Eliquis - dawkowanie
Dawkowanie
Zapobieganie
żylnej chorobie zakrzepowo - zatorowej (ŻChZZ): po zabiegu
chirurgicznym protezoplastyki stawu biodrowego lub
kolanowego
Zalecana dawka produktu Eliquis to 2,5 mg, przyjmowana
doustnie, dwa razy na dobę. Pierwszą dawkę należy zażyć 12-24
godziny po zabiegu chirurgicznym.
Decydując o czasie podania produktu po zabiegu
chirurgicznym lekarze mogą rozważyć potencjalne korzyści
wcześniejszej antykoagulacji w celu zapobiegania epizodom żylnej
choroby zakrzepowo-zatorowej, jak również ryzyka związane z
krwawieniem pooperacyjnym.
Pacjenci po
zabiegu chirurgicznym protezoplastyki stawu
biodrowego Zalecany czas trwania leczenia
wynosi od 32 do 38 dni.
Pacjenci po
zabiegu chirurgicznym stawu kolanowego
Zalecany czas trwania leczenia wynosi od 10 do 14
dni.
Zapobieganie
udarom mózgu i zatorowości systemowej u dorosłych pacjentów z
niezastawkowym migotaniem przedsionków (NVAF)
Zalecana dawka produktu Eliquis to 5 mg, przyjmowana
doustnie, dwa razy na dobę.
Zmniejszenie
dawki
U pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków
(NVAF) oraz z co najmniej dwoma z następujących cech: wiek > =
80 lat, masa ciała < = 60 kg lub stężenie kreatyniny w surowicy
> = 1,5 mg/dl (133 micromole/l), zalecana dawka produktu Eliquis
wynosi 2,5 mg, przyjmowana doustnie, dwa razy na dobę.
Leczenie należy kontynuować długoterminowo.
Pominięcie
dawki
W przypadku pominięcia dawki pacjent powinien przyjąć
produkt Eliquis bezzwłocznie, a następnie kontynuować jego
przyjmowanie jak poprzednio, dwa razy na dobę.
Zmiana
leczenia
Zmianę leczenia z leków przeciwzakrzepowych podawanych
pozajelitowo na produkt Eliquis (i odwrotnie) można przeprowadzić
po kolejnej planowej dawce (patrz punkt 4.5).
Zmiana
leczenia z antagonisty witaminy K (VKA) na produkt
Eliąuis
U pacjentów leczonych antagonistą witaminy K (VKA) przy
zmianie leczenia na produkt Eliquis należy odstawić warfarynę lub
inny lek z grupy VKA i rozpocząć podawanie produktu Eliquis, gdy
wartość międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR)
wyniesie < 2,0.
Zmiana
leczenia z produktu Eliąuis na VKA
Przy zmianie leczenia pacjentów z produktu Eliquis na VKA
należy nadal podawać produkt Eliquis przez co najmniej 2 dni po
rozpoczęciu leczenia VKA. Po 2 dniach jednoczesnego podawania
produktu Eliquis i VKA należy oznaczyć wskaźnik INR przed następnym
zaplanowanym podaniem dawki produktu Eliquis. Należy kontynuować
jednoczesne podawanie produktu Eliquis i VKA do czasu, aż wartość
wskaźnika INR wyniesie > = 2,0.
Zaburzenia
czynności nerek
Ze względu na brak dotychczasowych doświadczeń klinicznych
związanych ze stosowaniem apiksabanu u pacjentów z klirensem
kreatyniny < 15 ml/min i danych dotyczących stosowania
apiksabanu u pacjentów dializowanych, nie zaleca się stosowania
apiksabanu u tych pacjentów (patrz punkt 4.4 i 5.2).
Zapobieganie
ŻChZZ: po zabiegu chirurgicznym protezoplastyki stawu biodrowego
lub kolanowego Nie ma potrzeby dostosowania
dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami
czynności nerek (patrz punkt 5.2).
