Hepsera - dawkowanie
Terapia powinna zostać rozpoczęta przez lekarza mającego
doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby
typu B.
Dawkowanie
Dorośli: zalecana dawka produktu Hepsera to 10 mg (jedna
tabletka) przyjmowana doustnie jeden raz na dobę z posiłkiem lub
bez posiłku.
Nie wolno podawać wyższych dawek.
Nieznany jest optymalny czas leczenia. Nieznany jest związek
pomiędzy odpowiedzią na leczenie oraz jego długookresowymi
następstwami, takimi jak rak wątroby czy niewyrównana marskość
wątroby.
U pacjentów z niewyrównaną czynnością wątroby adefowir należy
zawsze stosować w skojarzeniu z lekiem, niewykazującym oporności
krzyżowej na adefowir, w celu zmniejszenia ryzyka oporności i w
celu osiągnięcia szybkiej supresji wirusa.
Co sześć miesięcy należy kontrolować u pacjentów parametry
biochemiczne, wirusologiczne i serologiczne wirusowego zapalenia
wątroby typu B.
Można rozważyć zaprzestanie leczenia w następujących
przypadkach:
- U pacjentów z dodatnim wynikiem
oznaczenia HBeAg bez marskości wątroby leczenie należy prowadzić
przez przynajmniej 6-12 miesięcy po potwierdzeniu serokonwersji HBe
(zanik HBeAg oraz zanik DNA HBV przy wykrywalnych mianach
przeciwciał anty-HBe) lub do serokonwersji HBs albo utraty
skuteczności (patrz punkt 4.4). Po zaprzestaniu leczenia należy
regularnie kontrolować aktywność AlAT i miana DNA HBV w surowicy w
celu wykrycia późnego nawrotu wirusologicznego.
- U pacjentów
z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg bez marskości wątroby leczenie
należy prowadzić przynajmniej do serokonwersji HBs lub do
wystąpienia dowodów utraty skuteczności. W przypadku przedłużonego
leczenia trwającego ponad 2 lata zalecane jest regularne ocenianie
leczenia w celu potwierdzenia, że kontynuowanie wybranej terapii
jest nadal odpowiednie dla danego pacjenta.
Nie zaleca się przerwania leczenia u
pacjentów z niewyrównaną czynnością lub marskością wątroby (patrz
punkt 4.4).
Szczególne grupy
pacjentów
Osoby w podeszłym wieku: Brak jest
dostępnych danych, na których można oprzeć zalecenia dawkowania u
pacjentów w wieku powyżej 65 lat (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia czynności nerek:
adefowir jest wydalany przez nerki. U pacjentów z klirensem
kreatyniny < 50 ml/min lub poddawanych dializie należy
dostosować przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami. W zależności od
czynności nerek nie należy przekraczać zalecanej częstotliwości
dawkowania (patrz punkty 4.4 oraz 5.2). Proponowane modyfikacje
przerw pomiędzy poszczególnymi dawkami oparte są na ekstrapolacji
ograniczonych danych u pacjentów w końcowym stadium niewydolności
nerek (end stage renal disease, ESRD) i mogą nie być
optymalne.
Pacjenci z klirensem kreatyniny między
30 a 49 ml/min:
u tych pacjentów zalecane jest podawanie
adefowiru dipiwoksylu (jednej tabletki 10 mg) co 48 godzin.
Dostępne są tylko ograniczone dane o bezpieczeństwie i skuteczności
tych wytycznych dotyczących dostosowania przerw pomiędzy
poszczególnymi dawkami. Dlatego też u tych pacjentów należy ściśle
kontrolować odpowiedź kliniczną na leczenie oraz czynność nerek
(patrz punkt 4.4).
