Bendamustine Glenmark

Bendamustine Glenmark - dawkowanie

Monoterapia przewlekłej białaczki limfocytowej 

Bendamustyny chlorowodorek w dawce 100 mg/m ² powierzchni ciała w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tygodnie. 

Monoterapia chłoniaka nieziarniczego o powolnym przebiegu opornego na rytuksymab 

Bendamustyny chlorowodorek w dawce 120 mg/m ² powierzchni ciała w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tygodnie. 

Szpiczak mnogi 

Bendamustyny chlorowodorek w dawce 120-150 mg/m ² powierzchni ciała w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m ² powierzchni ciała dożylnie lub doustnie w dniach 1. do 4. cyklu leczenia; co 4 tygodnie. 

Leczenie należy przerwać lub wstrzymać, jeśli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi zmniejszy się odpowiednio do wartości < 3 000/μl lub < 75 000/μl. Leczenie można kontynuować, jeśli liczba leukocytów zwiększy się do wartości > 4 000/μl, a liczba płytek krwi do wartości > 100 000/μl. 

Najmniejszą liczbę leukocytów i płytek krwi obserwuje się po 14-20 dniach, a ich regeneracja następuje po

3-5 tygodniach. Zaleca się ścisłe monitorowanie morfologii krwi w trakcie przerw w leczeniu (patrz punkt 4.4). 

Jeśli wystąpi toksyczność niehematologiczna, to dawkę leku należy zmniejszyć w oparciu o najwyższy stopień toksyczności w skali CTC osiągnięty w poprzedzającym cyklu leczenia. W przypadku wystąpienia 3. stopnia toksyczności według skali CTC, zaleca się zmniejszenie dawki o 50%. W przypadku wystąpienia 4. stopnia toksyczności według skali CTC, zaleca się przerwanie leczenia. 

Jeśli konieczna jest zmiana dawkowania, obliczoną indywidualnie, zmniejszoną dawkę należy podać 1. i 2. dnia odpowiedniego cyklu leczenia. 

Niewydolność wątroby

Dane farmakokinetyczne wskazują, że nie jest konieczne dostosowywanie dawki u pacjentów z łagodną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy < 1,2 mg/dl). Zaleca się zmniejszenie dawki o 30% u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy 1,2-3,0 mg/dl). 

Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy > 3,0 mg/dl) (patrz punkt 4.3). 

Niewydolność nerek

Dane farmakokinetyczne wskazują, że nie jest konieczne dostosowywanie dawki u pacjentów, u których klirens kreatyniny wynosi > 10 ml/min. Doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. 

Dzieci i młodzież

Brak doświadczenia dotyczącego stosowania bendamustyny chlorowodorku u dzieci i młodzieży. 

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma danych wskazujących na konieczność dostosowywania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku (patrz punkt 5.2). 

Sposób podawania

Należy podawać we wlewie dożylnym przez 30 – 60 minut (patrz punkt 6.6). 

Wlew dożylny musi odbywać się pod nadzorem lekarza przeszkolonego i doświadczonego w stosowaniu leków cytostatycznych. 

Wyjściowa zmniejszona czynność szpiku może powodować zwiększoną toksyczność hematologiczną chemioterapii. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi jest mniejsza niż odpowiednio 3 000/μl lub 75 000/μl (patrz punkt 4.3). 

Środki ostrożności, które należy podjąć przed użyciem lub podaniem produktu leczniczego 

Instrukcja dotycząca rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Bendamustine Glenmark - środki ostrożności

Mielosupresja

U pacjentów leczonych bendamustyny chlorowodorkiem może wystąpić mielosupresja. Jeśli wystąpi mielosupresja wywołana leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu monitorować liczbę leukocytów, płytek krwi, stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofili. Zalecana liczba leukocytów i (lub) płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio > 4 000/μl lub > 100 000/μl. 

Zakażenia

Odnotowano wystąpienie zakażeń, w tym zapalenie płuc i posocznicę. Rzadko zakażenie prowadziło do hospitalizacji, wstrząsu septycznego i śmierci. Pacjenci z neutropenią i (lub) limfopenią, otrzymujący leczenie bendamustyny chlorowodorkiem, są bardziej podatni na zakażenia. Pacjentom z mielosupresją, otrzymującym leczenie bendamustyny chlorowodorkiem, należy doradzić, aby skontaktowali się z lekarzem jeśli wystąpią objawy zakażenia, w tym gorączka lub objawy ze strony układu oddechowego. 

