Adriblastina PFS - dawkowanie
Droga podania dożylna.
Doksorubicynę podaje się w postaci wlewów dożylnych. Roztwór
doksorubicyny jest nieaktywny po podaniu doustnym, nie powinien być
także podawany domięśniowo lub dokanałowo.
Całkowita dawka doksorubicyny na cykl może się różnić w
zależności od wskazania oraz zastosowanego schematu leczenia (np.
lek może być podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi
lekami cytotoksycznymi).
Doksorubicynę należy podawać we wlewie dożylnym w 0,9% roztworze
sodu chlorku lub 5% roztworze glukozy przez okres nie krótszy niż 3
minuty i nie dłuższy niż 10 minut w celu ograniczenia ryzyka
zakrzepicy lub wynaczynienia pozażylnego. Nie zaleca się podawania
produktu w szybkich wstrzyknięciach dożylnych (bolus) ze względu na
ryzyko wynaczynienia, do którego może dojść nawet w przypadku
prawidłowego wkłucia do światła naczynia żylnego potwierdzonego
aspiracją krwi.
Schematy ze standardową
dawką początkową
W przypadku stosowania doksorubicyny w monoterapii zalecana
standardowa dawka początkowa w jednym cyklu u dorosłych wynosi
60-90 mg/m2 powierzchni ciała. Całkowita dawka
początkowa w jednym cyklu może zostać podana w postaci dawki
pojedynczej lub podzielonej w ciągu 3 kolejnych dni lub w 1. i 8.
dniu cyklu. W przypadku prawidłowego ustępowania objawów
toksycznego działania produktu (dotyczy to zwłaszcza zahamowania
czynności szpiku kostnego i zapalenia błony śluzowej jamy ustnej)
każdy cykl leczenia należy powtarzać co 3-4 tygodnie. Wykazano, że
skuteczne jest również podawanie doksorubicyny według schematu
10-20 mg/m2 pc. raz na tydzień. W przypadku stosowania
doksorubicyny jednocześnie z innymi lekami cytotoksycznymi o
potencjalnie podobnej toksyczności zalecana dawka w jednym cyklu
wynosi od 30 do 60 mg/m2 pc.
Leczenie uzupełniające
u pacjentek z rakiem piersi
W dużym randomizowanym badaniu przeprowadzonym w ramach
Narodowego Projektu Leczenia Uzupełniającego Raka Piersi i Jelita
(ang. National Surgical Adjuvant Breast and Bowel Project, NSABP)
B-15 z udziałem pacjentek z rakiem piersi we wczesnym stadium
zaawansowania z przerzutami do węzłów chłonnych stosowano schemat
leczenia skojarzonego AC (doksorubicyna 60 mg/m2 pc. i
cyklofosfamid 600 mg/m2 pc.), podawanego dożylnie w 1.
dniu każdego z 21-dniowych cyklów leczenia. Zastosowano cztery
cykle.
Modyfikacje
dawki
Niewydolność wątroby
Zaleca się zmniejszenie dawki u pacjentów z następującymi
wynikami badań biochemicznych w osoczu:
−bilirubina od 1,2 do 3 mg/dl: 50% zalecanej dawki
początkowej
−bilirubina > 3 mg/dl: 25% zalecanej dawki
początkowej
Doksorubicyny nie należy podawać u pacjentów z ciężką
niewydolnością wątroby.
Inne szczególne populacje
Można rozważyć zastosowanie zredukowanych dawek początkowych lub
dłuższych odstępów pomiędzy cyklami u pacjentów, którzy byli
poddani systemowej terapii przeciwnowotworowej lub radioterapii,
dzieci, pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów otyłych lub
pacjentów z naciekami nowotworowymi w szpiku kostnym.
Adriblastina PFS - środki ostrożności
Produkt Adriblastina PFS powinien być podawany wyłącznie pod
nadzorem lekarzy posiadających doświadczenie w stosowaniu leczenia
cytotoksycznego.
Leczenie produktem Adriblastina PFS można rozpocząć po
ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego leczenia
cytotoksycznego zastosowanego wcześniej, takich jak: zapalenie jamy
ustnej, neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia.
Klirens układowy produktu Adriblastina PFS jest zmniejszony u
pacjentów otyłych (> 130% prawidłowej masy ciała).
Czynność serca
Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem
antracyklinami, które może objawiać się zdarzeniami wczesnymi
(ostrymi) lub późnymi.