Pacjenci z klirensem kreatyniny < 30
ml/min i pacjenci poddawani dializie: brak danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności, na których można oprzeć
zastosowanie adefowiru dipiwoksylu u pacjentów z klirensem
kreatyniny < 30 ml/min lub poddawanych dializie. Z tego powodu
zastosowanie adefowiru dipiwoksylu u tych pacjentów nie jest
zalecane i powinno być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy potencjalne
korzyści przeważają nad potencjalnymi zagrożeniami. W tym przypadku
dostępne, ograniczone dane sugerują, że pacjentom z klirensem
kreatyniny między 10 a 29 ml/min można podawać adefowir dipiwoksylu
(jedną tabletkę 10 mg) co 72 godziny; pacjentom poddawanym
hemodializie można podawać adefowir dipiwoksylu (jedną tabletkę 10
mg) co 7 dni po 12 godzinach ciągłej dializy (lub 3 sesjach
dializy, każdej trwającej po 4 godziny). Należy ich ściśle
obserwować w celu wykrycia możliwych działań niepożądanych i oceny
zachowania skuteczności leczenia (patrz punkty 4.4 i 4.8). Brak
zaleceń dotyczących przerw między dawkami dla innych pacjentów
poddawanych dializie (np. pacjentów poddawanych ambulatoryjnie
dializie otrzewnowej) lub pacjentów niepoddawanych hemodializie z
klirensem kreatyniny poniżej 10 ml/min.
Zaburzenia czynności wątroby: u
pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności
dostosowania dawkowania (patrz punkt 5.2).
Oporność kliniczna: pacjentów
opornych na leczenie lamiwudyną i pacjentów z HBV z udokumentowaną
opornością na lamiwudynę [mutacje w rtL180M, rtA181T i (lub)
rtM204I/V] nie należy leczyć adefowirem dipiwoksylu w monoterapii,
aby zredukować ryzyko oporności na adefowir. Adefowir można
stosować w skojarzeniu z lamiwudyną u pacjentów opornych na
leczenie lamiwudyną i u pacjentów z HBV z mutacjami w rtL180M i
(lub) rtM204I/V. Należy jednak rozważyć alternatywne schematy
leczenia dla pacjentów z HBV zawierającym mutację rtA181T, ze
względu na ryzyko zmniejszonej wrażliwości na adefowir (patrz punkt
5.1).
W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia
oporności, u pacjentów otrzymujących adefowir dipiwoksylu w postaci
monoterapii należy rozważyć modyfikację leczenia, jeśli po leczeniu
trwającym 1 rok lub dłużej miano DNA HBV w surowicy będzie się
utrzymywać na poziomie powyżej 1 000 kopii/ml.
Dzieci i młodzież: nie zaleca się
stosowania produktu leczniczego Hepsera u dzieci w wieku poniżej 18
lat, gdyż dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa
stosowania i skuteczności (patrz punkt 5.1).
Sposób podawania
Tabletki Hepsera należy podawać doustnie
raz na dobę, z posiłkiem lub bez posiłku.
Hepsera - środki ostrożności
Uwagi ogólne: należy poinformować pacjenta, że nie
zostało dowiedzione, aby leczenie adefowirem dipiwoksylu
zmniejszało ryzyko przeniesienia wirusa zapalenia wątroby typu B na
inne osoby, dlatego też należy nadal zachowywać odpowiednie środki
ostrożności.
Czynność nerek: adefowir jest wydalany przez nerki,
zarówno w procesie przesączania kłębuszkowego, jak i czynnego
wydzielania kanalikowego. Leczenie adefowirem dipiwoksylu może
prowadzić do zaburzenia czynności nerek. O ile ogólne ryzyko
pogorszenia czynności nerek u pacjentów z prawidłową czynnością
nerek jest niewielkie, nabiera ono szczególnej wagi w przypadku
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub nimi zagrożonych oraz
pacjentów przyjmujących produkty lecznicze mogące niekorzystnie
wpływać na czynność nerek.
Przed rozpoczęciem leczenia adefowirem dipiwoksylu zaleca się u
każdego pacjenta obliczenie klirensu kreatyniny.
U pacjentów z zaawansowaną chorobą lub marskością wątroby, u
których rozwija się niewydolność nerek, należy rozważyć
dostosowanie przerw pomiędzy poszczególnymi dawkami adefowiru lub
zastosowanie alternatywnego leczenia wirusowego zapalenia wątroby
typu B. U pacjentów tych nie zaleca się przerwania leczenia
przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B.