Reakcje skórne  Zgłaszano wystąpienie odczynów skórnych, takich jak wysypka, toksyczne reakcje skórne i osutka pęcherzowa. Niektóre reakcje wystąpiły po podaniu bendamustyny chlorowodorku w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, więc określenie dokładnego związku przyczynowo-skutkowego nie było możliwe. Jeśli reakcje skórne wystąpią, mogą postępować i nasilać się podczas dalszego leczenia. Jeśli reakcje skórne nasilą się, leczenie bendamustyny chlorowodorkiem należy wstrzymać lub przerwać. Jeśli podejrzewa się, że ciężkie reakcje skórne mają związek z bendamustyny chlorowodorkiem, leczenie należy przerwać. 

Pacjenci z zaburzeniami serca

Podczas leczenia bendamustyny chlorowodorkiem należy ściśle monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie wynosi poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG. 

Nudności, wymioty

Można podawać leki przeciwwymiotne w objawowym leczeniu nudności i wymiotów. 

Zespół rozpadu guza

W badaniach klinicznych zgłaszano wystąpienie zespołu rozpadu guza związanego z leczeniem bendamustyny chlorowodorkiem. Początek objawów następuje w ciągu 48 godzin od podania pierwszej dawki bendamustyny chlorowodorku i bez odpowiedniego postępowania może prowadzić do ostrej niewydolności nerek i śmierci. Środki zapobiegawcze obejmują zapewnienie odpowiedniego nawodnienia, dokładne monitorowanie parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego. Można rozważyć zastosowanie allopurynolu w trakcie pierwszych 1-2 tygodni stosowania bendamustyny chlorowodorku, ale nie jest to jednak rutynowe postępowanie. Zgłoszono jednak kilka przypadków wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu. 

Anafilaksja  W badaniach klinicznych często występowały reakcje związane z infuzją bendamustyny chlorowodorku. Objawy są zazwyczaj łagodne i obejmują gorączkę, dreszcze, świąd i wysypkę. Rzadko występowały ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne. Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji związanych z infuzją. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z infuzją, to w trakcie kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, takich jak podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów. Pacjentom, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości stopnia 3. lub wyższego, zazwyczaj nie podawano ponownie leku. 

Antykoncepcja  Bendamustyny chlorowodorek wykazuje działanie teratogenne i mutagenne. 

Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia. Mężczyźni nie powinni podejmować prób poczęcia dziecka podczas leczenia oraz w ciągu 6 miesięcy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia bendamustyny chlorowodorkiem powinni zasięgnąć porady na temat możliwości przechowania nasienia ze względu na ryzyko wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności. 

Wynaczynienie

Podanie pozanaczyniowe należy natychmiast przerwać. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie okolice objęte wynaczynieniem należy schłodzić. Ramię należy unieść. Nie ma wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, takiego jak zastosowanie glikokortykosteroidów.

Bendamustine Glenmark - przedawkowanie

Podczas podawania bendamustyny chlorowodorku w 30-minutowym wlewie dożylnym co 3 tygodnie, maksymalna tolerowana dawka wynosiła 280 mg/m ² pc. Zaburzenia serca stopnia 2. w klasyfikacji CTC z odpowiadającymi im zmianami niedokrwiennymi w EKG uznane zostały za zaburzenia ograniczające dawkę. 

W kolejnym badaniu, w którym bendamustyny chlorowodorek podawano w 30-minutowym wlewie dożylnym 1. i 2. dnia co 3 tygodnie, maksymalna tolerowana dawka wynosiła 180 mg/m ² pc.

Trombocytopenia 4. stopnia stanowiła toksyczność ograniczającą dawkę. W tym schemacie podawania toksyczny wpływ na serce nie ograniczał dawki. 

Postępowanie przy przedawkowaniu

Nie istnieje swoista odtrutka. Skutecznymi sposobami ograniczającymi hematologiczne działania niepożądane mogą być przeszczep szpiku kostnego, transfuzje (płytek krwi, koncentratu czerwonokrwinkowego) lub podanie krwiotwórczych czynników wzrostu. 

Bendamustyny chlorowodorek i jego metabolity w niewielkim stopniu są usuwane z organizmu podczas dializy.