Carboplatin Pfizer

Carboplatin Pfizer - dawkowanie

Droga podania: dożylna.

Karboplatynę można podawać w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi.

Zalecana dawka dla uprzednio nieleczonych dorosłych pacjentów (z prawidłową czynnością nerek) wynosi 400 mg/m² w pojedynczym podaniu w formie wlewu dożylnego trwającego od 15 do 60 minut.

Kolejne kursy leczenia nie powinny być podawane przed upływem czterech tygodni.

U pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak uprzednie leczenie o działaniu mielosupresyjnym i (lub) radioterapia, zaawansowany wiek lub znacznie obniżony stopień sprawności, zaleca się zredukowanie podstawowej dawki o 20–25%.

Należy cotygodniowo monitorować parametry hematologiczne, aby ustalić czas wystąpienia największej supresji (nadir) czynności szpiku i w razie potrzeby zmodyfikować dawkowanie produktu.

Karboplatynę, roztwór do wstrzykiwań 10 mg/ml, można rozcieńczać bezpośrednio przed podaniem w wodzie do wstrzykiwań, w 0,9% roztworze chlorku sodu lub w 5% roztworze glukozy w celu sporządzenia roztworu do krótkotrwałego wlewu dożylnego o końcowych stężeniach tak niskich jak 0,5 mg/ml.

Zaleca się, aby nie rozcieńczać karboplatyny w 0,9% roztworze chlorku sodu w przypadku długotrwałego wlewu dożylnego (patrz punkt 6.6).

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek: ze względu na to, że karboplatyna jest wydzielana przez nerki i ma działanie nefrotoksyczne, optymalne dawkowanie powinno być ustalone na podstawie częstych kontroli parametrów hematologicznych i parametrów czynności nerek.

Zalecane dawkowanie u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek jest uzależnione od wartości klirensu kreatyniny i powinno być obliczane według wzoru Calverta.

Początkowa dawka karboplatyny jest obliczana przy pomocy wzoru Calverta, opartego na wyjściowej ocenie czynności nerek i docelowym AUC:

Dawka (mg) = docelowy AUC (mg/ml) x [GFR(ml/min) +25]

Uwaga: Dawka obliczana przy pomocy wzoru Calverta jest podana w mg, a nie w mg/m².

Dawkowanie u pacjentów z zahamowaną czynnością szpiku: w celu dostosowania dawki zaleca się określanie największego spadku parametrów hematologicznych podczas leczenia karboplatyną. W przypadku pacjentów, u których liczba płytek i neutrofilów pozostaje odpowiednio powyżej 100 000 i 2000/mm³, dawkę karboplatyny można zwiększyć o 25%. Nie zaleca się jednak stosowania dawek przekraczających 125% dawki początkowej. W przypadku pacjentów, u których liczba płytek i neutrofilów wynosi odpowiednio od 100 000 do 50 000 oraz od 2 000 do 500/mm³, korygowanie dawki nie jest konieczne. W przypadku pacjentów, u których wystąpi umiarkowana lub nasilona toksyczność hematologiczna (tzn. liczba płytek i neutrofilów spadnie odpowiednio poniżej 50 000 i 500/mm³), należy rozważyć zredukowanie dawki o 25% lub przerwanie leczenia – zarówno w monoterapii, jak i w schematach leczenia skojarzonego.

Zastosowanie u dzieci: Nie ma dostatecznej ilości danych, aby ustalić bezpieczny zakres dawek u dzieci.

Leczenie skojarzone: karboplatyna jest stosowana w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi w dawkowaniu zależnym od wybranego schematu leczenia. Dawkowanie należy modyfikować w zależności od przyjętego schematu leczenia oraz wyników badań laboratoryjnych krwi. Sposób podawania oraz sposób postępowania w razie przypadkowego wylania produktu patrz punkt 6.6. 4.3 Przeciwwskazania

Carboplatin Pfizer - środki ostrożności

Leczenie produktem Carboplatin Pfizer powinno być prowadzone w wyspecjalizowanych ośrodkach posiadających odpowiednie wyposażenie pozwalające na leczenie/profilaktykę ewentualnych powikłań. Karboplatyna powinna być podawana jedynie pod stałym nadzorem lekarzy doświadczonych w dziedzinie chemioterapii oraz jedynie wtedy, gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają potencjalne ryzyko.

Specjalne środki ostrożności dotyczą następujących sytuacji.

Mielosupresja: nasilenie mielosupresji związanej ze stosowaniem karboplatyny jest ściśle uzależnione od czynności nerek. A zatem, pacjenci z upośledzoną czynnością nerek są bardziej narażeni na wystąpienie mielosupresji. Co więcej, mielosupresja, a zwłaszcza trombocytopenia (spadek liczby płytek krwi), ma cięższy przebieg u pacjentów jednocześnie leczonych innymi produktami o działaniu nefrotoksycznym, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe. U pacjentów uprzednio otrzymujących chemioterapię, u osób starszych i osłabionych istnieje zwiększone ryzyko, że działania toksyczne produktu Carboplatin Pfizer będą się dłużej utrzymywać i będą miały cięższy przebieg. W tych przypadkach może być konieczna redukcja dawki leku.

Nadir liczby płytek we krwi występuje zwykle pomiędzy 14 a 21 dniem od rozpoczęcia leczenia, nadir poziomu białych krwinek przypada na dni między 14. a 28. Jeśli liczba płytek spadnie poniżej 50,000/ mm³, a liczba białych krwinek poniżej 2,000/mm³, należy rozważyć redukcję dawki o 25% lub przerwać leczenie aż do czasu, gdy parametry powrócą do wartości prawidłowych, co następuje zwykle po 5–6 tygodniach. W ciężkich przypadkach może być konieczne leczenie wspomagające transfuzjami preparatów krwi.