Ograniczone dane kliniczne u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 15-29 ml/min)
wskazują, że stężenia apiksabanu we krwi są większe w tej grupie
pacjentów, dlatego też u tych pacjentów stosując apiksaban należy
zachować ostrożność (patrz punkt 4.4 i 5.2).
Zapobieganie
udarom mózgu i zatorowości systemowej u pacjentów z niezastawkowym
migotaniem przedsionków (ang. NVAF - non-valvular atrial
fibrillation)
Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi
lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt
5.2).
U pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy > =1,5
mg/dl (133 micromole/l) w powiązaniu z wiekiem > = 80 lat lub
masą ciała < = 60 kg, należy stosować mniejszą dawkę apiksabanu
- 2,5 mg dwa razy na dobę.
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek
(klirens kreatyniny 15-29 ml/min) również należy stosować mniejszą
dawkę apiksabanu - 2,5 mg dwa razy na dobę.
Zaburzenia
czynności wątroby
Produkt Eliquis jest przeciwwskazany u pacjentów z
chorobami wątroby przebiegającymi z koagulopatią i klinicznie
istotnym ryzykiem krwawienia (patrz punkt 4.3).
Nie zaleca się stosowania produktu Eliquis u pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.4 i
5.2).
Produkt Eliquis może być stosowany z zachowaniem
ostrożności u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami
czynności wątroby (klasa A lub B skali Child-Pugh). Nie ma potrzeby
modyfikacji dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi
zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.4 i 5.2).
Pacjentów ze zwiększoną aktywnością enzymów wątrobowych
(AlAT/AspAT > 2 x GGN) lub stężeniem całkowitej bilirubiny >
=1,5 x GGN wykluczano z udziału w badaniach klinicznych. W związku
z tym podczas stosowania produktu Eliąuis w tej populacji pacjentów
należy zachować ostrożność (patrz punkt 4.4 i 5.2). Przed
rozpoczęciem leczenia produktem Eliąuis należy wykonać badania
czynnościowe wątroby.
Masa
ciała
Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ)
- Nie ma potrzeby modyfikacji dawki (patrz punkt 5.2).
Niezastawkowe migotanie przedsionków (NVAF) - Nie ma
potrzeby modyfikacji dawki, chyba że spełnione są kryteria do
zmniejszenia dawki (patrz akapit "Zmniejszenie dawki" na
początku punktu 4.2).
Nie ma potrzeby modyfikacji dawki (patrz punkt
5.2).
Pacjenci w
podeszłym wieku
Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ)
- Nie ma potrzeby modyfikacji dawki (patrz punkt 4.4 i
5.2)
Niezastawkowe migotanie przedsionków (NVAF) - Nie ma
potrzeby modyfikacji dawki, chyba że spełnione są kryteria do
zmniejszenia dawki (patrz akapit "Zmniejszenie dawki" na
początku punktu 4.2).
Dzieci i
młodzież
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności
produktu Eliąuis u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia. Brak
danych.
Sposób
podawania Podanie doustne.
Lek Eliąuis należy przyjmować niezależnie od posiłku,
popijając wodą.
Eliquis - środki ostrożności
Ryzyko
krwawienia
Tak jak w przypadku stosowania innych leków
przeciwzakrzepowych, należy uważnie obserwować pacjentów
przyjmujących produkt Eliquis ze względu na objawy krwawienia.
Zaleca się zachowanie ostrożności po zastosowaniu produktu Eliquis
w stanach przebiegających ze zwiększonym ryzykiem krwawienia. W
razie wystąpienia ciężkiego krwawienia należy przerwać podawanie
produktu Eliquis (patrz punkt 4.8 i 4.9).
Chociaż leczenie apiksabanem nie wymaga rutynowej kontroli
ekspozycji na lek, test anty-Xa Rotachrom? może być użyteczny w
wyjątkowych sytuacjach, w których znajomość ekspozycji na apiksaban
może pomóc w podjęciu decyzji klinicznych, np. przedawkowanie oraz
nagły zabieg chirurgiczny (patrz punkt 5.1).