Pacjenci z prawidłową czynnością nerek:
u pacjentów z prawidłową czynnością nerek należy co 3 miesiące
kontrolować zmiany stężenia kreatyniny w surowicy krwi oraz
obliczać klirens kreatyniny. U pacjentów z ryzykiem pogorszenia
czynności nerek (patrz punkt 4.8) należy rozważyć częstsze
kontrolowanie czynności nerek.
Pacjenci z klirensem kreatyniny między 30 a 49 ml/min: u
tych pacjentów zalecane jest dostosowanie przerwy pomiędzy dawkami
adefowiru dipiwoksylu (patrz punkt 4.2). Ponadto należy ściśle
obserwować czynność nerek z częstotliwością dostosowaną do stanu
zdrowia poszczególnych pacjentów.
Pacjenci z klirensem kreatyniny < 30 ml/min i pacjenci
poddawani dializie:
adefowir dipiwoksylu nie jest zalecany u pacjentów z klirensem
kreatyniny < 30 ml/min lub poddawanych dializie. Podanie
adefowiru dipiwoksylu tym pacjentom powinno być brane pod uwagę
tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnymi
zagrożeniami. Jeśli leczenie adefowirem dipiwoksylu jest uważane za
niezbędne, należy dostosować przerwę pomiędzy dawkami (patrz punkt
4.2). Należy ich ściśle obserwować w celu wykrycia możliwych
działań niepożądanych i oceny zachowania skuteczności leczenia.
Pacjenci przyjmujący produkty lecznicze mogące niekorzystnie
wpływać na czynność nerek:
adefowiru dipiwoksylu nie należy podawać równocześnie z
fumaranem tenofowiru dizoproksylu (produktem leczniczym
Viread).
Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących inne
produkty lecznicze mogące niekorzystnie wpływać na czynność nerek
lub które wydalane są przez nerki (np. cyklosporynę i takrolimus,
podawane dożylnie aminoglikozydy, amfoterycynę B, foskarnet,
pentamidynę, wankomycynę lub produkty lecznicze wydzielane z
udziałem tego samego przenośnika nerkowego - ludzkiego nośnika
anionów organicznych 1 (hOAT1, ang. human Organic Anion Transporter
1) , takich jak cydofowir). Równoczesne podawanie pacjentom
10 mg adefowiru dipiwoksylu i tych produktów leczniczych może
prowadzić do zwiększenia w surowicy stężenia adefowiru lub
równocześnie podawanego produktu leczniczego. U tych pacjentów
należy ściśle obserwować czynność nerek z częstotliwością
dostosowaną do stanu zdrowia poszczególnych pacjentów.
Bezpieczeństwo stosowania ze względu na czynność nerek u
pacjentów z HBV opornym na lamiwudynę, przed przeszczepieniem
wątroby i po przeszczepieniu, patrz punkt 4.8.
Czynność wątroby: stosunkowo częste są przypadki
spontanicznego zaostrzenia przebiegu przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B, charakteryzujące się przemijającym
zwiększeniem aktywności AlAT w surowicy. U niektórych pacjentów po
rozpoczęciu leczenia przeciwwirusowego, wraz ze spadkiem miana DNA
HBV w surowicy, aktywność AlAT może się zwiększać. U pacjentów z
wyrównaną czynnością wątroby, wraz z takim wzrostem aktywności AlAT
w surowicy na ogół nie podwyższa się stężenie bilirubiny w surowicy
ani nie zwiększa dekompensacja czynności wątroby (patrz punkt
4.8).
Pacjenci z zaawansowaną chorobą lub marskością wątroby mogą być
bardziej zagrożeni dekompensacją czynności wątroby w następstwie
zaostrzenia zapalenia wątroby, która może zakończyć się zgonem. U
takich pacjentów, w tym także u pacjentów z niewyrównaną czynnością
wątroby, nie zaleca się przerwania leczenia, a pacjentów tych w
trakcie leczenia należy ściśle obserwować.
