DHC Continus

DHC Continus - dawkowanie

Dorośli i dzieci powyżej 12 lat: 90 mg (czyli 1 tabletka) co 12 godzin.

Dawkę należy zmniejszyć u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek oraz niedoczynnością tarczycy. Nie stosować u dzieci poniżej 12 lat

Tabletkę należy połknąć w całości, nie rozgryzać (patrz pkt 4.4).

DHC Continus - środki ostrożności

Dihydrokodeina powinna być stosowana ostrożnie w następujących przypadkach:

- uzależnienie od opioidów;

- podwyższone ciśnienie śródczaszkowe; - urazy głowy;

- zaburzenia czynności dróg żółciowych;

- zapalenie trzustki;

- ciężka niewydolność nerek;

- ciężka choroba obturacyjna płuc;

- ciężkie przypadki serca płucnego;

- depresja ośrodka oddechowego;

- astma;

- zaparcia;

Dihydrokodeina wykazuje potencjał uzależniający oraz może być niewłaściwie stosowana podobnie jak inne silne opioidy.

U pacjenta może wykształcić się tolerancja na dihydrokodeinę oraz uzależnienie fizyczne. Jeśli leczenie preparatem DHC Continus nie jest już dłużej konieczne, zaleca się stopniową redukcję dawki, aby zapobiec wystąpieniu objawów odstawienia.

Ponieważ dihydrokodeina może powodować uwalnianie histaminy, nie należy jej stosować w ostrym napadzie astmy i należy ją ostrożnie stosować u pacjentów z astmą.

Zaleca się zmniejszyć dawki u pacjentów z niedoczynnością tarczycy, niewydolnością wątroby i nerek oraz u osób w podeszłym wieku.

Podczas stosowania preparatu nie należy spożywać alkoholu.

Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Tabletek o zmodyfikowanym uwalnianiu nie należy żuć ani kruszyć. Podanie przełamanej lub pokruszonej tabletki może spowodować szybkie uwolnienie i wchłonięcie dawki dihydrokodeiny skutkujące wystąpieniem objawów przedawkowania (punkt 4.9)

DHC Continus - przedawkowanie

Zwykle można spodziewać się objawów przedawkowania takich, jak w przypadku innych środków przeciwbólowych działających na ośrodkowy układ nerwowy (opioidów). Ciężkie przedawkowanie dihydrokodeiny może objawiać się sennością przechodzącą w osłupienie lub śpiączkę, szpilkowatymi źrenicami, wymiotami, tachykardią lub bradykardią, skurczami mięśni, niedociśnieniem aż do niewydolności krążeniowej i niewydolności oddechowej lub bezdechu, które mogą w ciężkich przypadkach prowadzić do zgonu.

Leczenie przedawkowania dihydrokodeiną:

Podstawowym działaniem jakie należy podjąć jest zapewnienie drożności dróg oddechowych oraz wprowadzenie wspomaganego lub kontrolowanego dostarczania tlenu do płuc.

Przedawkowanie można leczyć przez podanie antagonistów opioidowych (np.: 0,4 - 2 mg naloksonu dożylnie). W razie potrzeby podawanie należy powtarzać w odstępach 2-3 minutowych. Nalokson może być podany w postaci wlewu w dawce 2 mg w 500 ml 0,9% roztworu soli fizjologicznej lub 5% dekstrozy (0,004 mg/ml naloksonu). Szybkość wlewu powinna być dostosowana do wcześniej podanej jednorazowej dużej dawki leku podawanej szybko (bolus) oraz do reakcji pacjenta. Jeśli jest to wskazane, należy zastosować środki podtrzymujące (obejmujące sztuczne oddychanie, podanie tlenu, leki podnoszące ciśnienie krwi oraz wlewy płynów) w postępowaniu ze wstrząsem krążeniowym towarzyszącym przedawkowaniu. Zatrzymanie serca lub arytmie mogą wymagać wykonania masażu serca lub defibrylacji (przerwania migotania komór). Należy utrzymać odpowiedni poziom płynów i elektrolitów. W przypadkach, gdy nie minęło zbyt wiele czasu od zażycia tabletek o przedłużonym uwalnianiu, należy rozważyć płukanie żołądka

Ponieważ działanie naloksonu jest stosunkowo krótkotrwałe, pacjent musi pozostawać pod stałym nadzorem, aż do przywrócenia samodzielnego oddychania.

Nalokson nie powinien być podawany pacjentom, u których nie występują poważne objawy kliniczne niewydolności oddechowej lub krążeniowej, wtórne do przedawkowania dihydrokodeiny. Nalokson powinien być podawany ostrożnie pacjentom, u których stwierdzono lub podejrzewa się fizyczne uzależnienie od dihydroksykodeiny. W niektórych przypadkach nagła lub całkowita neutralizacja działania opioidu może przyspieszać (wywołać) ból oraz ostry zespół odstawienny.