Interakcje z
innymi produktami leczniczymi wpływającymi na
hemostazę Ze względu na zwiększone ryzyko
krwawienia, jednoczesne stosowanie innych leków przeciwzakrzepowych
jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Jednoczesne stosowanie produktu Eliquis z lekami
przeciwpłytkowymi zwiększa ryzyko krwawienia (patrz punkt
4.5).
Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy otrzymują
jednocześnie niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w tym kwas
acetylosalicylowy.
Po zabiegach chirurgicznych nie zaleca się stosowania
innych inhibitorów agregacji płytek krwi jednocześnie z produktem
Eliquis (patrz punkt 4.5).
U pacjentów z migotaniem przedsionków w stanie
uzasadniającym stosowanie pojedynczej lub podwójnej terapii
przeciwpłytkowej należy przeprowadzić szczegółową ocenę
potencjalnych korzyści w kontekście możliwych zagrożeń przed
jednoczesnym zastosowaniem takiego leczenia i produktu
Eliquis.
W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z migotaniem
przedsionków jednoczesne stosowanie kwasu acetylosalicylowego (ASA)
zwiększało ryzyko poważnego krwawienia podczas stosowania
apiksabanu z 1,8% w skali roku do 3,4% w skali roku, jak też
zwiększało ryzyko krwawienia podczas stosowania warfaryny z 2,7% do
4,6% w skali roku. W tym badaniu klinicznym jedynie ograniczona
liczba pacjentów (2,1%) stosowała równocześnie podwójną terapię
przeciwpłytkową.
W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z grupy
podwyższonego ryzyka po ostrym zespole wieńcowym, u których
występowało wiele chorób współistniejących dotyczących serca oraz
innych układów i którzy otrzymywali ASA lub skojarzenie ASA z
klopidogrelem, zaobserwowano istotne zwiększenie ryzyka wystąpienia
poważnego krwawienia spełniającego kryteria ISTH (Międzynarodowego
Towarzystwa Zakrzepicy i Hemostazy) wśród pacjentów otrzymujących
apiksaban (5,13% w skali roku) w porównaniu z placebo (2,04% w
skali roku).
Stosowanie
produktów trombolitycznych w leczeniu ostrego udaru
niedokrwiennego Doświadczenia ze stosowaniem
produktów trombolitycznych w celu leczenia ostrego udaru
niedokrwiennego u pacjentów otrzymujących apiksaban są bardzo
ograniczone.
Zabiegi
chirurgiczne i inne zabiegi inwazyjne
Produkt Eliquis należy odstawić co najmniej 48 godzin
przed planowym zabiegiem chirurgicznym lub innym zabiegiem
inwazyjnym obarczonym umiarkowanym lub wysokim ryzykiem krwawienia.
Dotyczy to również interwencji, w których nie można wykluczyć
możliwości krwawienia istotnego klinicznie lub w których ryzyko
krwawienia byłoby nieakceptowalne.
Produkt Eliąuis należy odstawić co najmniej 24 godziny
przed planowym zabiegiem chirurgicznym lub innym zabiegiem
inwazyjnym obarczonym niskim ryzykiem krwawienia. Dotyczy to
również interwencji, w których można oczekiwać, że ewentualne
krwawienie będzie minimalne, wystąpi w stosunkowo bezpiecznej
lokalizacji bądź będzie łatwe do opanowania.
Jeżeli nie ma możliwości odroczenia zabiegu chirurgicznego
lub zabiegu inwazyjnego, wówczas należy zachować ostrożność i brać
pod uwagę zwiększone ryzyko krwawienia. Należy rozważyć ryzyko
krwawienia w stosunku do stopnia pilności zabiegu.
Stosowanie apiksabanu należy wznowić możliwie jak
najszybciej po zabiegu inwazyjnym lub interwencji chirurgicznej, o
ile sytuacja kliniczna na to pozwala i o ile uzyskano odpowiednią
hemostazę.
