Diprophos - dawkowanie
Dawkowanie preparatu jest różne w różnych wskazaniach i należy
ustalić je indywidualnie dla
każdego pacjenta, w zależności od rodzaju choroby, jej nasilenia i
odpowiedzi na leczenie.
Na początku leczenia należy ustalić najmniejszą skuteczną dawkę,
która umożliwia uzyskanie
zadowalającej odpowiedzi na leczenie. Jeśli w czasie leczenia u
pacjenta nie następuje poprawa (brak
odpowiedzi na leczenie) należy przerwać podawanie preparatu i
rozpocząć podawanie innego
preparatu.
Leczenie ogólne: w leczeniu ogólnym dawka początkowa wynosi 1-2
ml preparatu w większości
wskazań. Dawkę tę można powtórzyć w razie potrzeby. Preparat podaje
się w głębokim wstrzyknięciu
w mięsień pośladkowy. Dawkowanie i częstość podawania preparatu
zależy od nasilenia objawów
choroby oraz od odpowiedzi na leczenie. W ciężkich stanach
chorobowych, takich jak toczeń
rumieniowaty lub stany astmatyczne, w celu ratowania życia
pacjenta, może być konieczne podanie
początkowo 2 ml zawiesiny.
W leczeniu chorób dermatologicznych są skuteczne domięśniowe
wstrzyknięcia 1 ml preparatu. W
zależności od odpowiedzi na leczenie, dawkę tę można powtórzyć.
W chorobach układu oddechowego złagodzenie objawów następuje w
ciągu kilku godzin po
domięśniowym wstrzyknięciu preparatu. Zmniejszenie nasilenia
objawów uzyskuje się po podaniu 1-
2 ml preparatu pacjentom z astmą oskrzelową, katarem siennym,
alergicznym zapaleniem oskrzeli i
alergicznym nieżytem nosa.
W leczeniu ostrego lub przewlekłego zapalenia kaletki dobre
wyniki uzyskuje się po podaniu 1-2 ml
preparatu we wstrzyknięciu domięśniowym. W razie konieczności dawkę
tę można powtórzyć.
Leczenie miejscowe: jednoczesne podanie miejscowo działającego
środka znieczulającego jest rzadko
konieczne. U pacjentów wymagających podania takiego środka,
preparat można zmieszać z 1% lub
2% roztworem prokainy lub lidokainy. Można również zastosować
podobne środki znieczulające o
działaniu miejscowym. Nie należy stosować środków znieczulających
zawierających metylparaben,
propylparaben, fenol, itd. Do strzykawki najpierw pobiera się
odpowiednią dawkę Diprophos, później
lek znieczulający, a następnie krótko wstrząsa.
U pacjentów z ostrym zapaleniem kaletki podnaramiennej,
podbarkowej, podskórnej łokciowej i
przedrzepkowej, dokaletkowe wstrzyknięcie 1-2 ml preparatu może
złagodzić ból i przywrócić pełny
zakres ruchów w ciągu kilku godzin. Przewlekłe zapalenie kaletki
można leczyć mniejszymi dawkami
leku po opanowaniu ostrych objawów zapalenia. W ostrym zapaleniu
ścięgien i maziówki, zapaleniu
ścięgna, zapaleniu tkanek okołościęgnowych podanie jednej dawki
preparatu powinno złagodzić
objawy choroby. W przewlekłych postaciach tych chorób może być
konieczne powtórne podanie
preparatu, w zależności od stanu pacjenta.
Po podaniu 0,5-2 ml preparatu we wstrzyknięciu dostawowym,
złagodzenie bólu i sztywności
związanych z reumatoidalnym zapaleniem stawów oraz zapaleniem kości
i stawów może nastąpić w
ciągu dwóch do czterech godzin. Działanie leku, trwa w większości
przypadków, co najmniej cztery
tygodnie.
Podanie preparatu we wstrzyknięciu dostawowym jest dobrze
tolerowane przez tkanki stawowe i
okołostawowe. Zaleca się następujące dawkowanie: duże stawy
(kolano, biodro, bark) 1-2 ml; stawy
średnie (łokieć, nadgarstek, staw skokowy) 0,5-1 ml; stawy małe
(stopa, dłoń, klatka piersiowa) 0,25-
0,5 ml.