Z tego względu, istotne jest, aby badania czynności nerek oraz parametrów krwi (włącznie z liczbą płytek krwi, białych krwinek oraz poziomem hemoglobiny) były wykonywane przed leczeniem karboplatyną, w jego trakcie i po nim. W typowych przypadkach należy podawać kursy karboplatyny nie częściej niż raz w miesiącu.

W przypadku wystąpienia ciężkiej toksyczności hematologicznej można zastosować leczenie podtrzymujące, leki przeciwzakaźne przeciw zakażeniom będącym powikłaniami występujących zaburzeń, przetoczenia produktów krwiopochodnych, autologiczne przeszczepienie szpiku, przeszczep obwodowych komórek macierzystych oraz leki hematopoetyczne.

Nefrotoksyczność: karboplatyna jest wydalana głównie z moczem, w związku z czym, u pacjentów otrzymujących produkt należy monitorować czynność nerek. Mimo działania nefrotoksycznego na ogół nie jest konieczne zmniejszenie dawki. W przeciwieństwie do terapii cisplatyną, nie jest wymagane stosowanie nawadniania przed leczeniem i po leczeniu, chociaż u niektórych pacjentów może wystąpić spadek klirensu kreatyniny. W grupie pacjentów z uszkodzeniem nerek w wyniku wcześniejszej chemioterapii częściej zdarzają się zaburzenia czynności nerek po karboplatynie.

Neurotoksyczność: w trakcie oraz po zakończeniu leczenia karboplatyną należy przeprowadzać regularne badania neurologiczne oraz badania słuchu, szczególnie u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną oraz u pacjentów powyżej 65. roku życia.

Ototoksyczność: jest zależna od dawki skumulowanej. Częstość oraz nasilenie zaburzeń słuchu rośnie wraz z podawaniem coraz większych i(lub) powtarzanych dawek karboplatyny lub w następstwie leczenia innym lekiem o działaniu ototoksycznym, cisplatyną. Zaleca się wykonywanie badań słuchu w trakcie leczenia. Istotne pogorszenie słuchu może wymagać modyfikacji dawek lub odstawienia produktu.

Mutagenność i karcynogenność: badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że karboplatyna ma działanie mutagenne i teratogenne. Nie potwierdzono natomiast karcynogennego wpływu karboplatyny, jednakże związki o podobnym mechanizmie działania do karboplatyny wykazują ten wpływ.

Reakcje nadwrażliwości: podobnie jak w przypadku innych związków mających postać kompleksu platyny, opisywano reakcje alergiczne na karboplatynę. Pacjentów otrzymujących karboplatynę należy monitorować w kierunku potencjalnych reakcji rzekomoanafilaktycznych, jak też powinny być łatwo dostępne urządzenia i leki do leczenia takich reakcji (np. leki przeciwhistaminowe, kortykosteroidy, epinefryna, tlen).

Działania na przewód pokarmowy: karboplatyna może powodować wymioty. Częstość występowania i stopień nasilenia wymiotów można zredukować poprzez premedykację z zastosowaniem leków przeciwwymiotnych lub podanie karboplatyny w ciągłym wlewie dożylnym w okresie 24 godzin bądź podawanie tego leku dożylnie w dawkach podzielonych przez 5 kolejnych dni zamiast jednego wlewu dożylnego. Szczególnie skutecznymi lekami przeciwwymiotnymi mogą być selektywne inhibitory receptorów serotoninowych typu 3 (5-HT3) (np. ondansetron), a także podstawione benzamidy (np. metoklopramid); a u pacjentów z nasilonymi lub nawracającymi wymiotami można rozważyć leczenie skojarzone.

Podawanie karboplatyny w dawkach wyższych niż zalecane u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może, w rzadkich przypadkach, prowadzić do zaburzeń widzenia, włącznie z całkowitą utratą wzroku.

Zwykle kilka tygodni po odstawieniu leczenia następuje całkowite odzyskanie wzroku.

W trakcie leczenia i do 6 miesięcy po zakończeniu leczenia karboplatyną kobiety i mężczyźni w wieku rozrodczym powinni stosować skuteczną antykoncepcję. W wyniku leczenia karboplatyną prawdopodobne jest wystąpienie nieodwracalnej niepłodności, o czym należy poinformować pacjentów.

Carboplatin Pfizer - przedawkowanie

Nie jest znane antidotum, jakie można zastosować po przedawkowaniu karboplatyny. Ostre przedawkowanie karboplatyny może spowodować nasilenie jej spodziewanych objawów toksyczności (np. ciężką supresję szpiku, oporne na leczenie nudności i wymioty, ciężkie działania toksyczne na układ nerwowy i narządy zmysłów, niewydolność wątroby, niewydolność nerek itp.). W wyniku tych zaburzeń może nastąpić zgon. Hemodializa jest skuteczna jedynie w okresie do 3 godzin po podaniu leku ze względu na szybkie i znacznego stopnia wiązanie się platyny z białkami osocza. Odpowiednia interwencja terapeutyczna może być konieczna w przypadku wystąpienia powikłań, takich jak mielosupresja oraz niewydolność nerek i wątroby. Może pojawić się biegunka i wypadanie włosów. Ponieważ stosowanie karboplatyny w dawkach wyższych niż zalecane było związane z utratą wzroku, dokładność przy obliczaniu dawkowania jest niezwykle istotna (patrz również punkt 4.4).