Tymczasowe
przerwanie stosowania leku
Odstawienie leków przeciwzakrzepowych, w tym także
produktu Eliquis, z powodu aktywnego krwawienia, planowej operacji
chirurgicznej lub zabiegów inwazyjnych naraża pacjentów na
podwyższone ryzyko zakrzepicy. Należy unikać opóźnień w leczeniu, a
w przypadku konieczności tymczasowego przerwania stosowania
produktu Eliquis z dowolnego powodu, leczenie należy wznowić
możliwie jak najszybciej.
Znieczulenie
podpajęczynówkowe/zewnątrzoponowe lub nakłucie
lędźwiowe
Po zastosowaniu znieczulenia centralnego
(podpajęczynówkowego/zewnątrzoponowego) lub nakłucia
podpajęczynówkowego/zewnątrzoponowego, pacjenci otrzymujący leki
przeciwzakrzepowe w ramach prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych
są narażeni na ryzyko wystąpienia krwiaka podpajęczynówkowego lub
nadtwardówkowego, który może prowadzić do długotrwałego lub
trwałego porażenia. Pooperacyjne zastosowanie stałego cewnika
nadtwardówkowego lub jednoczesne stosowanie leków wpływających na
hemostazę może zwiększać ryzyko wystąpienia tych zdarzeń. Stałe
cewniki nadtwardówkowe lub dokanałowe należy usunąć co najmniej 5
godzin przed podaniem pierwszej dawki produktu Eliquis. Pourazowe
lub wielokrotne nakłucie zewnątrzoponowe lub podpajęczynówkowe może
także zwiększać takie ryzyko. Pacjentów należy często kontrolować
pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych zaburzeń
neurologicznych (np. drętwienia lub osłabienia kończyn dolnych,
zaburzeń czynności jelit i pęcherza moczowego). W przypadku
stwierdzenia zaburzeń neurologicznych niezbędne jest pilne
postawienie rozpoznania i pilne leczenie. Przed zastosowaniem
interwencji centralnej, lekarz powinien rozważyć potencjalne
korzyści i zagrożenia związane z taką interwencją u pacjentów
otrzymujących leki przeciwzakrzepowe lub u pacjentów, którzy mają
otrzymywać leki przeciwzakrzepowe w profilaktyce
zakrzepów.
Brak jest doświadczenia klinicznego związanego ze
stosowaniem apiksabanu u pacjentów z założonym na stałe cewnikiem
dokanałowym lub nadtwardówkowym. Jeżeli istnieje taka potrzeba i w
oparciu o dane dotyczące farmakokinetyki produktu, między podaniem
ostatniej dawki apiksabanu a usunięciem cewnika powinno upłynąć
20-30 godzin (tj. 2 x okres półtrwania leku). Przed usunięciem
cewnika należy pominąć co najmniej jedną dawkę produktu. Następną
dawkę apiksabanu można podać nie wcześniej niż po upływie 5 godzin
od usunięcia cewnika. Podobnie jak w przypadku wszystkich nowych
leków przeciwkrzepliwych, doświadczenie z blokadą centralną jest
ograniczone, w związku z czym zaleca się zachowanie szczególnej
ostrożności przy stosowaniu apiksabanu w obecności blokady
centralnej.
Zaburzenia
czynności nerek
Ze względu na brak dotychczasowego doświadczenia
klinicznego związanego ze stosowaniem apiksabanu u pacjentów z
klirensem kreatyniny < 15 ml/min i danych dotyczących stosowania
apiksabanu u pacjentów dializowanych, nie zaleca się stosowania
apiksabanu u tych pacjentów (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Zapobieganie
ŻChZZ: po zabiegu chirurgicznym protezoplastyki stawu biodrowego
lub kolanowego Nie ma potrzeby dostosowania
dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami
czynności nerek (patrz punkt 5.2).
Z ograniczonych danych klinicznych u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 15-29 ml/min)
wynika, że stężenia apiksabanu w osoczu są większe w tej grupie
pacjentów, dlatego też apiksaban stosowany sam lub w skojarzeniu z
kwasem acetylosalicylowym (ASA) należy u tych pacjentów stosować z
zachowaniem ostrożności z powodu potencjalnie większego ryzyka
krwawienia (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Zapobieganie
udarom mózgu i zatorowości systemowej u pacjentów z niezastawkowym
migotaniem przedsionków (NVAF)
Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi
lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (patrz punkty 4.2 i
5.2).
U pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy > =1,5
mg/dl (133 micromole/l) w powiązaniu z wiekiem > = 80 lat lub
masą ciała < = 60 kg należy stosować mniejszą dawkę apiksabanu -
2,5 mg dwa razy na dobę. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności nerek (klirens kreatyniny 1529 ml/min) również należy
stosować mniejszą dawkę apiksabanu - 2,5 mg dwa razy na dobę (patrz
punkt 4.2).
Pacjenci w
podeszłym wieku
Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego
stosowania produktu Eliąuis z kwasem acetylosalicylowym (ASA) u
pacjentów w podeszłym wieku, z powodu potencjalnie większego ryzyka
krwawienia.
Zaburzenia
czynności wątroby
Produkt Eliąuis jest przeciwwskazany u pacjentów z
chorobami wątroby przebiegającymi z koagulopatią i klinicznie
istotnym ryzykiem krwawienia (patrz punkt 4.3).
Nie zaleca się stosowania produktu Eliąuis u pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt
5.2).
Produkt Eliąuis należy stosować z zachowaniem ostrożności
u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności
wątroby (klasa A lub B skali Child-Pugh) (patrz punkt 4.2 i
5.2).
Pacjenci, którzy mają podwyższoną aktywność enzymów
AlAT/AspAT > 2 x GGN oraz stężenie bilirubiny całkowitej > =
1,5 x GGN, zostali wyłączeni z badań klinicznych. W związku z
powyższym produkt Eliąuis należy stosować ostrożnie w tej grupie
pacjentów (patrz punkt 5.2). Przed rozpoczęciem leczenia produktem
Eliąuis należy wykonać badania czynności wątroby.
Interakcje z
inhibitorami cytochromu P450 3A4 (CYP3A4) i glikoproteiny P
(P-gp) Stosowanie produktu Eliąuis nie jest
zalecane u pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie układowymi
silnymi inhibitorami CYP3A4 i P-gp, takimi jak leki
przeciwgrzybicze z grupy azoli (np. ketokonazol, itrakonazol,
worykonazol i pozakonazol) oraz inhibitorami proteazy HIV (np.
rytonawir). Wymienione produkty lecznicze mogą zwiększać ekspozycję
na apiksaban dwukrotnie (patrz punkt 4.5) lub więcej w obecności
dodatkowych czynników, które zwiększają ekspozycję na apiksaban
(np. ciężkie zaburzenia czynności nerek).
Interakcje z
induktorami CYP3A4 i P-gp
Równoczesne stosowanie produktu Eliąuis z silnymi
induktorami CYP3A4 i P-gp (np. ryfampicyną, fenytoiną,
karbamazepiną, fenobarbitalem lub zielem dziurawca) może prowadzić
do zmniejszenia ekspozycji na apiksaban o ~50%. W badaniu
klinicznym z udziałem pacjentów z migotaniem przedsionków
obserwowano zmniejszoną skuteczność oraz zwiększone ryzyko krwawień
podczas jednoczesnego stosowania apiksabanu z silnymi induktorami
CYP3A4 oraz P-gp w porównaniu do stosowania apiksabanu w
monoterapii. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego
stosowania silnych induktorów CYP3A4 i P-gp jednocześnie z
produktem Eliąuis (patrz punkt 4.5).
Operacyjne
leczenie złamania szyjki kości udowej
Nie oceniano skuteczności i bezpieczeństwa apiksabanu w
badaniach klinicznych u pacjentów poddawanych operacyjnemu leczeniu
złamania szyjki kości udowej. Dlatego nie zaleca się stosowania
produktu u tych pacjentów.