W schorzeniach dermatologicznych preparat można podawać we
wstrzyknięciach bezpośrednio do
zmiany chorobowej. Odpowiedź na leczenie można zaobserwować w
pewnych zmianach nie
leczonych bezpośrednio, co przypisuje się niewielkiemu
ogólnoustrojowemu działaniu betametazonu.
W razie podania bezpośredniego do zmiany chorobowej, zaleca się
wstrzyknięcie śródskórne (nie
podskórne) dawki 0,2 ml/cm2 pc. Lek należy wstrzyknąć równomiernie,
posługując się małą
strzykawką i igłą. Całkowita ilość preparatu podanego miejscowo nie
powinna przekroczyć 1 ml na
tydzień.
Preparat jest skuteczny w leczeniu chorób stóp poddających się
leczeniu kortykosteroidami. Zapalenie
kaletki pod odciskiem można opanować podając lek w dwóch kolejnych
wstrzyknięciach po 0,25 ml.
W stanach chorobowych, takich jak sztywny paluch, szpotawość
piątego palca stopy i ostre dnawe
zapalenie stawów złagodzenie objawów może nastąpić szybko. Do
większości wstrzyknięć można
używać małej strzykawki do wstrzyknięć podskórnych. Zalecane dawki
leku, które należy podawać w
odstępach około tygodniowych to: zapalenie kaletki pod odciskiem
nad stawem 0,25-0,5 ml; zapalenie
kaletki pod ostrogą piętową 0,5 ml; zapalenie kaletki nad sztywnym
paluchem 0,5 ml; zapalenie
kaletki nad szpotawym piątym palcem stopy 0,5 ml; torbiel
galaretowata okołostawowa 0,25-0,5 ml;
ból śródstopia 0,25-0,5 ml; zapalenie pochewki ścięgna 0,5 ml;
zapalenie okostnej kości sześciennej
0,5 ml; ostre dnawe zapalenie stawów 0,5-1 ml.
Po uzyskaniu poprawy, należy ustalić odpowiednią dawkę
podtrzymującą stopniowo zmniejszając
dawkę początkową preparatu, aż do ustalenia najmniejszej skutecznej
dawki.
Jeśli pacjent jest narażony na sytuacje stresowe, nie mające
związku z chorobą podstawową,
konieczne może być zwiększenie dawki preparatu. Jeżeli lek ma być
odstawiony po długotrwałym
stosowaniu, dawkę należy zmniejszać stopniowo.
Diprophos - środki ostrożności
Preparatu nie należy stosować w postaci wstrzyknięć dożylnych i
podskórnych.
Podczas podawania preparatu należy ściśle przestrzegać zasad
aseptyki.
Preparat zawiera dwa estry betametazonu, z których jeden - sól
sodowa fosforanu betametazonu -
ulega szybkiemu wchłanianiu z miejsca podania. Z tego względu
należy wziąć pod uwagę możliwość
wystąpienia działań ogólnoustrojowych wywołanych przez
rozpuszczalny związek betametazonu.
Brak danych potwierdzających bezpieczeństwo profilaktycznego
stosowanie kortykosteroidów
powyżej 32 tygodnia ciąży. Przed zastosowaniem kortykosteroidów
należy rozważyć korzyści i
ryzyko dla matki i płodu wynikające ze stosowania kortykosteroidów
w tym okresie ciąży.
Nie należy stosować kortykosteroidów do leczenia zespołu błon
szklistych po urodzeniu. W
profilaktycznym leczeniu zespołu błon szklistych u wcześniaków,
kortykosteroidów nie należy
podawać ciężarnym w stanie przedrzucawkowym i w okresie rzucawki
lub przy uszkodzeniu łożyska.
Należy zachować ostrożność podając preparat we wstrzyknięciu
domięśniowym pacjentom z
idiopatyczną plamicą małopłytkową.
Kortykosteroidy należy podawać w głębokim wstrzyknięciu do
dużych mas mięśniowych, aby
uniknąć ryzyka miejscowego zaniku tkanki.
Po podaniu kortykosteroidów do tkanek miękkich, bezpośrednio do
zmiany chorobowej lub do stawu
mogą wystąpić zarówno miejscowe jak i ogólnoustrojowe działania
leku.
Konieczne jest każdorazowe badanie płynu stawowego, aby
wykluczyć obecność zakażenia. Należy
unikać miejscowego podania leku do stawów, w których wcześniej
rozpoznano zakażenie. Znaczne
nasilenie bólu i miejscowego obrzęku, dalsze ograniczenie
możliwości poruszania stawem, gorączka i
złe samopoczucie wskazują na septyczne zapalenie stawu. Jeśli
rozpoznanie to potwierdzi się, należy
zastosować odpowiedni antybiotyk.
