Dironorm - dawkowanie
Dawkowanie
Zalecana dawka to 1 tabletka na dobę. Maksymalna dawka
dobowa to 1 tabletka. Złożone produkty lecznicze nie są na ogół
odpowiednie do rozpoczynania leczenia.
Produkt leczniczy Dironorm jest wskazany jedynie u
pacjentów, u których, w wyniku stopniowego zwiększania dawek,
optymalna dawka podtrzymująca lizynoprylu i amlodypiny wynosi
odpowiednio: 10 mg i 5 mg dla produktu leczniczego Dironorm o mocy
10 mg + 5 mg; 20 mg i 10 mg dla produktu leczniczego Dironorm o
mocy 20 mg +10 mg; 20 mg i 5 mg dla produktu leczniczego Dironorm o
mocy 20 mg + 5 mg.
Jeżeli konieczne jest dostosowanie dawki, należy rozważyć
stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników produktu
leczniczego.
Pacjenci z niewydolnością nerek
W celu ustalenia optymalnej dawki początkowej oraz dawki
podtrzymującej u pacjentów z niewydolnością nerek, u każdego
pacjenta należy stopniowo, oddzielnie zwiększać dawkę lizynoprylu i
amlodypiny. Podczas leczenia produktem leczniczym Dironorm należy
kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu i sodu w surowicy.
W razie pogorszenia czynności nerek należy odstawić produkt
leczniczy Dironorm i zastąpić go odpowiednio dostosowanymi dawkami
poszczególnych substancji czynnych. Amlodypina nie jest eliminowana
poprzez dializę.
Pacjenci z niewydolnością wątroby
Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z
łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby. Dlatego też należy
ostrożnie dostosowywać dawkę, a leczenie należy rozpocząć od
najmniejszej zalecanej dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2). W celu
ustalenia optymalnej dawki początkowej i podtrzymującej u pacjentów
z niewydolnością wątroby, należy u każdego pacjenta stopniowo,
oddzielnie zwiększać dawkę poszczególnych substancji czynnych. Nie
badano farmakokinetyki amlodypiny w ciężkiej niewydolności wątroby.
U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie amlodypiny
należy rozpoczynać od najmniejszej dawki i stopniowo ją
zwiększać.
Dzieci i młodzież {< 18 lat)
Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania
produktu leczniczego Dironorm u dzieci i młodzieży w wieku poniżej
18 lat.
Pacjenci w podeszłym wieku (> 65 lat)
Pacjenci w wieku podeszłym powinni być leczeni z
zachowaniem ostrożności. Przeprowadzone badania kliniczne nie
wykazały zmian skuteczności lub profilu bezpieczeństwa stosowania
amlodypiny lub lizynoprylu wynikających z wieku pacjenta. W celu
ustalenia optymalnej dawki podtrzymującej u pacjentów w podeszłym
wieku, należy u każdego pacjenta stopniowo, oddzielnie zwiększać
dawkę poszczególnych substancji czynnych.
Sposób podawania Podanie doustne.
Spożycie posiłku nie ma wpływu na wchłanianie produktu
leczniczego Dironorm, dlatego można go stosować niezależnie od
posiłków, tj. przed, podczas lub po posiłku.
Dironorm - środki ostrożności
Ostrzeżenia dotyczące pojedynczych substancji czynnych
wymienione poniżej należy wziąć pod uwagę w czasie stosowania
złożonego produktu leczniczego Dironorm.
Dotyczące lizynoprylu:
Objawowe niedociśnienie tętnicze
U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym,
objawowe niedociśnienie tętnicze występuje rzadko. U pacjentów z
nadciśnieniem tętniczym otrzymujących lizynopryl,
prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia tętniczego jest
większe w przypadku zmniejszonej objętości wewnątrznaczyniowej np.
w wyniku leczenia diuretykami, diety z ograniczeniem soli,
dializoterapii, biegunki lub wymiotów albo w przypadku ciężkiego
nadciśnienia tętniczego reninozależnego (patrz punkty 4.5 i
4.8).
