Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »
Należy unikać spożywania alkoholu przy jednoczesnym przyjmowaniu leków. W czasie kuracji krótkotrwałych należy unikać picia w ogóle, zaś w przypadku stałego zażywania – niekiedy można pić umiarkowanie, ale tylko po konsultacji z lekarzem. Nie należy też nigdy popijać leków napojami alkoholowymi. Dowiedz się więcej na temat interakcji leków z alkoholem.
Przyjmując leki, należy pamiętać, by zwrócić szczególną uwagę na produkty, które mogą przyczynić się do powstania niebezpiecznych interakcji z medykamentami. Przeczytaj pełny opis interakcji leków z innymi produktami żywnościowymi.
Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Szczegółowe informacje dotyczącego tego leku mogą zostać wyświetlone tylko dla osób zawodowo związanych z farmacją lub medycyną.
Nadciśnienie tętnicze.
Przewlekła, stabilna dławica piersiowa.
Bisoprolol Ozone 5: każda tabletka zawiera 5 mg bisoprololu półfumaranu(Bisoprololi hemifumaras).
Bisoprolol Ozone 10: każda tabletka zawiera 10 mg bisoprololu półfumaranu(Bisoprololi hemifumaras).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna.
Bisoprolol Ozone 5 zawiera 135,20 mg laktozy jednowodnej.
Bisoprolol Ozone 10 zawiera 130,20 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz: punkt 6.1.
Tabletki Bisoprolol Ozone są przeznaczone do stosowania doustnego.
Dawkę należy ustalać indywidualnie. Zaleca się rozpoczynanie leczenia od najmniejszej możliwej dawki. U niektórych pacjentów, dawka 5 mg na dobę może być odpowiednia. Zazwyczaj stosowana dawka to 10 mg raz na dobę, a maksymalna zalecana dawka dobowa to 20 mg.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 20 ml/min) dawka nie może być większa niż 10 mg raz na dobę. Dawkę dobową można ewentualnie podać w dwóch dawkach podzielonych.
Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania, jednakże zalecane jest uważne monitorowanie pacjentów. Dawka nie może być większa niż 10 mg raz na dobę.
Pacjenci w podeszłym wieku
Zazwyczaj nie ma konieczności dostosowywania dawkowania. Zaleca się rozpoczynać leczenie od najmniejszej możliwej dawki.
Dzieci w wieku poniżej 12 lat i młodzież
Ze względu na brak doświadczenia w stosowaniu leku w tych grupach wiekowych, nie zaleca się stosowania.
Przerwanie leczenia
Leczenia nie należy przerywać nagle (patrz punkt 4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania). Dawkę należy zmniejszać powoli, o połowę na tydzień.
Niektóre leki zawierające bisoprolol są stosowane w leczeniu przewlekłej niewydolności serca. Stosowanie beta-adrenolityków w tym wskazaniu wymaga dużej ostrożności i powinno być rozpoczynane od bardzo dokładnego, stopniowego zwiększania dawki. Nie jest to możliwe za pomocą tego produktu leczniczego. W związku z tym produktu nie należy stosować w leczeniu przewlekłej niewydolności serca.
Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z amiodaronem z powodu możliwości wystąpienia skurczów dodatkowych i zaburzeń przewodzenia (hamowanie kompensacyjnej reakcji współczulnej).
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania bisoprololu i antagonistów kanału wapniowego typu werapamilu i dilitiazemu oraz leków przeciwnadciśnieniowych o działaniu ośrodkowym (patrz także punkt 4.5.).
Bisoprolol należy ostrożnie stosować w przypadku:
• nadciśnienia tętniczego lub dławicy piersiowej współistniejących z niewydolnością serca
• skurczu oskrzeli (astma oskrzelowa, obturacyjna choroba płuc): w przypadku astmy oskrzelowej lub innych przebiegających objawowo przewlekłych obturacyjnych chorób płuc należy jednocześnie stosować leczenie rozszerzające oskrzela. Sporadycznie, u pacjentów z astmą oskrzelową może wystąpić zwiększenie oporu oddechowego, dlatego należy zwiększyć dawkę β2–adrenomimetyków. Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się wykonanie badań czynnościowych układu oddechowego.
• jednoczesnego stosowania leków cholinomimetycznych (w tym takryny): może wydłużyć się czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i (lub) nasilić bradykardia (patrz punkt 4.5.)
• znieczulenia ogólnego – u pacjentów poddanych ogólnemu znieczuleniu, betaadrenolityki zmniejszają ryzyko zaburzeń rytmu serca i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas indukcji i intubacji oraz w okresie pooperacyjnym. Utrzymanie blokady receptorów beta-adrenergicznych w okresie okołooperacyjnym jest obecnie zalecane. Anestezjolog musi być poinformowany o blokadzie receptorów beta-adrenergicznych, ze względu na potencjalne interakcje z innymi lekami mogące prowadzić do bradyarytmii, osłabienia tachykardii odruchowej i zmniejszenia zdolności kompensacji utraty krwi. W razie konieczności, przerwanie leczenia beta-adrenolitykiem przed zabiegiem operacyjnym powinno następować stopniowo i zakończyć się na 48 godzin przed znieczuleniem ogólnym.