W razie rozwijania się niewydolności nerek u tych pacjentów,
patrz powyżej Czynność nerek.
Jeżeli przerwanie leczenia jest konieczne, podczas kilku
miesięcy po zakończeniu leczenia należy ściśle obserwować
pacjentów, ze względu na przypadki zaostrzenia zapalenia wątroby po
zaprzestaniu przyjmowania 10 mg adefowiru dipiwoksylu. Zaostrzenia
takie występowały przy braku serokonwersji HBeAg i objawiały się
podwyższoną aktywnością AlAT oraz wzrostem miana DNA HBV w
surowicy. Wraz ze zwiększeniem aktywności AlAT w surowicy krwi u
pacjentów z wyrównaną czynnością wątroby leczonych 10 mg adefowiru
dipiwoksylu nie występowały zmiany parametrów klinicznych i
laboratoryjnych związanych z dekompensacją czynności wątroby. Po
zaprzestaniu leczenia pacjentów należy ściśle obserwować. Większość
przypadków zaostrzenia zapalenia wątroby po zakończonym leczeniu
obserwowano w ciągu 12 tygodni od zaprzestania zażywania 10 mg
adefowiru dipiwoksylu.
Kwasica mleczanowa oraz ciężka hepatomegalia ze stłuszczeniem
wątroby: podczas stosowania analogów nukleozydów zaobserwowano
przypadki, czasami zakończone zgonem, występowania kwasicy
mleczanowej (bez niedotlenienia krwi) zazwyczaj w połączeniu z
ciężką hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby. Ponieważ adefowir ma
budowę zbliżoną do analogów nukleozydów, takiego ryzyka nie można
wykluczyć. Należy zaprzestać leczenia analogami nukleozydów, gdy
wystąpi gwałtowny wzrost aktywności aminotransferaz, postępujące
powiększenie wątroby lub kwasica metaboliczna (mleczanowa) o
nieznanej etiologii. Łagodne objawy pokarmowe, takie jak nudności,
wymioty oraz ból brzucha mogą wskazywać na rozwój kwasicy
mleczanowej. W ciężkich przypadkach, czasami kończących się
śmiercią, występowało zapalenie trzustki, niewydolność wątroby lub
stłuszczenie wątroby, niewydolność nerek oraz podwyższony poziom
mleczanów w surowicy. Należy zachować ostrożność przepisując
analogi nukleozydów pacjentom (w szczególności otyłym kobietom) z
powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi
czynnikami ryzyka schorzeń wątroby. Pacjentów tych należy ściśle
obserwować.
W celu odróżnienia wzrostu aktywności aminotransferaz, będącego
wynikiem odpowiedzi na leczenie, od ich podwyższenia mającego
związek z kwasicą mleczanową, lekarz powinien upewnić się, że wraz
ze zmianami AlAT następuje poprawa innych parametrów
laboratoryjnych przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu
B.
Równoczesne zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C lub
D: brak danych na temat skuteczności adefowiru dipiwoksylu u
pacjentów równocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C
lub D.
Równoczesne zakażenie HIV: dostępne są ograniczone dane
na temat bezpieczeństwa i skuteczności 10 mg adefowiru dipiwoksylu
u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B
równocześnie zakażonych HIV. Do chwili obecnej nie ma dowodów na
to, że dobowa dawka 10 mg adefowiru dipiwoksylu powoduje powstanie
mających związek z adefowirem mutacji opornościowych w odwrotnej
transkryptazie HIV. Niemniej jednak istnieje potencjalne ryzyko
wyselekcjonowania szczepów HIV opornych na adefowir o możliwej
oporności krzyżowej na inne przeciwwirusowe produkty lecznicze.
Na ile jest to możliwe, u pacjentów równocześnie zakażonych HIV,
leczenie zapalenia wątroby typu B adefowirem dipiwoksylu powinno
być zarezerwowane dla pacjentów, u których miano RNA HIV znajduje
się pod kontrolą. Nie wykazano, aby leczenie 10 mg adefowiru
dipiwoksylu oddziaływało skutecznie przeciw replikacji wirusa HIV,
dlatego też nie powinno się go stosować w celu opanowania zakażenia
HIV.