Objawowe niedociśnienie tętnicze obserwowano u pacjentów z
niewydolnością serca ze współistniejącą niewydolnością nerek lub
bez niej. Największe ryzyko dotyczy pacjentów z bardziej nasiloną
niewydolnością serca, co odzwierciedla konieczność stosowania
dużych dawek diuretyków pętlowych, hiponatremia lub zaburzenia
czynności nerek. U pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka
wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego, należy uważnie
monitorować rozpoczęcie leczenia i dostosowanie dawki. Podobne
zalecenia odnoszą się także do pacjentów z chorobą niedokrwienna
serca lub chorobami naczyniowo-mózgowymi, u których nadmierne
obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał serca lub
incydent naczyniowo-mózgowy.
W razie wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjenta
należy położyć na plecach i, w razie potrzeby, podać fizjologiczny
roztwór soli we wlewie dożylnym. Przemijające niedociśnienie
tętnicze nie stanowi przeciwwskazania do stosowania kolejnych
dawek, które zazwyczaj można podawać bez problemu po zwiększeniu
ciśnienia tętniczego poprzez uzupełnienie objętości
wewnątrznaczyniowej.
U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, z
prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, może wystąpić
dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu lizynoprylu.
Działanie to jest spodziewane i zazwyczaj nie stanowi powodu
przerwania leczenia. Jeżeli niedociśnienie tętnicze stanie się
objawowe, konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie
leczenia lizynoprylem.
Niedociśnienie tętnicze w przebiegu ostrego zawału
mięśnia sercowego
Nie wolno rozpoczynać leczenia lizynoprylem u pacjentów z
ostrym zawałem serca, jeżeli istnieje ryzyko dalszego, ciężkiego
pogorszenia stanu hemodynamicznego po zastosowaniu leku
rozszerzającego naczynia. Dotyczy to pacjentów z ciśnieniem
skurczowym, wynoszącym 100 mm Hg lub mniej lub pacjentów we
wstrząsie kardiogennym. W czasie pierwszych 3 dób od wystąpienia
zawału, dawkę należy zmniejszyć, jeśli ciśnienie skurczowe wynosi
120 mm Hg lub mniej. Jeśli ciśnienie skurczowe wynosi 100 mm Hg lub
mniej, dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć do 5 mg
lub czasowo do 2,5 mg . Jeżeli niedociśnienie tętnicze
utrzymuje się (ciśnienie skurczowe mniejsze niż 90 mm Hg
utrzymujące się dłużej niż 1 godzinę), należy odstawić
lizynopryl.
Zwężenie zastawki aortalnej i dwudzielnej,
kardiomiopatia przerostowa
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów konwertazy
angiotensyny (ACE), należy zachować ostrożność podczas podawania
lizynoprylu pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej i zwężeniem
drogi odpływu z lewej komory serca, tak jak to ma miejsce w
przypadku zwężenia zastawki aorty lub kardiomiopatii
przerostowej.
Zaburzenia czynności nerek
W przypadku zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny
< 80 ml/min), dawkowanie początkowe lizynoprylu należy
dostosować na podstawie klirensu kreatyniny pacjenta, a następnie w
zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Monitorowanie stężenia
potasu i kreatyniny u tych pacjentów jest standardowym
postępowaniem lekarskim.
U pacjentów z niewydolnością serca, niedociśnienie
tętnicze występujące po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może
powodować dalsze pogorszenie czynności nerek. W takiej sytuacji
opisywano występowanie ostrej niewydolność nerek, zazwyczaj
odwracalnej.