Parametry
laboratoryjne
Zgodnie z oczekiwaniami, w świetle mechanizmu działania
apiksabanu, lek ten wpływa na wyniki badań krzepnięcia (np. PT, INR
i APTT). Zmiany wyników badań krzepnięcia, obserwowane po
oczekiwanej dawce terapeutycznej, były małe i wykazywały wysoką
zmienność (patrz punkt 5.1).
Informacje o
substancjach pomocniczych
Eliquis zawiera laktozę. Pacjenci z wrodzoną nietolerancją
galaktozy, zespołem niedoboru laktazy typu Lapp lub zespołem złego
wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego
produktu.
Eliquis - przedawkowanie
Nie istnieje antidotum dla produktu Eliquis.
Przedawkowanie apiksabanu może zwiększać ryzyko krwawienia. W
przypadku wystąpienia powikłań krwotocznych należy przerwać
leczenie i zlokalizować miejsca krwawienia. Należy rozważyć
rozpoczęcie odpowiedniego leczenia, np. hemostazy chirurgicznej lub
przetoczenia świeżo mrożonego osocza.
W kontrolowanych badaniach klinicznych apiksaban podawany
doustnie zdrowym osobom w dawkach do 50 mg na dobę przez 3-7 dni
(25 mg dwa razy na dobę przez 7 dni lub 50 mg raz na dobę przez 3
dni) nie wywierał klinicznie istotnych działań
niepożądanych.
U zdrowych osób podanie węgla aktywowanego 2 i 6 godzin po
spożyciu dawki 20 mg apiksabanu zmniejszało średnią wartość AUC
apiksabanu o odpowiednio 50% i 27% i nie miało wpływu na wartość
Cmax. Średni okres półtrwania apiksabanu zmniejszył się z 13,4
godziny po przyjęciu samego
apiksabanu do 5,3 godziny oraz 4,9 godziny, gdy podano
węgiel aktywowany odpowiednio 2 i 6 godzin po przyjęciu apiksabanu.
Zatem podanie węgla aktywowanego może być przydatne w leczeniu
przedawkowania apiksabanu lub po przypadkowym spożyciu tego
produktu.
Jeżeli nie uda się zahamować krwawienia zagrażającego
życiu przy użyciu powyższych środków, można rozważyć podanie
rekombinowanego czynnika VIIa. Jednakże obecnie nie ma
doświadczenia z zastosowaniem rekombinowanego czynnika VIIa u osób
otrzymujących apiksaban. Można rozważyć podanie kolejnej dawki
rekombinowanego czynnika VIIa, a samą dawkę zmodyfikować w oparciu
o stopień zmniejszenia krwawienia.
W zależności od dostępności lokalnej, w przypadku
poważnego krwawienia należy rozważyć konsultację eksperta w
dziedzinie krzepnięcia krwi.
Eliquis - przeciwwskazania
? Nadwrażliwość na substancję czynną lub na
którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie
6.1.
? Czynne, istotne klinicznie krwawienie.
? Choroba wątroby przebiegająca z koagulopatią i
klinicznie istotnym ryzykiem krwawienia (patrz punkt
5.2).
? Zmiana chorobowa lub stan chorobowy, jeśli uważa
się, że stanowi czynnik ryzyka wystąpienia poważnego krwawienia.
Może obejmować występujące aktualnie lub w ostatnim czasie
owrzodzenie przewodu pokarmowego, obecność nowotworu złośliwego
obarczonego wysokim ryzykiem krwawienia, niedawno przebyty uraz
mózgu lub rdzenia kręgowego, operacja mózgu, kręgosłupa lub
operacja okulistyczna, niedawno przebyte krwawienie śródczaszkowe,
potwierdzona lub podejrzewana obecność żylaków przełyku, wady
rozwojowe układu tętniczo-żylnego, tętniaki naczyniowe lub poważne
nieprawidłowości naczyń krwionośnych w obrębie rdzenia kręgowego
lub mózgu.