• środków kontrastujących zawierających jod: leki beta-adrenolityczne mogą utrudniać kompensacyjne reakcje sercowo-naczyniowe na skutek niedociśnienia lub wstrząsu wywołanych kontrastującymi środkami zawierającymi jod
• cukrzycy ze znacznymi wahaniami stężenia glukozy we krwi; objawy hipoglikemii mogą być maskowane. Należy monitorować stężenie glukozy we krwi w trakcie leczenia bisoprololem.
• nadczynności tarczycy, objawy adrenergiczne mogą być maskowane
• głodówki
• trwającego leczenia odczulającego. Tak jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększyć zarówno wrażliwość na alergeny jak i nasilać reakcje anafilaktyczne. Zastosowanie adrenaliny nie zawsze przynosi oczekiwany efekt terapeutyczny. Może wystąpić konieczność zastosowania większych dawek adrenaliny.
• bloku przedsionkowo-komorowego pierwszego stopnia
• dławicy piersiowej typu Prinzmetala - leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala. Stosowanie wybiórczych β1- adrenolityków jest możliwe w łagodnej postaci choroby i tylko w przypadku jednoczesnego podawania leków rozszerzających naczynia krwionośne,
• zaburzeń krążenia obwodowego, takich jak objaw Raynauda i chromanie przestankowe; szczególnie na początku leczenia może wystąpić nasilenie objawów
• pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy (patrz punkt 4.3.), bisoprololu nie wolno stosować bez wcześniejszego zastosowania leków blokujących receptory alfa-adrenergiczne,
U pacjentów z łuszczycą występującą obecnie lub w przeszłości, leki beta adrenolityczne (np. bisoprolol) mogą być zastosowane po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.
Na początku leczenia bisoprololem konieczne jest regularne monitorowanie pacjentów, zwłaszcza pacjentów w podeszłym wieku. Nie należy nagle przerywać leczenia bisoprololem, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, jeżeli nie jest bezwzględnie konieczne, ponieważ może to prowadzić do przejściowego pogorszenia pracy serca. Więcej informacji - patrz punkt 4.2. Dawkowanie i sposób podawania.
Produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną i nie należy go stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu „Lapp” lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy.
Najczęściej występującymi objawami przedawkowania bisoprololu są: bradykardia, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia.
Doświadczenie w przedawkowaniu bisoprololu jest ograniczone, odnotowano tylko kilka przypadków przedawkowania. Wystąpiły bradykardia i (lub) niedociśnienie. Stan wszystkich pacjentów wrócił do normy. Występują znaczne różnice indywidualne we wrażliwości na duże pojedyncze dawki bisoprololu; pacjenci z niewydolnością serca są prawdopodobnie szczególnie wrażliwi.
W przypadku przedawkowania, należy przerwać podawanie bisoprololu i zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe.
W oparciu o oczekiwane działanie farmakologiczne i zalecenia dla innych beta-adrenolityków, należy rozważyć celowość podjęcia następujących działań o ile jest to uzasadnione klinicznie:
W celu zmniejszenia wchłaniania bisoprololu z przewodu pokarmowego można wykonać płukanie żołądka, podać substancje adsorbujące (np. węgiel aktywowany) i leki przeczyszczające (np. siarczan sodu). Należy monitorować czynność układu oddechowego i w razie konieczności zastosować wspomaganie czynności oddechowej.
Należy przeciwdziałać skurczowi oskrzeli podając leki rozszerzające oskrzela, takie jak izoprenalina lub β2-sympatykomimetyki.
Zaburzenia układu sercowo-naczyniowego należy leczyć objawowo:
W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego (drugiego lub trzeciego stopnia) należy uważnie monitorować pacjenta i podać izoprenalinę we wlewie dożylnym lub zastosować stymulator serca.
Bradykardię należy leczyć dożylnie podawaną atropiną (lub M-metylo-atropiną). Jeśli reakcja jest niewystarczająca, można podać ostrożnie izoprenalinę lub inny lek o dodatnim działaniu chronotropowym. W niektórych przypadkach może być konieczne zastosowanie stymulatora serca.
Niedociśnienie tętnicze: należy podać dożylnie płyny i leki obkurczające naczynia. Może być pomocne dożylne podanie glukagonu.
Hipoglikemię należy leczyć podając dożylnie roztwór glukozy.
Ograniczone dane wskazują, że dializa w niewielkim stopniu usuwa bisoprolol z krwi.