Osoby w podeszłym wieku: doświadczenie kliniczne u
pacjentów > 65 roku życia jest bardzo ograniczone. Przepisując
adefowir dipiwoksylu osobom w podeszłym wieku należy zachować
ostrożność oraz brać pod uwagę większą częstość występowania w tej
grupie pacjentów słabszej czynności nerek lub serca, a także
większą ilość współistniejących schorzeń lub równocześnie
zażywanych innych produktów leczniczych.
Oporność: oporność na adefowir dipiwoksylu (patrz punkt
5.1) może prowadzić do nawrotu miana wirusa, co może prowadzić do
zaostrzenia zapalenia wątroby typu B i w związku z osłabioną
czynnością wątroby, do dekompensacji czynności wątroby i możliwego
zgonu. Należy ściśle kontrolować odpowiedź wirusologiczną u
pacjentów leczonych adefowirem dipiwoksylu, oznaczając miano DNA
HBV co 3 miesiące. Jeśli dojdzie do nawrotu wiremii, należy
przeprowadzić badanie oporności. W przypadku pojawienia się
oporności należy zmodyfikować leczenie.
Produkt Hepsera zawiera laktozę jednowodną. Dlatego też preparat
ten nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp)
lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Hepsera - przedawkowanie
Podczas podawania 500 mg adefowiru dipiwoksylu na dobę przez 2
tygodnie oraz 250 mg na dobę przez 12 tygodni występowały
wymienione powyżej zaburzenia żołądkowo-jelitowe oraz brak
łaknienia.
W przypadku przedawkowania, należy obserwować pacjenta w celu
wykrycia objawów zatrucia, a w razie konieczności zastosować
standardowe postępowanie wspomagające.
Adefowir można usunąć za pomocą hemodializy, uśredniony klirens
hemodializacyjny adefowiru wynosi 104 ml/min. Nie badano eliminacji
adefowiru metodą dializy otrzewnowej.
Hepsera - przeciwwskazania
• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na
którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie
6.1.
Hepsera - działania niepożądane
a. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
U pacjentów z wyrównaną czynnością wątroby najczęściej
zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas 48 tygodni leczenia
adefowirem dipiwoksylu były astenia (13%), ból głowy (9%), ból
brzucha (9%) i nudności (5%).
U pacjentów z niewyrównaną czynnością wątroby najczęściej
zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas leczenia adefowirem
dipiwoksylu przez okres do 203 tygodni były:
zwiększone stężenie kreatyniny (7%) i astenia (5%).
b. Tabelaryczne zestawienie działań
niepożądanych
Ocena działań niepożądanych opiera się na doświadczeniach z
nadzoru nad bezpieczeństwem stosowania produktu leczniczego po
wprowadzeniu do obrotu oraz z trzech zasadniczych badań klinicznych
z udziałem pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby
typu B:
• dwa badania kontrolowane
placebo, w których 522 pacjentom z przewlekłym wirusowym zapaleniem
wątroby typu B oraz wyrównaną czynnością wątroby przez 48 tygodni
podawano, z zastosowaniem metody podwójnie ślepej próby, 10 mg
adefowiru dipiwoksylu (n=294) lub placebo
(n=228);
• badanie prowadzone
metodą otwartej próby, w którym pacjentów przed
przeszczepieniem
(n=226) lub po przeszczepieniu wątroby (n=241), z HBV
opornym na lamiwudynę, leczono 10 mg adefowiru dipiwoksylu
podawanego raz na dobę przez okres do 203 tygodni (uśredniony czas
to odpowiednio 51 i 99 tygodni).
Działania niepożądane, uważane za przynajmniej mogące mieć
związek z leczeniem, zostały wymienione poniżej zgodnie z systemem
klasyfikacji układów narządowych oraz częstości (patrz tabela 1). W
obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy
niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
Częstości występowania określono jako bardzo częste (≥ 1/10),
częste (≥ 1/100, < 1/10) lub częstość nieznana (w przypadku
działań niepożądanych zidentyfikowanych podczas nadzoru nad
bezpieczeństwem stosowania produktu leczniczego po wprowadzeniu do
obrotu, których częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych).