Kortykosteroidów nie należy podawać we wstrzyknięciach do
niestabilnych stawów, miejsc
zakażonych oraz przestrzeni międzykręgowych. Wielokrotne
wstrzyknięcia do stawów u pacjentów z
zapaleniem kości i stawów może pogłębić destrukcję stawów. Należy
unikać wstrzykiwania
kortykosteroidów bezpośrednio w samo ścięgno, ponieważ takie
postępowanie może przyczynić się do
zerwania ścięgna.
Po zakończeniu leczenia kortykosteroidami podawanymi dostawowo
pacjent powinien oszczędzać
leczony staw, w którym nastąpiło złagodzenie objawów
chorobowych.
Donoszono o rzadkich przypadkach reakcji rzekomo
anafilaktycznych u pacjentów otrzymujących
kortykosteroidy drogą pozajelitową i z tego względu należy podjąć
odpowiednie środki
zapobiegawcze przed podaniem leku, zwłaszcza u pacjentów z
uczuleniem na leki w wywiadzie.
W przypadku długotrwałego leczenia kortykosteroidami, należy
rozważyć zastosowanie doustnej
postaci leku, po dokonaniu oceny potencjalnych korzyści i ryzyka
związanych z tą decyzją.
U pacjentów z remisją bądź nasileniem procesu chorobowego może
być konieczna zmiana
dawkowania, w zależności od odpowiedzi na leczenie oraz narażenia
pacjenta na stres fizyczny lub
emocjonalny, związany np. z ciężkimi infekcjami, zabiegiem
operacyjnym lub urazem. Po
zakończeniu długotrwałego leczenia kortykosteroidami lub leczenia z
zastosowaniem dużych dawek
tych leków. Należy monitorować pacjentów nawet do 12 miesięcy po
przerwaniu kuracji.
Kortykosteroidy mogą maskować objawy zakażeń, może również dojść
do rozwoju nowych zakażeń
w czasie stosowania kortykosteroidów. W tym okresie mogą wystąpić
trudności w zwalczeniu
infekcji, a także możliwe jest zmniejszenie odporności pacjentów na
zakażenia.
Długotrwałe podawanie kortykosteroidów może wiązać się z
występowaniem zaćmy podtorebkowej
tylnej (zwłaszcza u dzieci), jaskry z możliwym uszkodzeniem nerwów
wzrokowych oraz z nasileniem
zakażeń oczu wywołanych grzybami lub wirusami.
Średnie oraz duże dawki kortykosteroidów mogą spowodować wzrost
ciśnienia krwi, zatrzymywanie
soli i wody oraz wzmożone wydzielanie potasu. Działania te są mniej
prawdopodobne, gdy pacjent
otrzymuje syntetyczne pochodne kortykosteroidów, z wyjątkiem
leczenia dużymi dawkami tych
leków. Można rozważyć ograniczenie soli w diecie pacjenta oraz
uzupełnianie potasu. Wszystkie
kortykosteroidy zwiększają wydzielanie wapnia.
W czasie leczenia kortykosteroidami pacjenci nie powinni być
szczepieni na ospę. Nie należy również
wykonywać innych szczepień ochronnych, zwłaszcza podczas stosowania
dużych dawek
kortykosteroidów, ze względu na ryzyko powikłań neurologicznych i
brak odpowiedzi
immunologicznej. Szczepienia mogą być wykonywane, u pacjentów
otrzymujących kortykosteroidy w
leczeniu substytucyjnym, np. w chorobie Addisona.
Pacjenci przyjmujący immunosupresyjne dawki kortykosteroidów
powinni unikać kontaktu z osobami
chorymi na ospę wietrzną i odrę, a w razie kontaktu z tymi
chorobami powinni zasięgnąć porady
lekarza. Jest to szczególnie ważne u dzieci.
Leczenie kortykosteroidami pacjentów z czynną gruźlicą należy
ograniczyć do przypadków gruźlicy
piorunującej lub rozsianej, w której kortykosteroidy podaje się z
odpowiednimi środkami
przeciwgruźliczymi.