U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic
nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, którzy byli
leczeni inhibitorami ACE, odnotowano zwiększenie stężenia mocznika
i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj ustępujące po przerwaniu
leczenia. Jest to najbardziej prawdopodobne u pacjentów z
niewydolnością nerek. W przypadku współistnienia nadciśnienia
naczyniowo-nerkowego, występuje zwiększone ryzyko ciężkiego
niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. U tych pacjentów
leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza, od małej
dawki i ostrożnie zwiększać dawkę. Ponieważ leki moczopędne mogą
być czynnikiem ryzyka, należy je odstawić i kontrolować czynność
nerek przez kilka pierwszych tygodni leczenia
lizynoprylem.
U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez
istniejącej wcześniej choroby naczyniowej nerek występowało
zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj
niewielkie i przemijające, zwłaszcza, jeżeli lizynopryl był
stosowany jednocześnie z lekiem moczopędnym. Jest to bardziej
prawdopodobne u pacjentów ze istniejącymi wcześniej zaburzeniami
czynności nerek. Konieczne może być zmniejszenie dawki i (lub)
odstawienie leku moczopędnego i (lub) lizynoprylu. W ostrym zawale
mięśnia sercowego nie należy rozpoczynać leczenia lizynoprylem u
pacjentów z objawami zaburzeń czynności nerek, określonymi jako
stężenie kreatyniny w surowicy większe niż 177 mikromol/1 i (lub)
białkomocz powyżej 500 mg/24 godz. Jeżeli zaburzenie czynności
nerek rozwinie się w trakcie leczenia lizynoprylem (stężenie
kreatyniny w surowicy większe niż 265 mikromol/1 lub podwojenie
wartości sprzed leczenia), należy rozważyć odstawienie
lizynoprylu.
Nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy
U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym
lizynoprylem, zgłaszano rzadko występowanie obrzęku
naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub)
krtani. Obrzęk może wystąpić w dowolnym momencie podczas terapii. W
takich przypadkach lizynopryl należy natychmiast odstawić, wdrożyć
odpowiednie leczenie i monitorować pacjenta, aby potwierdzić
całkowite ustąpienie objawów przed wypisaniem pacjenta. Nawet w
przypadkach, kiedy występuje tylko obrzęk języka, bez zaburzeń
oddychania, pacjenci mogą wymagać przedłużonej obserwacji, ponieważ
leczenie lekami przeciwhistaminowymi i kortykosteroidami może nie
być wystarczające. Bardzo rzadko opisywano przypadki zgonów
spowodowane obrzękiem naczynioruchowym krtani lub języka. U
pacjentów z obrzękiem języka, głośni lub krtani istnieje
prawdopodobieństwo niedrożności dróg oddechowych, szczególnie u
osób po przebytym zabiegu na drogach oddechowych. W takich
przypadkach należy natychmiast zastosować leczenie doraźne, które
może obejmować podanie adrenaliny i (lub) utrzymanie drożności dróg
oddechowych. Pacjent powinien pozostać pod ścisłą kontrolą lekarza
do całkowitego i trwałego ustąpienia objawów.
Inhibitory ACE częściej wywołują obrzęk naczynioruchowy u
pacjentów rasy czarnej w porównaniu z pacjentami innych
ras.
U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie,
niezwiązanym ze stosowaniem inhibitorów ACE, może występować
zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas leczenia
inhibitorem ACE (patrz punkt 4.3).
Reakcje rzekomoanafilaktyczne u pacjentów
dializowanych
U pacjentów dializowanych z użyciem błon dializacyjnych o
dużej przepuszczalności (np. AN 69) i jednocześnie stosujących
inhibitor ACE opisywano reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych
pacjentów należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego
rodzaju lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy
Reakcje rzekomoanafilaktyczne reakcje podczas aferezy
lipoprotein o malej gęstości (LDL) U pacjentów
otrzymujących inhibitory ACE podczas aferezy LDL z siarczanem
dekstranu, rzadko występowały zagrażające życiu reakcje
rzekomoanafilaktyczne. Reakcjom tym można zapobiec odstawiając
czasowo inhibitor ACE przed każdą aferezą.
