Apo-Indap

Apo-Indap - dawkowanie

Tabletki produktu leczniczego Apo-Indap należy stosować doustnie, popijając wodą, najlepiej rano. 

Dorośli:

Z azwyczaj stosuje się2,5 mg (1 tabletkę) w pojedynczej dawce dobowej. Jeśli dawka 2,5 mg nie jest skuteczna, należy rozważyć jednoczesne zastosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych.

Jeśli indapamid niedostatecznie zmniejsza ciśnienie tętnicze krwi, może być zastosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, np. blokującymi receptory adrenergiczne typu beta, inhibitorami konwertazy angiotensyny, metylodopą, klonidyną lub lekami blokującymi receptory adrenergiczne. W początkowym okresie zaleca się zmniejszenie o 50% dawki produktu leczniczego przeciwnadciśnieniowego, który jest podawany jednocześnie z indapamidem. Kolejne zmiany dawek można wprowadzić po ustabilizowaniu się ciśnienia tętniczego krwi.

Stosując indapamid w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi należy zachować ostrożność i zalecić częste badanie ciśnienia tętniczego krwi.

W większych dawkach indapamid nie wykazuje silniejszego działania przeciwnadciśnieniowego, zwiększone jest natomiast działanie saluretyczne.

Zaburzenia czynności nerek:

W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) stosowanie produktu jest przeciwwskazane. Tiazydowe leki moczopędne i leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne u pacjentów z prawidłową lub jedynie w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek.

Zaburzenia czynności wątroby:

W ciężkiej niewydolności wątroby stosowanie produktu jest przeciwwskazane.

Pacjenci w podeszłym wieku:

U osób w podeszłym wieku stężenia kreatyniny w osoczu należy korygować uwzględniając wiek, masę ciała i płeć. U pacjentów w podeszłym wieku produkt można stosować, jeśli czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w niewielkim stopniu.

Dzieci i młodzież:

Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa oraz skuteczności nie zaleca się stosowania produktu u dzieci i młodzieży.

Apo-Indap - środki ostrożności

Ostrzeżenia specjalne

U pacjentów z niewydolnością wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą wywołać encefalopatię wątrobową, szczególnie w przypadku zaburzeń gospodarki wodnoelektrolitowej. Stosowanie tych leków moczopędnych należy natychmiast przerwać w przypadku wystąpienia objawów encefalopatii wątrobowej.

Nadwrażliwość na światło

Opisywano przypadki reakcji uczuleniowych na światło, związanych ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych oraz leków o podobnym działaniu. Jeśli reakcja nadwrażliwości na światło wystąpi podczas leczenia, zaleca się odstawienie produktu. Jeśli ponowne zastosowanie leku moczopędnego okaże się konieczne, zaleca się ochronę powierzchni skóry narażonej na działanie promieni słonecznych lub sztucznego promieniowania UVA.

Substancje pomocnicze

Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

− Równowaga wodno-elektrolitowa

• Stężenie sodu w osoczu

Przed zastosowaniem indapamidu należy oznaczyć stężenie sodu w surowicy krwi, które następnie należy regularnie monitorować. Stosowanie leków moczopędnych może powodować hiponatremię , czasami ciężką. Hiponatremia może być początkowo bezobjawowa, dlatego podczas leczenia indapamidem, należy regularnie kontrolować stężenie sodu, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z marskością wątroby.

• Stężenie potasu w osoczu

Utrata potasu z hipokaliemią stanowi duże ryzyko związane ze stosowaniem leków moczopędnych tiazydowych i leków o podobnym działaniu. Należy zapobiegać rozwojowi hipokaliemii (< 3,4 mmol/l), szczególne u pacjentów, u których ryzyko jej wystąpienia jest największe, np. u osób w podeszłym wieku, niedożywionych, leczonych wieloma lekami, u pacjentów z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą niedokrwienną serca i niewydolnością serca. Hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność glikozydów naparstnicy oraz ryzyko zaburzeń rytmu serca. W grupie ryzyka znajdują się pacjenci z wydłużonym odstępem QT, bez względu na to, czy jest to zaburzenie wrodzone, czy jatrogenne. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, usposabia do rozwoju ciężkich zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza do potencjalnie śmiertelnego częstoskurczu typu torsades de pointes . W związku z powyższym, podczas leczenia należy regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy krwi (pierwsze oznaczenie należy wykonać w pierwszym tygodniu leczenia). W przypadku stwierdzenia hipokaliemii konieczne jest uzupełnienie potasu.

• Stężenie wapnia w osoczu  Tiazydowe leki moczopędne i leki o podobnym działaniu mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Znaczna hiperkalcemia może być skutkiem nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Należy przerwać leczenie powyższymi lekami przed przeprowadzeniem badania oceniającegoczynność przytarczyc.

− Stężenie glukozy we krwi

U pacjentów z cukrzycą należy regularnie monitorować stężenie glukozy, zwłaszcza jeśli współistnieje hipokaliemia. 

− Stężenie kwasu moczowego w osoczu 

U pacjentów z hiperurykemią istnieje tendencja do zwiększenia częstości występowania napadów dny. 

− Czynność nerek a leki moczopędne

Tiazydowe leki moczopędne i leki o podobnym działaniu są w pełni skuteczne u pacjentów z prawidłową lub tylko w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny mniejsze niż 2,5 mg/dl, tj. 220 µmol/l u osób dorosłych). U osób w podeszłym wieku podczas oceny czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny, należy wziąć pod uwagę wiek, płeć oraz masę ciała.

Hipowolemia

Hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu, indukowana przez leki moczopędne, na początku leczenia powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego, co może powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie powoduje żadnych następstw u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić już istniejącą niewydolność nerek. 

− Sportowcy

W przypadku sportowców należy wziąć pod uwagę fakt, że substancja czynna zawarta w produkciemoże powodować dodatni wynik testu antydopingowego.

Apo-Indap - przedawkowanie

W zakresie dawek do 40 mg (27. krotnie większych niż stosowane klinicznie) nie stwierdzono toksyczności indapamidu. Objawy ostrego zatrucia indapamidem są przede wszystkim wynikiem zaburzeń wodno-elektrolitowych (hiponatremia, hipokaliemia). Mogą wystąpić nudności, wymioty, niedociśnienie tętnicze, kurcze mięśni, zawroty głowy, senność, dezorientacja, poliuria lub oliguria z możliwością zaostrzenia do anurii (na skutek hipowolemii).

W przypadku przedawkowania należy zadbać o szybką eliminację substancji przez wykonanie płukania żołądka i (lub) podanie węgla aktywowanego, następnie należy wyrównać zaburzenia wodno-elektrolitowe.