? Jednoczesne leczenie jakimkolwiek innym lekiem o
działaniu przeciwzakrzepowym, np. heparyną niefrakcjonowaną (UFH),
heparynami drobnocząsteczkowymi (enoksaparyna, dalteparyna, itp.),
pochodnymi heparyny (fondaparynuks, itp.), doustnymi lekami
przeciwzakrzepowymi (warfaryna, rywaroksaban, dabigatran, itp.), z
wyjątkiem sytuacji zmiany leczenia z tych leków na apiksaban lub z
apiksabanu na te leki (patrz punkt 4.2) oraz sytuacji, gdy UFH jest
podawana w dawkach niezbędnych do utrzymania drożności centralnego
cewnika żylnego lub tętniczego u pacjenta (patrz punkt
4.5).
Eliquis - działania niepożądane
Streszczenie
profilu bezpieczeństwa
Bezpieczeństwo apiksabanu sprawdzano u 5924 pacjentów w
badaniach dotyczących zapobiegania żylnej chorobie
zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) oraz u 11 886 pacjentów w badaniach
dotyczących niezastawkowego migotania przedsionków (NVAF), przy
średniej całkowitej ekspozycji przez 20 dni oraz 1,7 lat,
odpowiednio.
W badaniach dotyczących zapobiegania ŻChZZ ogółem
działania niepożądane wystąpiły u 11% pacjentów otrzymujących
apiksaban w dawce 2,5 mg dwa razy na dobę. Częstymi działaniami
niepożądanymi była niedokrwistość, krwawienie, wylew podskórny i
nudności.
W dwóch badaniach fazy III dotyczących niezastawkowego
migotania przedsionków działania niepożądane wystąpiły u 24,4%
pacjentów (w badaniu porównującym apiksaban z warfaryną) oraz u
9,6% pacjentów (w badaniu porównującym apiksaban z kwasem
acetylosalicylowym) otrzymujących apiksaban dwa razy na dobę (w
dawce 5 mg lub 2,5 mg).
Częstymi działaniami niepożądanymi apiksabanu były:
krwawienie z nosa, wylew podskórny, krwiomocz, krwiak, krwotok w
obrębie oka i krwawienie z przewodu pokarmowego.
Ogólna częstość występowania działań niepożądanych
związanych z krwawieniem po zastosowaniu apiksabanu wynosiła 24,3%
w badaniu porównującym apiksaban z warfaryną oraz 9,6% w badaniu
porównującym apiksaban z kwasem acetylosalicylowym (patrz punkt
5.1).
W badaniu porównującym apiksaban z warfaryną częstość
występowania poważnych krwawień z przewodu pokarmowego
spełniających kryteria ISTH (w tym krwawień z górnego odcinka
przewodu pokarmowego, dolnego odcinka przewodu pokarmowego oraz z
odbytnicy) po zastosowaniu apiksabanu wynosiła 0,76% w skali roku.
Częstość występowania poważnych krwawień wewnątrzgałkowych
spełniających kryteria ISTH po zastosowaniu apiksabanu wynosiła
0,18% w skali roku.
Tabela działań
niepożądanych
Tabela 1 przedstawia działania niepożądane pogrupowane
według działów klasyfikacji układów i narządów oraz częstości
występowania zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (>
=1/10), często (> =1/100 do < 1/10), niezbyt często (>
=1/1000 do < 1/100), rzadko (> =1/10 000 do < 1/1000)),
bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (nie może być
określona na podstawie dostępnych danych), zarówno dla zapobiegania
ŻChZZ, jak i niezastawkowego migotania przedsionków
(NVAF).
Tabela 1
Klasyfikacja układów i narządów
|
Zapobieganie ŻChZZ
|
Niezastawkowe
migotanie przedsionków (NVAF)
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Niedokrwistość (w tym niedokrwistość pooperacyjna i
pokrwotoczna oraz odpowiednie parametry laboratoryjne)
|
Często
|
-
|
Małopłytkowość (w tym zmniejszenie liczby płytek
krwi)
|
Niezbyt często
|
-
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Nadwrażliwość (w tym wysypka, reakcja anafilaktyczna i
obrzęk alergiczny)
|
?