Leczenie odczulające
U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas leczenia
odczulającego (np. jadem owadów błonkoskrzydłych) występowały
reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów udało się uniknąć
wystąpienia opisywanych reakcji, gdy tymczasowo odstawiono
inhibitory ACE, ale nawracały one, gdy przypadkowo ponownie
zastosowano produkt leczniczy.
Niewydolność wątroby
Bardzo rzadko przyjmowanie inhibitorów ACE było związane z
zespołem rozpoczynającym się żółtaczką zastoinową przechodzącym w
piorunującą martwicę wątroby i prowadzącym (niekiedy) do zgonu.
Mechanizm powstawania tego zespołu nie został poznany. U pacjentów,
u których wystąpiła żółtaczka lub odnotowano znaczne zwiększenie
aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie
lizynoprylu i zastosować odpowiednie postępowanie.
Neutropenia/agranulocytoza
U pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano
przypadki neutropenii/agranulocytozy, małopłytkowości i
niedokrwistości. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez
innych czynników ryzyka, neutropenia występuje rzadko. Neutropenia
i agranulocytoza ustępują po przerwaniu stosowania inhibitora
ACE.
Lizynopryl należy stosować ze szczególną ostrożnością u
pacjentów z kolagenozą naczyń, stosujących terapię immunosupresyjną
przyjmujących allopurynol lub prokainamid oraz u pacjentów, u
których współistnieją te czynniki, zwłaszcza w przypadku
istniejących wcześniej zaburzeń czynności nerek. U niektórych
pacjentów rozwinęły się ciężkie infekcje, w kilku przypadkach nie
odpowiadające na intensywną antybiotykoterapię. Jeśli lizynopryl
jest stosowany u takich pacjentów, zaleca się regularne
kontrolowanie ilości krwinek białych, a pacjentów należy
poinformować, aby zgłaszali wszelkie objawy infekcji.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron
(RAAS)
Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów
konwertazy angiotensyny (inhibitorów ACE), antagonistów receptora
angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko
niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w
tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się
podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie
inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub
aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeśli podwójna blokada RAAS
jest absolutnie konieczna, należy ją stosować wyłącznie pod
nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak:
czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny
być ściśle monitorowane.
U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować
jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora
angiotensyny II.
Rasa
Leczenie inhibitorani ACE częściej powoduje występowanie
obrzęku naczynioruchowego u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów
innych ras.
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów ACE,
lizynopryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia
tętniczego u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras,
prawdopodobnie wskutek większej częstości występowania małej
aktywności reniny u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem
tętniczym.
Kaszel
W trakcie leczenia inhibitorami ACE zgłaszano występowanie
kaszlu. Charakterystyczny jest suchy, uporczywy kaszel, który
ustępuje po przerwaniu leczenia. Kaszel związany z przyjmowaniem
inhibitorów ACE powinien być brany pod uwagę w diagnostyce
różnicowej kaszlu.
Zabieg chirurgiczny/znieczulenie
U pacjentów poddanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w
trakcie znieczulenia środkami o właściwościach hipotensyjnych,
lizynopryl może hamować powstawanie angiotensyny II, wtórnie do
kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeśli wystąpi niedociśnienie,
które jest przypuszczalnie wynikiem tego działania, można je
wyrównać zwiększając objętość wewnątrznaczyniową.
Hiperkaliemia
U niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym
lizynoprylem, obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy.
Do pacjentów zagrożonych wystąpieniem hiperkaliemii należą pacjenci
z niewydolnością nerek, cukrzycą ostrą dekompensacja czynności
serca, odwodnieni, z kwasicą metaboliczną lub stosujący leki
moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty
soli zawierające potas lub pacjenci, którzy przyjmują inne produkty
lecznicze zwiększające stężenie potasu w surowicy (np. heparynę).