Jeśli zastosowanie kortykosteroidów jest wskazane u pacjentów z
gruźlicą utajoną lub z dodatnim
odczynem tuberkulinowym konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów,
ponieważ w tych przypadkach
możliwy jest nawrót choroby. Podczas długotrwałej terapii
kortykosteroidami pacjenci powinni
profilaktycznie otrzymywać chemioterapeutyki. W przypadku
profilaktycznego stosowania
ryfampicyny, należy wziąć pod uwagę nasilenie klirensu wątrobowego
kortykosteroidów, wówczas
może być konieczna modyfikacja dawkowania kortykosteroidu.
W leczeniu danego schorzenia należy stosować najniższą skuteczną
dawkę kortykosteroidu; dawkę
należy zmniejszać stopniowo.
W przypadku zbyt gwałtownego odstawienia kortykosteroidu może
wystąpić wtórna niedomoga kory
nadnerczy, którą można zminimalizować przez stopniowe zmniejszanie
dawki kortykosteroidu.
Względna niedomoga kory nadnerczy może utrzymywać się przez kilka
miesięcy po przerwaniu
leczenia; dlatego jeśli pacjent jest w tym okresie narażony na
stres, leczenie kortykosteroidami należy
wznowić. Jeśli pacjent już otrzymuje kortykosteroidy, dawkę tych
leków można zwiększyć. Ze
względu na możliwe zaburzenia wydzielania mineralokortykoidów,
należy jednocześnie podawać sól
i(lub) mineralokortykosteroid.
Działanie kortykosteroidów nasila się u osób z niedoczynnością
tarczycy lub z marskością wątroby.
Zaleca się ostrożne stosowanie kortykosteroidów u pacjentów z
zakażeniem oka wirusem opryszczki,
z uwagi na możliwą perforację rogówki.
U osób leczonych kortykosteroidami mogą wystąpić zaburzenia
psychiczne. Kortykosteroidy mogą
nasilać już istniejącą chwiejność emocjonalną lub tendencję do
stanów psychotycznych.
Należy zachować ostrożność podając kortykosteroidy w
następujących sytuacjach: nieswoistym
wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, jeśli istnieje ryzyko
zagrażającej perforacji jelita, ropnia lub
innego zakażenia z wydzielaniem ropy; zapaleniu uchyłka; świeżych
zespoleniach jelitowo-
jelitowych; czynnym lub utajonym wrzodzie trawiennym; niewydolności
nerek; nadciśnieniu;
osteoporozie i miastenii.
Powikłania leczenia kortykosteroidami zależą od dawki leku i
czasu trwania leczenia, dlatego w
każdym przypadku należy ocenić korzyści względem ryzyka dla
pacjenta.
Kortykosteroidy mogą wywoływać zaburzenia wzrostu oraz
zahamowanie wytwarzania endogennych
kortykosteroidów u niemowląt i dzieci, dlatego też należy
kontrolować wzrost i rozwój pacjentów z tej
grupy wiekowej poddanych długotrwałemu leczeniu
kortykosteroidami.
U niektórych pacjentów kortykosteroidy mogą wpływać na
ruchliwość oraz liczbę plemników.
Diprophos - przedawkowanie
Objawy: Ostre przedawkowanie glikokortykosteroidów, w tym
betametazonu, nie powinno wywołać
sytuacji zagrożenia życia. Z wyjątkiem ekstremalnie dużych dawek,
kilkudniowe przedawkowanie
glikokortykosteroidów nie powinno spowodować szkodliwych skutków u
pacjentów bez konkretnych
przeciwwskazań jak np. u pacjentów z cukrzycą, jaskrą lub
czynnym wrzodem trawiennym, a także u
osób przyjmujących leki takie jak glikozydy naparstnicy, środki
przeciwzakrzepowe typu kumaryny
lub środki moczopędne obniżające stężenie potasu.
Leczenie: Należy zastosować odpowiednie leczenie w
przypadku wystąpienia powikłań związanych z
metabolizmem kortykosteroidów, szkodliwym wpływem choroby
podstawowej lub chorób
towarzyszących bądź oddziaływaniem kortykosteroidów z innymi
lekami.
Ważne jest, by utrzymywać odpowiednią podaż płynów oraz
monitorować stężenie elektrolitów w
surowicy i moczu, zwracając szczególną uwagę na bilans sodowy i
potasowy. W razie konieczności,
należy zastosować leczenie zaburzeń równowagi elektrolitowej.
Diprophos - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną betametazon lub inne
kortykosteroidy, lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą. Preparatu nie należy stosować u osób z
grzybicą uogólnioną.