Zdarzenia wczesne (ostre)
Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny dotyczy głównie
tachykardii zatokowej i (lub) nieprawidłowości w
elektrokardiogramie (EKG), takich jak nieswoiste zmiany odcinka ST
lub załamka T. Opisywano także tachyarytmie, w tym przedwczesne
skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię, a także blok
przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Działania te
zazwyczaj nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej
kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i zwykle nie
wymagają przerwania leczenia doksorubicyną.
Zdarzenia późne
Opóźniona kardiotoksyczność zazwyczaj rozwija się w późniejszej
fazie leczenia produktem Adriblastina PFS lub w ciągu 2–3 miesięcy
po zakończeniu leczenia. Opisywano także powikłania występujące
kilka miesięcy lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona
kardiomiopatia objawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej
komory (LVEF) i (lub) objawami przedmiotowymi i podmiotowymi
zastoinowej niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk
płuc, obrzęki w dolnych partiach ciała, powiększenie serca i
wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm cwałowy.
Opisywano także działania podostre, takie jak zapalenie osierdzia i
(lub) zapalenie mięśnia sercowego. Zagrażająca życiu zastoinowa
niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii
indukowanej antracyklinami i stanowi działanie toksyczne produktu
ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną.
Przed rozpoczęciem leczenia produktem Adriblastina PFS należy
ocenić czynność serca oraz kontrolować ją w trakcie leczenia w celu
zminimalizowania ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca.
Ryzyko to można zmniejszyć, regularnie monitorując LVEF w trakcie
leczenia i niezwłocznie przerywając leczenie po wystąpieniu
pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do odpowiednich metod
ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy
angiografia bramkowana z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz
echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności
serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w
przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia
kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA
lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin.
Ocenę czynności serca należy przeprowadzać z zastosowaniem tej
samej techniki badania przez cały okres obserwacji.
Prawdopodobieństwo wystąpienia zastoinowej niewydolności serca,
szacowane na około 1%–2% przy dawce skumulowanej 300
mg/m2 pc., powoli wzrasta przy zwiększeniu całkowitej
dawki skumulowanej do 450–550 mg/m2 pc. Przy dawkach
większych niż 450–550 mg/m2 pc. ryzyko zastoinowej
niewydolności serca wzrasta znacznie; dlatego też nie zaleca się
przekraczania maksymalnej dawki skumulowanej 550 mg/m2
pc.
Czynnikami zwiększającymi ryzyko kardiotoksyczności są: aktywna
lub utajona choroba sercowonaczyniowa, wcześniejsza lub stosowana
równocześnie radioterapia na okolice śródpiersia i (lub) okolice
osierdzia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub
antracenedionami oraz równoczesne stosowanie produktów leczniczych,
które mogą upośledzać kurczliwość mięśnia sercowego lub działać
kardiotoksycznie (np. trastuzumab). Nie należy podawać antracyklin,
w tym doksorubicyny w skojarzeniu z innymi substancjami
kardiotoksycznymi, chyba że czynność serca pacjenta jest ściśle
monitorowana. Upacjentów otrzymujących antracykliny po zakończeniu
leczenia innymi substancjami kardiotoksycznymi, szczególnie tymi z
długim okresem półtrwania, takimi jak trastuzumab, może również
wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju kardiotoksyczności. Raportowany
okres półtrwania trastuzumabu wynosi około 28-38 dni i lek może
utrzymywać się w krwiobiegu do 27 tygodni. Dlatego należy unikać
terapii opartej na antracyklinie przez okres do 27 tygodni od
zakończenia podawania trastuzumabu, jeżeli jest to możliwe. W
przypadku zastosowania antracyklin przed upływem tego czasu, zaleca
się ścisłe monitorowanie czynności serca. U pacjentów otrzymujących
duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka należy
uważnie kontrolować czynność serca. Kardiotoksyczność po
zastosowaniu produktu Adriblastina PFS może wystąpić także przy
mniejszych dawkach skumulowanych niezależnie od tego, czy występują
czynniki ryzyka, czy też nie.
Dzieci i młodzież są szczególnie narażone na podwyższone ryzyko
kardiotoksyczności po podaniu produktu Adriblastina PFS. U kobiet
ryzyko to może być większe niż u mężczyzn. Zaleca się okresowe
wykonywanie kontrolnych badań serca w celu monitorowania tych
działań.
Prawdopodobnie toksyczność produktu Adriblastina PFS i innych
antracyklin lub antracenedionów sumuje się.