Jeśli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych leków jest
konieczne, zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy
(patrz punkt 4.5).
Pacjenci z cukrzyca
U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami
przeciwcukrzycowymi lub insuliną należy ściśle monitorować stężenie
glukozy we krwi podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora
ACE (patrz punkt 4.5).
Lit
Zazwyczaj nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i
lizynoprylu (patrz punkt 4.5).
Ciąża i laktacja
Nie należy rozpoczynać podawania inhibitorów ACE w okresie
ciąży. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne
leczenie przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu
bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba że dalsze leczenie
inhibitorami ACE uważane jest za niezbędne. W przypadku
potwierdzenia ciąży, należy natychmiast przerwać podawanie
inhibitorów ACE, oraz, w razie potrzeby, rozpocząć leczenie
alternatywne (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Nie zaleca się stosowania lizynoprylu w czasie karmienia
piersią.
Dotyczące amlodypiny:
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności
amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.
Pacjenci z niewydolnością serca
Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z
niewydolnością serca. W długookresowym badaniu klinicznym
kontrolowanym placebo, w którym stosowano amlodypinę u pacjentów z
ciężką niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA), zanotowano
większą częstość występowania obrzęku płuc u pacjentów stosujących
amlodypinę w porównaniu z pacjentami stosującymi placebo (patrz
punkt 5.1). Antagonistów wapnia, w tym amlodypinę, należy ostrożnie
stosować u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ
mogą zwiększać ryzyko występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych
oraz zgonu.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności
wątroby
Okres półtrwania amlodypiny jest przedłużony, a wartości
AUC są większe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie
opracowano dotychczas zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny.
Stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od możliwie najmniejszej
dawki, należy zachować ostrożność zarówno podczas rozpoczynania
leczenia, jak również podczas zwiększania dawki amlodypiny. U
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może być
konieczne powolne zwiększanie dawki oraz zapewnienie odpowiedniej
kontroli.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Zwiększanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku wymaga
zachowania ostrożności (patrz punkty 4.2 i 5.2)
Stosowanie u pacjentów w niewydolnością
nerek
U pacjentów z niewydolnością nerek amlodypina może być
stosowana w zalecanych dawkach. Stopień niewydolności nerek nie
wpływa na zmianę stężenia amlodypiny w osoczu. Amlodypina nie
podlega dializie.
Dironorm - przedawkowanie
Nie ma dostępnych danych dotyczących przedawkowania u
ludzi produktu leczniczego Dironorm. Dotyczące przedawkowania
lizynoprylu:
Dane dotyczące przedawkowania u ludzi są nieliczne. Objawy
związane z przedawkowaniem inhibitorów ACE mogą obejmować:
niedociśnienie tętnicze, wstrząs krążeniowy, zaburzenia
elektrolitowe, niewydolność nerek, hiperwentylację, tachykardię,
kołatanie serca, bradykardię, zawroty głowy, niepokój i
kaszel.
Zalecanym postępowaniem w przypadku przedawkowania jest
podanie fizjologicznego roztworu soli we wlewie dożylnym. Jeśli
wystąpi niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy położyć w pozycji
przeciwwstrząsowej. Można również rozważyć podanie angiotensyny II
we wlewie i (lub) dożylne podanie katecholamin, jeżeli preparaty te
są dostępne Jeśli przyjęcie leku nastąpiło niedawno, należy dążyć
do usunięcia lizynoprylu (np. wywołanie wymiotów, płukanie żołądka,
podanie środków absorbujących i siarczanu sodu). Lizynopryl można
usunąć z krążenia ogólnego za pomocą hemodializy (patrz punkt 4.4).