|
Niezbyt często
|
Nadwrażliwość
|
Rzadko
|
-
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Krwotok śródmózgowy, inne krwawienie wewnątrzczaszkowe lub
wewnątrzrdzeniowe (w tym krwiak podtwardówkowy, krwotok
podpajęczynówkowy i krwiak rdzeniowy)
|
Niezbyt często
|
Zaburzenia oka
|
Krwawienie w obrębie oka (w tym krwawienie
spojówkowe)
|
-
|
Często
|
Krwawienie do oka (w tym krwawienie spojówkowe)
|
Rzadko
|
-
|
Zaburzenia naczyniowe
|
Krwawienie (w tym krwiak i krwawienie z pochwy i cewki
moczowej)
|
Często
|
-
|
Inne krwawienie, krwiak
|
-
|
Często
|
Hipotonia (w tym hipotonia okołozabiegowa)
|
Niezbyt często
|
-
|
Krwawienie wewnątrzbrzuszne
|
-
|
Niezbyt często
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Krwawienie z nosa
|
Niezbyt często
|
Często
|
Krwioplucie
|
Rzadko
|
-
|
Krwawienie w obrębie układu oddechowego (w tym krwawienie
do pęcherzyków płucnych, krtani lub gardła)
|
?
|
Rzadko
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Nudności
|
Często
|
-
|
Krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym krwawe wymioty i
smoliste stolce), krwawienie z odbytnicy, krwawienie z
dziąseł
|
Często
|
Krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym krwawe wymioty i
smoliste stolce), krwawe stolce
|
Niezbyt często
|
-
|
Krwawienie z żylaków odbytu, krwawe stolce, krwawienie z
jamy ustnej
|
?
|
Niezbyt często
|
Krwawienie z odbytnicy, krwawienie z dziąseł
|
Rzadko
|
-
|
Krwawienie zaotrzewnowe
|
-
|
Rzadko
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
Zwiększenie aktywności aminotransferaz (w tym
|
Niezbyt często
|
-
|
Klasyfikacja układów i narządów
|
Zapobieganie ŻChZZ
|
Niezastawkowe
migotanie przedsionków (NVAF)
|
zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej i
nieprawidłowa aktywność aminotransferazy alaninowej), zwiększenie
aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie
aktywności gamma-glutamylotransferazy, nieprawidłowe wyniki badań
czynnościowych wątroby, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej
we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
|
Krwawienie w obrębie mięśni
|
Rzadko
|
?
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
Krwiomocz
|
-
|
Często
|
Krwiomocz (w tym odpowiednie parametry
laboratoryjne)
|
Niezbyt często
|
?
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
Nieprawidłowe krwawienie z pochwy, krwawienie w obrębie
układu moczowo-płciowego
|
?
|
Niezbyt często
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
|
Krwawienie w miejscu podania leku
|
-
|
Niezbyt często
|
Badania diagnostyczne
|
Dodatni wynik badania na krew utajoną
|
?
|
Niezbyt często
|
Urazy, zatrucia i powikłania po
zabiegach
|
Wylew podskórny
|
Często
|
Często
|
Krwawienie pooperacyjne (w tym krwiak pooperacyjny,
krwawienie z rany, krwiak w miejscu nakłucia naczynia krwionośnego
i krwiak w miejscu założenia wenflonu), wyciek z rany, krwawienie z
miejsca nacięcia tkanek (w tym krwiak w miejscu nacięcia tkanek),
krwawienie śródoperacyjne
|
Niezbyt często
|
Krwawienie urazowe, krwawienie pooperacyjne, krwawienie z
miejsca nacięcia tkanek
|
?
|
Niezbyt często
|
Zastosowaniu produktu Eliąuis może towarzyszyć zwiększone
ryzyko utajonego lub jawnego krwawienia z każdej tkanki lub
narządu, które może prowadzić do niedokrwistości pokrwotocznej.
Objawy przedmiotowe, podmiotowe i ciężkość mogą być różne w
zależności od lokalizacji i stopnia lub nasilenia krwawienia (patrz
punkt 4.4. i 5.1).
Komentarze