Toksyczność hematologiczna
Podobnie jak w przypadku innych produktów cytotoksycznych
Adriblastina PFS może powodować supresję szpiku. Przed każdym
cyklem leczenia produktem Adriblastina PFS oraz podczas każdego
cyklu należy wykonywać badania hematologiczne, w tym morfologię
krwi z rozmazem. Głównym hematologicznym działaniem toksycznym
produktu Adriblastina PFS jest zależna od dawki, odwracalna
leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) i jest to
najczęstsze ograniczające dawkę ostre działanie toksyczne tego
produktu. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie
nasilone od 10.
do 14. dnia po podaniu produktu. Liczba leukocytów i (lub)
neutrofilów w większości przypadków wraca do normy do dnia 21. Może
także wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Do następstw
klinicznych ciężkiej supresji szpiku należą gorączka, zakażenia,
posocznica, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek
lub zgon.
Wtórna białaczka
U pacjentów leczonych antracyklinami (w tym doksorubicyną)
opisywano wtórną białaczkę z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy.
Wtórna białaczka występuje częściej, gdy leki te są podawane
jednocześnie ze środkami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA,
jednocześnie z radioterapią, gdy pacjenci byli wcześniej
intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki
antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia
może trwać 1–3 lata.
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
ProduktAdriblastina PFS może powodować wymioty. Zwykle wkrótce
po podaniu produktu występuje zapalenie błon śluzowych i (lub)
zapalenie jamy ustnej, które w ciężkich postaciach po kilku dniach
może przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów
to działanie niepożądane ustępuje do trzeciego tygodnia
leczenia.
U pacjentów z ostrą białaczką nielimfatyczną, otrzymujących
polichemioterapię składającą się z doksorubicyny i cytarabiny
podawanych przez trzy kolejne dni, może wystąpić owrzodzenie i
martwica okrężnicy. Może prowadzić to do zagrażających życiu
powikłań krwotocznych lub infekcyjnych.
Czynność wątroby
Główną drogą eliminacji produktu Adriblastina PFS jest wątroba i
układ żółciowy. Przed rozpoczęciem leczenia produktem Adriblastina
PFS oraz w trakcie leczenia należy kontrolować stężenie bilirubiny
w osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny produkt
może być wolniej usuwany z organizmu, czemu może towarzyszyć
nasilenie jego ogólnych działań toksycznych. U pacjentów tych
zaleca się stosowanie mniejszych dawek. Nie należy podawać
produktu Adriblastina PFS pacjentom z ciężką niewydolnością
wątroby.
Działania w miejscu wstrzyknięcia
W wyniku wstrzyknięcia do niewielkiego naczynia krwionośnego lub
powtarzających się wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do
stwardnienia żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur podawania
produktu pozwala zminimalizować ryzyko wystąpienia zapalenia żył i
(lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia.
Wynaczynienie
Wynaczynienie produktu Adriblastina PFS podczas wstrzyknięcia
dożylnego może spowodować miejscowy ból, ciężkie uszkodzenia tkanek
(powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz
martwicę. Jeżeli podczas podawania dożylnego produktu Adriblastina
PFS wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe wynaczynienia,
należy natychmiast przerwać wlew.
Zespół lizy guza
Produkt Adriblastina PFS może indukować hiperurykemię w wyniku
nasilonego katabolizmu puryn, który towarzyszy szybkiemu rozpadowi
komórek nowotworowych po podaniu produktu (zespół lizy guza). Po
leczeniu początkowym należy ocenić stężenie kwasu moczowego,
potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie,
alkalizacja moczu oraz profilaktyka z zastosowaniem allopurinolu w
celu zapobiegania hiperurykemii mogą ograniczyć do minimum
potencjalne powikłania zespołu lizy guza.
Inne
ProduktAdriblastina PFS może zwiększać toksyczność innego
leczenia przeciwnowotworowego. Opisywano zaostrzenie indukowanego
cyklofosfamidem krwotocznego zapalenia pęcherza oraz nasilenie
hepatotoksyczności 6-merkaptopuryny. Opisywano również działania
toksyczne indukowane napromienianiem (dotyczące mięśnia sercowego,
błon śluzowych, skóry i wątroby).
Podobnie jak w przypadku innych produktów cytotoksycznych, w
trakcie stosowania produktu Adriblastina PFS zgłaszano powikłania,
takie jak zakrzepica żył i powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym
zatorowość płucna, która w niektórych przypadkach prowadziła do
zgonu.
Może wystąpić czerwonawe zabarwienie moczu przez 1 do 2 dni po
podaniu produktu Adriblastina PFS.
Adriblastina PFS - przedawkowanie
Ostre przedawkowanie produktu Adriblastina PFS prowadzi do
ciężkiego zahamowania czynności szpiku (objawiającego się głównie
leukopenią i małopłytkowością), zaburzeń ze strony przewodu
pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych zmian w
sercu.
Komentarze