W przypadku bradykardii opornej na leczenie wskazane jest
zastosowanie czasowej elektrostymulacji serca. Należy często
monitorować parametry życiowe, stężenie elektrolitów oraz
kreatyniny w surowicy
Dotyczące przedawkowania amlodypiny:
Doświadczenie z zamierzonym przedawkowaniem amlodypiny u
ludzi jest ograniczone. Objawy:
Dostępne dane wskazują, iż duże przedawkowanie może
prowadzić do znacznego rozszerzenia naczyń obwodowych oraz możliwej
odruchowej tachykardii. Donoszono o znacznym i prawdopodobnie
długotrwałym niedociśnieniu tętniczym, prowadzącym do wstrząsu, w
tym wstrząsu zakończonego zgonem. Leczenie:
Klinicznie znamienne niedociśnienie tętnicze spowodowane
przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego podtrzymywania
czynności układu sercowo-naczyniowego, w tym częstego monitorowania
czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn i
kontrolowania objętości płynów krążących i ilości wydalanego
moczu.
Lek zwężający naczynia może przywrócić prawidłowe napięcie
ścian naczyń i ciśnienie krwi pod warunkiem, że nie ma
przeciwwskazań do jego stosowania. Dożylne podanie glukonianu
wapnia może wpływać korzystnie, poprzez odwrócenie skutków blokady
kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach warto rozważyć
płukanie żołądka. U zdrowych ochotników, zastosowanie węgla
aktywowanego do 2 godzin po podaniu 10 mg amlodypiny zmniejszało
szybkość wchłaniania amlodypiny.
Dializa najprawdopodobniej nie przyniesie spodziewanych
korzyści, ponieważ amlodypina silnie wiąże się z
białkami.
Przedawkowanie produktu leczniczego Dironorm
może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych
ze znaczącym niedociśnieniem tętniczym, wstrząsem krążeniowym,
zaburzeniami elektrolitowymi, niewydolnością nerek, hiperwentylacją
tachykardią kołataniem serca, bradykardią, zawrotami głowy,
niepokojem i kaszlem. Zaleca się leczenie objawowe (ułożenie
pacjenta na plecach, monitorowania i w razie potrzeby wspomaganie
czynności serca i układu oddechowego, ciśnienia krwi, równowagi
wodno-elektrolitowej i stężenia kreatyniny). W przypadku poważnego
niedociśnienia tętniczego należy unieść kończyny dolne, i gdy
podanie dożylne płynu nie spowoduje dostatecznej poprawy, konieczne
może być leczenie wspomagające lekami obkurczającymi naczynia
obwodowe, chyba że są one przeciwwskazane. Jeżeli jest taka
możliwość, można rozważyć podanie we wlewie angiotensyny II.
Podanie dożylne glukonianu wapnia może wpływać korzystnie, poprzez
odwrócenie skutków blokady kanałów wapniowych.
Płukanie żołądka może być korzystne w niektórych
przypadkach, ponieważ amlodypina powoli się wchłania.
Lizynopryl można usunąć z krążenia układowego hemodializą.
Należy unikać stosowania podczas dializy błon poliakrylonitrylowych
o dużej przepuszczalności.
Dironorm - przeciwwskazania
Dotyczące lizynoprylu:
• Nadwrażliwość na lizynopryl lub na którykolwiek
inhibitor enzymu konwertującego angiotensynę (ACE).
• Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z
wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE.
• Obrzęk naczynioruchowy dziedziczny lub
idiopatyczny.
• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i
4.6).
• Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego
Dironorm z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane
u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek
(współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR< 60 ml/min/l,73
m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).
Dotyczące amlodypiny:
• Nadwrażliwość na amlodypinę lub na którąkolwiek
inną pochodną dihydropirydyny.
• Ciężkie niedociśnienie tętnicze.
• Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny).
• Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. stenoza
aortalna dużego stopnia).
• Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po
przebyciu ostrego zawału serca.
Dotyczące produktu leczniczego Dironorm:
Wszystkie powyżej wymienione przeciwwskazania dotyczące
pojedynczych substancji czynnych dotyczą także złożonego produktu
leczniczego Dironorm.
• Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą
wymienioną w punkcie 6.1.
Dironorm - działania niepożądane
W trakcie kontrolowanego badania klinicznego częstość
występowania działań niepożądanych u pacjentów (n=195)
otrzymujących obie substancje czynne jednocześnie nie była większa
niż w czasie monoterapii. Działania niepożądane były ograniczone do
działań wcześniej zgłaszanych dla amlodypiny i (lub) lizynoprylu.
Reakcje niepożądane były zwykle łagodne, przemijające i rzadko
uzasadniały przerwanie leczenia produktem Dironorm. Do
najczęstszych reakcji niepożądanych podczas leczenia skojarzonego
należały: ból głowy (8%), kaszel (5%) i zawroty głowy
(3%).
Częstość działań niepożądanych została zdefiniowana
następująco: bardzo często (> =1/10), często (> =1/100 do
< 1/10), niezbyt często (> =1/1000 do < 1/100), rzadko
(> =1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000),
nieznana (nie można oszacować częstości na podstawie dostępnych
danych). W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania
objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.
W trakcie leczenia niezależnie lizynoprylem i amlodypiną
zaobserwowano i zgłaszano następujące działania
niepożądane:
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość
|
Działanie niepożądane lizynoprylu
|
Działanie niepożądane amlodypiny
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Bardzo rzadko
|
Zahamowanie czynności szpiku, agranulocytoza (patrz punkt
4.4),
|
Małopłytkowość, leukopenia
|
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość
|
Działanie niepożądane lizynoprylu
|
Działanie niepożądane amlodypiny
|
|
|
leukopenia, neutropenia,
małopłytkowość,
niedokrwistość
hemolityczna,
niedokrwistość,
uogólnione powiększenie
węzłów chłonnych
|
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Bardzo rzadko
|
Choroby
autoimmunologiczne
|
Reakcja alergiczna
|
Zaburzenia endokrynologiczne
|
Rzadko
|
Nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego
(SIADH)
|
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Bardzo rzadko
|
Hipoglikemia
|
Hiperglikemia
|
Zaburzenia psychiczne
|
Niezbyt często
Rzadko Nieznana
|
Wahania nastroju, zaburzenia snu
Splątanie umysłowe Depresja
|
Bezsenność, wahania nastroju (w tym lęk), depresja
Splątanie
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Często
Niezbyt często
Bardzo rzadko Nieznana
|
Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból
głowy
Zawroty głowy pochodzenia
błędnikowego, parestezja, zaburzenia smaku
Omdlenie
|
Senność, zawroty głowy, ból głowy (szczególnie na początku
leczenia) Omdlenie, drżenie, zaburzenia smaku, niedoczulica,
parestezja
Wzmożone napięcie, neuropatia obwodowa
|
Zaburzenia oka
|
Niezbyt często
|
|
Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie)
|
Zaburzenia ucha i błędnika
|
Niezbyt często
|
|
Szum uszny
|
|
Często
|
|
Kołatanie serca
|
Zaburzenia serca
|
Niezbyt często Bardzo rzadko
|
Zawał mięśnia sercowego, prawdopodobnie wtórny do
nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego u pacjentów z grupy
dużego ryzyka (patrz punkt 4.4), tachykardia, kołatanie
serca
|
Zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca (w tym
bradylcardia, tachykardia komorowa i migotanie
|
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość
|
Działanie niepożądane lizynoprylu
|
Działanie niepożądane amlodypiny
|
|
|
|
przedsionków)
|
Zaburzenia naczyniowe
|
Często
Niezbyt często Bardzo rzadko
|
Niedociśnienie ortostatyczne
Incydent naczyniowo -mózgowy,
prawdopodobnie wtórny do nadmiernego obniżenia ciśnienia
tętniczego u pacjentów z grupy dużego ryzyka (patrz punkt 4.4),
objaw Raynauda
|
Nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy)
Niedociśnienie tętnicze
Zapalenie naczyń krwionośnych
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Często
Niezbyt często Bardzo rzadko
|
Kaszel Nieżyt nosa
Skurcz oskrzeli, zapalenie pęcherzyków
