznom leczonym idarubicyny chlorowodorkiem należy zalecić stosowanie antykoncepcji podczas leczenia i, jeśli to wskazane i dostępne, zwrócenie się po poradę dotyczącą możliwości przechowania nasienia ze względu na ryzyko nieodwracalnej niepłodności spowodowanej przez leczenie (patrz punkt 4.6).

Inne

Tak jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, podczas stosowania idarubicyny zgłaszano występowanie zakrzepowego zapalenia żył i choroby zakrzepowo-zatorowej, w tym zatorowości płucnej.

Ten produkt leczniczy może spowodować czerwone zabarwienie moczu, utrzymujące się przez 1 do

2 dni po podaniu. Należy o tym poinformować pacjentów.

Idarubicin- Ebewe - przedawkowanie

Bardzo duże dawki idarubicyny mogą spowodować ostre działanie toksyczne na mięsień sercowy w ciągu 24 godzin oraz ciężką mielosupresję w ciągu 1-2 tygodni.

Obserwowano opóźnioną niewydolność serca, wynikającą ze stosowania antracyklin, która występowała nawet po kilku miesiącach od przedawkowania.