Tabela 1: tabelaryczne zestawienie działań
niepożądanych związanych z adefowirem dipiwoksylu, oparte na
doświadczeniach z badań klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu
do obrotu
Częstość występowania
|
Adefowir dipiwoksylu
|
Zaburzenia układu nerwowego:
|
częste:
|
ból głowy
|
Zaburzenia żołądka i jelit:
|
częste:
|
biegunka, wymioty, ból brzucha, dyspepsja, nudności, wzdęcia
|
częstość nieznana:
|
zapalenie trzustki
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
|
częste:
|
wysypka, świąd
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
|
częstość nieznana:
|
rozmiękanie kości (objawiające się bólem kości i niekiedy
przyczyniające się do złamań) i miopatia, oba mające związek z
zaburzeniami czynności kanalika bliższego nerki
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
|
bardzo częste:
|
zwiększenie stężenia kreatyniny
|
częste:
|
niewydolność nerek, nieprawidłowa czynność nerek,
hipofosfatemia
|
częstość nieznana:
|
zespół Fanconi’ego, zaburzenia czynności kanalika bliższego
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
|
bardzo częste:
|
astenia
|
c. Opis wybranych działań niepożądanych
Zaostrzenie zapalenia wątroby: po przerwaniu podawania 10 mg
adefowiru dipiwoksylu pojawiały się kliniczne i laboratoryjne
dowody zaostrzenia zapalenia wątroby (patrz punkt 4.4).
Długoterminowe dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania
u pacjentów z wyrównaną czynnością wątroby:
w długoterminowym badaniu bezpieczeństwa stosowania z
udziałem 125 pacjentów o ujemnym wyniku oznaczenia HBeAg i z
wyrównaną czynnością wątroby profil działań niepożądanych nie uległ
zmianie, gdy uśredniony okres narażenia na działanie leku wynosił
226 tygodni. Nie wystąpiły klinicznie znaczące zmiany w czynności
nerek. Jednakże podczas przedłużonego stosowania obserwowano lekkie
do umiarkowanego podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy,
hipofosfatemię oraz zmniejszenie stężenia karnityny u odpowiednio
3%, 4% i 6% pacjentów.
W długoterminowym badaniu bezpieczeństwa stosowania z
udziałem 65 pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg i z
wyrównaną czynnością wątroby (uśredniony okres narażenia na
działanie leku wynosił 234 tygodnie) u 6 pacjentów (9%)
potwierdzono podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy o
przynajmniej 0,5 mg/dl w porównaniu do wartości początkowych, przy
czym 2 pacjentów przerwało badanie z powodu podwyższonego stężenia
kreatyniny w surowicy. Pacjenci z potwierdzonym podwyższonym
stężeniem kreatyniny do ≥ 0,3 mg/dl w tygodniu 48. byli
statystycznie znacząco bardziej zagrożeni wystąpieniem późniejszego
potwierdzonego podwyższenia stężenia kreatyniny do ≥ 0,5 mg/dl.
Podczas przedłużonego stosowania zgłaszano hipofosfatemię oraz
zmniejszenie stężenia karnityny, każde u 3% pacjentów.
Bezpieczeństwo stosowania u pacjentów z niewyrównaną
czynnością wątroby:
nefrotoksyczność jest ważną cechą profilu bezpieczeństwa
adefowiru dipiwoksylu u pacjentów z niewyrównaną czynnością
wątroby. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów oczekujących
na przeszczep lub będących po przeszczepieniu wątroby u 4%
pacjentów (19/467) zaprzestano leczenia z zastosowaniem adefowiru
dipiwoksylu ze względu na działania niepożądane dotyczące
nerek.
d. Dzieci i młodzież
Ze względu na brak wystarczających danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności, produktu leczniczego
Hepsera nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 18 lat (patrz
punkty 4.2 i 5.1).
Komentarze