• ostra niewydolność serca lub podczas incydentów dekompensacji niewydolności serca wymagających dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim • wstrząs kardiogenny
• blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia
• zespół chorego węzła zatokowego
• blok zatokowo-przedsionkowy
• objawowa bradykardia
• objawowe niedociśnienie tętnicze
• ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc
• późne stadia choroby zarostowej tętnic obwodowych lub ciężkie postacie zespołu Raynauda
• kwasica metaboliczna
• nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1
• nie leczony guz chromochłonny nadnerczy (patrz punkt 4.4.)
• jednoczesne stosowanie floktafeniny i sultoprydu (patrz także punkt 4.5.).
Zgłaszane działania niepożądane wynikają głównie z właściwości farmakologicznych leków betaadrenolitycznych.
Częstość występowania poniższych działań niepożądanych, obserwowanych podczas leczenia bisoprololem, określono w następujący sposób:
Bardzo często (≥1/10)
Często (≥1/100 do < 1/10)
Niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100)
Rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000)
Bardzo rzadko (< 1/10 000)
Nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko: alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa, wystąpienie przeciwciał przeciwjądrowych, wyjątkowo z objawami klinicznymi podobnymi do objawów tocznia, ustępującymi po zakończeniu leczenia.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Rzadko: zwiększenie stężenia triglicerydów, hipoglikemia.
Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często: zaburzenia snu, depresja. Rzadko: koszmary senne, omamy.
Zaburzenia układu nerwowego
Często: uczucie zmęczenia, wyczerpania, zawroty głowy, bóle głowy (szczególnie na początku leczenia, zazwyczaj łagodne i przeważnie ustępujące w ciągu 1-2 tygodni leczenia). Rzadko: omdlenie.
Zaburzenia oka
Rzadko: zmniejszenie wydzielania łez (należy uwzględnić u pacjentów noszących soczewki kontaktowe).
Bardzo rzadko: zapalenie spojówek.
Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko: zaburzenia słuchu.
Zaburzenia serca
Niezbyt często: bradykardia, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego lub nasilenie istniejącego bloku przedsionkowokomorowego), nasilenie wcześniej występującej niewydolności serca.
Zaburzenia naczyniowe
Często: uczucie ziębnięcia lub drętwienia kończyn, choroba Raynauda, nasilenie chromania przestankowego.
Niezbyt często: niedociśnienie ortostatyczne.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często: skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub obturacyjnymi chorobami płuc w wywiadzie.
Rzadko: alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa.
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: dolegliwości ze strony żołądka i jelit takie jak nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha i zaparcia.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Rzadko: zapalenie wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Rzadko: reakcje nadwrażliwości (takie jak świąd, nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypka). Bardzo rzadko: leki beta-adrenolityczne mogą wywoływać lub nasilać łuszczycę lub wywoływać wysypkę łuszczycopodobną, łysienie.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Niezbyt często: osłabienie mięśni i skurcze mięśni, zaburzenia dotyczące stawów.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Rzadko: zaburzenia potencji.
Zaburzenia ogólne Niezbyt często: astenia.
Badania diagnostyczne
Rzadko: zwiększone stężenie triglicerydów, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT).
Ciąża
Bisoprolol wykazuje działanie farmakologiczne mogące mieć szkodliwy wpływ na ciążę i (lub) płód/noworodka. Leki beta-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może powodować zahamowanie wzrostu płodu, śmierć wewnątrzmaciczną, poronienie lub przedwczesny poród. U płodu lub noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (np. hipoglikemia, bradykardia). W razie konieczności leczenia lekami beta-adrenolitycznymi należy stosować wybiórcze leki β1-adrenolityczne.
Bisoprololu nie należy stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzglednie konieczności. W przypadku konieczności leczenia bisoprololem należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i wzrost płodu. W przypadku szkodliwego wpływu na ciążę lub płód należy rozważyć inne leczenie. Noworodek musi pozostawać pod ścisłą obserwacją. Objawy hipoglikemii i bradykardii występują na ogół w ciągu pierwszych trzech dób życia.
Karmienie piersią
Brak danych dotyczących przenikania bisoprololu do mleka ludzkiego lub bezpieczeństwa dziecka narażonego na działanie bisoprololu. W związku z tym nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania bisoprololu.
W badaniach z udziałem pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, bisoprolol nie zaburzał zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jednakże, ze względu na indywidualne reakcje pacjentów, zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych może być zaburzona. Należy brać to pod uwagę zwłaszcza na początku leczenia, w przypadku zmiany leku lub jednoczesnego spożycia alkoholu.
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
roztwór do podania w wodzie do picia - 1 l (butelka) - 0,05 g/ml
maść oczna - 3,5 g - (1mg+3500j.m.+6000j.m.)/g
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Substancja o działaniu obniżającym ciśnienie tętnicze krwi. Blokuje receptor beta1, dzięki czemu dochodzi do zmniejszenia częstości akcji serca, zwiększenia przepływu wieńcowego i poprawy odżywienia mięśnia sercowego. Substancja stosowana jest w leczeniu nadciśnienia tętniczego, stabilnej dławicy piersiowej oraz zastoinowej niewydolności serca.
Komentarze