plucnych/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie zatok
|
Duszność, nieżyt nosa Kaszel
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Często
Niezbyt często
|
Biegunka, wymioty
Ból brzucha, nudności, niestrawność
|
Ból brzucha, nudności
Wymioty, niestrawność, zmiana rytmu wypróżniania (biegunka
i zaparcie), suchość błony śluzowej jamy ustnej
|
|
Rzadko Bardzo rzadko
|
Suchość błony śluzowej jamy ustnej
Zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy j
elit
|
Zapalenie trzustki, zapalenia żołądka, rozrost
dziąseł
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:
|
Bardzo rzadko
|
Niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, żółtaczka
zastoinowa (patrz punkt 4.4)
|
Zapalenie wątroby, żółtaczka
|
Zaburzenia skóry i tkaniu podskórnej
|
Niezbyt często Rzadko
|
Wysypka, świąd
Łuszczyca, pokrzywka, łysienie, nadwrażliwość/ obrzęk
naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i
(lub)
|
Łysienie, wysypka, osutka, plamica, przebarwienia skóry,
nasilona potliwość, świąd
|
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość
|
Działanie niepożądane lizynoprylu
|
Działanie niepożądane amlodypiny
|
|
|
krtani (patrz punkt 4.4)
|
|
|
Bardzo rzadko
|
Toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół
Stevensa-.Tohnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca, nasilona
potliwość, chłoniak rzekomy skóry*
|
Rumień
wielopostaciowy, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka,
złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk
Quinckego, nadwrażliwość na światło
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
|
Często
Niezbyt często
|
|
Obrzęk okolicy kostek
Ból stawów, ból mięśni, kurcze mięśni, ból
pleców
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
Często
Niezbyt często
|
Zaburzenie czynności nerek
|
|
|
Rzadko
|
Ostra niewydolność nerek, mocznica
|
Zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy, zwiększona
częstość oddawania moczu
|
|
Bardzo rzadko
|
Skąpomocz/bezmocz
|
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
Niezbyt często Rzadko
|
Impotencja Ginekomastia
|
Impotencja, ginekomastia
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
|
Często
Niezbyt często
|
Zmęczenie, osłabienie
|
Obrzęk, zmęczenie
Ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie,
osłabienie
|
Badania diagnostyczne
|
Niezbyt często
Rzadko Bardzo rzadko
|
Zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie
stężenia kreatyniny w surowicy, hiperkaliemia, zwiększenie
aktywności enzymów wątrobowych
Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości
hematokrytu, zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy,
hiponatremia
|
Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała
Zwiększenie aktywności enzymów
|
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość
|
Działanie niepożądane lizynoprylu
|
Działanie niepożądane amlodypiny
|
|
|
|
wątrobowych**
|
* Zgłaszano wystąpienie zespołu, który może obejmować
jeden lub więcej spośród wymienionych objawów: gorączka, zapalenie
naczyń krwionośnych, ból mięśni, ból stawów i (lub) zapalenie
stawów, dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (ANA),
zwiększony odczyn Biernackiego (OB), eozynofilia i leukocytoza,
wysypka, nadwrażliwość na światło lub inne objawy
skórne.
** W większości przypadków odpowiadające
cholestazie.
Po zastosowaniu amlodypiny zgłaszano także pojedyncze
przypadki zespołu pozapiramidowego. Zgłaszanie podejrzewanych
działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne
jest zgłaszanie podejrzewanych
działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane
monitorowanie stosunku korzyści do
ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do
fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane
działania niepożądane za
pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
PL-02 222 Warszawa
Tek: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: ndl@urpl.gov.pl
Komentarze