Gdy produkt leczniczy jest stosowany w stanach zagrożenia życia,
bezwzględne wskazania są bardzo nieliczne.
Przeciwwskazania do stosowania kortykosteroidów: gruźlica,
osteoporoza, labilność psychiczna,
choroba wrzodowa, pierwotna jaskra, wczesne zespolenie żył,
cukrzyca, zespół Cushinga,
niewydolność nerek oraz zakażenia bakteryjne, grzybicze lub
wirusowe.
Ciąża, szczególnie pierwsze trzy miesiące, uważana jest za
przeciwwskazanie.
Nie należy stosować kortykosteroidów do leczenia zespołu błon
szklistych po urodzeniu.
Diprophos - działania niepożądane
Działania niepożądane preparatu, podobnie jak innych
kortykosteroidów, zależą zarówno od dawki jak
i czasu trwania leczenia. Zazwyczaj działania te są odwracalne lub
można je zminimalizować przez
zmniejszenie dawki preparatu; takie postępowanie jest
korzystniejsze od przerwania leczenia.
Zaburzenia bilansu płynowego i elektrolitowego ustroju:
zatrzymanie sodu, utrata potasu, alkaloza
hipokaliemiczna; zatrzymanie płynów; zastoinowa niewydolność serca
u podatnych pacjentów;
nadciśnienie.
Układ mięśniowo-szkieletowy: osłabienie mięśni, miopatia
wywołana leczeniem kortykosteroidami,
utrata masy mięśniowej; zaostrzenie objawów miastenii; osteoporoza;
kompresyjne złamania
kręgosłupa; martwica aseptyczna głowy kości udowej i ramiennej;
patologiczne złamania kości
długich; zerwanie ścięgna; niestabilność stawów (spowodowana
wielokrotnymi wstrzyknięciami
dostawowymi).
Przewód pokarmowy: czkawka, wrzód trawienny z ryzykiem
perforacji i krwotoku; zapalenie trzustki;
rozdęcie brzucha; wrzodziejące zapalenie przełyku.
Skóra: utrudnione gojenie się ran; atrofia skóry; cienka,
delikatna skóra; wybroczyny i krwawe
wylewy podskórne; zaczerwienienie skóry twarzy; wzmożone pocenie
się; stłumione reakcje na testy
skórne; odczyny takie jak alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka,
obrzęk naczynioruchowy.
Objawy neurologiczne: drgawki; wzrost ciśnienia
wewnątrzczaszkowego krwi z obrzękiem tarczy
nerwu wzrokowego (guz rzekomy mózgu) obserwowany zazwyczaj po
leczeniu; zaburzenia
równowagi; bóle głowy.
Objawy endokrynologiczne: nieregularne miesiączkowanie;
rozwój zespołu cushingoidalnego;
zahamowanie wzrostu wewnątrzmacicznego płodu lub wzrostu dziecka;
wtórny brak reakcji ze strony
kory nadnerczy i przysadki, zwłaszcza w sytuacjach stresu, jak np.
po urazie, operacji, chorobie;
obniżona tolerancja na węglowodany, objawy utajonej cukrzycy,
obniżone zapotrzebowanie na
insulinę i doustne środki hipoglikemiczne u cukrzyków.
Zaburzenia oka: zaćma podtorebkowa tylna; wzrost
ciśnienia wewnątrzgałkowego; jaskra; wytrzeszcz.
Metabolizm: ujemny bilans azotowy związany z katabolizmem
białek.
Psychiatria: euforia, nagłe zmiany nastroju; ciężka
depresja aż do objawów psychozy; zmiany
osobowości; bezsenność.
Inne: reakcje rzekomoanafilaktyczne lub reakcje
nadwrażliwości oraz obniżenie ciśnienia i objawy
przypominające wstrząs.
Ponadto, do innych działań niepożądanych związanych z podawaniem
kortykosteroidów drogą
pozajelitową należą rzadkie przypadki ślepoty po wstrzyknięciu leku
bezpośrednio do zmiany
chorobowej umiejscowionej na twarzy i głowie; nieprawidłowo
nasilona lub zmniejszona pigmentacja
skóry; atrofia skóry lub tkanki podskórnej, ropień jałowy,
zaczerwienienie skóry po wstrzyknięciu
dostawowym oraz choroby stawów przypominające artropatię
Charcota.
Komentarze